แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 153

“ฉี…พี่เทียน เจ้าหลับหรือยัง?” ลั่วเสี่ยวปิงนั่งอยู่บนเตียง ถามท่ามกลางความมืด

เดิมทีอยากเรียกว่าพี่ฉี แต่เมื่อคิดว่าวันนั้นจางฮั่วเหมยก็เรียกแบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็เปลี่ยนคำพูดโดยไม่รู้ตัว

เมื่อได้ยินลั่วเสี่ยวปิงเรียกตัวเอง การเคลื่อนไหวร่างกายของฉีเทียนห้าวที่เดิมทีไม่ได้นอนเพราะลั่วเสี่ยวปิงไม่นอนเร็วกว่าคำพูด ฉีเทียนเห้าลุกขึ้นนั่งเกือบจะในทันที

แต่สีหน้าของฉีเทียนห้าวในความมืดนั้นหายากและมึนงงเล็กน้อย

และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเสียงที่ลั่วเสี่ยวปิงเรียกเขาว่า “พี่เทียน” เรียกจนหัวใจของเขาคันยุกยิก

ยังดีที่ในห้องมืดสนิท มิเช่นนั้นหากลั่วเสี่ยวปิงเห็นสีหน้านี้ของฉีเทียนเห้า ภาพลักษณ์คงถูกทำลายไปจนหลายส่วน

ทันทีที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดจบ ฉีเทียนเห้าก็ลุกขึ้นนั่ง แทบไม่มีช่องว่างระหว่างลมหายใจ ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงตกใจมาก

แต่การที่ฉีเทียนเห้าไม่ได้ผล็อยหลับไป ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงโล่งอกและสงบลง ลั่วเสี่ยวปิงลุกขึ้นและจุดเทียนในห้องก่อนที่จะหันไปมองฉีเทียนห้าว “ไปบ้านเก่ากับข้าได้หรือไม่?”

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงที่เป็นเช่นนี้ ในใจของฉีเทียนเห้าก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่เมื่อลั่วเสี่ยวปิงจ้องมาที่เขา ฉีเทียนเห้าก็ไม่มีเวลาทำความเข้าใจ เขาเพียงแค่พยักหน้าและตกลงคำร้องขอของลั่วเสี่ยวปิง

ส่วนที่ว่าทำไมลั่วเสี่ยวปิงไปที่บ้านเก่าตระกูลลั่ว แล้วยังไปในเวลานี้ ในใจของเขาคาดเดาไว้บางส่วนแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ถามคำถามเพิ่มเติม

ดังนั้นในเวลาที่พระจันทร์มืดลมพัดแรง เงาสองเงาที่ทับซ้อนกันก็ผุดขึ้นและตกลงมาจากทางเข้าหน้าหมู่บ้านมุ่งหน้าเข้าไปในหมู่บ้าน แม้แต่สุนัขในหมู่บ้านก็ยังไม่ถูกรบกวน ทั้งสองคนก็เข้าไปในบ้านเก่าตระกูลลั่ว

ในเวลานี้ ทุกคนในบ้านหลังเก่ากำลังหลับใหล และได้ยินเสียงเข็มอันเงียบงันในบ้านหลังเก่า

ครั้งนี้เข้าไปในบ้านเก่า ถึงแม้ว่าจะอยู่ในความมืด แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินไปที่บ้านของลั่วต้ากุ้ย ลูกคนที่สองของตระกูลลั่วได้อย่างแม่นยำ

ถึงแม้ว่าระหว่างวันฉีเทียนเห้าจะสอนบทเรียนกับจ้าวซื่อ แต่นั่นก็เป็นส่วนของฉีเทียนเห้า

จ้าวซื่อเล่นงานตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางทนได้ แต่ทำให้ลูกๆของนางอับอายขายหน้า นางทนไม่ได้

ดังนั้นนางจึงตัดสินใจว่าเนื่องจากจ้าวซื่อไม่สามารถควบคุมปากของตัวเองได้ อย่างนั้นนางก็จะช่วยควบคุมมันให้

ด้วยความช่วยเหลือของฉีเทียนเห้าเปิดประตูของลั่วต้ากุ้ยออก แล้วเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ

ทันทีที่เข้ามา ลั่วเสี่ยวปิงก็ขมวดคิ้ว

เสียงกรนของทั้งสองราวกับฟ้าร้อง และกลิ่นเท้าเหม็นๆนั่นอีก อยู่ต่ออีกหนึ่งวินาทีก็จะทรมานเกินไป

ลั่วเสี่ยวปิงคลำไปถึงข้างเตียงอย่างรวดเร็ว จากนั้นด้วยแสงลางๆจากค่ำคืน ลั่วเสี่ยวปิงก็พบจ้าวซื่อ แล้วโรยผงยาที่เตรียมไว้ไปที่จ้าวซื่อ

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น หมู่บ้านมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

และความตื่นเต้นนี้ก็เกิดจากอาการป่วยแปลกๆ ของจ้าวชุนฮวาลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลลั่ว

คืนเดียว จ้าวชุนฮวาก็มีแผลที่ศีรษะและมีหนองที่ฝ่าเท้า และนางไม่สามารถพูดได้ หลังจากหมอมาตรวจแล้ว ก็ไม่พบอาการป่วยใดๆ

ดังนั้นจึงเป็นผลให้ทุกคนในหมู่บ้านเริ่มพูดถึงเรื่องนี้

ว่ากันว่าแผลที่ศีรษะและหนองที่ฝ่าเท้าแบบนี้เป็นคำสาปที่ร้ายแรงที่สุดสำหรับคนเลว ตอนนี้จ้าวชุนฮวามีโรคแปลกๆ ผู้คนในหมู่บ้านจึงบอกว่าจ้าวชุนฮวาคงจะทำเรื่องเลวร้ายเกินไป นางจึงเป็นโรคนี้ เป็นการแก้แค้นจากสวรรค์

ส่วนเรื่องที่พูดไม่ได้ คนในหมู่บ้านก็เชื่อมโยงกันได้ดีมาก พวกเขาเชื่อมโยงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานโดยตรง

เมื่อวานมีคนไปที่บ้านของลั่วเสี่ยวปิงหลายคน คนที่เห็นกระบวนการทั้งหมดแทบรอไม่ไหวที่จะกระจายข่าวลือในหมู่บ้าน การที่จ้าวชุนฮวาดุว่าเล่อเล่อนั้นถูกแต่งแต้มสีสันตีไข่ใส่นมรอบหนึ่ง ทุกคนรู้สึกว่าการกลายเป็นใบ้ของจ้าวชุนฮวาล้วนแล้วแต่เป็นบทลงโทษเพราะไม่รู้จักสะสมคุณธรรมไว้ในปาก