แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 110

ลั่วเสี่ยวปิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่รับรู้ข่าวคราวของยุคสมัย ดังนั้นวงจรสมองจะไม่ถูกปิดอย่างเป็นธรรมชาติมากนัก

ที่อยู่ยุคปัจจุบัน นางก็เคยเห็นข่าวไม่น้อยเกี่ยวกับคนที่มีความชอบพิเศษ ดังนั้นตอนนี้ หัวใจของนางสั่นเทาไปจนชา กลัวว่าสิ่งที่คิดจะเป็นความจริง

นี่ไม่ใช่ยุคของการพัฒนาสารสนเทศ และนางก็ไม่มีคนสนิทของคนในยุคปัจจุบัน คิดอยากจะทำอะไรก็เป็นเรื่องที่ยากมาก

เป็นครั้งแรก ลั่วเสี่ยวปิงมีความคิดที่จะขยายเครือข่ายของตนเอง

มีเพียงแบบนี้ ต่อไปหากเจอเรื่องร้ายอีก นางก็จะได้ไม่ต้องถูกกระทำเช่นนี้

ในยุคแห่งอำนาจเหนืออยู่ทุกสิ่งนี้ นางมีความคิดที่จะขยายเครือข่ายนั้นก็มีเพียงสองทางเลือก

อย่างแรก เหมือนกับภพก่อน ทำธุรกิจให้ใหญ่ขึ้น ให้บานสะพรั่งไปทุกหนทุกแห่ง รุ่งเรืองทั่วทุกหัวระแหง

ดังคำกล่าวที่ว่า เงินทำให้ผีทำงานโรงสีได้ ตราบใดที่ธุรกิจเติบโต เมื่อมีเงิน ผู้คนก็จะเข้ามาหาเอง

อย่างที่สอง ปรุงยา

เดิมนางก็เป็นเภสัชกรที่เก่งที่สุด ยาที่นางปรุงนั้นทรงพลัง รักษาโรคได้อย่างแน่นอน

และนางก็ยังเป็นหมออีกด้วย สามารถช่วยรักษาคน

บนโลกนี้ไม่เคยขาดแคลนคนป่วย

และก็ไม่ขาดแคลนผู้ป่วยที่กลัวตาย

ยิ่งไม่ขาดแคลนผู้ป่วยที่ร่ำรวยและมีอำนาจ

ดังนั้นขอเพียงนางมีชื่อเสียง ก็จะสามารถได้เจอคุณมากยิ่งกว่านี้ แบบนั้น เครือข่ายของนางก็จะค่อยๆขยายกว้างขวางขึ้น

ไม่ว่าจะอยู่ในยุคสมัยไหน บุญคุณจากการช่วยชีวิตถือเป็นการตอบแทนยากที่สุด

ก่อนหน้านี้นางคิดว่าตนเองไม่ควรที่จะโดดเด่นเกินไป ดังนั้นจึงไม่ค่อยแสดงตัวตน ด้านฝีมือในการรักษาคนของตนเอง

แต่ตอนนี้ เห็นทีนางควรที่จะเปิดโรงหมอสักแห่ง

แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือรีบตามหาอานอานให้เจอ และความหวังทั้งหมดของนางก็คือฉีเทียนเห้า

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้สึกตัวเลยว่า ตนเองเชื่อมั่นฉีเทียนเห้าได้ถึงขนาดนี้

“ข้าจะต้องหาเขาให้เจอ” ฉีเทียนเห้าสังเกตดูท่าทีที่เปลี่ยนแปลงของลั่วเสี่ยวปิงอยู่ตลอด เห็นไฟในดวงตาลั่วเสี่ยวปิงเป็นประกายแล้ววูบลง จึงพูดขึ้นอย่างรับประกัน

แม้จะขุดหาลึกสามฟุต เขาก็จะหาคนให้เจอ

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหัว แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงถามคำถามฉีเทียนเห้าบางคำถามอย่างใจเย็น เกี่ยวกับรายละเอียดที่รู้มาจากคนสนิทของจางไฉจือ

เพราะลั่วเสี่ยวปิงเสแสร้งได้เป็นอย่างดี ดังนั้นฉีเทียนเห้า จึงไม่รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของลั่วเสี่ยวปิง

รอหลังจากลั่วเสี่ยวปิงนอนลงแล้ว ฉีเทียนเห้าค่อยเดินทางไปพร้อมความมืด

เพียงแต่ หลังจากฉีเทียนเห้าไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ลืมตาขึ้นแล้ว

