แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 152

เมื่อเสียง‘แคว้ก’ดังขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงไม่สนใจตัวเองที่กำลังล้มลงกับพื้น และมองไปที่เสียงนั้นตามสัญชาตญาณ

ในตอนนั้นสิ่งที่ดึงดูดสายตาของนางคือตูดที่ขาวราวกับกลีบดอกไม้ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกว่าเลือดในกายกำลังแข็งตัว

ทำไม…ถึงเป็นแบบนี้?

ในหัวของลั่วเสี่ยวปิงว่างเปล่า มากเสียจนไม่ทันสังเกตว่ามือใหญ่คู่หนึ่งจับนางไว้แน่นจึงไม่ทำให้นางล้มลง ในใจของนางมีเพียงตูดที่ขาวราวกับกลีบดอกไม้ เท่านั้น

“เจ้าจะอยู่ในอ้อมแขนข้าอีกนานไหม?” เสียงแหบทุ้มดังขึ้นมาจากด้านบนของลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงลืมตาขึ้นสบสายตากับฉีเทียนห้าว แล้วมองดูดอกไม้สีขาวโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง... ก็มันขาวจริงๆ...

ฉีเทียนห้าว “…”

ฉีเทียนห้าวรู้สึกว่าถ้าไม่ใช่ผู้หญิงตรงหน้าของเขาอาจจะเป็นแม่ของลูกเขา เขาคงจะ…

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาสายตาของเขาเห็นแต่ท่าทางงี่เง่าของลั่วเสี่ยวปิงที่นับวันก็มากขึ้นเรื่อยๆ ฉีเทียนห้าวก็ท้อแท้อย่างอธิบายไม่ถูก

ช่างเถอะ ถึงแม้ว่าอานอานเล่อเล่อจะไม่ใช่ลูกของเขา เขาก็ไม่สามารถปฏิบัติต่อผู้หญิงตรงหน้าเขาเหมือนกับผู้หญิงที่เขาไม่มีความเกี่ยวข้องคนอื่นๆ

เขาต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้เข้ามาในหัวใจของเขาโดยไม่รู้ตัว

ถึงขนาดที่ว่า เมื่อเห็นท่าทีของนางตอบสนองความรู้สึกช้าเพราะตนเอง ที่จริงในใจของเขาก็มีความสุขมาก

แม้ในขณะที่ผู้หญิงคนนี้ฉีกกางเกงของเขา สีหน้าเขาก็ดำถมึงทึงเล็กน้อย

“น่าดูมากหรือ?” เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงยังคงจ้องมองที่บั้นท้ายของเขา ฉีเทียนห้าวก็พูดเบาๆ ในน้ำเสียงแหบแห้งของเขา มีความเย้ายวนบางส่วนอน่างไม่รู้สาเหตุ

“อืม” ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว “ทั้งขาวทั้งนุ่ม ข้าอยากลูบ…”

ฉีเทียนห้าว “…”

ครึ่งชั่วยามต่อมา…

ในห้องครัว รสชาติของซุปตุ๋นนั้นเข้มข้นมาก ด้วยรสชาติเพียงอย่างเดียวก็ทำให้คนอยากกลืนลิ้นได้

แต่ว่าน้ำซุปพะโล้กำลังตุ๋น ด้านข้างมีเนื้อหั่นไว้เต็มไปหมด หนัง เครื่องในและเนื้อไก่นิดหน่อย อีกทั้งยังมีเห็ดมันฝรั่งและของอื่นๆอีก ลั่วเสี่ยวปิงเพียงนั่งอยู่หน้าเตาจิตใจฟุ้งซ่าน ดูเหมือนไม่อยากลงมือทำอะไรเลย

ในที่สุด อานอานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

เขาก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือออกไปแตะที่หน้าผากของลั่วเสี่ยวปิง

หลังจากนั้น เด็กที่ทำตัวเป็นเหมือนผู้ใหญ่ก็ขมวดคิ้ว แล้วแตะหน้าผากของตัวเอง คิ้วก็ขมวดแน่นขึ้น

ในตอนที่มือเล็กๆของอานอานวางลงบนหน้าผากของลั่วเสี่ยวปิง ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้สติกลับมา เมื่อเห็นท่าทีของอานอาน ลั่วเสี่ยวปิงก็งงงวยเล็กน้อย

ในเวลานี้อานอานมีสีหน้าจริงจังสบตากับนาง “ท่านแม่ท่านก็ไม่ตัวร้อน แล้วเหตุใดหน้าจึงแดงเช่นนั้น?” แล้วยังนั่งนิ่งๆหน้าเตาไม่หือไม่อืออีก

แม้ว่าอานอานจะจับคู่พ่อกับแม่ของเขาโดยไม่รู้ตัว แต่ว่าอานอานก็อายุแค่นั้น ดังนั้นเขาจึงรู้แค่ว่าผู้ใหญ่เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังจะพัฒนาความสัมพันได้ แต่เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างผู้ใหญ่ ดังนั้นตอนนี้เขาจึงมีข้อสงสัย

ลั่วเสี่ยวปิง “...เอ่อ อาจจะเป็นเพราะไฟร้อนเกินไปกระมัง”

ใช่แล้ว เป็นเพราะไฟร้อนเกินไปนางจึงหน้าแดง

อานอาน “…” อารมณ์บนใบหน้าน้อยๆ จริงจังมากกว่าเดิม

แม่ปฏิบัติต่อเขาราวกับว่าเขาเป็นเด็กใช่หรือไม่?

ใบหน้าของนางแดงก่ำตั้งแต่ก่อนตั้งเตาไฟ เขาเห็นอยู่นะ

“ท่านแม่ น้ำซุปพะโล้ใกล้จะแห้งแล้ว” อานอานไม่ได้ซักไซร้คำโกหกของลั่วเสี่ยวปิง แต่ชี้ไปที่หม้ออย่างเคร่งขรึม

ลั่วเสี่ยวปิงจึงได้สติ โยนเนื้อและของต่างๆลงไปในน้ำซุปพะโล้อย่างรวดเร็ว

แค่มองไปยังของต่างๆที่อยู่ในหม้อ ลั่วเสี่ยวปิงอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

ก่อนหน้านี้นางทำอะไรลงไป? พูดอะไรออกไป?

ทำไมนางถึงบอกว่านางต้องการสัมผัสดอกไม้สีขาวของฉีเทียนเห้า... น่าละอายมากจริงๆ

นางต้องบ้าไปแล้วถึงพูดแบบนั้นออกมาได้

อานอานมองไปยังท่าทางที่ฟุ้งซ่านของแม่เขาอีกครั้ง แล้วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากนั้นจึงเดินออกไป

เล่อเล่อเห็นอานอานเดินออกมา ก็รีบถามว่า “ท่านพี่ ท่านแม่ป่วยใช่หรือไม่?”