แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 172

“อั้นหวู่....” อั้นชีอยากจะพูด แต่ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ข้าไปขอร้องนายหญิง” อั้นปาเอ่ยขึ้น

อั้นหวู่อยากห้ามปราม แต่อั้นปาจากไปแล้ว

อั้นหวู่มองตามแผ่นหลังอั้นปาไปแล้วยิ้มเศร้า แต่กลับไม่พูดอะไร

คนที่รู้จักนิสัยนายท่านย่อมรู้ดีว่า การไปผาเสือ ถือว่านายท่านเมตตาเป็นพิเศษแล้ว

อันที่จริงแล้วฉีเทียนเห้าสั่งการอย่างนี้กลับมิใช่เมตตา

แต่เพราะอั้นหวู่อยากดูว่าลั่วเสี่ยวปิงจะรับมือเสือยังไง ถ้าอย่างนั้นเขาเลยให้ไปผาเสือดูซะให้พอ เท่านั้นเอง

เพียงแต่คนที่รับมือเสือเปลี่ยนเป็นตัวอั้นหวู่เองเท่านั้น

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิงเข้าไปในกระท่อมมุงจากแล้ว

เพียงแต่แค่เข้าไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ระงมลอยมา

“เสี่ยวจู๋ เสี่ยวจู๋ที่น่าสงสารของแม่...”

“พี่สี่...ฮือฮือ พี่สี่ท่านตื่นสิ...”

พอได้ยินเสียงนี้ลั่วเสี่ยวปิงแอบอุทานแย่ละในใจ ไม่คิดสักนิด วิ่งเข้าห้องไปเลย

พึ่งจะเข้าไป ก็เห็นคนบ้านสี่ล้อมเตียงลั่วเสี่ยวจู๋อยู่ ส่วนลั่วเสี่ยวจู๋มีสีหน้าซ๊ดเผือด

“พวกเจ้าถอยออกมาให้หมด” ลั่วเสี่ยวปิงตะคอกดัง

ต่อให้คนนี้ยังอยู่ โดนรายล้อมขนาดนี้ ก็ขาดอากาศหายใจตายกันพอดี

ทั้งสี่คนของบ้านสี่ แต่ละคนพอได้ยินเสียงตะคอกของลั่วเสี่ยวปิง ก็ถอยห่างกันทันที

ลั่วเสี่ยวปิงถึงได้เข้าไปจับชีพจรลั่วเสี่ยวจู๋

ไม่มีแล้ว!

มือเย็นเฉียบ

พอฟังเสียงหัวใจลั่วเสี่ยวจู๋ ตอนแรกเพราะเสียงสะอื้นไห้ ทำให้นางไม่ได้ยินอะไรเลย

แต่ไม่นานนางก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นอ่อนๆ

มีเสียงหัวใจเต้น เท่ากับว่ายังมีทางช่วย

“พวกเจ้าออกไปซะ เร็ว!” ลั่วเสี่ยวปิงไม่มีเวลาอธิบาย นางไล่คนออกไป

ลั่วต้าโซ่วและหวางซื่อมองสบตากัน ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงเริ่มรำคาญ ลั่วสื้อซิ่งเอ่ยปากขึ้น “ท่านพ่อท่านแม่ พวกเราออกไปเถอะ ให้พี่เสี่ยวปิงช่วยพี่สี่”

“ใช่ ท่านพ่อท่านแม่พวกเราออกไปกัน พี่เสี่ยวปิงต้องช่วยพี่สี่ได้แน่” ลั่วฝูซิ่งเสริมทับ

ลั่วต้าโซ่วและหวางซื่อถึงได้ไม่พิรี้พิไร รีบออกไปจากห้อง

พอทั้งสองคนออกไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงถึงได้ยกอุปกรณ์ทำยาของตนออกมาจากมุมห้อง และเริ่มทำยา

ไม่นาน กลิ่นยาคละคลุ้ง

ลั่วเสี่ยวปิงป้อนน้ำยาที่เติมน้ำแร่วิญญาณลงไปให้ลั่วเสี่ยวจู๋ก่อน จากนั้นก็เอาเศษน้ำยามาแปะที่รูบนขมับของลั่วเสี่ยวจู๋ ลั่วเสี่ยวปิงถึงถอนหายใจโล่งอก

เพียงแต่นางยังไม่ได้รีบจากไป แต่รอจนชีพจรของลั่วเสี่ยวจู๋คงที่แล้ว อุณหภูมิในร่างค่อยๆอุ่นขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงถึงเปิดประตูห้อง

ภายใต้สายตาจับจ้องของคนบ้านสี่ ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยปากขึ้นเสียงเรียบ “นางไม่เป็นอะไรชั่วคราวแล้ว”

ลั่วเสี่ยวปิงจากไปท่ามกลางสายตาและคำพูดซาบซึ้งในบุญคุณของคนบ้านสี่

มองท้องฟ้าที่เริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย ลั่วเสี่ยวปิงหาวหวอดๆ

ใกล้จะฟ้าสางแล้ว นางต้องกลับไปพักผ่อนแล้ว

แต่พึ่งออกจากกระท่อมมุงจาก ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกว่าข้างกายนางมีคนอยู่

“ใคร? ออกมา?”

ลั่วเสี่ยวปิงจับจ้องไปที่ความมืดตะโกนอย่างเคร่งเครียด ในใจระแวดระวังนัก

อั้นปาเดินออกมาจากความมืด คุกเข่าให้ลั่วเสี่ยวปิงพลางว่า “ขอนายหญิงได้โปรดช่วยอั้นหวู่ด้วย...”

.....

ฟ้าสางแล้ว แต่ในบ้านใหม่กลับเงียบผิดปกติ

ลั่วเสี่ยวปิงลืมตาขึ้น และเห็นว่าเป็นเวลาสายมากแล้ว อดสะดุ้งลุกขึ้นนั่งบนเตียงไม่ได้