แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 167

“เสี่ยวปิง ช่วยด้วย---“

“ปึ้งปึ้ง---“

ในตอนที่ฉีเทียนเห้าจะพูดถึงแผนการที่ตนเองทำในวันนี้ พลันได้ยินเสียงตะโกนเรียกอย่างร้อนใจจากด้านนอกประตู จากนั้นก็เป็นเสียงเคาะประตูอย่างร้อนใจรัวๆ

เสียงนี้ดูคุ้นหูนัก

เพียงแต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับคิดไม่ออกว่าเป็นใคร

“ข้าจะไปเปิดประตู” ฉีเทียนเห้าพูดพลางเดินไปทางประตู

ตอนประตูใหญ่ถูกเปิดออก ก็เห็นสตรีมีอายุคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างุลักทุเลสะดุดล้มแล้วล้มอีก ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้ว ขี้นขวางหน้าลั่วเสี่ยวปิงเพื่อปกป้องนางทันที

ถึงท้องฟ้าจะมืดแล้ว แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นรอยเลือดบนร่างนาง อดขมวดคิ้วไม่ได้

“ปุ้ก”ดังขึ้น นางคุกเข่าให้ลั่วเสี่ยวปิง “เสี่ยวปิง ขอร้องล่ะ ช่วยเสี่ยวจู๋ด้วย ขอร้องล่ะ”

เสี่ยวจู๋?

ลั่วเสี่ยวจู๋?

ลั่วเสี่ยวปิงคิดถึงชื่อนี้ ถึงได้มองสังเกตคนที่อยู่ที่พื้น นางคือหวางซื่อจากบ้านสี่ของตระกูลลั่ว

ในความทรงจำของนาง หวางซื่อมีนิสัยเชื่อฟังว่าง่ายมาตลอด พูดจาเสียงเบาตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหวางซื่อร้อนรนขนาดนี้ เป็นครั้งแรกที่ได้ยินหวางซื่อพูดเสียงดังขนาดนี้ บวกกับสภาพหวางซื่อดูอนาถเล็กน้อย ท้องฟ้ามืดดำแล้ว มิน่าตอนแรกนางถึงจำไม่ได้

ส่วนหวางซื่อนี่ ไม่ว่าจะเป็นตัวลั่วเสี่ยวปิงเองหรือเจ้าของเดิม ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่

บวกกับเห็นหวางซื่อเป็นแบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงเลยไม่ได้ขับไล่ เพียงถามว่า “เกิดอะไรขึ้นรึ?”

“เสี่ยวจู๋นางจะตายแล้ว เจ้ารู้การแพทย์ เจ้าต้องช่วยเสี่ยวจู๋ได้ใช่หรือไม่?” หวางซื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง เหมือนเห็นฟางช่วงชีวิตเส้นสุดท้ายก็ไม่ปาน

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นแววอ้อนวอนและสิ้นหวังในดวงตาหวางซื่อชัดเจน รวมถึงความเศร้าโศกเสียใจอย่างหนักหน่วงด้วย

“ข้าไม่แนว่าจะช่วยได้” ลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้ว นางรู้การแพทย์น่ะจริง และการแพทย์ของนางก็เป็นแบบรอบด้าน ดังนั้นเลยเก่งกว่าคนอื่น แต่นางยังไม่รู้อาการของลั่วเสี่ยวจู๋ ดังนั้นนางเลยรับรองอะไรไม่ได้

หวางซื่ออึ้ง สภาพเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมออก

แต่แค่แวบเดียว หวางซื่อก็โขกศีรษะให้ลั่วเสี่ยวปิงอย่างแรง “เสี่ยวปิง ขอร้องล่ะ เจ้าไปดูเสี่ยวจู๋ให้หน่อย หมอสูบอกว่าวิชาแพทย์ของเจ้าดีกว่า บางทีอาจจะมีหวัง ข้าขอร้องเจ้าล่ะ”

ระหว่างพูด หวางซื่อร้องไห้ออกมา อย่างน่าสงสาร อย่างน่าอนาถมาก

หวางซื่อในตอนนี้ นางแค้นนัก

แค้นตระกูลลั่ว แค้นท่านย่าลั่ว

ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขา ลูกสาวนางจะกลายเป็นเช่นนี้รึ?

ตอนนี้สามีนางไปเอาเงินที่บ้าน แต่จะได้เงินมาหรือไม่ก็ยังไม่รู้ ดังนั้นนางจึงร้อนใจนัก

“พาข้าไปดู” อันที่จริงลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากข้องเกี่ยวอะไรกับบ้านเก่าแล้ว

คนบ้านเก่าก็เหมือนปลิง ถ้าเกาะสิ่งที่มีเลือด มิดูดเลือดอย่างเอาเป็นเอาตายเลย

ดังนั้นต่อให้รู้ว่าอาการของลั่วเสี่ยวจู๋อาจจะอันตรายมาก นางก็ไม่ได้บอกแต่แรกว่าจะไป

เพียงแต่เห็นหวางซื่อร้องไห้อย่างน่าอนาถขนาดนี้ นางใจอ่อนละ

ในความทรงจำทั้งหมดของนาง หวางซื่อคือนกกระทาตัวหนึ่ง นกกระทาตัวหนึ่งที่ลูกโดนรังแกก็ช่วยพูดอะไรให้ไม่ได้เลยสักคำ แต่หวางซื่อในตอนนี้กลับเหมือนแม่คนหนึ่งยิ่งนัก

อย่างน้อยนางก็ทำในสิ่งที่แม่คนหนึ่งควรทำ

ฉีเทียนเห้าได้ยินลั่วเสี่ยวปิงจะเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ก็ขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ห้ามปรามอะไร

เพราะเขารู้ดีว่าตนห้ามไม่ได้

พอหวางซื่อได้ยินลั่วเสี่ยวปิงรับปาก ก็ถอนหายใจโล่งอก ลุกขึ้นจะวิ่งไปข้างนอก

แต่พอลุกขึ้น หวางซื่อก็ขาอ่อนยวบ แทบจะล้มลงไป