แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 89

บทที่ 89 เธอยังมีโอกาส

"เรื่องนี้ให้ฉันตัดสินใจเอง​ เธอกำลังน้อย​ อย่าไปแข็งข้อ​กับบุริศร์  เรื่องนี้ฉันกลัวว่าจะทำให้เธอเดือดร้อน​ รอกลับไปที่เมืองชลธี  คมทิพย์​เธอไปหางานอย่างอื่นทำเถอะ​ ฉันกลัวเขาจะลงมือกับเธอ"

นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่นรมนเป็นห่วง

คมทิพย์​กลับยิ้มแย้ม​พูดว่า" ฉันไม่กลัวเขาหรอก​ อย่างมากก็แค่เอาชีวิต​ฉันไป​ ในเมืองชลธีไม่ใช่ว่าเขาพูดอะไรก็ถูกต้องไปหมด"

พอเห็นคมทิพย์​ไม่สนใจเลยสักนิด​ นรมนก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี​ แต่ว่าคมทิพย์​กลับไม่ให้เธอพูดต่อแล้ว

"เอาหล่ะ  เราสองคนเป็นอะไรกัน? ตอนนั้นตอนที่ฉันเรียนมหาลัยหากไม่ได้เธอสนับสนุน​ฉัน​ ตอนนี้ฉันยังไม่รู้​ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะไปลำบากลำบนอยู่ที่ไหน​ ไม่มีเธอก็ไม่มีคมทิพย์​ในวันนี้​ ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น​ ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร​ แค่เธออยู่อย่างสบายดี​ ฉันก็พอใจแล้ว"

นรมนซาบซึ้ง​ขึ้นมาทันที

ตอนที่ยังไม่ได้แต่งงาน​ อยู่บ้านตระกูล​ธนศักดิ์​ธน​เธอก็ถือว่าเป็นลูกผู้ดีมีสกุล​  ตอนนั้นเธอเห็นว่าคมทิพย์​ลำบากจึงช่วยเธอ​ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าชาตินี้จะได้เพื่อนที่ดีที่สุด

หากไม่ได้เป็นเพราะเธอไปหลงรักบุริศร์​ หากไม่ใช่เรื่องอับอายเมื่อแปดปีก่อน​ ทำให้บ้านตระกูล​ธนศักดิ์​ธนต้องอับอายขายหน้าจนหมดสิ้น​ เธอก็จะไม่ถูกบ้านตระกูล​ธนศักดิ์​ธนไล่ออกมาจากบ้าน​ หลังแต่งงานมาที่บ้านตระกูล​โตเล็กก็จะไม่เหงาและไร้ที่พึ่ง​ขนาดนี้

ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว

ที่บ้านตระกูล​ธนศักดิ์​ธนไม่มีที่ซุกหัวนอนให้กับเธออีกต่อไปแล้ว

ไฟไหม้ห้าปีก่อนทำให้เธอกับบ้านตระกูล​ธนศักดิ์​ธนขาดกันติดต่อไปอย่างหมดสิ้น​ ตอนนี้คิดถึง​เรื่อง​นี้ขึ้นมา  นรมนก็ปวดใจแสนสาหัส​

เมื่อก่อนทำเพื่อความ​รักเธอจึงยอมทอดทิ้ง​ทุกอย่าง​ ตอนนี้ไม่เหลืออะไรสักอย่าง​ ยังทำให้เด็กต้องเสียสุขภาพ​อีกด้วย​ เธอเสียใจจะแย่อยู่แล้ว

คมทิพย์​จับมือของเธอไว้แน่นๆ​ พูดเสียงต่ำว่า"  อย่าเสียใจ​เลย​ ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดถึง​บ้าน​ตระกูล​ธนศักดิ์​ธน​ ความจริงพ่อแม่เธอก็ไม่ได้ใจร้ายใจดำอะไร​ ไฟไหม้ห้าปีก่อนทั้งเมืองชลธีตกตะลึง​มาก​ แต่ว่าสิ่งที่เป็นข่าวใหญ่ก็ยังเป็นเรื่องที่เธอหนีตามไปกับผู้ชาย​  และข่าวที่เธอถูกเผาตายที่กองไฟ​ ถึงแม้พ่อเธอได้ประกาศ​ทางหนังสือพิมพ์​ว่าตัดความสัมพันธ์​พ่อลูกกับเธอไปแล้ว​ แต่ว่าหลายปีมานี้พวกเขา​ไปที่สุสานบ่อยมาก​ ฉันได้ยินมาว่าพ่อแม่ของเธอซื้อที่ดินสำหรับฝังศพ​ เพื่อสร้างสุสานให้กับเธอ​ ทุกปีจะไปไหว้​ หลายปีมานี้พวกเขาก็แก่มากแล้ว​ หากมีโอกาส​เธอก็ไปเยี่ยม​พวกเขาบ้างเถอะ​"

