แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 105

เมี่ยวกุ้ยพ่อลูกต่างไม่พูดไม่จา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่อยากถูกตีขาหัก

แต่ก็เห็นได้ชัดว่า ขอเสนอขอลั่วเสี่ยวปิงคนหมู่บ้านต้าซิงกลับเห็นด้วยอย่างยิ่ง

คนตระกูลเมี่ยวตีขาจางต้าหลางหัก แล้วพวกเขาก็ตีขาคนตระกูลเมี่ยวหัก ก็ถือว่าหายกัน

ส่วนคนหมู่บ้านเมี่ยวเจีย มีบางคนรู้สึกว่าตีขาคนจนหัก ค่อนข้างเกินไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ถามกลับทันทีว่า “แล้วพวกเขาตีขาจางต้าหลางหักนั้น ไม่เกินไปหรือ? จางต้าหลางทำอะไรผิด?”

 เมื่อพูดออกไปเช่นนี้ คนที่รู้สึกว่าเกินไปก็ไม่พูดอะไรแล้ว

ส่วนพวกผู้ชายหมู่บ้านต้าซิงในตอนนี้ แต่ละคนจ้องมองเมี่ยวกุ้ยทั้งสามพ่อลูกราวกับเสือหมาป่า ราวกับอยากจะไปลองตีขาพวกเขาจนหัก

เมี่ยวกุ้ยทั้งสามพ่อลูกถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้จนเข่าอ่อน ลูกชายคนโตตระกูลเมี่ยวอดทนไม่ไหวเป็นคนแรก พูดเร่งเร้าชุยซื่อว่า “แม่ รีบไปเอาเงินมา”

 ลูกชายคนรองตระกูลเมี่ยว ก็พูดขึ้นว่า “แม่ ข้าไม่อยากถูกตีขาหัก แม่รีบเอาเงินชดเชยให้พวกเขาไป”

เมี่ยวกุ้ยไม่พูดไม่จา กลับก็หันมามองชุยซื่อ ความหมายชัดเจน

พวกเขาทั้งหมดต่างมองดูชุยซื่อ ไม่สนใจเลยว่าที่บ้านจะมีเงินมากมายขนาดนั้นไหม

เห็นพวกผู้ชายต่างบีบบังคับให้ตนไปเอาเงินมา ชุยซื่อโกรธจัดอย่างมาก

ทันใดนั้นจึงนั่งลงบนพื้น ร้องตะโกนขึ้นมาว่า “ล้วนใช้ให้ข้าไปเอาเงินมา ข้าจะไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน? แต่ละคนยังมีความเป็นธรรมอยู่ไหม บีบบังคับกันให้ไปตายถึงบ้านแล้ว ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว.....”

ชุยซื่อร้องตะโกนเสียงดังมาก ร้องไห้โวยวายขู่ฆ่าตัวตายแสดงได้เหมือนจริงมาก

หากไม่มีเรื่องก่อนหน้านี้เป็นสิ่งนำ ทุกคนคงจะถูกหลงเชื่อการกระทำเช่นนี้ของชุยซื่อแล้ว

เมี่ยวกุ้ยไม่แสดงท่าทีใดใดก่อน อยากรอให้ชุยซื่อโวยวาย แล้วจะได้ไม่ต้องชดใช้เงิน แต่เห็นชุยซื่อร้องไห้อยู่ตั้งนาน คนรอบด้านต่างก็ไม่แสดงท่าทีใดใด มองดูชุยซื่อเหมือนยังดูละคร เมี่ยวกุ้ยจึงเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าใช้วิธีโวยวายนั้นไม่ได้ผล จึงพูดกับชุยซื่ออย่างสุดจะทนว่า

“ไม่ต้องร้องโวยวายแล้ว ยังไม่รีบไปเอาเงินออกมา? หรือจะให้ข้าถูกตีขาหักจริงๆหรือ?”

ชุยซื่อฟังแล้วก็ไม่ร้องโวยวายต่อ ยังไงร้องไห้โวยวายอยู่คนเดียวแล้วไม่มีใครสนใจก็ค่อนข้างรู้สึกไม่ดี

แต่ชุยซื่อกลับทำเป็นเลอะเลือนพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าแก่ บ้านเราจนขนาดไหน จะไปเอาเงินมาจากไหน?”

เมี่ยวกุ้ยเห็นท่าทีชุยซื่อที่ยังไงก็ไม่ยอมเอาเงินออกมา จึงขี้เกียจยุ่งกับชุยซื่ออีก เดินตรงเข้าไปในห้องทันที

เริ่มแรกชุยซื่อยังไม่รู้สึกตัว แต่ไม่นานก็เหมือนคิดอะไรได้ขึ้นมา สีหน้าเปลี่ยนไป แล้วก็รีบตามเข้าไป

“เจ้าแก่ เจ้าค้นหาอะไร?”

“ถอยไป”

“นั่นคือสิ่งที่เจ้าสามซื้อให้ข้า เป็นสิ่งของของข้า เจ้าห้ามแตะต้อง”

“เพียะ”

จากนั้น ภายในห้องก็มีเสียงสิ่งของกระจัดกระจายดังขึ้น

เห็นได้ชัดว่าเมี่ยวกุ้ยกับชุยซื่อตบตีกันอยู่ในห้องแล้ว

สักพักก็เห็นเมี่ยวกุ้ยหอบกล่องไม้ธรรมดาอันหนึ่งวิ่งออกมาด้วยผมเผ้ายุ่งเหยิง บนใบหน้าของเมี่ยวกุ้ยยังเต็มไปด้วยรอยเลือดจากการถูกข่วนไปด้วยเล็บ เห็นแล้วก็น่าสะพรึงกลัว

“นั่นเป็นสิ่งของของข้า เจ้าห้ามเอาไปให้คนอื่น” ชุยซื่อกระโจนออกมา

เทียบกับเมี่ยวกุ้ย ชุยซื่อยิ่งย่ำแย่ ผมฟูยุ่งเหยิงราวกับขอทาน บนใบหน้ายังมีรอยฝ่ามือตบอย่างชัดเจนสองข้าง

แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้ ชุยซื่อยังคงคำนึงหาสิ่งของที่อยู่ในกล่องไม้นั่น

ลูกชายสองคนของชุยซื่อ ลูกชายคนโตกับลูกชายคนรองของตระกูลเมี่ยว กลับกลัวว่าแม่ของตนเองจะก่อเหตุทำให้พวกเขาถูกตีขาหัก จึงช่วยกันขวางชุยซื่อไว้