แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 109

ตามเบาะแสของนายท่านจาง ฉีเทียนเห้าสืบเจอร่องรอยอยู่บ้าง

แต่เมื่อเบาะแสมาถึงจุดสำคัญแล้วก็ขาด ของของเขาที่อยู่ทางนี้มีไม่มาก ตอนนี้ยังไม่สามารถเปิดเผยสถานะของตนเอง ดังนั้นจึงต้องใช้ชื่อของเติ้งจื่อเฉิงไปหานายอำเภอ

ต่อให้จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว แต่เมื่อเขาคิดถึงลั่วเสี่ยวปิงที่กำลังรอฟังข่าวอยู่ จึงรีบร้อนกลับไปเล่าเรื่องนี้ให้น้ำฟัง

หากเป็นเมื่อก่อน เพียงเพื่อกลัวคนคนหนึ่งเป็นห่วง แล้วรีบเดินทางอย่างไม่หยุด สำหรับฉีเทียนเห้านั่นเป็นไม่ได้

แต่ตอนนี้ ฉีเทียนเห้าคิดอย่างเดียวคือไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นห่วง อย่างอื่นนั้นไม่คิดถึงเลยสักนิด

เขาถึงขั้นลืมคิดไปว่า หลังจากที่ตนเองเล่าเรื่องให้นางฟัง บางทีนางอาจจะยิ่งเป็นห่วง

หมู่บ้านต้าซิง——

ลั่วเสี่ยวปิงอุ้มเล่อเล่อที่เหนื่อยจนหลบไปแล้ว ในหัวสมองหวนคิดถึงช่วงเวลาที่อานอานกับนางอยู่ด้วยกัน

ถึงแม้อายุจะยังไม่ถึงห้าขวบ แต่อานอานว่าง่ายไม่ทำตัวให้ต้องเป็นห่วง อานอานที่เป็นแบบนั้น ยิ่งทำให้น่าเอ็นดู

แต่นางกลับทำให้อานอานที่เป็นแบบนี้ หายไปแล้ว

ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?ยังปลอดภัยอยู่ไหม? จะหวาดกลัวไหม?

แต่ละคำถามปรากฏอยู่ในหัวสมองของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้ในใจลั่วเสี่ยวปิงก็เจ็บปวดขึ้นมา น้ำตาก็ไหลลงอย่างไม่รู้ตัว จนหมอนเปียกไปหมด

และในเวลานี้ ตรงหน้าต่างมีเสียงดังขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้าหันไปมอง กลับเห็นคนคนหนึ่งกำลังปีนหน้าต่างเข้ามา ลั่วเสี่ยวปิงตกใจจนไม่กล้า ร้องไห้ รีบลุกขึ้นมาแล้วถามขึ้นด้วยเสียงตกใจว่า “ใคร?”

“ข้าเอง”

ฉีเทียนเห้าขี่ม้ารีบเดินทางกลับมา นึกว่าลั่วเสี่ยวปิงหลับไปแล้วจึงไม่ได้เคาะประตู กลัวว่าจะทำให้นางตื่นจึงปีนเข้ามาทางหน้าต่าง กลับคิดไม่ถึงว่าลั่วเสี่ยวปิงยังไม่นอน เขากลับยิ่งทำให้นางตกใจ

ได้ยินว่าเป็นเสียงฉีเทียนเห้า ลั่วเสี่ยวปิงค่อยโล่งอก

“แม่...” เล่อเล่อตื่นขึ้นมา นอนได้ยังไม่ค่อยหลับสนิท หลับตาแล้วก็ร้องเรียกหาแม่

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินแล้วก็ลูบหลังเล่อเล่อเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่อยู่นี่ เล่อเล่อว่าง่าย นอนหลับนะ”

อาจเป็นเพราะว่าง่วงมากจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะได้ยินเสียงแม่แล้วรู้สึกวางใจ ดังนั้นไม่นานเล่อเล่อก็นอนหลับสนิทไปแล้ว

ฉีเทียนเห้ามองดูลั่วเสี่ยวปิงอยู่ตลอด

ภายใต้แสงในยามค่ำคืน ฉีเทียนเห้ากลับสามารถมองเห็นคราบน้ำตาบนแก้มของลั่วเสี่ยวปิง

รู้ว่านางร้องไห้ ฉีเทียนเห้ารู้สึกปวดใจขึ้นมา เวลานี้เขาอยากที่จะสับผู้ร้ายคนนั้นเป็นพันหมื่นชิ้น

ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ว่าตอนนี้ฉีเทียนเห้ากำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากปลอบเล่อเล่อเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงพาฉีเทียนเห้าไปคุยกันข้างนอก

ทั้งสองคนเดินตามกันออกมาจากห้อง เมื่อออกมาจากห้องแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็รีบถามอย่างร้อนใจทันทีว่า “เป็นอย่างไรบ้าง มีข่าวหรือยัง?”

ตอนช่วงบ่ายฉีเทียนเห้ารีบจากไป ตอนนี้ดึกมากแล้วเขากลับมา แสดงว่ามีข่าวแล้วใช่ไหม?

“เป็นอย่างที่เจ้าคิด เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับจางไฉจือที่อยู่ในเมือง”

จางไฉจือ ก็คือนายท่านจางที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดถึง

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินว่าเกี่ยวข้องกับนายท่านจาง ในใจหนักอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นอานอาน....”

“เจ้าฟังข้าพูดก่อน” ฉีเทียนเห้าไม่กล้ามองตาลั่วเสี่ยวปิง แต่ก็รู้ว่าเรื่องนี้จะต้องบอกให้นางรู้อย่างชัดเจน

เพราะสืบไปตามเบาะแสของจางไฉจือ เขาพบว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา ยังเกี่ยวข้องกับคดีคนหายอีกมากมาย

หากไม่เป็นเช่นนี้ เขาก็คงไม่ไปหานายอำเภอ

การที่เขาจะรวบรวมคนมาได้ไม่ใช่เรื่องที่สามารถทำได้ภายในหนึ่งสองวัน ในระหว่างนี้ เขาอยากให้ทางด้านในอำเภอเป็นคนออกหน้า