น้ำตาของนรมนกลั้น​ไม่อยู่​แล้วจริงๆ

อยู่​ต่างประเทศ​ห้าปีที่ผ่านมานี้​ เป็นห้าปีที่เธอไร้ที่พึ่ง​ที่สุด​ ความจริง​คนที่เธอคิดถึง​ที่สุดก็คือแม่ของเธอนี่แหละ

เธอเคยเป็นคุณหนูใหญ่​ที่บ้านตระกูล​ธนศักดิ์​ธน​ ตั้งแต่เด็กก็ถูกพ่อแม่ตามใจมาตลอด​ แต่ว่างานเลี้ยงครั้งนั้นข่าวของเธอกับบุริศร์ที่ได้มีความสัมพันธ์​ลึกซึ้ง​กันก็ได้ถูกเผยแพร่​ออกมาจึงทำให้เธอหมดโอกาส​ใกล้ชิดกับพวกเขา

บ้านตระกูล​ธนศักดิ์​ธนเป็นตระกูล​ที่มีชื่อเสียง​ เป็นตระกูล​ที่มีความรู้​ จะให้ยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้นเช่นนี้ได้อย่างไร​ เธอเข้าใจพ่อแม่ดี​ แต่ก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้

หากเธอรู้แต่แรกว่าความรักที่เธอยึดมั่น​นั้นมันจะเป็นผลเช่นนี้​ ยังไงซะเธอก็จะไม่ดื้อรั้น​ที่จะแต่งงานเข้าไปที่บ้านตระกูล​โตเล็กเด็ดขาด

ตอนนี้ความเสียใจทั้งหมดก็ทดแทนความรู้สึกที่ถูกทำร้ายของพ่อแม่เธอไม่ได้

นรมนกอดคมทิพย์​ร้องไห้​จนใจจะขาด

"คมทิพย์​ ฉันคิดถึง​พวกเขา​ คิดถึง​พวกเขาจริงๆ​ แต่ว่าเธอดูฉันในสภาพ​ตอนนี้สิ​ ต่อให้ฉันยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา​ พวกเขาก็จำฉันไม่ได้ ฉันเป็นลูกอกตัญญู​ พ่อแม่ฉันมีฉันเป็นลูกคนเดียว​เท่านั้น​ แต่ฉันกลับทำให้พวกเขาต้องมารับความเจ็บปวด​ที่ว่าคนผมหงอกต้องมาเผาศพ​ให้กับคนผมดำ​ คนอย่างฉันไม่คู่ควร​เป็นลูกใครทั้งนั้น"

" อย่าพูดเช่นนี้​  นรมน​ เธอยังมีโอกาส​ ตอนนี้เธอก็ได้กลับมาแล้วไม่ใช่หรือ? ถึงแม้จะใช้ฐานะของนรมนมาดูแลพวกเขาไม่ได้​  เธอก็ใช้ฐานะของแคทเธอรี  และฐานะที่เป็นเพื่อนของนรมนมาดูแลพวกเขาได้ไม่ใช่หรือ? "

คมทิพย์​ปลอบใจนรมน

นรมนได้แต่พยักหน้า​ แต่กลับพูดอะไรไม่ออกอีกเลย

ตอนที่กานต์​พานรมนมา  ก็ถูกแชมป์เรียกตัวไปแล้ว​ ได้ยินว่ายังมีโครงการฝึกซ้อม​ที่ยังทำไม่เสร็จ​ จึงทำให้เขาไม่ได้เห็นสีหน้าที่ร้องไห้อย่างทรมาน​ของนรมน​ มิเช่นนั้น​เด็กซนคนนี้ไม่รู้​จะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก

