แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 180

“หมอหญิงเทวดา มีอะไรที่ผิดปกติหรือไม่?” พานหยิงหยิง เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงเงียบไปนาน อดส่งเสียงสอบถามขึ้นมาไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงหันกลับมา ในมือยังถือหมอนเอาไว้ “หมอนใบนี้นอกจากเจ้ากับสามีเจ้าแล้ว ยังมีใครเคยแตะต้องหรือไม่?”

บนหมอนมีกลิ่นของดอกคำฝอย ถึงแม้ว่าในหมอนจะเต็มไปด้วยกลีบดอกไม้อย่างอื่น ก็ยังคงเก็บซ่อนกลิ่นของดอกคำฝอยเอาไว้ไม่ได้ แสดงว่าปริมาณของดอกคำฝอยมีเยอะมาก

และผู้หญิงเมื่อสัมผัสใกล้ชิดกับดอกคำฝอยมากไป จะทำให้ตั้งครรภ์ได้ยาก

สิ่งนี้แค่จับชีพจรความจริงแล้วมันดูออกได้ยากมาก แต่ว่าตอนนั้นปู่ของนางเคยสอนวิธีแยกแยะให้กับนาง บวกกับนางเห็นพื้นฐานของร่างกายเดิมพานหยิงหยิง ก็ใช้ได้ ถึงได้เอ่ยขึ้นว่าจะมาดูบ้านของนาง แล้วก็หาต้นสายปลายเหตุเจอจริงๆ

พานหยิงหยิง ส่ายหน้า “ในบ้านมีแค่ข้ากับสามีเท่านั้น”

กล่าวจบ พานหยิงหยิง ก็ถามขึ้นอีกว่า “เป็นความผิดปกติของหมอนใบนี้หรือ?”

ตอนที่ถามคำนี้ออกมา สีหน้าท่าทางของพานหยิงหยิง มีความประหม่าอย่างเห็นได้ชัด

ลั่วเสี่ยวปิงกำลังลังเลอยู่ว่าจะพูดหรือไม่ จู่ๆตรงหน้าประตูก็มีเสียงเคาะประตูดังมา

พานหยิงหยิง ก็พาลั่วเสี่ยวปิงเดินออกมาจากห้อง เปิดประตูออก

เพียงแต่ว่าหลังจากที่เปิดประตูออก แล้วเห็นคนที่มา ลั่วเสี่ยวปิงกลับรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

หน้าประตูมีคนเข้ามาสามคน เถ้าแก่ฉินกับผู้หญิงที่แต่งตัวดูดีสองคน

ผู้หญิงสองคนคิดไม่ถึงว่าบ้านของพานหยิงหยิง จะมีคน ตอนที่เห็นลั่วเสี่ยวปิงก็ตะลึงอึ้งไปครู่หนึ่ง กลับเป็นเถ้าแก่ฉินที่เห็นลั่วเสี่ยวปิงแล้วรู้สึกดีใจแล้วก็ประหลาดใจอีกด้วย

“ฉีฮูหยินอยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว”

เห็นท่าทางของเถ้าแก่ฉี ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ฉีฮูหยิน นี่คือฮูหยินของข้า ส่วนท่านนี้คือน้องสะใภ้ของฮูหยินข้า” เถ้าแก่ฉินเห็นลั่วเสี่ยวปิงประหลาดใจ ก็เลยแนะนำสองคนที่เขาพามาก่อน จากนั้นก็ชี้ไปทางพานหยิงหยิง “ท่านนี้ก็คือหลานสาวทางบ้านของฮูหยินข้า เดิมทีก็สอบถามมาจากน้องจางแล้วว่าสองสามวันนี้ฉีฮูหยินพอจะมีเวลาว่างเล็กน้อย ก็เลยคิดเอาไว้ว่าวันนี้จะมาบอกหยิงหยิงคำหนึ่ง พรุ่งนี้ก็จะพาหยิงหยิงไปพบฉีฮูหยิน ตอนนี้ช่างบังเอิญจริงๆ”

คำพูดของเถ้าแก่ฉินพวกนี้ ทำให้ฉินฮูหยินกับพานฮูหยินต่างก็มีสีหน้าประหลาดใจ พวกนางต่างก็คิดไม่ถึงเลยว่าหมอหญิงที่เถ้าแก่ฉินพูดถึงจะอายุน้อยขนาดนี้ นี่ดูแล้วอายุยังน้อยกว่าหยิงหยิงอยู่มากโข

ก่อนหน้านี้พานหยิงหยิง ก็เคยได้ยินอาของตนเองพูดถึงเรื่องหมอหญิงเช่นกัน เมื่อฟังเช่นนี้หมอหญิงคนนั้นก็คือลั่วเสี่ยวปิง เวลานี้สีหน้าก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

