แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 199

ลั่วเสี่ยวปิงกังวลยิ่งนัก ระหว่างทั้งก็ได้แต่เร่งหนานซิง

เพียงแต่นึกถึงจางซิ่งฮวา ในใจของนางก็มีความรู้สึกที่สามารถพูดได้ เพียงแค่ภาวนาในใจว่าขอให้หญิงสาวขี้อายและใจดีนั้นจะไม่เป็นไร

แต่เมื่อเกวียนถึงร้านขายเสื้อผ้าอู๋ซื่อ ก็เห็นประตูร้านปิดไว้ และลูกค้าจํานวนมากที่มาซื้อเสื้อผ้าก็ได้แต่กลับไปอย่างผิดหวัง

มองดูที่ประตูที่ปิดสนิดนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระโดดลงจากเกวียน วิ่งไปที่ซอยด้านหลังของร้าน

บ้านของอู๋วิ่นเฉิงอยู่ในที่ลึกเข้าไปในตรอก หวังว่าจะพบใครบางคนในบ้านของพวกเขา

หนานซิงมองดูลั่วเสี่ยวปิงที่รีบร้อน ก็มัดเกวียน และอุ้มเด็กข้างละคน และไล่ตามลั่วเสี่ยวปิงไป

รอลั่วเสี่ยวปิงตามทันลั่วเสี่ยวปิง ก็เห็นลั่วเสี่ยวปิงกําลังเคาะประตู แต่ผ่านไปตั้งนานก็ไม่มีการตอบสนองใดๆเลย

หนานซิงเห็นเช่นนี้ วางเด็กสองคนลงบนพื้น แล้วกระโดดขึ้นไปบนผนังลาน และหายไปจากสายตาของสามแม่ลูกนี้

ไม่นานหนานซิงก็ออกมา และส่ายหัวให้ลั่วเสี่ยวปิง "ไม่มีคน"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยิน สีหน้าก็แย่ขึ้นกว่าเดิม

ปิดร้าน คู่สามีภรรยาจิ่นเหนียงก็ไม่อยู่ ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่เลย

ลั่วเสี่ยวปิงบังคับให้ตัวเองสงบลง พยายามคิดว่านอกจากที่จิ่นเหนียงแล้ว จางซิ่งฮวาพวกเขายังสามารถไปไหนได้อีก

"ไปซอยถงหลิง!"

ซอยถงหลิงมีลานเล็กแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของในเมืองของจางต้าฉวน และเป็นสถานที่ที่นางสามารถคิดออกได้ในตอนนี้

หลังจากไม่นาน ลั่วเสี่ยวปิงก็ถึงที่ซอยถงหลิง

แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าไป ก็เห็นโอหยางฉี่หยู่เดินเข้าใกล้

ไม่รอลั่วเสี่ยวปิงได้ทำการตอบสนองใดๆ โอหยางฉี่หยู่ก็กล่าวอย่างกังวลใจว่า "อาการขอวจางซิ่งฮวาไม่ค่อยดีนัก เจ้ารีบตามข้ามา"

ที่แท้ หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงออกมาหอฝูหม่าน โอหยางฉี่หยู่ก็เข้าไปพอดี

หลังจากทราบรายละเอียดทั้งหมดของเรื่องแล้ว โอหยางฉี่หยู่ก็ให้คนไปตามหาข่าวของจางซิ่งฮวาทันที

หลังจากรู้อาการของจางซิ่งฮวาแล้ว โอหยางฉี่หยู่ก็ให้คนไปหาลั่วเสี่ยวปิง จึงมีฉากที่โอหยางฉี่หยู่เจอลั่วเสี่ยวปิงในซอยถงหลิงนี้พอดี

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงได้ยินว่าอาการของจางซิ่งฮวาไม่ค่อยดี สีหน้าของนางก็แย่ลง ไม่ได้เสียเวลามาก ขึ้นรถม้าที่อยู่ด้านข้างตามโอหยางฉี่หยู่ไป และบอกให้หนานซิงพาเด็กทั้งสองคนกลับไปก่อน

หนานซิงเห็นว่านายหญิงของตัวเองไปกับโอหยางฉี่หยู่แล้ว ต่อให้เขามีใจที่อยากตามไปด้วย แต่เห็นว่านายน้อยทั้งสองเชื่อฟังและไม่ได้มีท่าทีที่จะตามไป เขาก็ทำได้เพียงทำตามที่นายหญิงสั่ง

