แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 153

“ฉี…พี่เทียน เจ้าหลับหรือยัง?” ลั่วเสี่ยวปิงนั่งอยู่บนเตียง ถามท่ามกลางความมืด

เดิมทีอยากเรียกว่าพี่ฉี แต่เมื่อคิดว่าวันนั้นจางฮั่วเหมยก็เรียกแบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็เปลี่ยนคำพูดโดยไม่รู้ตัว

เมื่อได้ยินลั่วเสี่ยวปิงเรียกตัวเอง การเคลื่อนไหวร่างกายของฉีเทียนห้าวที่เดิมทีไม่ได้นอนเพราะลั่วเสี่ยวปิงไม่นอนเร็วกว่าคำพูด ฉีเทียนเห้าลุกขึ้นนั่งเกือบจะในทันที

แต่สีหน้าของฉีเทียนห้าวในความมืดนั้นหายากและมึนงงเล็กน้อย

และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเสียงที่ลั่วเสี่ยวปิงเรียกเขาว่า “พี่เทียน” เรียกจนหัวใจของเขาคันยุกยิก

ยังดีที่ในห้องมืดสนิท มิเช่นนั้นหากลั่วเสี่ยวปิงเห็นสีหน้านี้ของฉีเทียนเห้า ภาพลักษณ์คงถูกทำลายไปจนหลายส่วน

ทันทีที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดจบ ฉีเทียนเห้าก็ลุกขึ้นนั่ง แทบไม่มีช่องว่างระหว่างลมหายใจ ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงตกใจมาก

แต่การที่ฉีเทียนเห้าไม่ได้ผล็อยหลับไป ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงโล่งอกและสงบลง ลั่วเสี่ยวปิงลุกขึ้นและจุดเทียนในห้องก่อนที่จะหันไปมองฉีเทียนห้าว “ไปบ้านเก่ากับข้าได้หรือไม่?”

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงที่เป็นเช่นนี้ ในใจของฉีเทียนเห้าก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่เมื่อลั่วเสี่ยวปิงจ้องมาที่เขา ฉีเทียนเห้าก็ไม่มีเวลาทำความเข้าใจ เขาเพียงแค่พยักหน้าและตกลงคำร้องขอของลั่วเสี่ยวปิง

ส่วนที่ว่าทำไมลั่วเสี่ยวปิงไปที่บ้านเก่าตระกูลลั่ว แล้วยังไปในเวลานี้ ในใจของเขาคาดเดาไว้บางส่วนแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ถามคำถามเพิ่มเติม

ดังนั้นในเวลาที่พระจันทร์มืดลมพัดแรง เงาสองเงาที่ทับซ้อนกันก็ผุดขึ้นและตกลงมาจากทางเข้าหน้าหมู่บ้านมุ่งหน้าเข้าไปในหมู่บ้าน แม้แต่สุนัขในหมู่บ้านก็ยังไม่ถูกรบกวน ทั้งสองคนก็เข้าไปในบ้านเก่าตระกูลลั่ว

ในเวลานี้ ทุกคนในบ้านหลังเก่ากำลังหลับใหล และได้ยินเสียงเข็มอันเงียบงันในบ้านหลังเก่า

ครั้งนี้เข้าไปในบ้านเก่า ถึงแม้ว่าจะอยู่ในความมืด แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินไปที่บ้านของลั่วต้ากุ้ย ลูกคนที่สองของตระกูลลั่วได้อย่างแม่นยำ

ถึงแม้ว่าระหว่างวันฉีเทียนเห้าจะสอนบทเรียนกับจ้าวซื่อ แต่นั่นก็เป็นส่วนของฉีเทียนเห้า

จ้าวซื่อเล่นงานตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางทนได้ แต่ทำให้ลูกๆของนางอับอายขายหน้า นางทนไม่ได้

ดังนั้นนางจึงตัดสินใจว่าเนื่องจากจ้าวซื่อไม่สามารถควบคุมปากของตัวเองได้ อย่างนั้นนางก็จะช่วยควบคุมมันให้

