แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 199

ลั่วเสี่ยวปิงกังวลยิ่งนัก ระหว่างทั้งก็ได้แต่เร่งหนานซิง

เพียงแต่นึกถึงจางซิ่งฮวา ในใจของนางก็มีความรู้สึกที่สามารถพูดได้ เพียงแค่ภาวนาในใจว่าขอให้หญิงสาวขี้อายและใจดีนั้นจะไม่เป็นไร

แต่เมื่อเกวียนถึงร้านขายเสื้อผ้าอู๋ซื่อ ก็เห็นประตูร้านปิดไว้ และลูกค้าจํานวนมากที่มาซื้อเสื้อผ้าก็ได้แต่กลับไปอย่างผิดหวัง

มองดูที่ประตูที่ปิดสนิดนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กระโดดลงจากเกวียน วิ่งไปที่ซอยด้านหลังของร้าน

บ้านของอู๋วิ่นเฉิงอยู่ในที่ลึกเข้าไปในตรอก หวังว่าจะพบใครบางคนในบ้านของพวกเขา

หนานซิงมองดูลั่วเสี่ยวปิงที่รีบร้อน ก็มัดเกวียน และอุ้มเด็กข้างละคน และไล่ตามลั่วเสี่ยวปิงไป

รอลั่วเสี่ยวปิงตามทันลั่วเสี่ยวปิง ก็เห็นลั่วเสี่ยวปิงกําลังเคาะประตู แต่ผ่านไปตั้งนานก็ไม่มีการตอบสนองใดๆเลย

หนานซิงเห็นเช่นนี้ วางเด็กสองคนลงบนพื้น แล้วกระโดดขึ้นไปบนผนังลาน และหายไปจากสายตาของสามแม่ลูกนี้

ไม่นานหนานซิงก็ออกมา และส่ายหัวให้ลั่วเสี่ยวปิง "ไม่มีคน"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยิน สีหน้าก็แย่ขึ้นกว่าเดิม

ปิดร้าน คู่สามีภรรยาจิ่นเหนียงก็ไม่อยู่ ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่เลย

ลั่วเสี่ยวปิงบังคับให้ตัวเองสงบลง พยายามคิดว่านอกจากที่จิ่นเหนียงแล้ว จางซิ่งฮวาพวกเขายังสามารถไปไหนได้อีก

"ไปซอยถงหลิง!"

ซอยถงหลิงมีลานเล็กแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของในเมืองของจางต้าฉวน และเป็นสถานที่ที่นางสามารถคิดออกได้ในตอนนี้

หลังจากไม่นาน ลั่วเสี่ยวปิงก็ถึงที่ซอยถงหลิง

แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าไป ก็เห็นโอหยางฉี่หยู่เดินเข้าใกล้

ไม่รอลั่วเสี่ยวปิงได้ทำการตอบสนองใดๆ โอหยางฉี่หยู่ก็กล่าวอย่างกังวลใจว่า "อาการขอวจางซิ่งฮวาไม่ค่อยดีนัก เจ้ารีบตามข้ามา"

ที่แท้ หลังจากที่ลั่วเสี่ยวปิงออกมาหอฝูหม่าน โอหยางฉี่หยู่ก็เข้าไปพอดี

หลังจากทราบรายละเอียดทั้งหมดของเรื่องแล้ว โอหยางฉี่หยู่ก็ให้คนไปตามหาข่าวของจางซิ่งฮวาทันที

หลังจากรู้อาการของจางซิ่งฮวาแล้ว โอหยางฉี่หยู่ก็ให้คนไปหาลั่วเสี่ยวปิง จึงมีฉากที่โอหยางฉี่หยู่เจอลั่วเสี่ยวปิงในซอยถงหลิงนี้พอดี

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงได้ยินว่าอาการของจางซิ่งฮวาไม่ค่อยดี สีหน้าของนางก็แย่ลง ไม่ได้เสียเวลามาก ขึ้นรถม้าที่อยู่ด้านข้างตามโอหยางฉี่หยู่ไป และบอกให้หนานซิงพาเด็กทั้งสองคนกลับไปก่อน

หนานซิงเห็นว่านายหญิงของตัวเองไปกับโอหยางฉี่หยู่แล้ว ต่อให้เขามีใจที่อยากตามไปด้วย แต่เห็นว่านายน้อยทั้งสองเชื่อฟังและไม่ได้มีท่าทีที่จะตามไป เขาก็ทำได้เพียงทำตามที่นายหญิงสั่ง

ไมช้าลั่วเสี่ยวปิงก็ถึงเหรินโซ่วถังแล้ว

ในเวลานี้จางซิ่งฮวานอนอยู่บนเตียง ร่างกายมีเสื้อคลุมของผู้ชายคลุมเอาไว้ แต่เสื้อผ้าภายในกลับเปียกไปหมด ผมที่เปียกก็ยุ่งเหยิงและติดไว้บนใบหน้า และใบหน้าอันเล็กน้อยนั้นก็ซีดจนไม่มีสีเลือดแม้แต่นิดเลย

เห็นได้ชัดว่าจางซิ่งฮวาเพิ่งถูกช่วยขึ้นมาจากน้ำ

ในเวลานี้ท่านซุนไม่ได้อยู่ในเหรินโซ่วถัง มีเพียงเสี่ยวหมันและเถ้าแก่และหมอแซ่อู๋ท่านหนึ่ง แต่เห็นได้ชัดว่าหมออู๋ไม่สามารถรับมือกับอาการของจางซิ่งฮวาได้

ใบหน้าของคนตระกูลจางและคู่สามีภรรยาอู๋วิ่นเฉิงที่อยู่ด้านข้างนั้นเต็มไปด้วยความสงสาร

ลั่วเสี่ยวปิงตกตะลึง ตะโกนเสียงดัง โดยไม่ได้คิดอะไรเลยว่า "พวกเจ้าหลีกไปให้หมด"

ได้ยินเสียงของลั่วเสี่ยวปิง ไม่ว่าจะเป็นคนตระกูลจางหรือคู่สามีภรรยาอู๋วิ่นเฉิง หรือหมออู๋ ต่างก็หลีกทางโดยไม่รู้ตัว

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ทันได้อธิบายอะไรมาก ก้าวหน้าขึ้นไปตรวจดูอาการของจางซิ่งฮวาโดยตรง

เห็นว่ายังมีลมหายใจอยู่ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้โล่งใจแม้แต่นิดเลย ปิดจมูกของจางซิ่งฮวาและเป่าลมเข้าไป จากนั้นก็ทำการกดหน้าอกของจางซิ่งฮวา หลังจากกดไปสามสิบกว่าครั้ง เป่าลมให้จางซิ่งฮวาต่อ จากนั้นก็ทำการกดหน้าอกอีกครั้ง

หลังจากทำซ้ำๆไปสามครั้ง ในที่สุดจางซิ่งฮวาก็อวกน้ำออกมา จากนั้นคนทั้งคนก็ไออย่างรุนแรง

ชั่วขณะหนึ่งนั้น บรรยากาศในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบที่แปลกประหลาด แม้ว่าทุกคนต่างก็รู้สึกว่าการกระทำของลั่วเสี่ยวปิงนั้นทำให้คนคาดไม่ถึงยิ่งนัก แต่ก็ไม่มีใครหยุดการกระทำของลั่วเสี่ยวปิงเลย จนกระทั่งเห็นจางซิ่งฮวาฟื้นขึ้นมา