ไมช้าลั่วเสี่ยวปิงก็ถึงเหรินโซ่วถังแล้ว

ในเวลานี้จางซิ่งฮวานอนอยู่บนเตียง ร่างกายมีเสื้อคลุมของผู้ชายคลุมเอาไว้ แต่เสื้อผ้าภายในกลับเปียกไปหมด ผมที่เปียกก็ยุ่งเหยิงและติดไว้บนใบหน้า และใบหน้าอันเล็กน้อยนั้นก็ซีดจนไม่มีสีเลือดแม้แต่นิดเลย

เห็นได้ชัดว่าจางซิ่งฮวาเพิ่งถูกช่วยขึ้นมาจากน้ำ

ในเวลานี้ท่านซุนไม่ได้อยู่ในเหรินโซ่วถัง มีเพียงเสี่ยวหมันและเถ้าแก่และหมอแซ่อู๋ท่านหนึ่ง แต่เห็นได้ชัดว่าหมออู๋ไม่สามารถรับมือกับอาการของจางซิ่งฮวาได้

ใบหน้าของคนตระกูลจางและคู่สามีภรรยาอู๋วิ่นเฉิงที่อยู่ด้านข้างนั้นเต็มไปด้วยความสงสาร

ลั่วเสี่ยวปิงตกตะลึง ตะโกนเสียงดัง โดยไม่ได้คิดอะไรเลยว่า "พวกเจ้าหลีกไปให้หมด"

ได้ยินเสียงของลั่วเสี่ยวปิง ไม่ว่าจะเป็นคนตระกูลจางหรือคู่สามีภรรยาอู๋วิ่นเฉิง หรือหมออู๋ ต่างก็หลีกทางโดยไม่รู้ตัว

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ทันได้อธิบายอะไรมาก ก้าวหน้าขึ้นไปตรวจดูอาการของจางซิ่งฮวาโดยตรง

เห็นว่ายังมีลมหายใจอยู่ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้โล่งใจแม้แต่นิดเลย ปิดจมูกของจางซิ่งฮวาและเป่าลมเข้าไป จากนั้นก็ทำการกดหน้าอกของจางซิ่งฮวา หลังจากกดไปสามสิบกว่าครั้ง เป่าลมให้จางซิ่งฮวาต่อ จากนั้นก็ทำการกดหน้าอกอีกครั้ง

หลังจากทำซ้ำๆไปสามครั้ง ในที่สุดจางซิ่งฮวาก็อวกน้ำออกมา จากนั้นคนทั้งคนก็ไออย่างรุนแรง

ชั่วขณะหนึ่งนั้น บรรยากาศในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบที่แปลกประหลาด แม้ว่าทุกคนต่างก็รู้สึกว่าการกระทำของลั่วเสี่ยวปิงนั้นทำให้คนคาดไม่ถึงยิ่งนัก แต่ก็ไม่มีใครหยุดการกระทำของลั่วเสี่ยวปิงเลย จนกระทั่งเห็นจางซิ่งฮวาฟื้นขึ้นมา

หลังจากที่จางซิ่งฮวาฟื้นขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ค่อยโล่งอกโล่งใจลง

ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว!

ลั่วเสี่ยวปิงทรุดตัวลงกับพื้นเพราะความเหนื่อย

โอหยางฉี่หยู่เห็นลั่วเสี่ยวปิงที่เหนื่อยล้า ดวงตาคู่นั้นก็มีความส่งสารเล็กน้อย

ขณะที่โอหยางฉี่หยู่กำลังลังเลว่าจะช่วยประคองนางขึ้นหรือไม่ จางเฉินซื่อก็ได้ขึ้นหน้าไปประคองลั่วเสี่ยวปิงแล้ว

หลังจากประคองลั่วเสี่ยวปิงขึ้นมา จางเฉินซื่อก็ทุบตีจางซิ่งฮวาที่กำลังไออยู่นั้น

"เจ้าเด็กบ้า ทําไมเจ้าถึงได้คิดสั้นเช่นนี้？หากเจ้าไม่อยู่แล้ว จะให้แม่อยู่ได้อย่างไร? ข้าเสียลูกสาวไปแล้ว คนหนึ่ง เจ้ายังจะให้ข้าเสียไปอีกคนหรือไง? "

จากนั้น จางเฉินซื่อก็หยุดมือ กอดจางซิ่งฮวาไว้แล้วเริ่มร้องไห้อย่างเศร้าโศก

จางซิ่งฮวาหยุดไอตั้งแต่จางเฉินซื่อตีตัวเองแล้ว ฟังข้อกล่าวหาของแม่ตัวเองนั้น ตาของจางซิ่งฮวาก็แดงไปหมด แต่ก็กลับไม่พูดอะไรสักคำเหมือนเดิม

ผู้ชายของตระกูลจางทั้งหลายก็ล้วนขอบตาแดงกันไปหมด ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความกังวลและปวดใจ

