แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 165

“มิกล้าสั่งการดอก เพียงแต่ไม่รู้ว่าแม่นางลั่วจะขายสูตรอาหารให้ข้าน้อยได้หรือไม่?” พ่อบ้านตระกูลหราวมีสีหน้าเกรงใจอยู่ตลอด

ได้ยินอย่างนั้น ลั่วเสี่ยวปิงตกใจมาก ส่วนโอวหยางฉี่หยู่กลับร้อนใจ

ไม่ร้อนใจได้รึ? จะมีคนมาแย่งแล้ว

ไม่ได้การละ!

โอวหยางฉี่หยู่ร้อนใจรีบก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าว เพียงแต่ตอนกำลังจะพูด พ่อบ้านตระกูลหราวเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง “ไม่ปิดบังเลย แม่นางลั่ว นายท่านของข้าชอบทานอาหารแปลกใหม่นัก ไม่รู้ว่าแม่นางลั่วจะพอตัดใจขายให้ได้หรือไม่?”

“แม่นางลั่ววางใจได้ เรื่องราคาเราตกลงกันได้” พ่อบ้านตระกูลหราวอธิบายเพิ่มเติม

พูดตามจริง วันนี้ลั่วเสี่ยวปิงทำพะโล้ออกมา และยังทำอาหารเสฉวนพวกนั้น เพื่อจะคุยการค้าใหญ่กับโอวหยางฉี่หยู่ ไม่ได้คิดเลยว่าพ่อบ้านตระกูลหราวจะแทรกเข้ามา

แต่ว่า....

หางตาลั่วเสี่ยวปิงเหลือบเห็นความร้อนใจในดวงตาของโอวหยางฉี่หยู่ เลยแสร้งทำไม่เห็นและหันไปยิ้มบอกพ่อบ้านตระกูลหราวว่า “อาหารพวกนี้ทำออกมาเพราะคิดจะขายอยู่แล้ว ในเมื่อพ่อบ้านตระกูลหราว....”

“ฮูหยิน!”

ไม่รอลั่วเสี่ยวปิงพูดจบ โอวหยางฉี่หยู่แทรกคำขึ้นตัดบทลั่วเสี่ยวปิงทันทีด้วยสีหน้าร้อนใจ

พอเห็นโอวหยางฉี่หยู่มองมาทางตน โอวหยางฉี่หยู่พูดขึ้นว่า “ขอบอกอย่างไม่ปิดบังเลย อาหารพวกนี้ฉีฮูหยินได้ตกลงร่วมมือกับข้าก่อนแล้ว”

โอวหยางฉี่หยู่พูดโกหกหน้าตาเฉย

ล้อเล่นน่า ตอนนี้ถ้าหน้าไม่หนาก็กินเนื้อไม่ได้ นี่ถ้าไม่ทำหน้าหนาเข้าไว้ เกิดลั่วเสี่ยปิงขายสูตรอาหารให้คนตระกูลหราวไปจะทำยังไง?

เบื้องหลังรากฐานของตระกูลหราว เขาไม่กล้าไปหาเรื่องด้วยหรอก เกิดสูตรอาหารตกไปอยู่ในมือคนตระกูลหราว เขาอยากกินอาหารอร่อยเยี่ยงนี้อีกดูท่าจะยากกว่าขึ้นสวรรค์เสียอีก

แต่หน้าหนาเป็นเรื่องหนึ่ง ตอนนี้โอวหยางฉี่หยู่กลับเหมือนวัวสันหลังหวะไม่กล้ามองลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูท่าทางร้อนใจของโอวหยางฉี่หยู่แล้วยิ้มมุมปากน้อยๆ

แบบนี้การร่วมมือที่จะคุยวันนี้ดูท่าจะไม่ได้ยากขนาดนั้นแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงยิ้มน้อยๆ ส่งยิ้มให้โอวหยางฉี่หยู่ และพูดต่อว่า

“ในเมื่อพ่อบ้านตระกูลหราวสนใจอาหารนี้ เดิมข้าคิดจะขายสูตรอาหารให้พ่อบ้านตระกูลหราว เพียงแต่ข้ารับปากคุณชายโอวหยางอยู่ก่อนแล้ว ต้องขออภัยด้วยจริงๆ”

พ่อบ้านตระกูลหราวได้ยินอย่างนั้นหันมองโอวหยางฉี่หยู่หนึ่งที เจ้าของเบื้องหลังของหอฝูหม่าน

นายท่านเคยบอกว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา คนที่สามารถทำให้นายท่านพูดถึงอย่างนี้ได้ต้องมิธรรมดาแน่ เขาเองก็ไม่คิดจะถกเถียงกับอีกฝ่าย

แต่ในฐานะพ่อบ้านตระกูลหราว เขาเข้าใจในการดูสีหน้าคนเป็นอย่างดี ท่าทางร้อนใจของคุณชายโอวหยางผู้นี้เมื่อครู่เขาเห็นกับตาเช่นกัน

พอคิดได้ดังนั้น พ่อบ้านตระกูลหราวเอ่ยขึ้น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็มิเรียกร้องแล้ว หากแม่นางลั่วมีสูตรอาหารอีก ขอให้คิดถึงตระกูลหราวเป็นคนแรกนะขอรับ”

พูดจบ พ่อบ้านตระกูลหราวมองโอวหยางฉี่หยู่อย่างมีเลศนัย และยกมือคารวะขออำลากับลั่วเสี่ยวปิง

ที่ด้านหน้ามีท่านป้าหลายคนกำลังเก็บกวาดสถานที่ ฉีเทียนเห้าพาเด็กสองคนไปโกดังเพื่อนับจำนวนของขวัญที่ได้รับในวันนี้ ลั่วเสี่ยวปิงกลับนั่งอยู่ในเรือนหลังกับโอวหยางฉี่หยู่สองคน

ทั้งสองนั่งเผชิญหน้ากัน ต่างมีถ้วยชาวางอยู่ใกล้มือ

โอวหยางฉี่หยู่ในตอนนี้แสดงความจำนงที่จะซื้อสูตรอาหารออกมาแล้ว และรอลั่วเสี่ยวปิงให้คำตอบอยู่

ถึงลั่วเสี่ยวปิงจะปิดปากเงียบอยู่นาน แต่โอวหยางฉี่หยู่กลับมั่นใจว่าเขาต้องชนะแน่

เพราะเมื่อครู่ลั่วเสี่ยวปิงปฏิเสธพ่อบ้านตระกูลหราวเพื่อเขาแล้วมิใช่รึ?

เพียงแต่ในตอนที่โอวหยางฉี่หยู่คิดว่าลั่วเสี่ยวปิงต้องรับปากแน่ ลั่วเสี่ยวปิงกลับบอกเขาว่า “สูตรอาหารในวันนี้ ข้าไม่ขาย”

“เช่นนั้นดี เรามาจัดการเซ็นสัญญา....หา? เมื่อครู่เจ้าว่ากระไรนะ?” โอวหยางฉี่หยู่พูดไปครึ่งหนึ่งก็ได้สติกลับมาถึงคำที่ลั่วเสี่ยวปิงพูด เขาคิดว่าตนเองฟังผิดไป