แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 107

ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด จางเอ้อเก่ากำลังนอนอยู่บนเตียงจางเอ้อหลางอย่างไม่ขยับเขยื้อน

เวลานี้ตัวเสื้อผ้าบนตัวจางเอ้อหลางได้ถูกถอดออก ตรงบริเวณท้องหมอสูได้ทำแผลให้แล้วอย่างง่ายๆ แต่ผ้าที่พันแผลตรงท้องก็ชุ่มไปด้วยเลือด ถึงขั้นยังสามารถมองเห็นว่ายังมีเลือดไหลออกมา

เมื่อดูสีหน้าจางเอ้อเก่าอีกครั้ง บนใบหน้าบนริมฝีปากไม่มีเลือดฝาดเลยสักนิด เอื้อมมือไปจับดู เวลานี้เพราะจางเอ้อเก่าเสียเลือดมากจึงทำให้มือเย็น

จางเอ้อเก่าหายใจออกเยอะกว่าหายใจเข้า สถานการณ์วิกฤติมาก ลั่วเสี่ยวปิงไม่ทันได้สนใจไปตรวจจับชีพจรหรือดูบาดแผลของจางเอ้อเก่า

ตอนนี้ จะต้องรักษาชีวิตของจางเอ้อเก่าไว้ให้ได้ก่อน เป็นสิ่งสำคัญที่สุด

ตอนนี้ในมือของนางถึงแม้จะไม่มียาดีมายืดอายุขัย แต่มีน้ำแร่วิญญาณ

ไม่แม้แต่จะคิด ลั่วเสี่ยวปิงยกหัวจางเอ้อเก่าขึ้นมา เอื้อมมือไปที่ริมฝีปากของจางเอ้อเก่า เอาน้ำแร่วิญญาณของสเพซน้ำแร่วิญญาณออกมา

อาจเป็นเพราะสัญชาตญาณของการเอาตัวรอด หรืออาจเป็นเพราะความอัศจรรย์ของน้ำแร่วิญญาณ จางเอ้อเก่าที่อยู่ในภาวะช็อก สามารถกลืนน้ำแร่วิญญาณเข้าไป

สามารถกลืนน้ำแร่วิญญาณลงไป แสดงว่าชีวิตของจางเอ้อเก่าสามารถรักษาไว้ได้ชั่วขณะแล้ว

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงค่อยไปตรวจดู บาดแผลของจางเอ้อเก่า

แกะผ้าพันแผลที่พันแผลออก ลั่วเสี่ยวปิงเห็นบาดแผลของจางเอ้อเก่าแล้ว

บนบาดแผลมีสมุนไพรห้ามเลือดอย่างธรรมดา แต่เห็นได้ชัดว่ายาห้ามเลือดใช้ไม่ได้ผล

ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่า ไม่ใช่เพราะหมอสูไม่มีความสามารถ แต่บาดแผลลึกเกินไป การใช้ยาห้ามเลือดของยุคสมัยนี้ในการห้ามเลือดนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

ไม่มีความลังเลอะไรทั้งนั้น ลั่วเสี่ยวปิงใช้น้ำแร่วิญญาณล้างแผลให้กับจางเอ้อเก่าอีกครั้ง

ถ้าเป็นปกติ น้ำแร่วิญญาณที่สามารถช่วยชีวิตคนนี้ ลั่วเสี่ยวปิงไม่เอามาใช้อย่างสิ้นเปลืองแบบนี้แน่นอน แต่ต่อให้น้ำแร่วิญญาณล้ำค่าแค่ไหน เทียบกับบุญคุณที่จางเอ้อเก่าช่วยชีวิตเล่อเล่อนั้น สู้กันไม่ได้เลย ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงเอาออกมาใช้อย่างไม่เสียดายเลยสักนิด

ดีที่น้ำแร่วิญญาณมีประสิทธิภาพดีมาก หลังจากใช้ล้างแผล บาดแผลของจางเอ้อเก่าก็ไม่มีเลือดไหลออกมาอีก

ลั่วเสี่ยวปิงหยิบยาสมุนไฟรที่ก่อนหน้านี้เด็ดมาแปรรูปบางส่วนออกจากในอวกาศแล้วทุบให้ละเอียด จากนั้นเอายาสมุนไพรที่ทุบละเอียดทาบนบาดแผลของจางเอ้อเก่า รอทเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ทำการพันบาดแผลไว้อีกครั้ง

รอทำทุกอย่างทั้งหมดเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงมองดูรอบๆภายในห้อง เห็นภายในห้องมีพู่กันกับกระดาษ จึงเดินไปแล้วเขียนสูตรยาบำรุงเลือดขึ้นมา

โสม ไป๋จู รากสน ตังกุย ชวนฉง ไป๋เสา สูตี้หวง กันเฉ่า อย่างละสามสิบกรัมต้มเป็นปาเจินทัง ช่วยบำรุงเลือด บำรุงร่างกายได้เป็นอย่างดี

แต่สถานการณ์ของจางเอ้อเก่า หากใช้เพียงแค่น้ำต้มปาเจินทัง น่าจะทนรับไม่ได้ เมื่อครุ่นคิดดูแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงหยิบพู่กันขึ้นมาแล้วเขียนสูตรยาสมุนไพรอีกครั้ง

เมื่อทำเสร็จแล้ว ก็ผ่านไปแล้วประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่ง

เวลานี้ ภายในบ้านมีเพียงจางเฉินซื่อกับพวกผู้หญิงไม่กี่คน พวกจางต้าฉวนได้ไปรวบรวมคนในหมู่บ้านไปตามหาคนตามหมู่บ้านต่างๆ

ลั่วเสี่ยวปิงเดินออกมาจากห้องแล้วก็ได้ยินจางเฉินซื่อพูดเช่นนี้ พูดเพียงคำว่าขอบคุณ แล้วเอาสูตรยาออกมา พอดีกับที่หมอสูถือกล่องยาเพื่อมาตรวจอีกครั้ง

 เดิมหมอสูก็ไม่ใช่คนชั่วร้ายอะไร ไม่อย่างนั้นตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งมา ก็คงไม่ช่วยเหลือลั่วเสี่ยวปิง

เขารู้ดีแก่ใจว่าตนเองช่วยชีวิตจางเอ้อเก่าไม่ได้ แต่ก็กลับยังคิดถึงชีวิตนี้ ดังนั้นเมื่อพบว่ายาของตนเองไม่สามารถใช้ห้ามเลือดได้ จึงรีบกลับไปเปิดอ่านตำราแพทย์

ตอนนี้ที่หมอสูกลับมาก็เพราะว่าหาเจอวิธีห้ามเลือดได้แล้ว แต่วิธีนี้ใช้ได้ผลหรือไม่หมอสูเองก็ไม่รู้

พูดได้เพียงว่า ตอนนี้หมอสูสามารถทำได้เพียงทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางรักษาได้อย่างแน่นอนแต่ยังคงมีความหวัง

แต่เมื่อหมอสูเข้าประตูมาแล้วมองเห็นลั่วเสี่ยวปิง ท่าทีของหมอสูกลายเปลี่ยนเป็นสับสน ภายในสายตาฉายแววไม่เป็นธรรมชาติ

เป็นเพราะการที่ตนเองอายุมากแล้วแต่ฝีมือการรักษาสู้ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ และก็เพราะท่าทีของตนเองก่อนหน้านี้