แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 200

ตอนลั่วเสี่ยวปิงเข้ามาในห้อง ก็เห็นจางซิ่งฮวากำลังตาแดง มองดูหลังคาอย่างนิ่งเฉย คนทั้งคนดูไร้ชีวิตชีวาในการมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

ต่อให้ลั่วเสี่ยวปิงนั่งลงข้างเตียง นอกจากเปลือกตาขยับแล้ว จางซิ่งฮวาก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆอีกเลย

"เจ้าอยากตายเช่นนี้เลยเหรอ？" ครั้งแรก ที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดกับจางซิ่งฮวาพูดน้ำเสียงที่เย็นชาเช่นนี้

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา นางไม่ใช่มองไม่เห็นความปรารถนาตายในสายตาของจางซิ่งฮวา และไม่ใช่ไม่รู้ว่าจางซิ่งฮวาแอบเทยาที่นางปรุงออกมา

นางไม่พูดอะไร ก็เพราะอยากให้เวลาหล่อนคิดออกเอง

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า จางซิ่งฮวาได้เดินเข้าไปในทางตันของเองอย่างสมบูรณ์แล้ว

ปากของจางซิ่งฮวาขยับ ไม่พูดอะไร แต่กลับมีน้ำตาไหลออกมา

"แม้เจ้าจะรู้ว่าหากเจ้าตายแล้ว ครอบครัวของเจ้าจะเสียใจ เจ้าก็ยังคงจะตายเหรอ?" ลั่วเสี่ยวปิงถามต่อ

เมื่อจางซิ่งฮวาได้ยินเช่นนี้ สายตาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงกัดฟันไว้แน่นโดยไม่พูดอะไร

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเช่นนี้ก็ลุกขึ้น “จางซิ่งฮวา เจ้าทำให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก”

หลังจากพูดคํานี้จบ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย เพียงเดินไปทางประตู

มองดูลั่วเสี่ยวปิงหันหลัง ในที่สุดจางซิ่งฮวาก็ไม่ได้ไม่แยแสอีกต่อไป “พี่เสี่ยวปิง……”

เสียงของจางซิ่งฮวาสะอื้น ตัวสั่นหมดหนทางและน้อยใจ

ลั่วเสี่ยวปิงหยุดฝีเท้า แต่ไม่ได้หันหลัง

"พี่เสี่ยวปิงอย่าผิดหวังในตัวข้า ข้าเลย ข้า……ข้าก็ไม่อยาก……" ว่าแล้ว จางซิ่งฮวาก็เริ่มร้องไห้

พี่เสี่ยวปิงเป็นคนแรกที่ยืนยันในความสามารถของนาง นางไม่อยากให้พี่เสี่ยวปิงผิดหวังในตัวนาง

เพราะพี่เสี่ยวปิง นางจึงรู้เป็นครั้งแรกว่ามีเรื่องมากมายที่นางสามารถทำได้ ครั้งแรกที่พบความหมายของชีวิตตัวเอง หากพี่เสี่ยวปิงก็ผิดหวังในตัวนาง……

ยิ่งคิด จางซิ่งฮวาก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น และร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม

ลั่วเสี่ยวปิงหันหลังมองดูจางซิ่งฮวา ไม่ได้เข้าใกล้ และไม่ได้ส่งเสียงใดๆ

กั้นไว้สองวันแล้ว การร้องไห้ออกมาเป็นวิธีการรักษาที่ดีที่สุด ดังนั้นนางจึงไม่ขัดจังหวะนาง

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน จางซิ่งฮวาก็หยุดร้องไห้ และมองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา “พี่เสี่ยวปิง ชื่อเสียงของข้าชื่อเสียงเหม็นโฉ่ไปหมดแล้ว หากข้าไม่ตาย พ่อแม่ข้า พี่ชายทั้งสองของข้าก็เดือดร้อนเพราะข้าด้วย ยังมีน้องสาว……”

ในที่สุดจางซิ่งฮวาก็พูดความในใจของตัวเองออกมาสักที

ที่จริงนางก็อยากมีชีวิตอยู่

นางอยากเป็นหญิงเย็บปักถักร้อยที่เก่งที่สุด นางอยากเก่งเหมือนพี่เสี่ยวปิง วาดงานศิลปะที่สวยงามมากมาย

แต่นางไม่จะเห็นแก่ตัวเกินไปไม่ได้

ไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงเดินมาข้างๆจางซิ่งฮวาเมื่อไหร่ เอื้อมมือไปจับเส้นผมของจางซิ่งฮวา "จางซิ่งฮวา เจ้าต้องรู้ว่า เจ้าโชคดีแค่ไหนที่มีสมาชิกครอบครัวที่ห่วงใยเจ้าจริงๆเช่นนั้น"

