แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 173

ลั่วต้าฟู่และลั่วต้ากุ้ยรวมถึงฟ่านลี่ฮัวโดนตัดสินแล้ว นายอำเภอสอบสวนแล้ว เพราะหลักฐานมัดตัวแน่นหนา ถึงจะลงมือไม่สำเร็จ แต่ทั้งสามคนก็โดนโบยสิบห้าไม้ใหญ่ ลั่วต้าฟู่และลั่วต้ากุ้ยทั้งสองคนยังโดนลงโทษให้ไปเป็นกรรมกรแรงงานครึ่งปี

ส่วนฟ่านลี่ฮัว เพราะเป็นสตรี เลยทำให้หลังจากโดนโบยแล้วจึงโดนโยนออกจากหยาเหมินไปเลย

พอได้ยินข่าวนี้ ลั่วเหอซิ่งขาอ่อนยวบ ล้มลงกองกับพื้นทันที

“จบกัน หมดสิ้นแล้ว...” ลั่วเหอซิ่งบ่นพึมพำ สายตาทอประกายสิ้นหวัง

พ่อแม่และอาของเขาได้รับโทษเพราะลักขโมย ปีหน้าสิทธิ์ในการสอบระดับท้องถิ่นของเขาคงจะไม่เหลือแน่

แบบนี้เขาลำบากลำบนมาตั้งนานเพื่ออะไรกัน?

ลั่วเหอซิ่งนั่งนิ่งอยู่บนพื้น และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน สายตาของลั่วเหอซิ่งเปลี่ยนจากเหม่อลอยสิ้นหวังกลายเป็นเคียดแค้น

ลั่วเสี่ยวปิง!

เพราะลั่วเสี่ยวปิงอีกแล้ว!

ในเมื่อนางไม่ยอมให้เขาสุขสบาย เช่นนั้นเขาก็จะไม่ยอมให้นางมีความสุขได้ดอก

ลั่วเหอซิ่งคิดถึงตรงนี้ ราวกับมีพลันฉุดรั้งเขาลุกขึ้นจากพื้นก็ไม่ปาน

จากนั้นลั่วเหอซิ่งคืนห้องเช่าในอำเภอ ขอลางานที่สำนักศึกษาประจำอำเภอ รีบร้อนออกจากเมืองหลินอาน ลืมแม่ของเขาที่โดนโยนออกจากหยาเหมินของอำเภอเสียสนิท...

อีกด้านหนึ่ง

สามวันมานี้ ท่านย่าลั่วมาหาเรื่องที่หน้าทางเข้าหมู่บ้านไม่น้อย แต่ขอเพียงฉีเทียนเห้าปรากฏตัว ท่านย่าลั่วก็หยุดการด่าทอหรือโวยวาย

และในสามวันนี้ ลั่วเสี่ยวปิงไม่เพียงดูอาการให้ลั่วเสี่ยวจู๋ ยังไปคุยเรื่องเรือนกระจกที่หมู่บ้านเฉินเจีย ยุ่งมาก เลยไม่เห็นการหาเรื่องของท่านย่าลั่วอยู่ในสายตา

วันนี้หลังจากลั่วเสี่ยวปิงตามสามคนพ่อลูกฝึกวิชาเสร็จ ก็คิดว่าคงได้ยินเสียงร้องก่นด่าของท่านย่าลั่วเหมือนเคย เพราะปกติท่านย่าลั่วมักจะมาตรงเวลาทุกวัน

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงคาดการณ์ผิดไปแล้ว วันนี้ไม่รู้เพราะอะไรท่านย่าลั่วถึงไม่มา แต่กลับมีเสียงเคาะประตูใหญ่ขึ้น

“พี่เสี่ยวปิง พี่เสี่ยวปิง”

เสียงเคาะประตูรัวเร็วพร้อมกับเสียงร้องเรียก

เสียงของลั่วฝูซิ่ง

พอได้ยินเสียงร้องเรียกร้อนใจ ลั่วเสี่ยวปิงอดใจกระตุกไม่ได้ รีบก้าวเท้ายาวไปทางประตูใหญ่ทันที

ถึงสามวันนี้ชีพจรของลั่วเสี่ยวจู๋จะเริ่มคงที่ขึ้นเรื่อยๆ หัวที่แตกก็เริ่มฟื้นฟูแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมลั่วเสี่ยวจู๋ที่น่าจะฟื้นขึ้นเมื่อวานถึงไม่ฟื้น

ตอนนี้จู่ๆมาได้ยินเสียงลั่วฝูซิ่ง นางกังวลว่าลั่วเสี่ยวจู๋เกิดเรื่องขึ้นรึเปล่า

และก็ไม่ใช่อะไรอย่างอื่น ก็คือตนเป็นคนพยายามช่วยรักษาลั่วเสี่ยวจู๋ ในเมื่อช่วยแล้ว ก็ควรจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุด

แต่พอประตูเปิดออก สิ่งที่มองเห็นกลับไม่ใช่สีหน้าร้อนรนของลั่วฝูซิ่ง แต่กลับเป็นสีหน้าตื่นเต้นดีใจ

หรือว่า....

“พี่เสี่ยวปิง พี่สี่ข้าฟื้นแล้ว นางฟื้นแล้ว” ลั่วฝูซิ่งดีใจสุดๆ

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินว่าลั่วเสี่ยวจู๋ฟื้นแล้ว ในขณะเดียวกันที่ถอนหายใจโล่งอกก็ก้าวออกจากประตูบ้าน เตรียมไปดูอาการลั่วเสี่ยวจู๋

ตอนนี้ลั่วเสี่ยวจู๋ที่นอนอยู่บนเตียงที่กระท่อมมุงจากมองเห็นครอบครัวที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้า สีหน้าซีดเผือดนั่นไม่มีความรู้สึกอะไร ในดวงตาคู่นั้นกลับมีประกายงุนงงและแห้งผากเสียหลายส่วน รวมถึงไม่อยากยอมรับชะตาและเคียดแค้นที่ไม่เคยหายไปด้วย

ลั่วต้าโซ่วและหวางซื่อลองพยายามจะพูดคุยกับลูกสาวตนเองหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่มีผลอะไร

ลั่วเสี่ยวจู๋ไม่พูดอะไร นอนนิ่งบนเตียงอย่างนั้น สายตานางพวกเขาก็ดูไม่เข้าใจเลย

มักรู้สึกว่าลูกสาวตรงหน้าคนนี้พอฟื้นมาก็ดูไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่ไม่เหมือนเดิมตรงไหน พวกเขาก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน เลยคิดว่าครั้งนี้ลูกสาวได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป จนกระทบกระเทือนสมอง

พอคิดแบบนี้ ทั้งสองก็มีสีหน้าร้อนใจและกังวล