แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 106

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเสียงหนึ่งในเสียงร้องไห้มีเล่อเล่อ ในใจก็แน่นขึ้นมาทันที ลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

ระงับความวิตกกังวลไว้ในใจ แล้วลั่วเสี่ยวปิงก็ไปเคาะประตู

เพราะเสียงลั่วเสี่ยวปิงเคาะประตูดังขึ้น เสียร้องไห้จึงหยุดกะทันหัน แต่ข้างในกลับไม่มีการเคลื่อนไหวเป็นเวลานาน

“ป้า?” ลั่วเสี่ยวปิงตะโกนเรียก ภายในเสียงแฝงไปด้วยเสียงสั่นเท้าเล็กน้อย

อาจเป็นเพราะได้ยินเสียงของลั่วเสี่ยวปิง ภายในห้องเสียงเงียบไปสักพัก แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้นก็มีคนมาเปิดประตู

ตลอดการเคลื่อนไหว ลั่วเสี่ยวปิงแทบลืมหายใจ จนเมื่อประตูถูกเปิด จางเฉินซื่อที่ดวงตาแดงทั้งคู่ก็ออกมา

จางเฉินซื่อมองดูลั่วเสี่ยวปิง ริมฝีปากสั่นเทา แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“แม่.....”

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังคิดในใจว่ามีเรื่องอะไรเกิดครึ่ง เสียงเล่อเล่อที่เต็มไปด้วยความตกใจหวาดกลัวก็ดังขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงหันไปมองตามเสียง แล้วก็เห็นเล่อเล่อกำลังวิ่งมาหานาง กอดขาของนางไว้ราวกับหวาดกลัวตกใจอะไรบางอย่าง

ลั่วเสี่ยวปิงสัมผัสได้ถึงอาการสั่นเทาของเล่อเล่อ นี่เป็นปฏิกิริยาหลังจากที่หวาดกลัวตกใจอย่างที่สุด

และลั่วเสี่ยวปิงยังเห็นรอยเลือดเปื้อนบนตัวเล่อเล่อ นี่จึงยิ่งทำให้ลั่วเสี่ยวปิงมั่นใจว่าเกิดเรื่องแล้วจริงๆ

ลั่วเสี่ยวปิงมองหาภายในห้อง เห็นเพียงคนในบ้านจางเอ้อทั้งหมด ยืนอยู่ตรงนั้นมองมาทางด้านหน้าประตูอย่างทำตัวไม่ถูก นัยน์ตาแต่ละคนต่างเปื้อนไปด้วยน้ำตา แต่กลับมองไม่เห็นอานอาน

“อานอาน....” ลั่วเสี่ยวปิงร้องเรียกในใจ งั้นก็หันไปมองจางเฉินซื่อด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

นางคาดหวังอยากที่จะได้ฟังข่าวดีจากปากของจางเฉินซื่อ

เดิมจางเฉินซื่อก็รู้สึกผิดโทษตัวเอง เมื่อเห็นสายตาของลั่วเสี่ยวปิง ก็ยิ่งรู้สึกผิดอย่างยิ่ง

 ในขณะที่ทุกคนยังไม่มีใครตอบ จางเฉินซื่อก็ตบหน้าตนเองสองที

“เสี่ยวปิง ข้าขอโทษ ข้าดูแลอานอานได้ไม่ดี.....” จางเฉินซื่อตบหน้าตนเองไปด้วย น้ำตาไหลไปด้วย

ได้ยินเห็นว่าเกิดเรื่องกับอานอาน ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกเข่าอ่อน หัวสมองว่างเปล่า

และในเวลานี้ ฉีเทียนเห้าที่สังเกตดูลั่วเสี่ยวปิงอยู่ตลอด เดินมาประคองลั่วเสี่ยวปิงไว้ มืออีกข้างอุ้มเล่อเล่อขึ้นมา

เพราะเล่อเล่อตื่นตระหนกตกใจ ครั้งนี้จึงไม่ได้ปฏิเสธฉีเทียนเห้า เมื่อมาอยู่ในอ้อมกอดฉีเทียนเห้า เล่อเล่อก็รีบโอบกอดคอฉีเทียนเห้าไว้ ใบหน้าแนบซบอกฉีเทียนเห้า