จางซิ่งฮวาเงยหน้า สบกับตาที่อ่อนโยนของลั่วเสี่ยวปิง ในตามีความสับสนเล็กน้อย

"ครอบครัวของเจ้าไม่เคยรังเกียจเจ้าเพียงเพราะเรื่องไร้สาระเหล่านี้เลย พวกเขาเพียงจะรู้สึกเสียใจและเศร้าแทนเจ้า หากเจ้ามัวแต่หมกมุ่นอยู่ในทางตันของตัวเอง เช่นนั้นถึงจะเป็นการทำไม่ดีต่อพวกเขา" ลั่วเสี่ยวปิงพูดต่อ

จางซิ่งฮวาฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง ก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไร

"จางซิ่งฮวา ว่ากันว่าคำพูดของคนนั้นน่ากลัว ข่าวลือเป็นอาวุธคมจริง แต่การที่พวกข้ามีชีวิตอยู่นั้น ไม่อาจฟังเพียงแต่ข่าวลือ และเห็นแต่การหัวเราะเยาะเย้ย เพราะพวกข้าไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่น แต่มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง พวกข้าต้องสร้างความประทับใจให้กับคนที่ดูถูกพวกข้า ต้องให้คนที่รักพวกข้านั้นภูมิใจในตัวของพวกข้าจริงๆ เพียงไม่กลัวคําพูดของผู้คน ผู้ใดก็จะไม่สามารถทำร้ายพวกข้าได้"

จางซิ่งฮวาในสายตาของลั่วเสี่ยวปิงนั้น ก็เป็นดั่งเด็กน้อยที่หลงทาง ดังนั้นนางจึงอดที่จะพูดเยอะไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงในเวลานี้ไม่รู้ว่าคำพูดของตัวเองนั้น จะเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้จางซิ่งฮวาก้าวไปหาเป้าหมายของตัวเองทีละก้าวทีละก้าว ไม่ว่าสิ่งอนาคตจะยากลําบากเพียงใด เพียงแค่นึกถึงคำที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดกับนางในตอนนี้ ก็จะทำให้นางไม่ถอยหลังจนกว่านางจะถึงความสูงที่ไม่เคยสูงมาก่อน

แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องในอนาคต

จางซิ่งฮวาเงียบไปตั้งนาน แต่ละประโยคคำพูดของลั่วเสี่ยวปิงนั้นโดนใจนางยิ่งนัก

เพียงไม่กลัวคําพูดของผู้คน ผู้ใดก็จะไม่สามารถทำร้ายตนเองได้

นาง จะอยู่ยงคงกระพันได้จริงๆเหรอ?

สายตาของจางซิ่งฮวา จากมึนงงจนกลายเป็นมั่นคง คนทั้งคนราวกับว่าขจัดความสงสัยและร่างเริงขึ้นทันทีเลย

นอกประตู จางเฉินซื่อและจางต้าฉวนทั้งสองฟังบทสนทนาในห้อง ดวงตาของพวกเขาก็เป็นสีแดง แต่ก็แสดงรอยยิ้มที่มีความสุขและผ่อนคลายออกมาพร้อมกัน

และในขณะนี้ จางเอ้อหลางก็เข้ามาจากข้างนอก ข้างหลังยังตามด้วยคนสองคน

ชายวัยกลางที่แต่งกายด้วยผ้าไหมสีม่วงเข้ม อีกคนก็เป็นบ่าวรับใช้ชายของเขา

ตอนที่เห็นผู้ที่มาเยือนนั้น นัยน์ตาของจางต้าฉวนนั้นมีความเคร่งขรึมแว็ปผ่านไป แต่ไม่ช้าก็ทักทายอย่างรวดเร็ว "พี่จง……"

"พี่จางอยู่ก็ดีแล้ว" ชายวัยกลางคนจงฮั่นมองดูจางต้าฉวน และพูดตรงๆว่า "วันนี้ข้ามาก็เพื่อเรื่องงานแต่งของตระกูลพวกข้าทั้งสอง"

ที่แท้จงฮั่นคนนี้เป็นพ่อสามีของจางซิ่งฮวานี่เอง เป็นนักธุรกิจน้อยๆคนหนึ่ง และมีการติดต่อทางธุรกิจกับครอบครัวหลักของจางต้าฉวน ไปๆมาๆทั้งตระกูลก็รู้จักกันและสุดท้ายก็ทำการหมั้นหมายเอาไว้

เนื่องจากมีจางต้าฉวน ดังนั้นธุรกิจของจงฮั่นในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาจึงมีดีมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเหตุเช่นนี้ เรื่องการแต่งงานของจางซิ่งฮวานั้นถือว่าดียิ่งนัก

เมื่อได้ยินว่าจงฮั่นมาเพื่อเรื่องงานแต่งของลูกๆ จางเฉินซื่อกับจางต้าฉวนก็มองหน้ากัน และเห็นความกังวลในสายตาของกันและกัน