ด้วยความช่วยเหลือของฉีเทียนเห้าเปิดประตูของลั่วต้ากุ้ยออก แล้วเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ

ทันทีที่เข้ามา ลั่วเสี่ยวปิงก็ขมวดคิ้ว

เสียงกรนของทั้งสองราวกับฟ้าร้อง และกลิ่นเท้าเหม็นๆนั่นอีก อยู่ต่ออีกหนึ่งวินาทีก็จะทรมานเกินไป

ลั่วเสี่ยวปิงคลำไปถึงข้างเตียงอย่างรวดเร็ว จากนั้นด้วยแสงลางๆจากค่ำคืน ลั่วเสี่ยวปิงก็พบจ้าวซื่อ แล้วโรยผงยาที่เตรียมไว้ไปที่จ้าวซื่อ

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น หมู่บ้านมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

และความตื่นเต้นนี้ก็เกิดจากอาการป่วยแปลกๆ ของจ้าวชุนฮวาลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลลั่ว

คืนเดียว จ้าวชุนฮวาก็มีแผลที่ศีรษะและมีหนองที่ฝ่าเท้า และนางไม่สามารถพูดได้ หลังจากหมอมาตรวจแล้ว ก็ไม่พบอาการป่วยใดๆ

ดังนั้นจึงเป็นผลให้ทุกคนในหมู่บ้านเริ่มพูดถึงเรื่องนี้

ว่ากันว่าแผลที่ศีรษะและหนองที่ฝ่าเท้าแบบนี้เป็นคำสาปที่ร้ายแรงที่สุดสำหรับคนเลว ตอนนี้จ้าวชุนฮวามีโรคแปลกๆ ผู้คนในหมู่บ้านจึงบอกว่าจ้าวชุนฮวาคงจะทำเรื่องเลวร้ายเกินไป นางจึงเป็นโรคนี้ เป็นการแก้แค้นจากสวรรค์

ส่วนเรื่องที่พูดไม่ได้ คนในหมู่บ้านก็เชื่อมโยงกันได้ดีมาก พวกเขาเชื่อมโยงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานโดยตรง

เมื่อวานมีคนไปที่บ้านของลั่วเสี่ยวปิงหลายคน คนที่เห็นกระบวนการทั้งหมดแทบรอไม่ไหวที่จะกระจายข่าวลือในหมู่บ้าน การที่จ้าวชุนฮวาดุว่าเล่อเล่อนั้นถูกแต่งแต้มสีสันตีไข่ใส่นมรอบหนึ่ง ทุกคนรู้สึกว่าการกลายเป็นใบ้ของจ้าวชุนฮวาล้วนแล้วแต่เป็นบทลงโทษเพราะไม่รู้จักสะสมคุณธรรมไว้ในปาก

แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่มองว่านี่เป็นการแก้แค้น

“ถุ้ย! ข้าอยู่มาตั้งนานขนาดนี้ข้าไม่เชื่อเรื่องผลกรรมหรอก นางแพศยานั่นมีทักษะทางการแพทย์ไม่ใช่หรือ? ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาง เรื่องนี้ต้องเกิดจากนางแพศยานั่นแน่ๆ”

ลั่วเสี่ยวปิงตัดทางทำมาหากินของหลี่ชุนเหมย หลี่ชุนเหมยเห็นลั่วเสี่ยวปิงก็หงุดหงิดมานานแล้ว ในเวลานี้เขาจะไม่ออกมาใส่ร้ายป้ายสีลั่วเสี่ยวปิงได้อย่างไร?

แน่นอน ความไม่พอใจของแม่หม้ายหลี่ที่มีต่อลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้จำกัดอยู่เพียงเท่านี้

ในใจของนางยังมีความแค้นอยู่มาก

ทั้งที่เมื่อก่อนลั่วเสี่ยวปิงอาจเป็นลูกสะใภ้ของนาง แต่ถ้านางเป็นลูกสะใภ้คนที่สองของตน เงินทั้งหมดที่นางหามาได้จะเป็นของนางไม่ใช่หรือ?