เล่อเล่อกระทำเช่นนี้ ทำให้ในใจฉีเทียนเห้า เหมือนถูกอะไรบางอย่างที่อ่อนโยนสัมผัส ความรู้สึกแปลก ๆ กระทบไปถึงหัวใจ

แต่ไม่ช้าฉีเทียนเห้าก็เบี่ยงเบนความสนใจ สายตาเฉียบคมหันไปมองจางเฉินซื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “มีเรื่องอะไรเข้าไปแล้วค่อยคุยกันให้ชัดเจน”

ฉีเทียนเห้า พูดพร้อมกับเอื้อมมือข้างหนึ่งโอบพยุงลั่วเสี่ยวปิง มืออีกข้างหนึ่งอุ้มเล่อเล่อ แล้วเดินเข้าไปในบ้านสกุลจาง

จางต้าฉวนกับจางเอ้อหลางที่เดินตามอยู่ด้านหลัง ในที่สุดเวลานี้ก็ค่อยได้สติกลับมา แล้วก็รีบตามเข้าไป

จางเอ้อหลางเป็นคนเก็บความรู้สึกไว้ไม่ได้ ดังนั้นเมื่อเข้าไปแล้ว ก็พูดกับแม่ของตนเองว่า “แม่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?อานอานไปไหนแล้ว? ท่านไม่ต้องร้องไห้ รีบเล่าเรื่องมา”

จางเอ้อหลางก็ร้อนใจ

หากเกิดอะไรขึ้นกับอานอาน....จางเอ้อหลางแทบไม่กล้าคิด

จางเฉินซื่อรู้ว่าต้องเล่าเรื่องให้ละเอียดก่อน จึงเช็ดน้ำตา พยายามอดกลั้นน้ำตาตนเองไว้ แล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดออกมา

ที่แท้ หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงพวกเขาออกไป ผู้หญิงบ้านจางเอ้อทั้งหมดก็อยู่ช่วยงานจางเฉินซื่อ เด็กทั้งสามคนเล่นอยู่ด้วยกันในลาน

เดิมไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แล้วจู่ๆก็มีคนกระโจนเข้ามาในลาน ไม่พูดไม่จาตั้งใจจะแย่งเด็กอย่างเดียว

เพื่อปกป้องเล่อเล่อ อานอานจึงถูกจับตัวไปก่อน

พวกจางเฉินซื่อได้ยินความเคลื่อนไหวก็ออกมาแย่งกลับไป แต่พวกผู้หญิงจะสู้แรงผู้ชายร่างกายแข็งแรงตั้งหลายคนได้อย่างไร?

อานอานถูกอุ้มออกไปก่อน ที่เหลืออยากจะมาแย่งเล่อเล่อ

แต่ในขณะที่กำลังแย่งเล่อเล่อ พวกจางเฉินซื่อตะโกนร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากจางเอ้อเก่าที่อยู่ในหมู่บ้าน จางเอ้อเก่าได้ยินว่ามีคนมาแย่งเด็ก ก็รีบมาช่วยเหลือทันที

แต่ก็ด้วยเหตุเช่นนี้ จางเอ้อเก่าถูกแทงตรงท้อง ตอนนี้กำลังนอนอยู่ในห้องจางเอ้อหลาง สถานการณ์อันตราย หมอสูมาตรวจดูแล้ว แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย

เมื่ออีกฝ่ายเห็นว่าก่อเหตุถึงแก่ชีวิตคน จึงไม่กล้าอยู่ต่อ เล่อเล่อจึงไม่ถูกแย่งไป

ฟังเรื่องพวกนี้เสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกหน้ามืดเหมือนจะเป็นลม

อานอาน.... นางไม่กล้านึกภาพเลยว่าหากอานอานเป็นอะไรไป นางจะทำอย่างไร

ถึงแม้เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันจะไม่นาน แต่นางมีความทรงจำเจ้าของเดิม บวกกับเด็กทั้งสองคนว่าง่ายน่ารัก นางรักเด็กทั้งสองเหมือนลูกของตนเองแต่แรกแล้ว

ภายใต้ความไม่รู้ตัว เด็กทั้งสองคนนั้นกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนางที่ไม่สามารถขาดได้

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงค่อนข้างรับไม่ได้ มือใหญ่ข้างหนึ่งจับแขนของนางไว้แน่น ด้านหลังของนางก็พิงกับหน้าอกที่แข็งแรงไว้