มองดูเล่อเล่อที่นอนหลับสนิทแวบหนึ่ง แล้วลั่วเสี่ยวปิงก็เดินเข้าไปในอวกาศ

เพราะก่อนหน้านี้นางหาเวลาเก็บเกี่ยวยาทั้งหมดมาปรุงไว้แล้ว ดินแดนแห่งอวกาศก็ได้รับการขยายเพิ่มขึ้นโดยอัตโนมัติบางส่วน พื้นที่ดินกว้างกว่าเดิม ยังคงอยู่ในสภาพที่เจริญรุ่งเรือง

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ไปดูสมุนไพรในดินแดนนั้น แต่เดินไปข้างน้ำแร่วิญญาณ

น้ำแร่วิญญาณใหญ่กว่าก่อนหน้านี้นิดหน่อย ด้านข้างน้ำแร่วิญญาณมีสมุนไพรที่นางเก็บเตรียมไว้

ภายในอวกาศ นางไม่ต้องกังวลเรื่องเปียกชื้น

นางเลือกสมุนไพรมาเพียงไม่กี่อย่าง ลั่วเสี่ยวปิงก็ออกมาจากในอวกาศแล้ว ออกมาจากห้องเข้าไปในห้องครัวแล้วก็เริ่มลงมือปรุงยาขึ้นมา....

“แม่....”

ตอนฟ้าสว่าง จู่ๆเล่อเล่อก็ตกใจตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย

เวลาต่อมา เล่อเล่อก็อยู่ในอ้อมอกที่อบอุ่นและคุ้นเคย

“แม่....” เล่อเล่อพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นว่า “เล่อเล่อนึกว่าจะไม่ได้เห็นแม่อีกต่อไปแล้ว”

 เล่อเล่อหลับฝัน ฝันเห็นตนเองถูกคนร้ายจับตัวไป

ลั่วเสี่ยวปิงพูดปลอบเล่อเล่อว่า “ไม่เป็นไร นั่นเป็นแค่ความฝัน แม่อยู่ข้างกายเล่อเล่อตลอด”

สักพักเล่อเล่อได้สติกลับมา แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองดูแม่ของตนเอง สีหน้าเล่อเล่อแฝงไปด้วยความสงสัย

“แม่?” เล่อเล่อสับสนก่อน จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างมั่นใจว่า “เหมือนแม่จะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมแล้ว”

แต่ในไม่ช้า ความสนใจของเล่อเล่อก็เปลี่ยนไป

“แม่ พี่ชายยังไม่กลับมาหรือ?” สีหน้าเล่อเล่อเหมือนจะร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “?” คนร้ายไม่ให้พี่ชายกลับมาแล้วใช่ไหม?”

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ สายตาฉายแววไม่สู้ดี แต่เมื่อคิดถึงแผนการของตนเองแล้ว แววตาก็กลับกลายประกายความมั่นคงใจ

“เล่อเล่อ เมื่อคืนพ่อกลับมาบอกแม่ว่าหาพี่ชายเจอแล้ว แต่ต้องให้แม่ไปรับเขากลับมาบ้านด้วยตนเอง”

“จริงหรือ?พ่อหาพี่ชายเจอแล้วหรือ?” เล่อเล่อพูดขึ้นอย่างดีใจว่า “แม่ เราไปรับพี่ชายด้วยกันดีไหม?”

 นางไม่เคยแยกกับพี่ชายนานขนาดนี้มาก่อน นานจนนางคิดถึงพี่ชายมากแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงกลับส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เล่อเล่อ พี่ชายถูกคนร้ายพาไปในสถานที่ไกลมาก แม่ไม่สะดวกที่จะพาเจ้าไปด้วย อยากให้เจ้าไปอยู่บ้านเสี่ยวเหม่ยไม่กี่วัน”

เล่อเล่อได้ยินเช่นนี้ ก็รีบคว้ามือลั่วเสี่ยวปิงไว้แน่น พร้อมพูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “แม่ เล่อเล่อไม่อยากห่างจากแม่ แม่อย่าทิ้งเล่อเล่อ”

เห็นเล่อเล่อเป็นแบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงเกือบพยักหัวแล้ว

เพื่ออานอานแล้วทิ้งเล่อเล่อ นางก็ไม่อยาก

แต่หาเจออานอานช้าหนึ่งวัน อานอานก็จะยิ่งมีอันตราย นางไม่กล้าเสี่ยงกับความปลอดภัยของอานอาน

