แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 177

ในฐานะที่เป็นคนยุคปัจจุบัน ความจริงลั่วเสี่ยวปิงไม่ค่อยจะเชื่อในเรื่องของฮวงจุ้ยซักเท่าไหร่ ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าสาเหตุที่บ้านหลังนี้ขายไม่ออกเพราะเรื่องของฮวงจุ้ย ปฏิกิริยาแรกของลั่วเสี่ยวปิงก็คือรู้สึกว่ามันค่อนข้างไร้สาระเล็กน้อย

ราวกับจะดูออกว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่เชื่อ นายหน้าเลยกล่าวว่า: “ฮูหยินท่านนี้ท่านอย่าไม่เชื่อ เจ้าของคนเก่าเดิมทีก็ไม่เชื่อเช่นกัน แต่ในปีแรกที่เข้ามาอยู่ ลูกสะใภ้ของเขาแท้งไปสองครั้ง ปีที่สองที่เข้ามาอยู่ ขาลูกชายคนเล็กของเขาก็ขาหัก ปีที่สามที่เข้ามาอยู่ การค้าของเขาก็เกิดความผิดพลาดขึ้นมา นี่ถึงทำให้ต้องย้ายออกไป”

ตอนนี้นายหน้าเลยไม่ไปแก้ไขมันซะเลย ถึงอย่างไรที่นี่ก็ขายไม่ออกอยู่แล้ว ไม่สู้พูดทุกอย่างออกมาให้หมดเพื่อสร้างความประทับใจเล็กๆให้กับฮูหยินท่านนี้ดีกว่า

ลั่วเสี่ยวปิง: “……” โชคร้ายมากพอจริงๆ นางไม่มีอะไรจะพูด

แม้แต่ฉีเทียนเห้าที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรอยู่ด้านข้างยังอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้

ฉีเทียนเห้าผู้ซึ่งเคยล้มลุกคลุกคลานในภูเขาซากศพและทะเลเลือดมาก่อน ย่อมไม่เชื่อเรื่องฮวงจุ้ยอะไรพวกนั้นเช่นกัน

แต่มันเกี่ยวข้องกับลั่วเสี่ยวปิง เขาก็อยากจะห้ามไม่ให้ลั่วเสี่ยวปิงซื้อที่นี่โดยสัญชาตญาณ

เพียงแต่ว่าตอนที่ฉีเทียนเห้ามองไปทางลั่วเสี่ยวปิง เห็นว่าในแววตาของลั่วเสี่ยวปิงดูเหมือนมีการครุ่นคิดและเข้าใจเล็กน้อย ฉีเทียนเห้าก็เลยตัดสินใจรอดูต่อไปอีกหน่อย

นายหน้าเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไรมานานพักใหญ่แล้วกลับรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย ขณะที่มองสังเกตสีหน้าท่าทางของลั่วเสี่ยวปิงอย่างระมัดระวัง ก็เอ่ยปากขึ้นมาอย่างลองเชิง “ฮูหยิน ท่านจะลองไปดูร้านอื่นหรือไม่ ข้านึกขึ้นมาได้ว่าที่ถนนทิศตะวันออกยังมีอีกแห่งหนึ่ง……”

“ในเมื่อฮวงจุ้ยของบ้านหลังนี้แย่ขนาดนั้น เช่นนั้นทำไมถึงไม่จัดการลดราคาบ้านลงมา?” ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบคำถามของนายหน้า แต่กลับเอ่ยถามข้อสงสัยข้อนี้ขึ้นมา

นายหน้า: “ได้ยินมาว่าตอนที่สร้างบ้านหลังนี้ใช้เงินของคนแก่และคนหนุ่มไปไม่น้อย บวกกับถ้าเรียกราคาถูกเกินไป จะต้องทำให้คนเกิดความสงสัยแล้วไปสืบถามอย่างแน่นอน บ้านหลังนี้ก็จะยิ่งขายไม่ออก”

