แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 110

ลั่วเสี่ยวปิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่รับรู้ข่าวคราวของยุคสมัย ดังนั้นวงจรสมองจะไม่ถูกปิดอย่างเป็นธรรมชาติมากนัก

ที่อยู่ยุคปัจจุบัน นางก็เคยเห็นข่าวไม่น้อยเกี่ยวกับคนที่มีความชอบพิเศษ ดังนั้นตอนนี้ หัวใจของนางสั่นเทาไปจนชา กลัวว่าสิ่งที่คิดจะเป็นความจริง

นี่ไม่ใช่ยุคของการพัฒนาสารสนเทศ และนางก็ไม่มีคนสนิทของคนในยุคปัจจุบัน คิดอยากจะทำอะไรก็เป็นเรื่องที่ยากมาก

เป็นครั้งแรก ลั่วเสี่ยวปิงมีความคิดที่จะขยายเครือข่ายของตนเอง

มีเพียงแบบนี้ ต่อไปหากเจอเรื่องร้ายอีก นางก็จะได้ไม่ต้องถูกกระทำเช่นนี้

ในยุคแห่งอำนาจเหนืออยู่ทุกสิ่งนี้ นางมีความคิดที่จะขยายเครือข่ายนั้นก็มีเพียงสองทางเลือก

อย่างแรก เหมือนกับภพก่อน ทำธุรกิจให้ใหญ่ขึ้น ให้บานสะพรั่งไปทุกหนทุกแห่ง รุ่งเรืองทั่วทุกหัวระแหง

ดังคำกล่าวที่ว่า เงินทำให้ผีทำงานโรงสีได้ ตราบใดที่ธุรกิจเติบโต เมื่อมีเงิน ผู้คนก็จะเข้ามาหาเอง

อย่างที่สอง ปรุงยา

เดิมนางก็เป็นเภสัชกรที่เก่งที่สุด ยาที่นางปรุงนั้นทรงพลัง รักษาโรคได้อย่างแน่นอน

และนางก็ยังเป็นหมออีกด้วย สามารถช่วยรักษาคน

บนโลกนี้ไม่เคยขาดแคลนคนป่วย

และก็ไม่ขาดแคลนผู้ป่วยที่กลัวตาย

ยิ่งไม่ขาดแคลนผู้ป่วยที่ร่ำรวยและมีอำนาจ

ดังนั้นขอเพียงนางมีชื่อเสียง ก็จะสามารถได้เจอคุณมากยิ่งกว่านี้ แบบนั้น เครือข่ายของนางก็จะค่อยๆขยายกว้างขวางขึ้น

ไม่ว่าจะอยู่ในยุคสมัยไหน บุญคุณจากการช่วยชีวิตถือเป็นการตอบแทนยากที่สุด

ก่อนหน้านี้นางคิดว่าตนเองไม่ควรที่จะโดดเด่นเกินไป ดังนั้นจึงไม่ค่อยแสดงตัวตน ด้านฝีมือในการรักษาคนของตนเอง

แต่ตอนนี้ เห็นทีนางควรที่จะเปิดโรงหมอสักแห่ง

แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือรีบตามหาอานอานให้เจอ และความหวังทั้งหมดของนางก็คือฉีเทียนเห้า

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้สึกตัวเลยว่า ตนเองเชื่อมั่นฉีเทียนเห้าได้ถึงขนาดนี้

“ข้าจะต้องหาเขาให้เจอ” ฉีเทียนเห้าสังเกตดูท่าทีที่เปลี่ยนแปลงของลั่วเสี่ยวปิงอยู่ตลอด เห็นไฟในดวงตาลั่วเสี่ยวปิงเป็นประกายแล้ววูบลง จึงพูดขึ้นอย่างรับประกัน

แม้จะขุดหาลึกสามฟุต เขาก็จะหาคนให้เจอ

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหัว แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงถามคำถามฉีเทียนเห้าบางคำถามอย่างใจเย็น เกี่ยวกับรายละเอียดที่รู้มาจากคนสนิทของจางไฉจือ

เพราะลั่วเสี่ยวปิงเสแสร้งได้เป็นอย่างดี ดังนั้นฉีเทียนเห้า จึงไม่รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของลั่วเสี่ยวปิง

รอหลังจากลั่วเสี่ยวปิงนอนลงแล้ว ฉีเทียนเห้าค่อยเดินทางไปพร้อมความมืด

เพียงแต่ หลังจากฉีเทียนเห้าไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ลืมตาขึ้นแล้ว

มองดูเล่อเล่อที่นอนหลับสนิทแวบหนึ่ง แล้วลั่วเสี่ยวปิงก็เดินเข้าไปในอวกาศ

เพราะก่อนหน้านี้นางหาเวลาเก็บเกี่ยวยาทั้งหมดมาปรุงไว้แล้ว ดินแดนแห่งอวกาศก็ได้รับการขยายเพิ่มขึ้นโดยอัตโนมัติบางส่วน พื้นที่ดินกว้างกว่าเดิม ยังคงอยู่ในสภาพที่เจริญรุ่งเรือง

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ไปดูสมุนไพรในดินแดนนั้น แต่เดินไปข้างน้ำแร่วิญญาณ

น้ำแร่วิญญาณใหญ่กว่าก่อนหน้านี้นิดหน่อย ด้านข้างน้ำแร่วิญญาณมีสมุนไพรที่นางเก็บเตรียมไว้

ภายในอวกาศ นางไม่ต้องกังวลเรื่องเปียกชื้น

นางเลือกสมุนไพรมาเพียงไม่กี่อย่าง ลั่วเสี่ยวปิงก็ออกมาจากในอวกาศแล้ว ออกมาจากห้องเข้าไปในห้องครัวแล้วก็เริ่มลงมือปรุงยาขึ้นมา....

“แม่....”

ตอนฟ้าสว่าง จู่ๆเล่อเล่อก็ตกใจตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย

เวลาต่อมา เล่อเล่อก็อยู่ในอ้อมอกที่อบอุ่นและคุ้นเคย

“แม่....” เล่อเล่อพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นว่า “เล่อเล่อนึกว่าจะไม่ได้เห็นแม่อีกต่อไปแล้ว”