แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 4

เหมิงเชียนเหยียนบอกจะทำก็ทำเลย ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ค้นตู้หาชุดผ้าหยาบออกมาเปลี่ยนชุดหนึ่ง จากนั้นก็ให้ผ้าผูกผมรวบผมทั้งหมดขึ้นมา ยกเป็นมวยผมมัดสูง สุดท้ายก็ไปส่องอยู่หน้ากระจกทองเหลืองเก่าๆของบ้านตนเอง นางยิ้มอย่างพอใจ

แฮะๆ ถึงแม้ร่างกายจะอ่อนแอเกินไป และคนก็ยังผอมอ่อนแอ แต่เค้าโครงหน้านี้ก็ยังดูดีจริงๆ! ดวงตาคู่โตขาวดำแยกจากกันอย่างชัดเจน จมูกที่สูงโด่งก็ดูสวยงามกว่าผู้หญิงทั่วไปเล็กน้อย ยังมีคิ้วโก่งคู่หนึ่ง ก็ดูดีมากเช่นกัน

เหมิงเชียนเหยียนเดินวนอยู่ในบ้านรอบหนึ่ง หยิบมีดที่ปกติสวีเจินใช้ผ่าฟืนขึ้นมา แล้วก็เอามันเทศต้มอีกสองลูก "ท่านแม่ ข้าออกไปแล้วนะ!"

"เชียนเหยียน----" สวีเจินอยากจะขวางนางเอาไว้ แต่เหมิงเชียนเหยียนเร็วอย่างกับลม พริบตาเดียวก็หายไปจากหน้าประตูใหญ่ของตระกูลเหมิงแล้ว

เหมิงเชียนเหยียนออกมาจากประตูมา มองไปรอบๆ ความทรงจำของนางบอกกับนาง หมู่บ้านหลี่ฮวาแห่งนี้ เพราะทุกที่ล้วนปลูกต้นแพร์เลยขึ้นชื่อ และนอกหมู่บ้านหลี่ฮวา ก็เป็นภูเขาซวงเฟิงที่มีชื่อเสียงมากในหมู่บ้านใกล้เคียงแถบนี้ เล่าขานกันว่า บนภูเขาซวงเฟิง ไม้พุ่มโตอยู่ด้วยกันเป็นหย่อมๆ โขดหินขรุขระ มีสัตว์ป่ามากมายอาศัยอยู่ที่นั่น เพียงแต่ว่าภูมิประเทศของที่นั่นอันตรายเล็กน้อยจริงๆ นายพรานมากมายล้วนไปแล้วไม่กลับมาอีก ดังนั้นเหยื่อที่ถูกล่ามาจากข้างบนจึงมีไม่มากเท่าไหร่นัก

เหมิงเชียนเหยียนตัดสินใจแล้ว จะไปสำรวจที่เขาซวงเฟิงนั่นดู ถ้าหากสามารถล่าสัตว์ได้ เช่นนั้นเงินสี่ตำลึงของตระกูลซุนนั่นก็สามารถคืนได้อย่างง่ายดายแล้ว!

คิดมาถึงตรงนี้ นางเดินไปทางเขาซวงเฟิงตามความทรงจำของร่างเดิม

เมื่อมาถึงเขาซวงเฟิง เหมิงเชียนเหยียนถึงได้รู้ว่าข่าวลือเป็นความจริง ลักษณะพื้นที่ของภูเขาลูกนี้สูงชันจริงๆ ไม้พุ่มเติบโตอยู่ด้วยกันเป็นหย่อมๆ หากระวังไม่มากพอก็จะบาดเจ็บและเกิดเรื่องได้ง่าย