ลั่วเสี่ยวปิง: “……” ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลมากอยู่

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไร แต่ว่าเดินไปด้านหลังจากด้านหน้า คราวนี้นางมองสังเกตแผนผังของบ้านอย่างละเอียดมากยิ่งขึ้นเล็กน้อย

หลังจากที่เดินไปถึงเรือนแถวที่ขนาบกับเรือนใหญ่ ในใจของลั่วเสี่ยวปิงก็มีแผนการวางเอาไว้แล้ว

เพียงแต่ว่านายหน้าที่ตามอยู่ด้านหลังลั่วเสี่ยวปิงตลอดนั่นกลับไม่เข้าใจพฤติกรรมเช่นนี้ของลั่วเสี่ยวปิงหมายความว่าอย่างไร

ตามหลักแล้ว เมื่อรู้ว่าฮวงจุ้ยของบ้านหลังนี้ไม่ดี เช่นนั้นฮูหยินคนนี้ไม่ซื้อแน่นอนถึงจะถูก แต่ทำไมท่าทางของฮูหยินคนนี้กลับดูเหมือนจะสนใจมาก?

ในขณะที่นายหน้ากำลังงุนงงอยู่นั้น ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็ดูแผนผังทั้งหมดจนจบเช่นกัน

“ห้าร้อยตำลึง ข้าจะซื้อที่นี่เอาไว้”

ลั่วเสี่ยวปิงหันกลับมามองนายหน้า เอ่ยปากพูดเข้าประเด็นเลย

นายหน้าได้ยินรู้สึกแปลกใจมาก คิดไม่ถึงเลยว่าลั่วเสี่ยวปิงคิดจะซื้อบ้านหลังนี้จริงๆ

“ฮูหยิน ท่านไม่ลองคิดดูอีกทีหรือ?” นายหน้าเอ่ยปากขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ก็มองไปที่นายหน้าคนนั้นด้วยความรู้สึกขบขันเล็กน้อย นายหน้าคนนั้นกำลังหงุดหงิดในความปากมากของตนเอง กลับบังเอิญไปสบตาเข้ากับสายตานั่นของลั่วเสี่ยวปิงพอดี อดที่จะรู้สึกอายขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้: “ถ้าหากฮูหยินอยากได้จริงๆ ข้าก็จะไปหาเจ้าของบ้านถามดูว่าจะลดราคาลงมาได้หรือไม่”

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก

นายหน้าเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงอยากจะซื้อบ้านจริงๆ เลยนัดกับลั่วเสี่ยวปิงเอาไว้ว่าอีกหนึ่งชั่วยามให้หลังให้มาเจอกันในตรอกของประตูหลังแห่งนี้ ก็จากไปอย่างเร่งรีบ

หลังจากที่นายหน้าจากไปแล้ว ฉีเทียนเห้าถึงได้มองไปทางลั่วเสี่ยวปิง “ในกล่องใบนั้นของข้ามีเงินสดอยู่พันตำลึง” ดังนั้นไม่ต้องประหยัดเงินไปซื้อบ้านที่มีฮวงจุ้ยที่ไม่ดี

“อืม ข้ารู้แล้ว” ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้รู้สึกตกตะลึงกับจำนวนเงินนั้น ถึงอย่างไรนางประเมินเองก็น่าจะมีขนาดนี้เช่นกัน

สายตาของนางหยุดอยู่ที่เด็กสองคนที่เดินอยู่ข้างหน้า ในใจกำลังคิดอยู่ว่าจะใช้ประโยชน์จากเวลาหนึ่งช่วยยามที่ว่างออกมาอย่างไรดี ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตเห็นความคิดของฉีเทียนเห้าในเวลานี้

ฉีเทียนเห้า “……หากเจ้าอยากจะซื้อบ้านในเมืองจริงๆ ข้าสามารถซื้อหลังที่ใหญ่กว่าดีกว่านี้ให้เจ้าได้”