“เล่อเล่อ แม่ไม่ได้ทิ้งเจ้า แต่พี่ชายได้รับความตกใจ และก็ห่างไกลบ้านอย่างมาก แม่อยากรีบไปรับพี่ชายกลับมาบ้าน เพื่อมาอยู่พร้อมหน้ากันกับเจ้า”

ลั่วเสี่ยวปิงลูบหัวเล่อเล่อเบาๆ พร้อมพูดว่า “เล่อเล่อก็อยากให้พี่ชายกลับมาเร็วใช่ไหม?”

เล่อเล่อพยักหัว

ถึงแม้จะไม่อยาก แต่ก็ยังถามขึ้นว่า “งั้นแม่จะไปนานแค่ไหน?”

“ห้าวัน มากสุดห้าวัน แม่ก็จะกลับมาแน่นอน”

ถึงแม้เล่อเล่อจะไม่อยากห่างจากแม่ตั้งห้าวันนานขนาดนี้ แต่นางก็คาดหวังอยากให้พี่ชายกลับมาเร็วๆ สุดท้ายจึงยอมพยักหัว

ลั่วเสี่ยวปิงทำอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากพาเล่อเล่อทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็พาเล่อเล่อไปที่บ้านสกุลจาง

ตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้า คนสกุลจางต่างอยู่บ้าน

เห็นลั่วเสี่ยวปิง จางต้าฉวนลุกขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวปิงวางใจ เดี๋ยวข้ากับคนในหมู่บ้านจะไปตามหาต่อ จะต้องตามหาอานอานเจอแน่”

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าไม่ต้องไปหาแล้ว เรื่องอานอานข้าจะหาหนทางเอง”

ลั่วเสี่ยวปิงพาเล่อเล่อมาข้างหน้า พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ข้าต้องออกเดินทาง อยากฝากเล่อเล่อให้พวกเจ้าช่วยดูแล หวังว่าพวกเจ้าจะช่วยข้าดูแลเล่อเล่อให้ดี”

ลั่วเสี่ยวปิงพูดออกมาเช่นนี้ พวกจางต้าฉวนกับจางเฉินซื่อต่างก็อึ้ง

“เสี่ยวปิง เจ้าจะไปไหน เจ้า.....” จางเฉินซื่อพูดแล้วก็หยุด นางกลัวว่าเนื่องจากอานอานหาย แล้วลั่วเสี่ยวปิงจะคิดสั้น

เรื่องแบบนี้ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น ก่อนหน้านี้หมู่บ้านตรงข้ามมีผู้หญิงคนหนึ่งเพราะลูกหาย ดังนั้นจึงกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย

ลั่วเสี่ยวปิงรู้ถึงความจริงของจางเฉินซื่อ และก็คิดคำอธิบายไว้แต่แรกแล้ว จึงพูดขึ้นว่า “พ่อของลูกค่อนข้างมีคนรู้จัก ข้าอยากไปขอให้พวกเขาช่วยเหลือ”

จางเฉินซื่อกับจางต้าฉวนฟังแล้วก็ค่อยโล่งอก

พ่อของลูกดูแล้วก็ไม่ใช่คนธรรมดา คนรู้จักของพ่อของลูกจะต้องดีกว่าพวกเขาที่ตามหาอย่างไม่มีจุดหมาย ดังนั้นพวกเขาจึงพูดขึ้นว่า “งั้นเจ้าระวังตัวด้วย พวกเราจะช่วยเจ้าดูแลเล่อเล่อให้ดี”

ลั่วเสี่ยวปิงพูดขอบคุณจางเฉินซื่อกับจางต้าฉวน แล้วก็เดินจากไปอย่างไม่หันกลับมา

ตลอดทั้งกระบวนการ ความคิดของจางต้าฉวนกับจางเฉินซื่ออยู่ที่อื่น ดังนั้นจึงไม่เห็นความแตกต่าง ที่เปลี่ยนแปลงไปบนใบหน้าของลั่วเสี่ยวปิง

หลังจากออกมาจากหมู่บ้านต้าซิง ลั่วเสี่ยวปิงก็ตรงไปยังในเมือง ไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

เมื่อคนคนนั้นเห็นลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าก็ตกตะลึง ค่อนข้างที่จะดูไม่ออก

“เจ้า....คือเสี่ยวปิง?”