แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 109

ตามเบาะแสของนายท่านจาง ฉีเทียนเห้าสืบเจอร่องรอยอยู่บ้าง

แต่เมื่อเบาะแสมาถึงจุดสำคัญแล้วก็ขาด ของของเขาที่อยู่ทางนี้มีไม่มาก ตอนนี้ยังไม่สามารถเปิดเผยสถานะของตนเอง ดังนั้นจึงต้องใช้ชื่อของเติ้งจื่อเฉิงไปหานายอำเภอ

ต่อให้จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว แต่เมื่อเขาคิดถึงลั่วเสี่ยวปิงที่กำลังรอฟังข่าวอยู่ จึงรีบร้อนกลับไปเล่าเรื่องนี้ให้น้ำฟัง

หากเป็นเมื่อก่อน เพียงเพื่อกลัวคนคนหนึ่งเป็นห่วง แล้วรีบเดินทางอย่างไม่หยุด สำหรับฉีเทียนเห้านั่นเป็นไม่ได้

แต่ตอนนี้ ฉีเทียนเห้าคิดอย่างเดียวคือไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นห่วง อย่างอื่นนั้นไม่คิดถึงเลยสักนิด

เขาถึงขั้นลืมคิดไปว่า หลังจากที่ตนเองเล่าเรื่องให้นางฟัง บางทีนางอาจจะยิ่งเป็นห่วง

หมู่บ้านต้าซิง——

ลั่วเสี่ยวปิงอุ้มเล่อเล่อที่เหนื่อยจนหลบไปแล้ว ในหัวสมองหวนคิดถึงช่วงเวลาที่อานอานกับนางอยู่ด้วยกัน

ถึงแม้อายุจะยังไม่ถึงห้าขวบ แต่อานอานว่าง่ายไม่ทำตัวให้ต้องเป็นห่วง อานอานที่เป็นแบบนั้น ยิ่งทำให้น่าเอ็นดู

แต่นางกลับทำให้อานอานที่เป็นแบบนี้ หายไปแล้ว

ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?ยังปลอดภัยอยู่ไหม? จะหวาดกลัวไหม?

แต่ละคำถามปรากฏอยู่ในหัวสมองของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้ในใจลั่วเสี่ยวปิงก็เจ็บปวดขึ้นมา น้ำตาก็ไหลลงอย่างไม่รู้ตัว จนหมอนเปียกไปหมด

และในเวลานี้ ตรงหน้าต่างมีเสียงดังขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้าหันไปมอง กลับเห็นคนคนหนึ่งกำลังปีนหน้าต่างเข้ามา ลั่วเสี่ยวปิงตกใจจนไม่กล้า ร้องไห้ รีบลุกขึ้นมาแล้วถามขึ้นด้วยเสียงตกใจว่า “ใคร?”

“ข้าเอง”

ฉีเทียนเห้าขี่ม้ารีบเดินทางกลับมา นึกว่าลั่วเสี่ยวปิงหลับไปแล้วจึงไม่ได้เคาะประตู กลัวว่าจะทำให้นางตื่นจึงปีนเข้ามาทางหน้าต่าง กลับคิดไม่ถึงว่าลั่วเสี่ยวปิงยังไม่นอน เขากลับยิ่งทำให้นางตกใจ

ได้ยินว่าเป็นเสียงฉีเทียนเห้า ลั่วเสี่ยวปิงค่อยโล่งอก

“แม่...” เล่อเล่อตื่นขึ้นมา นอนได้ยังไม่ค่อยหลับสนิท หลับตาแล้วก็ร้องเรียกหาแม่

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินแล้วก็ลูบหลังเล่อเล่อเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่อยู่นี่ เล่อเล่อว่าง่าย นอนหลับนะ”

อาจเป็นเพราะว่าง่วงมากจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะได้ยินเสียงแม่แล้วรู้สึกวางใจ ดังนั้นไม่นานเล่อเล่อก็นอนหลับสนิทไปแล้ว

ฉีเทียนเห้ามองดูลั่วเสี่ยวปิงอยู่ตลอด

ภายใต้แสงในยามค่ำคืน ฉีเทียนเห้ากลับสามารถมองเห็นคราบน้ำตาบนแก้มของลั่วเสี่ยวปิง

รู้ว่านางร้องไห้ ฉีเทียนเห้ารู้สึกปวดใจขึ้นมา เวลานี้เขาอยากที่จะสับผู้ร้ายคนนั้นเป็นพันหมื่นชิ้น

ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ว่าตอนนี้ฉีเทียนเห้ากำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากปลอบเล่อเล่อเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงพาฉีเทียนเห้าไปคุยกันข้างนอก

ทั้งสองคนเดินตามกันออกมาจากห้อง เมื่อออกมาจากห้องแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็รีบถามอย่างร้อนใจทันทีว่า “เป็นอย่างไรบ้าง มีข่าวหรือยัง?”

