แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 171

เห็นเสือโผเข้าหาลั่วเสี่ยวปิง และลั่วเสี่ยวปิงไม่ขยับเลย อั้นหวู่ถึงสังเกตเห็นว่าเรื่องมันไม่ชอบมาพากล

แค่พริบตาเดียว อั้นหวู่ก็เหงื่อตกเปียกเต็มหลัง

ดูเหมือนร่างกายจะเร็วกว่าสมอง เขาผลันร่างออกไปทันที แต่ก็ไม่ทันอยู่ดี

ตอนฉีเทียนเห้ามา สิ่งที่เขาเห็นคือเสือตัวหนึ่งที่ใหญ่กว่าลั่วเสี่ยวปิงหลายเท่ากำลังโผเข้าใส่ลั่วเสี่ยวปิง และอ้าปากที่เต็มไปด้วยฟันแหลมคละเลือด ทำท่าจะกัดกินลั่วเสี่ยวปิงลงท้อง

วินาทีนี้รู้สึกอะไรไหม ฉีเทียนเห้าไม่สน

เขาดึงมีดสั้นที่เอวออกมาและโยนไปทันที

เป้าหมาย คอหอยของเสือ

ในวินาที่เสือเข้าใกล้นาง ลั่วเสี่ยวปิงก็สาดผายงพิษในมือใส่เสือทันที

แต่ผงยาสาดไป กลับไม่ได้ช่วยยับยั้งเสือไว้ได้เลย

นางรู้สึกได้ถึงกลิ่นเหม็นสาบที่เสือหายใจออกมาโผเข้ามาโดนหน้านางด้วยซ้ำ ใจหวาดหวั่นสั่นระรัว แต่มือกลับกุมหัวและคอหอยตนไว้มั่น นี่เป็นวิธีสุดท้ายที่จะช่วยตัวเองยามเจอเสือในป่า

การรอเวลาที่จะเจ็บปวดหรือตายนั่นมันช่างยาวนานเสียจริง ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่รู้ว่าผ่านไปแค่ไหน แต่ความเจ็บปวดที่คาดเดานั้นกลับไม่เกิดขึ้นสักที

ลั่วเสี่ยวปิงลืมตาขึ้น แต่กลับเห็นเสือล้มกองอยู่กับพื้นไม่ขยับ

อันตรายหายไป ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่นางไม่รู้ว่าหายไปตอนไหนกลับมาแล้ว นางได้ยินเสียงหายใจหอบกระชั้นจากด้านหลัง

นางหันกลับไปอย่างแรง กลับเห็นฉีเทียนเห้ามายืนอยู่ด้านหลังตนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขายืนห่างจากนางไปแค่ก้าวเดียว

ยังไม่ทันจะคิดทำอะไร ฉีเทียนเห้าก็ดึงนางเข้าไปกอด

กอดรัดแน่นจนนางแทบหายใจไม่ออก

แต่วินาทีนี้นางไม่อยากหนีจากอ้อมกอดนี้

และนางก็หนีไม่ได้ด้วย

เพราะนางขาอ่อน

ตอนนี้เองนางถึงรู้ว่าเสื้อผ้าเปียกชื้น และอ้อมกอดนี้ให้ความรู้สึกปลอดภัยกับนางอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เวลาเหมือนหยุดลงในชั่วขณะนี้

ลมหายใจของทั้งคู่เปลี่ยนจากร้อนรนเป็นสงบนิ่งแล้ว แต่กลับไม่มีใครคิดจะพูดอะไรเลย

ฉีเทียนเห้ารู้สึกว่า วินาที่ได้กอดนาง เขามีความรู้สึกได้ถึงสิ่งล้ำค่าที่เสียไปแล้วได้คืนมาอย่างสุดซึ้ง

ผ่านไปนานโข เขาถึงหาเสียงตนเองเจอ

“ลงเขาเถอะ” เสียงเรียบมาก

“อืม” ลั่วเสี่ยวปิงตอบกลับเสียงเรียบยิ่งกว่า

เพียงแต่บรรยากาศของทั้งสองคนกลับแผ่ซ่านความหวานซึ้งเงียบๆอยู่หลายส่วน

ฉีเทียนเห้าคลายอ้อมกอดที่กอดลั่วเสี่ยวปิง เตรียมจะเดินนำ

“เดี๋ยวก่อน!” ลั่วเสี่ยวปิงเรียกเขาไว้ “จะสิ้นเปลืองกระดูกเสือหนังเสือไม่ได้นะ”

กระดูกเสือเป็นของดี หนังเสือยิ่งมีราคาไม่น้อย ถ้าโยนทิ้งไว้ตรงนั้นมันน่าเสียดายจริงๆ

เห็นเวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงยังคิดจะหาเงิน ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้พูดอะไร หมุนตัวไปย่อตัวลงหน้าเสือ กำลังจะลงมือ ลั่วเสี่ยวปิงก็ร้องรั้งเขาไว้ “เดี๋ยวก่อน!”

ระหว่างพูดลั่วเสี่ยวปิงสะบัดชายเสื้อ หยิบยาแก้พิษออกมาหนึ่งเม็ดให้ฉีเทียนเห้า

เพียงแต่ยังไม่ทันรอลั่วเสี่ยวปิงบอกว่าเป็นยาอะไร ฉีเทียนเห้ารับมาแล้วกลืนลงไปเลย

ความเชื่อใจที่ฉีเทียนเห้าไม่ปิดบังเลยสักนิดทำให้สายตาลั่วเสี่ยวปิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย เพียงยืนมองฉีเทียนเห้าดึงมีดสั้นที่คอเสือออกมาอย่างตะลึง จากนั้นเขาก็เริ่มลงมือถลกหนักเลาะกระดูกอย่างชำนาญ

วินาทีนี้ในใจลั่วเสี่ยวปิงพลันมีความรู้สึกหวานล้ำขึ้นมา

ผู้ชายที่เชื่อใจตนอย่างหมดสิ้นนี่ ดูเหมือนว่าชอบเขาก็ไม่เสียหายอะไร

ลั่วเสี่ยวปิงยิ้มมุมปากในความมืด

“รีบไปเถอะ กลิ่นคาวเลือดนี่จะดึงดูดสัตว์ป่าอย่างอื่นมา” ฉีเทียนเห้าหยิบหนังเสือกระดูกเสือ สีหน้ามีแววเคร่งเครียด

เหมือนจะน้อมรับคำพูดฉีเทียนเห้า พอเขาพูดจบ ก็มีเสียงหมาป่าร้องขึ้นไม่ไกล

ลั่วเสี่ยวปิงขยับเข้าใกล้ฉีเทียนเห้าสองก้าวทันที สีหน้าดูตกใจ