แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 106

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเสียงหนึ่งในเสียงร้องไห้มีเล่อเล่อ ในใจก็แน่นขึ้นมาทันที ลางสังหรณ์ไม่ดีเกิดขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

ระงับความวิตกกังวลไว้ในใจ แล้วลั่วเสี่ยวปิงก็ไปเคาะประตู

เพราะเสียงลั่วเสี่ยวปิงเคาะประตูดังขึ้น เสียร้องไห้จึงหยุดกะทันหัน แต่ข้างในกลับไม่มีการเคลื่อนไหวเป็นเวลานาน

“ป้า?” ลั่วเสี่ยวปิงตะโกนเรียก ภายในเสียงแฝงไปด้วยเสียงสั่นเท้าเล็กน้อย

อาจเป็นเพราะได้ยินเสียงของลั่วเสี่ยวปิง ภายในห้องเสียงเงียบไปสักพัก แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้นก็มีคนมาเปิดประตู

ตลอดการเคลื่อนไหว ลั่วเสี่ยวปิงแทบลืมหายใจ จนเมื่อประตูถูกเปิด จางเฉินซื่อที่ดวงตาแดงทั้งคู่ก็ออกมา

จางเฉินซื่อมองดูลั่วเสี่ยวปิง ริมฝีปากสั่นเทา แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“แม่.....”

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังคิดในใจว่ามีเรื่องอะไรเกิดครึ่ง เสียงเล่อเล่อที่เต็มไปด้วยความตกใจหวาดกลัวก็ดังขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงหันไปมองตามเสียง แล้วก็เห็นเล่อเล่อกำลังวิ่งมาหานาง กอดขาของนางไว้ราวกับหวาดกลัวตกใจอะไรบางอย่าง

ลั่วเสี่ยวปิงสัมผัสได้ถึงอาการสั่นเทาของเล่อเล่อ นี่เป็นปฏิกิริยาหลังจากที่หวาดกลัวตกใจอย่างที่สุด

และลั่วเสี่ยวปิงยังเห็นรอยเลือดเปื้อนบนตัวเล่อเล่อ นี่จึงยิ่งทำให้ลั่วเสี่ยวปิงมั่นใจว่าเกิดเรื่องแล้วจริงๆ

ลั่วเสี่ยวปิงมองหาภายในห้อง เห็นเพียงคนในบ้านจางเอ้อทั้งหมด ยืนอยู่ตรงนั้นมองมาทางด้านหน้าประตูอย่างทำตัวไม่ถูก นัยน์ตาแต่ละคนต่างเปื้อนไปด้วยน้ำตา แต่กลับมองไม่เห็นอานอาน

“อานอาน....” ลั่วเสี่ยวปิงร้องเรียกในใจ งั้นก็หันไปมองจางเฉินซื่อด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

นางคาดหวังอยากที่จะได้ฟังข่าวดีจากปากของจางเฉินซื่อ

เดิมจางเฉินซื่อก็รู้สึกผิดโทษตัวเอง เมื่อเห็นสายตาของลั่วเสี่ยวปิง ก็ยิ่งรู้สึกผิดอย่างยิ่ง

 ในขณะที่ทุกคนยังไม่มีใครตอบ จางเฉินซื่อก็ตบหน้าตนเองสองที

“เสี่ยวปิง ข้าขอโทษ ข้าดูแลอานอานได้ไม่ดี.....” จางเฉินซื่อตบหน้าตนเองไปด้วย น้ำตาไหลไปด้วย

ได้ยินเห็นว่าเกิดเรื่องกับอานอาน ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกเข่าอ่อน หัวสมองว่างเปล่า

และในเวลานี้ ฉีเทียนเห้าที่สังเกตดูลั่วเสี่ยวปิงอยู่ตลอด เดินมาประคองลั่วเสี่ยวปิงไว้ มืออีกข้างอุ้มเล่อเล่อขึ้นมา

เพราะเล่อเล่อตื่นตระหนกตกใจ ครั้งนี้จึงไม่ได้ปฏิเสธฉีเทียนเห้า เมื่อมาอยู่ในอ้อมกอดฉีเทียนเห้า เล่อเล่อก็รีบโอบกอดคอฉีเทียนเห้าไว้ ใบหน้าแนบซบอกฉีเทียนเห้า

เล่อเล่อกระทำเช่นนี้ ทำให้ในใจฉีเทียนเห้า เหมือนถูกอะไรบางอย่างที่อ่อนโยนสัมผัส ความรู้สึกแปลก ๆ กระทบไปถึงหัวใจ

แต่ไม่ช้าฉีเทียนเห้าก็เบี่ยงเบนความสนใจ สายตาเฉียบคมหันไปมองจางเฉินซื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “มีเรื่องอะไรเข้าไปแล้วค่อยคุยกันให้ชัดเจน”

ฉีเทียนเห้า พูดพร้อมกับเอื้อมมือข้างหนึ่งโอบพยุงลั่วเสี่ยวปิง มืออีกข้างหนึ่งอุ้มเล่อเล่อ แล้วเดินเข้าไปในบ้านสกุลจาง

จางต้าฉวนกับจางเอ้อหลางที่เดินตามอยู่ด้านหลัง ในที่สุดเวลานี้ก็ค่อยได้สติกลับมา แล้วก็รีบตามเข้าไป

จางเอ้อหลางเป็นคนเก็บความรู้สึกไว้ไม่ได้ ดังนั้นเมื่อเข้าไปแล้ว ก็พูดกับแม่ของตนเองว่า “แม่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?อานอานไปไหนแล้ว? ท่านไม่ต้องร้องไห้ รีบเล่าเรื่องมา”

จางเอ้อหลางก็ร้อนใจ

หากเกิดอะไรขึ้นกับอานอาน....จางเอ้อหลางแทบไม่กล้าคิด

จางเฉินซื่อรู้ว่าต้องเล่าเรื่องให้ละเอียดก่อน จึงเช็ดน้ำตา พยายามอดกลั้นน้ำตาตนเองไว้ แล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดออกมา

ที่แท้ หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงพวกเขาออกไป ผู้หญิงบ้านจางเอ้อทั้งหมดก็อยู่ช่วยงานจางเฉินซื่อ เด็กทั้งสามคนเล่นอยู่ด้วยกันในลาน

เดิมไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น แล้วจู่ๆก็มีคนกระโจนเข้ามาในลาน ไม่พูดไม่จาตั้งใจจะแย่งเด็กอย่างเดียว

เพื่อปกป้องเล่อเล่อ อานอานจึงถูกจับตัวไปก่อน

พวกจางเฉินซื่อได้ยินความเคลื่อนไหวก็ออกมาแย่งกลับไป แต่พวกผู้หญิงจะสู้แรงผู้ชายร่างกายแข็งแรงตั้งหลายคนได้อย่างไร?

อานอานถูกอุ้มออกไปก่อน ที่เหลืออยากจะมาแย่งเล่อเล่อ

แต่ในขณะที่กำลังแย่งเล่อเล่อ พวกจางเฉินซื่อตะโกนร้องเรียกขอความช่วยเหลือจากจางเอ้อเก่าที่อยู่ในหมู่บ้าน จางเอ้อเก่าได้ยินว่ามีคนมาแย่งเด็ก ก็รีบมาช่วยเหลือทันที