เพราะ พวกเขาก็มีเพียงลูกสาว / น้องสาวคนนี้เพียงคนเดียว

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูจางซิ่งฮวา ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความกังวลเช่นเคย

แม่ว่าคนจะช่วยได้แล้ว แต่มองดูท่าทางของจางซิ่งฮวานี้ก็รู้สึกไม่ค่อยดีนัก

แม้ว่าจางซิ่งฮวาในปัจจุบันนี้จะเปลี่ยนไปแล้ว และไม่ได้อ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน แต่ได้รับผลกระทบจากเมี่ยวชุ่ยหลาน ในลึกๆก็ยังคงมีความไม่มั่นใจเล็กน้อย

บอกกับ เรื่องในคราวนี้ สําหรับยุคที่ชื่อเสียงของผู้หญิงมีความสําคัญมากที่สุดนั้น ผลกระทบก็มากยิ่งนัก

นี่ยังดีที่จางซิ่งฮวาเป็นคนตระกูลจาง หากเป็นตระกูลอื่น ไม่รอจางซิ่งฮวาคิดสั้นกระโดดน้ำเอง คงต้องบังคับให้นางตายก่อนแน่

จางซิ่งฮวาตื่นแล้ว ใครก็ไม่ได้ถามจางซิ่งฮวาว่าเกิดไรขึ้น และยิ่งไม่มีใครกว่าถึงเรื่องข่าวลือเลย

หลังจากแน่ใจแล้วว่าจางซิ่งฮวาไม่เป็นไร ทุกคนก็พาจางซิ่งฮวาไปที่บ้านในเมืองของจางต้าฉวน

เพราะกลัวว่าร่างกายของจางซิ่งฮวาจะเป็นไรอีก ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงไปด้วย

แต่เพียงพวกเขาพึ่งถึงหน้าประตูบ้าน ก็เห็นคนคนหนึ่งรออยู่ที่หน้าประตู

เมื่อจางต้าฉวนเห็นคนคนนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ก็ให้ทุกคนในครอบครัวเข้าไปข้างในโดยไม่ทันได้สังเกตเห็นอะไร แต่ตัวเองกลับรออยู่ข้างนอก

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเห็นจางต้าฉวนเข้ามา คนทั้งคนก็ดูหมดสภาพเล็กน้อย

แต่หลังจางเฉินซื่อจัดการจางซิ่งฮวาเสร็จ ถามว่าคนคนนั้นคือใครมาหาจางต้าฉวนมีเรื่องอะไร จางต้าฉวนกลับส่ายหัวและบอกว่าไม่มีอะไร

ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีเรื่อง แถมเรื่องยังไม่เล็กแน่ แต่จางต้าฉวนกลับอยากซ่อนมันเอาไว้ในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงเป็นคนนอก เข้าไปยุ่งเรื่องเขาก็ไม่ดี

แม้ว่าลั่วเสี่ยวปิงจะได้ทำการป้องกันไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ป้องกันโรคได้ก็ห้ามใจไม่ได้ ดังนั้นในช่วงภายหลังของคืนจางซิ่งฮวาก็มีไข้ขึ้น

โชคดีที่ลั่วเสี่ยวปิงอยู่ ดังนั้นคนในตระกูลจางก็จึงไม่ได้ทำท่าทีที่รีบร้อยมากเกินไป อาการของจางซิ่งฮวาก็ไม่ได้ดีขึ้น เลยทำให้คนตระกูลจางอยู่นิ่งไม่ได้อีกต่อไป

เพียงแต่ว่าคราวนี้โรคของจางซิ่งฮวามาอย่างรุนแรง ต่อให้มียาของลั่วเสี่ยวปิง

"เสี่ยวปิง ทำไมจางซิ่งฮวายังไม่เห็นดีขึ้นละ? ป้าดูแล้ว ก็กังวลใจยิ่งนัก" จางเฉินซื่อดึงมือของลั่วเสี่ยวปิงไว้ ในตาเต็มไปด้วยน้ำตา “ป้าได้เสียลูกไปคนหนึ่งแล้ว และไม่อาจเสียไปได้อีก……”

พูดถึงตรงนี้ จางเฉินซื่อก็สะอื้น

เห็นจางเฉินซื่อเป็นเช่นนี้ ในใจของลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

มองดูทิศทางห้องของจางซิ่งฮวา ลั่วเสี่ยวปิงก็หรี่ตาลงเล็กน้อย

สองวันผ่านไปแล้ว ถึงเวลาแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ลุกขึ้น “ป้า ข้าไปดูจางซิ่งฮวาหน่อยนะ”