แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 179

“หากนางเป็นหมอเถื่อน ข้ามาที่นี่ก็ยิ่งไร้ประโยชน์แล้ว”

ในเวลานี้ ก็มีเสียงที่เคร่งขรึมและฟังดูอายุมากแล้วดังมาจากหน้าประตู

เมื่อหันกลับไป ก็เห็นผู้ชายที่วิ่งออกไปอย่างเร่งรีบเมื่อครู่นี้พาท่านซุนแห่งเหรินโซ่วถังเดินเข้ามา

เวลานี้ใบหน้าของท่านซุนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ และผู้ชายคนนั้นเพียงแค่รู้สึกทำอะไรไม่ถูกและหงุดหงิด

ผู้ชาย ซึ่งก็คืออู๋กัง ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าท่านซุนกับผู้หญิงที่อยู่ในห้องคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกัน แต่เมื่อครู่นี้สิ่งที่เมียของตนเองพูดเขาก็ได้ยินเช่นกัน สีหน้าของท่านซุนตอนนั้นก็ไม่ดีแล้ว ดูท่าทางเหมือนจะโกรธมาก เขามองดูอยู่ด้านข้างยังรู้สึกกลัวจนใจเต้นรัว

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่า ท่านซุนโกรธแล้วจริงๆ

เห็นได้ชัดว่าจางเสี่ยวอิงที่นอนอยู่บนเตียงไม่ได้สังเกตเห็นอารมณ์ของท่านซุน พอเห็นท่านซุน ราวกับเห็นที่พึ่งสุดท้าย พยุงตัวขึ้นมาแล้วกล่าวขอร้อง: “ท่านหมอซุน ขอร้องท่านล่ะ ได้โปรดช่วยลูกของข้าด้วย ข้าไม่อาจทนเสียลูกคนนี้ไปได้อีกแล้ว”

หญิงสูงวัยก็คุกเข่าลงไปทางท่านซุนโดยตรงเช่นกัน “ท่านหมอซุน ช่วยหลานชายข้าด้วย ได้โปรดช่วยหลานชายของข้าด้วยเถอะ”

เห็นได้ชัดว่า แม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้ไม่ได้ฟังสิ่งที่ท่านซุนพูดตอนที่เข้ามาเลย

และพานหยิงหยิง หญิงสาวแต่งงานแล้วที่ยืนอยู่ด้านข้างที่โดยไม่ได้พูดอะไรเลยเพียงแค่มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ ในสายตามีความสงสัยเล็กน้อย

“อภัยที่ข้าพูดตามตรง กรณีของลูกสะใภ้บ้านเจ้าข้าก็ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมาตรวจดูเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้ข้าจนปัญหา ตอนนี้ก็ยังคงจนปัญญาเหมือนเดิม ที่ข้ามาที่นี่ก็เพื่อมาดูสถานการณ์ของผู้ใหญ่เท่านั้น” ท่านซุนสีหน้าจริงจัง พูดไปตามความจริง

จางเสี่ยวอิงกับหญิงสูงวัยได้ยินคำพูดต่างก็ใบหน้าซีดขาว ท่าทางเหมือนได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรง

“แต่ว่า……”

และในเวลานี้ ท่านซุนก็เอ่ยปากอีกครั้ง สายตากลับมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูท่านซุน รู้ว่าท่านซุนต้องการจะพูดอะไร ยิ้มเล็กน้อยกลับไป

มีคนจะออกหน้าแทนนาง นางย่อมไม่พูดอะไรมากอยู่แล้ว

ท่านซุนเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่คัดค้าน ถึงได้เอ่ยปากกล่าวต่อภายใต้ความคาดหวังของคนตระกูลอู๋ “หากจะมีใครที่สามารถรักษาลูกในท้องของนางได้ คนคนนั้นต้องเป็นนางอย่างแน่นอน”

ในระหว่างที่พูด ท่านซุนก็ชี้ไปทางลั่วเสี่ยวปิง

สำหรับลั่วเสี่ยวปิง ท่านซุนเชื่อมั่นและนับถือ

สามารถช่วยเด็กที่สำลักจนขาดอากาศหายใจ และก็สามารถทำให้ลูกสาวของตระกูลหราวให้กำเนิดลูกแฝดได้อย่างราบรื่นได้ ยังสามารถทำผงชงแก้หวัดยาวิเศษเช่นนี้ออกมาได้ ยิ่งสามารถแยกแยะระหว่างสองอาการของลมหนาวและลมร้อน แถมยังสามารถทำยารักษาโรคเกาต์ได้อีก บุคคลเช่นนี้ ในสายตาของท่านซุนคือการอยู่เหนือการดำรงอยู่ของสิ่งธรรมดาทั่วไปนานแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ในสายตาของท่านซุนความสามารถของลั่วเสี่ยวปิงแกร่งกล้ากว่าหลานชายของเขาเล็กน้อยด้วยซ้ำ