ทันทีที่นางปีนขึ้นไป ก็หาไม้ที่แข็งแรงมาหนึ่งท่อน ใช้สำหรับกั้นไม้พุ่มพวกนั้น ป้องกันไม่ให้แทงถูกตัวเอง สายตาก็มองสำรวจไปรอบๆอย่างระมัดระวัง กลัวว่าจะเจอกับสัตว์ประเภทงูเงี้ยวเขี้ยวขอ และมีดผ่าฟืนเล่มนั้นก็เหน็บเอาไว้ที่เอวตลอดเช่นกัน และยังคอยสำรวจอยู่ตลอดว่ามีดผ่าฟืนเล่มนี้ยังอยู่ไหม

เดินไปได้สักพัก จู่ๆสีหน้าท่าทางของนางก็เคร่งขรึมลง จากนั้นนางก็ลดตัวลงมา มองไปข้างหน้าผ่านช่องว่างของวัชพืช

เพราะว่า นางได้ยินเสียงแปลกประหลาดและหนักหน่วงดังขึ้นมา

หลังจากนั้นครู่เดียว เสียงนั่นก็ดังมากขึ้นเรื่อยๆ เงาสีดำขนาดใหญ่ก็กำลังเข้าใกล้ทิศทางของนางจากระยะไกลออกไป

เหมิงเชียนเหยียนขมวดคิ้วขึ้นมา มุมปากเกี่ยวเป็นมุมโค้ง เหอะๆ ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ! มีหมูป่า! นี่มันย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลยจริงๆ!

นางรีบถอยห่างออกไปเล็กน้อยทันที จากนั้นก็ใช้มีดผ่าฟืนตัดไม้ก๊อกออกมาเล็กน้อย ทำเป็นคันธนูโค้งแบบง่ายๆ จากนั้นก็ตัดไม้ไผ่ออกมาเล็กน้อย ลับปลายไม้ไผ่ทั้งสองด้านให้แหลมคมไร้ที่เปรียบ เฉกเช่นลูกธนูไม้ไผ่

หลังจากที่เตรียมทุกอย่างนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว เหมิงเชียนเหยียนก็ลุกขึ้นมา เดินอ้อมไม้พุ่มแถบใหญ่ อ้อมตรงไปยังด้านหลังของหมูป่านั่น หมูป่าตัวใหญ่เทอะทะ ปฏิกิริยาเชื่องช้า! ตอนที่มันรู้ตัวว่ามีคนอยู่ข้างหลัง เหมิงเชียนเหยียนก็ยิงธนูไม้ไผ่ด้วยคันธนูโค้งที่นางทำขึ้นแบบเรียบง่ายออกไปอย่างสุดแรงเกิดแล้ว

ลูกธนูสามดอกยิงติดต่อกัน นางใช้แรงกำลังทั้งหมดของร่างกาย ยิงตรงเข้าไปในเนื้อหนังของหมูป่า!

หมูป่าเจ็บปวดมาก ส่งเสียงกรีดร้องออกมา จากนั้นตาก็แดงก่ำขึ้นมา แล้วก็พุ่งมายังทิศทางของเหมิงเชียนเหยียน!

ดีมาก ความเย็นชาพลุ่งพล่านออกมาจากสายตาของเหมิงเชียนเหยียน นี่คือสิ่งที่นางต้องการ! ในขณะที่หมูป่าพุ่งเข้ามา สองมือของนางก็ยกขึ้นมา แล้วก็ไปเกาะที่กิ่งไม้หนาและแข็งแรงที่อยู่เหนือศีรษะ พลิกตัวกระโดดขึ้นไป ก็ไปนั่งอยู่บนกิ่งไม้นั่น

เวลานี้ สองมือของนางจับมีดผ่าฟืนด้ามนั่นเอาไว้แน่น เล็งไปที่หัวของหมูป่า แล้วกระโดดลงไปกะทันหัน!

เสียงปังดังขึ้นมา! เลือดสาดกระจายไปทั่วในทันที! และมีดนั่นก็ฟันไปที่ส่วนหัวของหมูป่าอย่างรวดเร็วและแม่นยำ หมูป่าถีบเท้าไปสองสามที ตาขาวกลอกขึ้นมาโดยตรง ล้มพรุบลงไปกับพื้น ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีก