แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 169

และในตอนนี้เอง ในห้องของบ้านสองตระกูลลั่ว จ้าวซื่อพลิกตัวไปมานอนไม่หลับ

ลั่วต้ากุ้ยนอนไปนานแล้ว และก็หลับกรนครอกไปแล้วด้วย แต่เพราะจ้าวซื่อพลิกตัวไปมา เลยทำให้เขานอนไม่หลับ เขาโกรธจนแทบจะถีบจ้าวซื่อตกลงเตียงไป

แต่พอคิดๆดู ลั่วต้ากุ้ยก็ล้มเลิกความคิด

ถีบคนต้องเสียแรง ดีไม่ดีพอถีบไปตัวเองก็จะนอนไม่หลับอีก

พอคิดดูแล้ว ลั่วต้ากุ้ยเอ่ยปากถามอย่างติดรำคาญว่า “ขึ้นมาเถอะ!”

จ้าวซื่อที่กำลังพลิกไปพลิกมานอนไม่หลับอยู่ร้อง “หา?”

ขึ้นมา? ขึ้นไปไหน?

จ้าวซื่อหันมองลั่วต้ากุ้ยอย่างไม่เข้าใจ แน่นอนตะเกียงดับแล้ว นางก็มองอะไรไม่เห็น

พอเห็นจ้าวซื่อไม่ขยับ ลั่วต้ากุ้ยเริ่มรำคาญอีก

“ทำไม ไม่รู้จะถอดกางเกงยังไง ยังอยากให้ข้ารับใช้เจ้าอีกรึ?” แม่งเอ๊ย ไม่รีบหน่อย เดี๋ยวก็หลับไม่ลงกันพอดี

จ้าวซื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าร้อยผ่าว “ไม่ใช่... ท่านพี่ ข้าไม่ได้....” นางไม่ได้คิดเรื่องพวกนั้น

เพียงแต่ลั่วต้ากุ้ยไม่มีอารมณ์ฟังจ้าวซื่ออธิบาย “อย่ามาพิรี้พิไรกับข้า ไม่อยากก็อยู่เงียบๆ อย่ากวนข้าจะนอน”

จ้าวซื่อก็พอรู้นิสัยสามีตน พอได้ยินคำนี้ก็เงียบเสียงลง

เพียงแต่ในสมองกลับคิดแต่เงินกล่องนั้นที่เห็นที่บ้านลั่วเสี่ยวปิงนั่น ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกพิกล

“ท่านพี่ ท่านอย่าพึ่งหลับ...”

.....

“แอ๊ด”ดังขึ้น ประตูห้องของบ้านใหญ่และบ้านสองเปิดออกพร้อมกัน ลั่วต้าฟู่และลั่วต้ากุ้ยที่เดินออกมาจากห้องปะทะหน้ากันเข้าอย่างจัง

ทั้งคู่ต่างตะลึง จากนั้นก็มีสีหน้าแตกต่างกันไป

ลั่วต้าฟู่มองลั่วต้ากุ้ย ก่อนถอนหายใจเบนสายตาไปทางอื่น ส่วนลั่วต้ากุ้ยกลับเหมือนวัวสันหลังหวะ

เพียงแต่ลั่วต้ากุ้ยที่กำลังเป็นวัวสันหลังหวะหลังจากได้ยินเสียงถอนหายใจของลั่วต้าฟู่ ก็หันมองลั่วต้าฟู่อย่างประหลาดใจ

“พี่ใหญ่ ท่านเป็นอะไรน่ะ?” ลั่วต้ากุ้ยถามลั่วต้าฟู่

“ไม่เป็นไร น้องรองดึกป่านนี้เจ้าทำไมยังไม่นอนอีก?” ลั่วต้าฟู่ถามอย่างสงสัย

ลั่วต้ากุ้ยได้ยินดังนั้น รู้สึกร้อนตัว แต่ก็หาข้ออ้างว่า “ข้า ข้าจะไปปลดทุกข์”

พูดจบ ลั่วต้ากุ้ยก็เดินไปทางห้องปลดทุกข์จริงๆ

เพียงแต่ตอนลั่วต้ากุ้ยออกมา กลับเห็นลั่วต้าฟู่ยังคงนั่งอยู่ด้วยสีหน้าเคียดแค้นเป็นที่สุด

เขาคิดว่าตนเองเป็นพี่น้องที่ดีอยู่ ลั่วต้ากุ้ยเดินไปยืนข้างลั่วต้าฟู่ “พี่ใหญ่กำลังคิดอะไรอยู่รึ?”

“คิดถึงเงิน...”

เห? คิดเหมือนเขาเลยนี่

“เฮ้อ น้องรอง เจ้าว่าถ้าเงินของเสี่ยวปิงเป็นของเราจะดีแค่ไหนกัน?” ลั่วต้าฟู่พูดต่อไปราวกับไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงของสีหน้าลั่วต้ากุ้ย

ลั่วต้ากุ้ย “...” นี่คิดเหมือนเขาไม่มีผิดเลย เขาก็โดนเมียตนเองชักจูงจนสำเร็จ ตอนนี้คิดถึงเงินจนนอนไม่หลับเหมือนกันไม่ใช่รึ?

เพียงแต่เมียเขาน่ะคิดง่ายๆ บอกว่ากำแพงบ้านนังแพศยานั่นสูงขนาดนั้น ด้านบนยังจัดวางเศษกระเบื้องไว้อีก นอกจากเขาจะอยากโดนทิ่มตำจนเป็นตัวเม่น ไม่งั้นต่อให้อยากได้ก็เปล่าประโยชน์

“ตามหลักแล้ว พวกบ้านสี่ตอนนี้อยู่กระท่อมมุงจาก เสี่ยวปิงสมควรไปดูแล บ้านใหม่ก็ไม่มีคนละ ถ้าตอนนี้ไปเอาเงินน่าจะเหมาะสมที่สุด น่าเสียดาย...” ลั่วต้าฟู่ถอนหายใจยาว

พอลั่วต้ากุ้ยได้ยินที่ลั่วต้าฟู่พูด สายตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

ใช่สิ คืนนี้เสี่ยวปิงอาจจะไม่อยู่บ้าน แล้วเขาจะกลัวอะไรกัน?

ปืนกำแพงไม่ได้ หรือว่าแงะประตูก็ไม่ได้?

“งั้นพี่ใหญ่เสียดายอะไรกัน? นังเด็กนั่นไม่เคารพผู้ใหญ่อย่างพวกเรา พวกเราใช้เงินนางเล็กน้อยก็สมควรแล้ว พวกเราช่วยนางใช้เงิน สวรรค์คงไม่ลงโทษนางกับความผิดที่ไม่เคารพผู้ใหญ่หรอก” ลั่วต้ากุ้ยพูดหลักคติแปลกๆของเขาออกมา

ลั่วต้าฟู่เห็นลั่วกุ้ยติดเบ็ด ก็ไม่พูดอะไรมากอีก เพียงลุกขึ้น ตบบ่าลั่วต้ากุ้ยแผ่วเบา “เอาล่ะ น้องรองรีบเข้านอนเถิด คืนนี้ถือเสียว่าพี่ใหญ่ไม่ได้พูดอะไร”