บุคคลเช่นนี้กลับถูกคนขนานนามว่าหมอเถื่อน นี่ทำให้ในใจของเขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

หากไม่ใช่เพราะว่าอีกฝ่ายอยู่ในสถานการณ์วิกฤต เขาก็ไม่มีท่าทีที่ดีเช่นนี้หรอก

ทุกคนที่อยู่ในห้องได้ยินคำพูดของท่านซุน ทั้งหมดมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ ในทางกลับกันลั่วเสี่ยวปิง ในเวลานี้ก็ยังคงสงบนิ่งอยู่เช่นเดิม

ชั่วขณะหนึ่งหญิงสูงวัยกับจางเสี่ยวอิงตกตะลึงไปกับคำพูดของท่านซุนยังไม่ตอบสนองกลับมา กลับเป็นอู๋กังที่ตอบสนองกลับมาเป็นคนแรก คุกเข่าลงไปให้กับลั่วเสี่ยวปิง “หมอหญิงเทวดา ได้โปรดช่วยลูกของข้าด้วย”

หญิงสูงวัยก็ได้สติกลับมา คุกเข่าลงไปขอร้องลั่วเสี่ยวปิง

และในที่สุดเวลานี้จางเสี่ยวอิงก็เข้าใจความจริงที่ท่านซุนกล่าวออกมาแล้วเช่นกัน มองไปทางลั่วเสี่ยวปิงด้วยความละอายใจ “หมอหญิงเทวดา ขอท่านซึ่งเป็นผู้ใหญ่อย่าถือสาผู้น้อยได้โปรดอภัยในการพูดจาไม่รู้จักกาลเทศะอยากจะพูดอะไรก็พูดของข้าด้วย ข้า……ขอโทษ……”

ยิ่งพูด จางเสี่ยวอิงก็ยิ่งละอายใจ

ลั่วเสี่ยวปิงไม่คุ้นเคยกับการที่มีคนมาคุกเข่าให้นาง แต่กลับไม่ได้พูดอะไรมาก ยื่นน้ำแร่วิญญาณที่อยู่ในมือออกไปโดยตรง จากนั้นก็หยิบกระดาษกับพู่กันเริ่มเขียนใบสั่งยา

โหง่วจูยู้สิบกรัม ฝูหลิงหกสิบกรัม เสาเย่าไป๋จู๋อย่างละเก้าสิบกรัม กันเฉ่าสามสิบเอ็ดกรัม ม่ายเหมินตงห้ากรัมเป็นต้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง ชื่อของสมุนไพรหลายชนิดก็ปรากฏอยู่บนกระดาษ

หลังจากที่เขียนเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้อยู่ต่ออีก ปล่อยให้ท่านซุนจัดการต่อแล้วก็เดินออกไปเลย

นางมาที่นี่แค่มาช่วยเท่านั้น จบเรื่องแล้ว นางไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ต่ออีก

ส่วนเด็กที่อยู่ในครรภ์คนนั้น มีน้ำแร่วิญญาณแล้ว เชื่อว่าคงจะไม่เป็นไรแล้ว

“หมอหญิงเทวดา ท่านรอก่อน!”

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะก้าวออกไปจากประตู พานหยิงหยิงก็วิ่งเหยาะๆตามมา

ลั่วเสี่ยวปิงหยุดฝีเท้า มองไปทางพานหยิงหยิง ในสายตาแฝงไปด้วยคำถาม

“หมอหญิงเทวดา หลายปีแล้วข้ายังไม่ตั้งครรภ์ ท่านจะช่วยตรวจดูให้ข้าหน่อยได้หรือไม่?” พานหยิงหยิง มองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยความคาดหวัง

ลั่วเสี่ยวปิง: “……” พบกันแค่ครั้งเดียวก็จะให้นางช่วยรักษาแล้ว นี่มันจะง่ายไปหน่อยไหม?

มองความคิดของลั่วเสี่ยวปิงออก พานหยิงหยิง รู้สึกอายเล็กน้อย แต่กลับเอ่ยปากด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยขึ้นมาอีก “ข้าแต่งงานมาเกือบจะห้าปี หาหมอมาสี่ปี แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีลูก”

หลังจากพูดจบพานหยิงหยิง ก็ถอนหายใจเบาๆเฮือกหนึ่ง ดูแล้วใช้ความพยายามไปกับเรื่องนี้ไปมากจริงๆ

ได้ยินคำพูดลั่วเสี่ยวปิงก็เข้าใจ นี่ถือว่าป่วยหนักหาหมอไปทั่วไม่ปล่อยให้พลาดซักโอกาสเดียวใช่ไหมเนี่ย?