หลังจากผ่านความประหลาดใจ พานหยิงหยิง ก็เอ่ยปาก “เมื่อครู่หมอหญิงเทวดาช่วยข้าจับชีพจรแล้ว”

เมื่อพานหยิงหยิง กล่าวคำนี้ออกมา ดวงตาหกดวงก็มองไปทางลั่วเสี่ยวปิงอย่างพร้อมเพรียงกัน ในดวงตาหกดวงต่างก็เต็มไปด้วยความคาดหวัง ดูเหมือนอยากได้ยินข่าวดีจากปากของลั่วเสี่ยวปิง

เห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงกลับกำลังคิดอยู่ว่าจะพูดอย่างไรดี

เถ้าแก่ฉินคือคนที่สังเกตคนจากสีหน้าและคำพูดได้เก่งที่สุด เห็นเช่นนี้ก็อดที่จะตึงเครียดขึ้นมาไม่ได้ “มีอะไรผิดปกติหรือไม่?”

อย่ามีเด็ดขาดนะ!

มิเช่นนั้นไม่รู้ว่าในอนาคตจะมีวันเวลามากมายขนาดไหนที่ต้องถูกเมียของตนเองทำร้าย

ภายใต้สายตาที่ประหม่าของเถ้าแก่ฉิน ลั่วเสี่ยวปิงคิดดูแล้ว ก็กล่าวไปตามความจริง “หมอนของนางมีปัญหา”

“เป็นไปไม่ได้!” พานหยิงหยิง โพล่งปฏิเสธไป

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดอะไรมาก หลังจากที่ได้ยินคำพูดนี้ฉินฮูหยินกับพานฮูหยินสองคนก็มองหน้ากันครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินไปทางห้องของพานหยิงหยิง อย่างพร้อมเพรียงกัน

ชั่วครู่เดียว ทั้งสองคนออกมา ถือหมอนเอาไว้ในมือคนละหนึ่งใบ

“ตรงไหนที่มันไม่ปกติ?” พานฮูหยินถือหมอนเอาไว้ มองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยความประหม่า

สำหรับทักษะทางการแพทย์ของลั่วเสี่ยวปิง นางไม่สงสัย

ถึงอย่างไรลูกเขยก็บอกแล้ว หมอหญิงเทวดาท่านนี้คือผู้ที่ทำคลอดให้ตระกูลหราวสำเร็จท่านนั้น

พานหยิงหยิง ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้มองหมอน แต่กล่าวว่า “ร่างกายของคุณหนูพันไม่ได้เป็นอะไร แต่ดมกลิ่นที่ยับยั้งให้เกิดการตั้งครรภ์มาเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงไม่สามารถตั้งครรภ์ได้”

พานหยิงหยิง เงยหน้า “ใช่ดอกไม้พวกนั้นของข้าไหม?”

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า “ใช่และไม่ใช่”

พูดไป ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปทางพานฮูหยิน “ท่านแกะหมอนที่อยู่ในมือของท่านออกก็จะรู้เอง”

พานฮูหยินไม่สงสัยนาง แกะหมอนออกอย่างชัดเจนหมดจด เผยให้เห็นกลีบดอกไม้จำนวนมาก

เพียงแต่ว่ากลีบดอกไม้พวกนี้สำหรับพวกนางแล้ว ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ

กลับเป็นเถ้าแก่ฉินที่มีประสบการณ์และความรู้กว้างขวางเล็กน้อยเห็นกลีบดอกไม้พวกนั้นแล้ว ก็อุทานด้วยความตกใจทันที “นี่……ดอกคำฝอย?”

“ท่านพูดอะไรน่ะ?” ทันทีที่พานฮูหยินได้ยินคำพูดดอกคำฝอย ก็ตื่นเต้นขึ้นมา

ฉินฮูหยินก็มองไปที่เถ้าแก่ฉิน

แต่เถ้าแก่ฉินก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยสีหน้าจริงจัง ในสายตามีความหมายของการขอคำยืนยันอยู่ในนั้น

“ถูกต้อง นี่คือดอกคำฝอย ผู้หญิงดมนานไปจะทำให้ตั้งครรภ์ได้ยาก……”

“ไม่……”

ลั่วเสี่ยวปิงยังพูดไม่ทันจบ พานหยิงหยิง ก็เข่าอ่อน คนทั้งคนก็จะล้มลงไป ดีที่แม่พันอยู่ด้านข้างพอดี ประคองนางเอาไว้ได้ทันท่วงที

พานหยิงหยิง สีหน้าซีดขาว เห็นได้ชัดว่าได้รับการกระทบกระเทือนอย่างมาก

ลั่วเสี่ยวปิงคิดว่าตนเองแค่มาช่วยรักษาโรคเท่านั้น เรื่องในครอบครัวของคนอื่นนางก็ไม่สะดวกมีส่วนร่วมมากเกินไป ก็เลยอยากจะขอกล่าวลา

และเวลานี้ พานฮูหยินกลับเอ่ยปากขึ้นมา “หมอหญิงเทวดา เรียนถามหน่อยว่าลูกสาวของข้ายังมีโอกาสตั้งครรภ์อยู่ไหม?”