ตอนช่วงบ่ายฉีเทียนเห้ารีบจากไป ตอนนี้ดึกมากแล้วเขากลับมา แสดงว่ามีข่าวแล้วใช่ไหม?

“เป็นอย่างที่เจ้าคิด เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับจางไฉจือที่อยู่ในเมือง”

จางไฉจือ ก็คือนายท่านจางที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดถึง

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินว่าเกี่ยวข้องกับนายท่านจาง ในใจหนักอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นอานอาน....”

“เจ้าฟังข้าพูดก่อน” ฉีเทียนเห้าไม่กล้ามองตาลั่วเสี่ยวปิง แต่ก็รู้ว่าเรื่องนี้จะต้องบอกให้นางรู้อย่างชัดเจน

เพราะสืบไปตามเบาะแสของจางไฉจือ เขาพบว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา ยังเกี่ยวข้องกับคดีคนหายอีกมากมาย

หากไม่เป็นเช่นนี้ เขาก็คงไม่ไปหานายอำเภอ

การที่เขาจะรวบรวมคนมาได้ไม่ใช่เรื่องที่สามารถทำได้ภายในหนึ่งสองวัน ในระหว่างนี้ เขาอยากให้ทางด้านในอำเภอเป็นคนออกหน้า

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นฉีเทียนเห้าเงียบ จึงเงยหน้าขึ้นมามองดูฉีเทียนเห้า

เห็นท่าทีของฉีเทียนเห้า ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้แล้วว่าเรื่องนี้ไม่ค่อยดี

สูดลมหายใจเข้าลึกๆสองครั้ง ลั่วเสี่ยวปิงค่อยพยายามทำให้ตนเองสงบลง

“ได้ เจ้าพูดมา”

ฉีเทียนเห้าฟังเสียงที่สั่นเครือของลั่วเสี่ยวปิง ยังคงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองบนใบหน้าของนาง มองดูท่าทางสงบและตาแดงก่ำของนาง ฉีเทียนเห้าอดสงสารไม่ได้ และไม่ใจแข็งพอ

แต่เขารู้ว่า ลั่วเสี่ยวปิงไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาที่จะรู้จักหลบอยู่แต่ข้างหลังผู้ชาย นางต้องการที่จะรู้ทั้งหมด

ดังนั้น ฉีเทียนเห้าจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่ตนเองรู้ให้นางฟัง

ที่แท้ ไปตามสืบตามที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดถึงนายท่านจาง แล้วก็เจอร่องรอยอยู่บ้าง

ภายนอกแล้ว นายท่านจางมาจากครอบครัวพ่อค้า จากการทำการค้าขาย จนร่ำรวย

ความจริงแล้ว จางไฉจือคนนั้น กลับมีอาชีพค้าขายคน

เพื่อให้รู้สถานการณ์อย่างชัดเจน ฉีเทียนเห้าแอบเข้าไปในสกุลจาง จับตัวคนสนิทของจางไฉจือภายใต้การไม่ทำให้เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น

จากคำให้การของคนสนิทของจางไฉจือ ฉีเทียนเห้าได้รู้ว่าหลายปีมานี้ จางไฉจือค้าขายผู้หญิงเด็กเล็กจนนับไม่ถ้วน อย่างน้อยก็มีมากถึงร้อยคน

ส่วนตัวจางไฉจือก็ระมัดระวังตัวอย่างมาก แทบจะหลอกขายคนละแวกใกล้เมืองซีเหอน้อยมาก ถึงขั้นก่อเหตุในเมืองหลินอานน้อยครั้งมาก

แน่นอน ไม่ได้หมายความว่าจางไฉจือจะไม่ได้พุ่งเป้าหมายไปที่ในคนเมืองหลินอาน หรือการมาเยี่ยมญาติ หรือคนที่หลบหนีมา ไม่ว่ายังไงคนมากล้วนหนีไม่พ้นเงื้อมมือของจางไฉจือ

