แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 178

“พี่ชาย ท่านพี่ปิดตาของข้าทำไม?”

ในตรอกที่เงียบสงบ จู่ๆก็มีเสียงทักท้วงไม่พอใจของเล่อเล่อดังขึ้นมา

เสียงนี้ ปลุกคนสองคนที่ลืมตัวได้สติกลับมาในชั่วพริบตา

ฉีเทียนเห้ากับลั่วเสี่ยวปิงถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวในเวลาเดียวกัน สีหน้าท่าทางของทั้งคู่ดูเขินอาย แล้วก็หน้าแดงเล็กน้อย

โดยเฉพาะลั่วเสี่ยวปิง เวลานี้ในใจสามารถพูดได้เลยว่ารู้สึกหงุดหงิดสุดขีด

ตนเองลืมไปได้อย่างไรว่าลูกสองคนก็อยู่ด้วย ต่อหน้าลูกสองคนนางกับฉีเทียนเห้าเกือบจะ……

ส่วนที่เหลือ ลั่วเสี่ยวปิงไม่มีหน้าไปคิด

ขายหน้าขายมาถึงยุคโบราณจริงๆเลย

ถ้าหากทำอะไรลงไปจริงๆ ต่อไปนางจะเงยหน้าขึ้นต่อหน้าลูกสองคนได้อย่างไร?

อานอานมองดูความเขินอายบนใบหน้าของท่านพ่อกับท่านแม่ตัวเอง เหลือบมองเล่อเล่ออย่างหมดคำจะพูดมากครู่หนึ่ง จากนั้นก็วางมือของตัวเองลงอย่างสงบนิ่ง ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ

ในทางกลับกันเล่อเล่อกลับดูไร้เดียงสาไม่รู้ท่าทางที่อึดอัดของผู้ใหญ่ มองดูท่านพ่อของตัวเอง แล้วก็มองดูท่านแม่ของตัวเอง เอ่ยปากขึ้นมาด้วยความสงสัย “ท่านแม่ ท่านพ่อ เมื่อครู่นี้พวกท่านกำลังทำอะไรกันอยู่?”

ลั่วเสี่ยวปิง: “……”

ฉีเทียนเห้า: “……”

ผู้เกี่ยวข้องสองคนยิ่งเขินอายเข้าไปใหญ่

เพียงแต่ว่า เห็นลั่วเสี่ยวปิงเขินอายจนแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี ฉีเทียนเห้าก็กระแอมไอออกมาเบาๆ จากนั้นก็มองดูเล่อเล่ออย่างจริงจัง “เมื่อครู่นี้แค่อยากจะพูดกระซิบกับท่านแม่เจ้า”

เล่อเล่อเอียงศีรษะ “ท่านพ่อกับท่านแม่พูดกระซิบอะไร ข้ากับพี่ชายฟังด้วยไม่ได้หรือ?”

ฉีเทียนเห้า: “……ในเมื่อเป็นการพูดกระซิบ พวกเจ้าย่อมฟังไม่ได้อยู่แล้ว”

เล่อเล่อพยักหน้าอย่างเข้าใจชัดเจนมาก จากนั้นก็จับมือของอานอาน “พี่ชาย เราหันหลังไปกันเถอะ ท่านพ่อจะพูดกระซิบกับท่านแม่ เราสองคนฟังไม่ได้นะ”

อานอาน: “……”

ฉีเทียนเห้า: “……”

ลั่วเสี่ยวปิง: “……” นางยิ่งอายเข้าไปใหญ่

“เร็ว! รีบไปเชิญหมอมาเร็ว เสี่ยวอิงตกเลือดอีกแล้ว”

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังเขินอายอยู่ เสียงที่ร้อนรนแฝงความสะอึกสะอื้นและหวาดกลัวดังมาจากด้านหลังกำแพงลานที่อยู่ไม่ไกลออกไป

จากนั้น ประตูบานหนึ่งที่อยู่ลึกเข้าไปในตรอกถูกคนเปิดออกอย่างแรง ผู้ชายคนหนึ่งโซซัดโซเซ วิ่งออกมาด้วยใบหน้าที่ซีดขาว

ในขณะที่ผู้ชายวิ่งผ่านพวกลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้มองพวกเขาเลยแม้แต่แวบเดียว เห็นได้ชัดว่ารีบร้อนมากจนเกินไป

ผู้ชายเพิ่งออกไปจากตรอก เสียงร้องไห้ก็ดังขึ้นจากด้านหลังประตูที่เปิดอยู่บานนั้น

“ท่านแม่ ข้ารักษาลูกคนนี้เอาไว้ไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม? ฮือๆๆ ชีวิตข้าช่างอนาถเหลือเกิน——”

บางทีอาจจะเป็นเพราะบ้านหลังนั่นเสียงดังเกินไป ประตูที่ถัดจากบ้านหลังนั้นก็ถูกผลักออกเช่นกัน หญิงสาวที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกคุ้นหน้าเล็กน้อยคนหนึ่งเดินออกมา

มองเห็นพวกลั่วเสี่ยวปิง ผู้หญิงคนนั้นก็เพียงแค่ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้านที่เกิดเรื่องหลังนั้น

ลั่วเสี่ยวปิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็กล่าวกับฉีเทียนเห้าว่า “ท่านพาเด็กๆอยู่ที่นี่ก่อน ข้าไปดูหน่อย”

ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วตกเลือด ไม่ว่าจะเป็นฉีเทียนเห้าหรือว่าลูกทั้งสองคนก็ไม่เหมาะสมที่จะอยู่ด้วย มีเพียงแค่นางไปเองคนเดียว

ฉีเทียนเห้าพยักหน้า ไม่ได้ขัดขวาง

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ชักช้าอีก เดินเข้าไปทางบ้านที่ประตูเปิดอยู่หลังนั้น