นรมนกอดคมทิพย์​ร้องไห้ได้สักพัก​ ถึงเงียบสงบลงไป

คมทิพย์​ตบหลังมือเธอเบาๆพูดว่า" ทุกอย่างจะดีขึ้น​เอง"

"อืมอืม  ฉันไปถ่ายรูป​ของกานต์​ส่งให้กับกมล​  หลายวันมานี้เธอคงเป็นห่วงแย่เลย​ อยู่​บ้านตระกูล​โตเล็ก​ ฉันไม่กล้าวีดีโอคอลกับกมล​ ฉันกลัวบุริศร์จะรู้ตัวตนของกมล​ ร่างกายของกมลทนรับกับความเคลื่อนไหวไดๆ​ของบุริศร์ไม่ไหว​จริงๆ"

ได้ยินนรมนลำบากถึงเช่นนี้​ คมทิพย์​ก็ยิ่งเกลียด​บุริศร์เข้าไปใหญ่

ทั้งสองคนไปที่ค่าย

กานต์​กำลังฝึกซ้อม​

เดิมทีนรมนคิดว่าหลังกิจจาถูกกานต์​ซ้อมจะขอลาพักผ่อน​ คิดไม่ถึงเขาก็อยู่​ ที่สำคัญฝึกซ้อม​อยู่​ข้างหลังกานต์​อย่างเคร่งครัด​

สำหรับกิจจา​ นรมนไม่รู้​ว่าตัวเองจะพูดอะไรดี

คมทิพย์​มองไปทางสายตาที่นรมนกำลังมองอยู่ พูดเสียงต่ำว่า"กิจจาแตกต่าง​จากบุริศร์  เด็กคนนี้ตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาในอนุบาล​ก็สังเกต​เห็นแล้ว​ จิตใจ​ดีมาก​ แต่เขาอาจเก็บตัวบ้าง​ ไม่ใช่ใครก็เป็นเพื่อนเขาได้​ ที่สำคัญฉันเคยเห็นแล้ว  เด็กคนนี้ฉลาด​มาก​ แต่ว่าไม่มีพรสวรรค์​ของบุริศร์​  ไม่รู้​ว่าเป็นเพราะแม่เขารึเปล่า​ที่ทำให้อีคิว​เขาต่ำ​ แต่ว่าเขาขยัน​มาก​ จุดเด่นนี้ครูทุกคนเห็นอยู่ตำตา​ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นทายาท​ของบ้านตระกูล​โตเล็กก็ทำตัวเอาแต่ใจ​ หลังกานต์​มา​ ความสัมพันธ์​พวกเขาก็ดีมาก​ ถึงแม้กานต์​ตีตัวออกห่าง​ เขาก็ไม่เเคร์​ ยังอุตส่าห์​ไปเข้าใกล้​ ไม่รู้​ว่ามันเกี่ยวกับ​สายเลือดเดียว​กันหรือไม่?"

นรมนก็ไม่อาจอธิบาย​ แต่สำหรับเด็กคนนี้เธอเกลียด​ไม่ลงจริงๆ

" เรื่องนี้ให้กานต์​กับกิจจาเป็นไปตามธรรมชาติ​เถอะ​ ยังไงซะกานต์​ก็แก่แดด​มาก​ มีเพื่อนเล่นด้วยกันก็ดี​ ถึงแม้จะไม่รู้​ว่าจะอยู่​ด้วยกันได้นานเท่าไหร่​"

นรมนไม่มีเรี่ยวแรง​

 จิตใจ​ทั้ง​สองหดหู่​มาก

นรมนรีบถ่ายหน้าตาท่าทางที่กล้าหาญ​ของกานต์​   จากนั้นก็ส่งไปให้กับกมล

เวลานี้​ ไม่รู้​ว่ากมลตื่นหรือยัง

เร็วมาก​ กมลก็ตอบกลับมา

" แม่​  พี่หล่อจัง​ เมื่อไหร่ฉันจะได้หล่อเหมือนพี่?"

กมลอิจฉา​มาก​ ส่วนในใจนรมนเหมือนถูกมีดกรีด​

"ใกล้แล้ว​ ลูกแม่ต้องมีสักวันแน่นอน"

นรมรปลอบใจกมล​  สีหน้ามีความเสียใจ