แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 176

ตอนนี้เวลานี้ ในใจของลั่วเสี่ยวปิงมีการคาดเดาเพิ่มขึ้นมาข้อหนึ่ง

ลั่วเสี่ยวจู๋ไม่ได้อยากจะหางานทำ แต่ว่า ต้องการเข้ามาในบ้านของนาง

เช่นนั้น จุดประสงค์ที่แท้จริงของนางคืออะไร?

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูลั่วเสี่ยวจู๋ ในใจเต็มไปด้วยความระแวดระวัง บนใบหน้ากลับไม่แสดงออกเลยแม้แต่น้อย

“พี่เสี่ยวปิง……” ลั่วเสี่ยวจู๋รู้สึกกังวลเล็กน้อย

“ที่บ้านข้าไม่ได้ต้องการคนซักผ้าทำอาหาร” หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงคิดใคร่ครวญดูแล้ว รู้สึกว่าปฏิเสธไปโดยตรงดีกว่า

ตามหลักแล้ว หลังจากที่นางรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของลั่วเสี่ยวจู๋คือการเข้ามาอยู่ในบ้านของนาง ก็ควรจะใช้แผนซ้อนแผนทำตามความต้องการของนาง เช่นนี้ก็จะสะดวกในการจับตาดูว่านางต้องการจะทำอะไรกันแน่

แต่ว่า นางจะไม่ทำแบบนั้น

เพราะในบ้านมีลูกสองคน และนางก็ดูออกถึงท่าทีที่ไม่ปกติของลั่วเสี่ยวจู๋ที่มีอานอาน ดังนั้นนางจึงไม่สามารถปล่อยให้ลั่วเสี่ยวจู๋เข้าบ้านเพียงเพื่อสนองความเฉลียวฉลาดในเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งของตนเองได้

ลั่วเสี่ยวจู๋คิดไม่ถึงว่าจะถูกปฏิเสธ ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ให้โอกาสลั่วเสี่ยวจู๋ได้พูดต่อ พาลูกสองคนเดินหน้าต่อ ฉีเทียนเห้าเพียงแค่เดินตามไปติดๆ

พวกเขาเพิ่งจะเดินผ่านลั่วเสี่ยวจู๋ไป จางเอ้อหลางก็ควบรถม้าปรากฏตัวขึ้นจากด้านข้าง

ฉีเทียนเห้าได้จัดเตรียมรถม้าเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงทักทายจางเอ้อหลางแล้วก็ขึ้นรถม้าไป

รถม้าไกลออกไป เกิดเป็นฝุ่นตลบอบอวลลอยขึ้นมาเต็มพื้น

ลั่วเสี่ยวจู๋มองดูรถม้าที่ควบออกไป เก็บสีหน้าท่าทางบนใบหน้าลงเล็กน้อย มองไปยังทิศทางที่ลั่วเสี่ยวปิงจากไป มุมปากเกี่ยวเป็นมุมโค้งเย้ยหยันเล็กน้อย: “ก็พึ่งผู้ชายไม่ใช่หรือไง?”

พูดคำนี้จบ ลั่วเสี่ยวจู๋ไม่ได้มองไปที่บ้านหลังใหม่ของลั่วเสี่ยวปิงนั่นอีก ก้าวเท้าก็เดินไปทางกระท่อม

ตอนที่ลั่วเสี่ยวจู๋กลับไป คนของบ้านสี่อยู่ในลานกันหมด อากาศของปลายฤดูใบไม้ร่วงแต่ละคนสวมใส่แต่เสื้อผ้าบางๆ ในเวลานี้ล้วนแต่มีใบหน้าอมทุกข์กันทั้งนั้น เห็นลั่วเสี่ยวจู๋กลับมา ต่างก็มีท่าทีอยากจะพูดแต่ก็หยุดเอาไว้ไม่พูดออกมา

“ท่านพ่อ ท่านแม่ น้องชาย พวกท่านเป็นอะไรไป?” ลั่วเสี่ยวจู๋ถาม

“ไม่……” ลั่วต้าโซ่วอยากจะพูดว่าไม่มีอะไร ลั่วฝูซิงกลับชิงเอ่ยปากกล่าวออกมาก่อน

“พี่สาว บ้านเราไม่มีอาหารแล้ว”

บ้านสี่ออกมาจากตระกูลตัวเปล่า อาหารที่กินทุกวันนี้คืออาหารที่ลั่วเสี่ยวปิงทิ้งเอาไว้ ตอนนี้อาหารพวกนั้นก็ใกล้จะหมดแล้ว

ไม่มีอาหารไม่มีเครื่องนุ่งห่ม คนของบ้านสี่ไม่กลัดกลุ้มสิแปลก

แต่ว่าไม่มีใครตำหนิลั่วเสี่ยวจู๋ที่เป็นคนเอ่ยเรื่องแยกบ้านเลย อย่างไรเสียถึงแม้คนที่เอ่ยขึ้นมาจะเป็นลั่วเสี่ยวจู๋ แต่ว่าทุกคนก็เห็นด้วย

เมื่อลั่วเสี่ยวจู๋ได้ยินว่าที่ไม่มีอาหาร สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เห็นลูกสาวเป็นแบบนี้ ลั่วต้าโซ่วก็กล่าวปลอบโยนว่า “ไม่เป็นไร พ่อจะขึ้นเขาไปผ่าฟืนเดี๋ยวนี้แหละ พี่เสี่ยวปิงของเจ้ารับซื้อฟืน ขายเป็นเงินอย่างไรก็สามารถผ่านหน้าหนาวนี้ไปได้อยู่”

ลั่วต้าโซ่วพูดไปก็เดินไปหยิบขวาน

“พี่สาว ท่านจะไปไหน?”

ในขณะที่ลั่วต้าโซ่วเดินไปหยิบขวาน จู่ๆลั่วเสี่ยวจู๋ก็หันหลังวิ่งออกไปจากประตูบ้านไป

หลังจากที่ลั่วฝูซิงไล่ตามมาถึงหน้าประตู ก็เห็นเพียงลั่วเสี่ยวจู๋วิ่งเหยาะๆไปทางเมือง ไม่ว่าลั่วฝูซิงจะเรียกอย่างไรก็ไม่หันกลับมาเลย

……

รถม้าวิ่งเร็วมาก ไม่ถึงครึ่งชั่วยามพวกเขาก็มาถึงในเมืองแล้ว

พอมาถึงในเมือง ลั่วเสี่ยวปิงก็ให้จางเอ้อหลางควบรถม้าไปยังร้านค้าคนกลางในการซื้อขาย

ในเมืองไม่ได้ใหญ่มาก ก็มีแค่ร้านค้าคนกลางเพียงแห่งเดียวเท่านั้น