ส่วนนอกเมือง มีคนมากมายที่ทุกคนของจางไฉจือหลอกไปขาย

เพียงแต่ หนึ่งในพวกคนที่จางไฉจือหลอกไปขาย มีเพียงส่วนน้อย คนที่ดูแย่จริงๆ เท่านั้นที่ถูกขายให้กับพวกค้ามนุษย์ คนหน้าตาดีส่วนใหญ่ถูกขายให้กับซ่องโสเภณี

แต่หญิงสาววัยรุ่นบางส่วน กับเด็กชายเด็กหญิงที่หน้าตาดี กลับไม่รู้ว่าส่งไปที่ไหน

รวมถึงอานอานที่ถูกจับไปในวันนี้ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าทุกคนของจางไฉจือ ขนส่งไปไว้ที่ไหน แม้แต่จางไฉจือเองก็ไม่รู้

เช่นนี้แสดงให้เห็นว่า เบื้องหลังจางไฉจือยังมีคน และคนคนนั้นน่าจะมีฐานะมีอำนาจ แม้แต่จางไฉจือก็ไม่รู้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร

จากที่คนสนิทของเขาคนนั้นพูด ฉีเทียนเห้ายังรู้อีกเรื่องหนึ่ง

นั่นก็คือช่วงนี้จางไฉจือ กำลังตามหาผู้หญิงที่หน้าตาดีและเด็กชายหญิง

ถึงขั้นเริ่มมองหาภายในเมืองหลินอาน

ส่วนอานอาน ความจริงแล้วถูกจางไฉจือสะกดรอยตามมาหนึ่งเดือนกว่าแล้ว

ไม่ใช่เพราะว่าอานอานรูปร่างหน้าตาดี เพราะก่อนหน้านี้อานอานผอมเหมือนอย่างขาดสารอาหาร ต่อให้รูปร่างหน้าตาดีแค่ไหน แต่นั่นก็ส่งผลกระทบอย่างมาก

แต่จางไฉจือได้รู้จากปากลั่วเสี่ยวเหมยว่า ลั่วเสี่ยวปิงเคยสวยอย่างมาก ส่วนอานอานเล่อเล่อ เมื่อแรกเกิดทั้งสองพี่น้องก็ดูดีกว่าทารกทั่วไปอย่างมาก

จางไฉจือก็เคยมาดูอานอานกับเล่อเล่อด้วยตนเอง เมื่อเราเห็นรูปร่างเด็กทั้งสองคนแล้วก็พบว่าเด็กทั้งสองคนสวยงามมาก จึงอยากที่จะได้เด็กทั้งสองคนมาครอบครอง เอามาเลี้ยงดูก่อนแล้วค่อยส่งออกไป จึงมีเหตุที่ให้ฟ่านลี่ฮัวเป็นแม่สื่อให้

แต่จางไฉจือคิดไม่ถึงว่าลั่วเสี่ยงปิงผู้หญิงที่ทั้งจนทั้งอัปลักษณ์คนนี้จะปฏิเสธ ทำลายแผนการของจางไฉจือ แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้ จึงรอโอกาส

พอดีวันนี้ตอนกลางวันคนในหมู่บ้านทั้งหมดล้วนไม่อยู่ ฟ่านลี่ฮัวจึงไปหาลั่วเสี่ยวเหมยในเมืองแล้วบอกเรื่องนี้ จางไฉจือเห็นว่านี่เป็นโอกาสที่ดี จึงสั่งคนมาแย่งตัวไป

เพราะหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ ลั่วเสี่ยวปิงเลี้ยงอานอานได้เป็นอย่างดี และคนข้างบนจางไฉจือก็เร่งเร้ามา ดังนั้นจางไฉจือจึงส่งอานอานไปทันที

ลั่วเสี่ยวปิงคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวความจริงจะเป็นเช่นนี้ อดไม่ได้ที่ร่างกายอ่อนเอน

ในขณะที่ฉีเทียนเห้าประคองนางไว้ นางเงยหน้าขึ้นมามองฉีเทียนเห้าพอดี พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่มีหนทางตามหาอานอานแล้วหรือ?

ต้องการหาเด็กชายหญิงที่หน้าตาดี สิ่งนี้ทำให้ในใจลั่วเสี่ยวปิงเกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นมา