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูพานหยิงหยิง ที่มองมาทางตนเอง “ต้องปรับสมดุล……”

คิดดูแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ตัดสินใจบอกเวลาที่ค่อนข้างจะเผื่อเวลาไป “สามเดือน”

“จะขอให้หมอหญิงเทวดาให้ใบสั่งยาเอาไว้ได้หรือไม่?” พานฮูหยินถาม

ย่อมไม่มีอะไรที่ให้เอาไว้ไม่ได้อยู่แล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงขอกระดาษกับพู่กัน เขียนใบสั่งยาอย่างรวดเร็วฉับไว

ใบสั่งยาสองใบ ใบหนึ่งคือลบล้างผลกระทบจากดอกคำฝอย มีผลต่อการปรับสมดุลของร่างกาย

อีกใบหนึ่งเป็นสูตรช่วยในการตั้งครรภ์: ใช้เทียนหมาสามสิบเอ็ดกรัม หกพุ้งจื้อสิบกรัม อู่เว่ยจื่อหกสิบสองกรัม ดอกท้อหกสิบสองกรัม ไป๋จู๋หกสิบสองกรัม ต้นหลิวสามสิบเอ็ดกรัม โบตั๋นสามสิบเอ็ดกรัม โท่วซีจี้สิบกรัม……

เป่าหมึกจนแห้ง ลั่วเสี่ยวปิงก็ยื่นใบสั่งยาไปให้พานหยิงหยิง กล่าวกำชับ “ใบสั่งยานี้กินไปแล้วสองเดือน ก็สามารถใช้สูตรยาที่ช่วยในการตั้งครรภ์ได้แล้ว”

กล่าวจบ ลั่วเสี่ยวปิงก็มองไปที่พานหยิงหยิง ครู่หนึ่ง ไม่ได้อยู่ต่อก็กล่าวอำลา

ก่อนจะจากไป พานฮูหยินมอบตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงให้กับลั่วเสี่ยวปิงใบหนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ

เพียงแต่ว่าตอนที่เดินออกจากบ้านของพานหยิงหยิง สีหน้าท่าทางของลั่วเสี่ยวปิงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก

พานหยิงหยิง คนนั้นบอกแล้วว่า ในบ้านมีแค่นางกับสามีนาง เช่นนั้นดอกไม้ที่อยู่ในหมอนใบนั้นมีความเป็นได้อย่างมากที่จะเป็นการกระทำของสามีพานหยิงหยิง

ในยุคสมัยนี้ ผู้หญิงส่วนใหญ่แต่งงานต้องเชื่อฟังสามี โดยทั่วไปแล้วบ้านแม่ก็ไม่เห็นชอบให้มีการหย่าร้างอะไรพวกนั้นอยู่แล้ว สถานการณ์เช่นนั้นของพานหยิงหยิง ดูก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น พานฮูหยินคนนั้นกลับจะขอใบสั่งยาที่ช่วยในการตั้งครรภ์อีก หรือคิดจะทำเป็นเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนเลย?

เห็นได้ชัดว่าสามีของพานหยิงหยิง ไม่อยากให้นางตั้งครรภ์ หากคนตระกูลพานยังคิดจะให้พานหยิงหยิง มีลูกเพื่อประคับประคองการแต่งงานที่ไม่น่าเชื่อถือมากในสายตาของนางนั่นอีก เช่นนั้นสำหรับพานหยิงหยิง แล้ว เห็นได้ชัดว่ามันคือหายนะ

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า สะบัดปัญหากวนใจทิ้งไป

ช่างเถอะ ไม่ว่าอย่างไรสุดท้ายแล้วมันก็เป็นเรื่องภายในครอบครัวของคนอื่น ถึงแม้จะรู้สึกสะท้อนใจอย่างไร สุดท้ายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนาง

หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงสะบัดสิ่งที่คิดอยู่ในใจทิ้งไป ก็เงยหน้าขึ้นมา กลับเห็นอานอานกับเล่อเล่อกำลังนั่งยองๆนับมดกันอยู่ไม่ไกลออกไป ในขณะที่ฉีเทียนเห้ากลับมีท่าทางเหมือนมีเรื่องกังกลในใจมากมาย

“เป็นอะไรไป?”