ในขณะที่ทำให้นางไม่ถึงขั้นตอนตัวอ่อนลงถึงพื้น ยังทำให้นางตื่นมาจากความงุนงงในทันที

ไม่ นางจะใจร้อนไม่ได้

ยิ่งเมื่อเจอกับปัญหา นางก็ต้องยิ่งสงบจิตใจ

อานอานกำลังรอให้นางไปช่วย นางจะเกิดความโกลาหลไปเองไม่ได้

หลังจากหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็สามารถทำให้ตนเองสงบลง

ยึดตัวตรงออกมาจากอกฉีเทียนเห้า ลั่วเสี่ยวปิงหันไปมองฉีเทียนเห้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ช่วยข้า”

ภายในเสียง มีเสียงสั่นเครือและอ้อนวอนโดยที่นางไม่รู้ตัว

“อืม ข้าจะช่วยเจ้า” ฉีเทียนเห้ามองดูดวงตาคู่เปราะบางนั้นของลั่วเสี่ยวปิง แต่กลับทำเป็นเข้มแข็ง อย่างเอ็นดู

ดังนั้น ไม่รอให้ลั่วเสี่ยวปิงพูดอะไร ฉีเทียนเห้าก็พยักหัวทันที

ในเวลานี้ ฉีเทียนเห้ากำลังคิดว่า ขอเพียงในดวงตาของนางไม่มีความอ่อนโยน ให้เขาช่วยนางทำอะไรก็ได้

“หาอานอานให้เจอ” ลั่วเสี่ยวปิงมองดูฉีเทียนเห้า

นางรู้ว่า สถานะฉีเทียนเห้าไม่ธรรมดา จะต้องมีวิธีช่วยเหลือได้แน่

และนางก็รู้ว่า ในเมื่อฉีเทียนเห้าได้รับบาดเจ็บแล้วถูกนางเก็บได้ จึงไม่สะดวกที่จะเปิดเผยสถานะของตนเอง

แต่ว่าตอนนี้ นางไม่สามารถสนใจอะไรมากมายขนาดนั้นแล้ว

นางแค่อยากตามหาให้เจออานอานโดยเร็ว

นางไม่รู้ว่าคนที่แย่งอานอานไปต้องการจะทำอะไรกันแน่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลานี้อานอานจะรู้สึกหวาดกลัวไหม นางไม่กล้าคิด

 เสียงเดียวที่สามารถคิดได้ก็คือ รีบตามหาเขาให้เจอ

แต่อาศัยนางคนเดียว นางรู้ว่า เป็นไปไม่ได้

และจางเอ้อเก่า ก็ได้รับบาดเจ็บจากการช่วยเล่อเล่อ นางจะไม่สนใจเขาไม่ได้ นางจะต้องอยู่ช่วยรักษาจางเอ้อเก่า

ดังนั้นตอนนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอย่างไร ลั่วเสี่ยวปิงก็ต้องขอร้องให้ฉีเทียนเห้าช่วย

ฉีเทียนเห้ามองดูลั่วเสี่ยวปิง เวลานี้ราวกับรู้ความในใจทั้งหมดของลั่วเสี่ยวปิง

แต่ฉีเทียนเห้าไม่พูดอะไร เพียงลูบหลังเล่อเล่อเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยน หลังจากรู้สึกได้ถึงร่างกายเล่อเล่อดีขึ้นบ้างแล้ว ฉีเทียนเห้าค่อยคุกเข่า แล้ววางเล่อเล่อลง

“รอข้า”

ทั้งสองคำนี้ไว้ ฉีเทียนเห้าก็หันตัวรีบเดินจากไป

 วินาทีที่เดินออกจากประตูไป ในสายตาฉีเทียนเห้าฉายแววเยือกเย็น

รอฉีเทียนเห้าไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงให้เล่อเล่อรอนาง แล้วก็เดินตรงไปยังในห้องของจางเอ้อหลาง เพื่อดูบาดแผลของจางเอ้อเก่า

แต่เมื่อนางเห็นสภาพของจางเอ้อเก่า สีหน้าลั่วเสี่ยวปิงกลับกลายเปลี่ยนเป็นหนักใจขึ้นมา