แต่ว่าผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้น ล่อลวงลูกชายของนางแล้วยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่ง

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ ในใจของแม่หม้ายหลี่ก็ไม่พอใจอย่างมาก

นางในเวลานี้ ไม่เคยคิดว่าเมื่อก่อนนางเคยดูถูกลั่วเสี่ยวปิงไว้มากแค่ไหน

ก่อนที่ลั่วเสี่ยวปิงจะเกิดเรื่อง นางรังเกียจดูถูกนางจิ้งจอกลั่วเสี่ยวปิง หลังลั่วเสี่ยวปิงเกิดเรื่อง นางก็ยิ่งดูถูกลั่วเสี่ยวปิงมากขึ้นไปอีก

นางคิดไม่ถึงว่าคำพูดไร้สาระของนางจะกลายเป็นความจริง

“เจ้าพูดไร้สาระอะไรไว้ล่ะ?ปากอยากกินขี้ก็อย่ามาปล่อยกลิ่นใส่คนอื่นสิ” เมื่อแม่หม้ายหลี่พูดจบ ก็มีคนออกมาโต้แย้งแม่หม้ายหลี่

แต่คนที่ออกมาโต้แย้งกลับทำให้คนอื่นๆประหลาดใจมาก คนคนนั้นคือหยินเสี่ยวหง

ทำไมหยินเสี่ยวหงถึงออกมาปกป้องลั่วเสี่ยวปิง?

ย่อมเป็นเพราะยาที่ลั่วเสี่ยวปิงให้ฉุยจูลูกสาวของเธอช่วยบรรเทากลิ่นตัวของฉุยจูได้จริงๆ และนางก็มีแนวโน้มที่จะหายเป็นปกติ

ตอนนี้หยินเสี่ยวหงรู้สึกขอบคุณลั่วเสี่ยวปิงมาก จะยอมให้ใครมาแขวะนางได้ที่ไหนกัน?

แม่หม้ายหลี่ถูกหยินเสี่ยวหงต่อต้านก็โกรธทันที “หยินเสี่ยวหงเจ้าว่าใครกินขี้กัน?พวกหมาพยายามจับ หนูยุ่งเรื่องของคนอื่นไปทั่วข้าว่าลั่วเสี่ยวปิง ไปว่าอะไรเจ้า？”

“จ้าวซื่อนั่นเป็นคนเลวทรามอย่างไรเจ้ารู้หรือไม่ทุกคนก็ไม่รู้? คนอย่างนางสมควรได้รับโทษ ตอนนี้เจ้าใส่ร้ายเสี่ยวปิงโดยไม่มีหลักฐานใดๆ ปากเจ้าไม่ได้กินขี้แล้วยังจะอะไรได้อีก?"

ในตอนนี้หยินเสี่ยวหงไม่กลัวแม่หม้ายหลี่อีก

แข่งกันวางก้าม? ใครจะนักเลงกว่าใคร?

แม่หม้ายหลี่โกรธมาก ต้องการต่อสู้กับหยินเสี่ยวหงแต่ ในเวลานี้คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านต่างปกป้องลั่วเสี่ยวปิง ด้วยการเอ่ยปากของหยินเสี่ยวหง ทุกคนล้วนตหนิแม่หม้ายหลี่

แม่ม่ายหลี่กล้าที่จะต่อสู้กับหยินเสี่ยวหง หรือว่านางกล้าที่จะต่อสู้กับหญิงที่แต่งงานแล้วทุกคนในหมู่บ้าน?

เป็นผลให้แม่ม่ายหลี่ต้องจากไปด้วยความโกรธและสิ้นหวัง

แต่แม่ม่ายหลี่เกลียดคนเหล่านี้ในหมู่บ้านมาเป็นเวลานานแล้ว สาบานในใจว่าขอแค่ควานเอ๋อสอบได้บัณฑิต นางก็จะทำให้คนพวกนี้ได้เห็นดี

ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในหมู่บ้าน แต่นางมั่นใจในผลงานชิ้นเอกของตัวเองมาก ดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน

แน่นอน เหตุผลหลักคือนางยุ่งมาก

เพราะเช้าตรู่ ประตูบ้านใหม่ของนางก็เต็มไปด้วยรถม้า...