จางต้าฉวนนึกถึงลูกสาวที่อยู่ในห้อง กลัวจางซิ่งฮวาได้ยินแล้วจะรู้สึกเสียใจ จึงได้นําผู้คนไปที่ห้องข้างๆทันที "พี่จงไปนั่งข้างในห้องก่อนดีกว่า พวกข้า……"

"ไม่ต้องเสียเวลา" จงฮั่นปฏิเสธข้อเสนอของจางต้าฉวนอย่างเย็นชา เอ่ยปากโดยไม่คํานึงถึงสีหน้าที่แย่ของจางต้าฉวนเลย "ข้าคิดไปคิดมา ก็รู้สึกว่าตระกูลพวกข้านั้นไม่เหมาะสมเท่าไหร่ วันนี้ข้าจึงมาถอนหมั้นโดยเฉพาะ"

ว่าแล้ว จงฮั่นก็รับกล่องหนึ่งกล่องมาจากมือคนรับใช้ "ภายในกล่องนี้เป็นสิ่งที่ถือเป็นหลักฐานยืนยันที่ทั้งสองตระกูลของพวกข้านั้นได้แลกเปลี่ยนกันมาก่อน ยังมีตั๋วหนึ่งร้อยตำลึงเงิน ได้ยินมาว่าพี่จางถูกไล่ออกแล้ว ข้าคิดว่าพี่จางกำลังขาดเงินอยู่แน่เลย"

ทัศนคติของจงฮั่นมีความดูถูกเล็กน้อย ซึ่งแตกต่างจากความกระตือรือร้นในตอนเห็นจางต้าฉวนในอดีตยิ่งนัก

สาเหตุพฤติกรรมเช่นนี้ของจงฮั่นนั้นเป็นเพราะอะไร จางต้าฉวนที่เคยเห็นหลักครองตนในสังคมมาเยอะนั้น แม้ว่าในใจจะไม่มีความสุขมากนักแต่ก็อยู่ในการคาดเดากันหมด

แต่เรื่องที่ตัวเองถูกไล่ออกนั้นถูกแพร่ออกมาโดยไม่คาดคิดเช่นนี้ทำให้จางต้าฉวนเปลี่ยนสีหน้าไปทันที จางต้าฉวนก็หันมองไปทางภรรยาเฒ่าของเขา โดยไม่รู้ตัว

"ไปให้พ้น! ใครอยากได้เงินเจ้า! "

ในขณะนี้ จู่ๆจางเอ้อหลางก็โมโห และปัดกล่องที่อยู่ในมือของจงฮั่นทิ้ง สีหน้าดูน่ากลัวเล็กน้อย ทำท่าทางเหมือนกับว่าอยากก้าวไปข้างหน้าต่อยจงฮั่นสักหน่อย

จงฮั่นตกใจกับจางเอ้อหลางที่เป็นแบบนี้ และถอยหลังไปสองก้าว และหลังจากรู้ตัวอีกทีว่าตัวเองทําอะไรลงไป สีหน้าของจงฮั่นก็ดูแย่มาก ชี้จมูกของจางเอ้อหลางและด่าด้วยความโมโหว่า "เจ้า มีอย่างนี้ที่ไหนกัน เจ้าทำเช่นนี้กับผู้หลักผู้ใหญ่ได้อย่างไร"

"เจ้าถือเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่ไหนกัน？" ความโกรธของจางเอ้อหลางไม่ได้น้อยไปกว่าจงฮั่น "ตระกูลจางของพวกข้าจะไม่มีวันแต่งงานกับคนเนรคุณเช่นพวกเจ้าหรอก แต่ไม่ใช่ตระกูลจงของพวกเจ้าที่ถอนหมั้นตระกูลจางพวกข้า แต่เป็นพวกข้าตระกูลจางเองที่เป็นคนถอนหมั้นกับตระกูลจงพวกเจ้า"

"เจ้า——" จงฮั่นโกรธจนเอาชี้จางเอ้อหลาง เนื้อบนใบหน้าก็กระตุก

"เจ้าอะไรห้ะ? เจ้ายังไม่รีบเอาของของเจ้าแล้วออกไปซะ เจ้าไว้ใจ วันหลังพวกข้าจะไปเยือนเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องการถอนหมั้นแน่นอน" จางเอ้อหลางทำหน้าไม่เกรงใจ ทำให้จงฮั่นไม่สามารถพูดอะไรออกได้แม้แต่คำเดียว เพียงสะบัดแขนเสื้อและจากไป

ทันทีที่จงฮั่นจากไป จางเอ้อหลางก็อ่อนแรงลง และมองไปที่จางต้าฉวนและจางเฉินซื่อด้วยท่าทีที่เหมือนทําอะไรผิด "พ่อแม่ ข้า……"ก่อเรื่องแล้วเหรอ？

จางเอ้อหลางไม่ได้พูดคําที่เหลือ เพียงมองไปที่จางซิ่งฮวาที่ไม่รู้ว่าจะออกมาจากอีกด้านหนึ่งเมื่อใดด้วยความเป็นห่วง