สำหรับความคิดของพานหยิงหยิง ลั่วเสี่ยวปิงไม่สามารรู้ถึงความรู้สึกนั้นได้ แต่ก็สามารถเข้าใจได้

บวกกับความประทับใจในการพบกันครั้งแรกที่ลั่วเสี่ยวปิงมีต่อพานหยิงหยิง ก็ถือว่าไม่เลว ดังนั้นก็เลยไม่ได้ปฏิเสธ “ยื่นมือออกมา”

พานหยิงหยิง ยื่นมือของตนเองออกไปด้วยความประหลาดใจ ลั่วเสี่ยวปิงวางมือบนข้อมือของพานหยิงหยิง

ในตอนแรกสีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงไม่เปลี่ยน แต่ไม่ช้าสีหน้าท่าทางของลั่วเสี่ยวปิงก็เผยความแปลกออกมาเล็กน้อย

พานหยิงหยิง มองดูสีหน้าท่าทางของลั่วเสี่ยวปิงที่มีแนวโน้มว่าจะจริงจัง อดที่จะอกสั่นขวัญแขวนไม่ได้ “นี่……เป็นเพราะข้า……” พานหยิงหยิง ยังพูดไม่ทันจบนัยน์ตาก็แดงขึ้นมาแล้ว แต่กลับกัดฟันเอาไว้แน่น ท่าทางอดกลั้นเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้ออกมา

“เจ้าพาข้าไปดูบ้านเจ้าหน่อย” มองดูพานหยิงหยิง ที่ทำท่าทางแกล้งทำเป็นเข้มแข็ง ในใจของลั่วเสี่ยวปิงถอนหายใจเล็กน้อย แล้วก็กล่าวประโยคนี้ออกมา

ถึงแม้พานหยิงหยิง จะไม่รู้ว่าเพราะอะไรลั่วเสี่ยวปิงถึงต้องไปบ้านของนาง แต่ก็พยักหน้าตอบตกลง

บ้านของพานหยิงหยิง อยู่ข้างบ้านของอู๋กัง ออกจากประตูก็ถึงเลย

หลังจากที่เข้าไปแล้ว ก็จะสามารถเห็นได้ว่าบ้านของพานหยิงหยิง กว้างใหญ่กว่าบ้านของอู๋กังมาก และประณีตกว่ามาก

ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่มีเวลามองพิจารณาแผนผังของบ้านหลังนี้ แต่ให้พานหยิงหยิง พาตนเองไปสำรวจดูรอบๆ

“มีความผิดปกติหรือไม่?” ใบหน้าของพานหยิงหยิง เต็มไปด้วยความประหม่า

เวลานี้พานหยิงหยิง ได้พาลั่วเสี่ยวปิงเดินสำรวจพื้นที่ส่วนใหญ่ในบ้านของนางรอบหนึ่งแล้ว ขาดแค่ห้องนอนเท่านั้น

และสถานที่เหล่านี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ เลยกล่าวว่า “ขอไปที่ห้องนอนของเจ้าได้ไหม?”

ทันทีที่พานหยิงหยิง ได้ยิน ก็รู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้า

หลังจากที่เข้าไปในห้องนอนแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงพบว่าการจัดวางของห้องนอนดูอบอุ่นมาก ทุกอย่างที่อยู่ข้างในล้วนเป็นระเบียบเรียบร้อย บนโต๊ะยังมีดอกไม้ป่าทั่วไปวางอยู่ แสดงให้เห็นว่าผู้หญิงเจ้าของห้องเป็นคนให้ความสำคัญกับการใช้ชีวิต

ลั่วเสี่ยวปิงเดินอยู่ในห้องนอนรอบหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปถึงข้างเตียง

หลังจากที่ใช้สายตามองสำรวจไปรอบหนึ่งแล้ว ระยะการมองเห็นของลั่วเสี่ยวปิงก็หยุดอยู่ที่หนึ่งในหมอนใบหนึ่งที่อยู่บนนั้น

หยิบหมอนขึ้นมา ลั่วเสี่ยวปิงดมกลิ่นเบาๆ มีกลิ่นหอมดอกไม้

พานหยิงหยิง ไม่เข้าใจการกระทำของลั่วเสี่ยวปิงอย่างมาก เห็นว่านางกำลังดมหมอนที่ตนเองใช้เป็นประจำปกติ เลยกล่าวว่า “ข้าเป็นคนที่ชอบดอกไม้คนหนึ่ง ในหมอนใบนี้ข้าก็ยัดดอกไม้แห้งเอาไว้ด้วย”

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไร และก็ไม่ได้หันกลับไปมองพานหยิงหยิง แต่กำลังแยกแยะกลิ่นที่ผสมอยู่ในกลิ่นหอมดอกไม้พวกนั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน

นานพักใหญ่ ลั่วเสี่ยวปิงวางหมอนลง ในสายตาแฝงความชัดเจนเล็กน้อย