แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 200

ตอนลั่วเสี่ยวปิงเข้ามาในห้อง ก็เห็นจางซิ่งฮวากำลังตาแดง มองดูหลังคาอย่างนิ่งเฉย คนทั้งคนดูไร้ชีวิตชีวาในการมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

ต่อให้ลั่วเสี่ยวปิงนั่งลงข้างเตียง นอกจากเปลือกตาขยับแล้ว จางซิ่งฮวาก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆอีกเลย

"เจ้าอยากตายเช่นนี้เลยเหรอ？" ครั้งแรก ที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดกับจางซิ่งฮวาพูดน้ำเสียงที่เย็นชาเช่นนี้

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา นางไม่ใช่มองไม่เห็นความปรารถนาตายในสายตาของจางซิ่งฮวา และไม่ใช่ไม่รู้ว่าจางซิ่งฮวาแอบเทยาที่นางปรุงออกมา

นางไม่พูดอะไร ก็เพราะอยากให้เวลาหล่อนคิดออกเอง

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า จางซิ่งฮวาได้เดินเข้าไปในทางตันของเองอย่างสมบูรณ์แล้ว

ปากของจางซิ่งฮวาขยับ ไม่พูดอะไร แต่กลับมีน้ำตาไหลออกมา

"แม้เจ้าจะรู้ว่าหากเจ้าตายแล้ว ครอบครัวของเจ้าจะเสียใจ เจ้าก็ยังคงจะตายเหรอ?" ลั่วเสี่ยวปิงถามต่อ

เมื่อจางซิ่งฮวาได้ยินเช่นนี้ สายตาก็อ่อนโยนลงเล็กน้อย แต่ก็ยังคงกัดฟันไว้แน่นโดยไม่พูดอะไร

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเช่นนี้ก็ลุกขึ้น “จางซิ่งฮวา เจ้าทำให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก”

หลังจากพูดคํานี้จบ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย เพียงเดินไปทางประตู

มองดูลั่วเสี่ยวปิงหันหลัง ในที่สุดจางซิ่งฮวาก็ไม่ได้ไม่แยแสอีกต่อไป “พี่เสี่ยวปิง……”

เสียงของจางซิ่งฮวาสะอื้น ตัวสั่นหมดหนทางและน้อยใจ

ลั่วเสี่ยวปิงหยุดฝีเท้า แต่ไม่ได้หันหลัง

"พี่เสี่ยวปิงอย่าผิดหวังในตัวข้า ข้าเลย ข้า……ข้าก็ไม่อยาก……" ว่าแล้ว จางซิ่งฮวาก็เริ่มร้องไห้

พี่เสี่ยวปิงเป็นคนแรกที่ยืนยันในความสามารถของนาง นางไม่อยากให้พี่เสี่ยวปิงผิดหวังในตัวนาง

เพราะพี่เสี่ยวปิง นางจึงรู้เป็นครั้งแรกว่ามีเรื่องมากมายที่นางสามารถทำได้ ครั้งแรกที่พบความหมายของชีวิตตัวเอง หากพี่เสี่ยวปิงก็ผิดหวังในตัวนาง……

ยิ่งคิด จางซิ่งฮวาก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเท่านั้น และร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม

ลั่วเสี่ยวปิงหันหลังมองดูจางซิ่งฮวา ไม่ได้เข้าใกล้ และไม่ได้ส่งเสียงใดๆ

กั้นไว้สองวันแล้ว การร้องไห้ออกมาเป็นวิธีการรักษาที่ดีที่สุด ดังนั้นนางจึงไม่ขัดจังหวะนาง

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน จางซิ่งฮวาก็หยุดร้องไห้ และมองดูลั่วเสี่ยวปิงด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา “พี่เสี่ยวปิง ชื่อเสียงของข้าชื่อเสียงเหม็นโฉ่ไปหมดแล้ว หากข้าไม่ตาย พ่อแม่ข้า พี่ชายทั้งสองของข้าก็เดือดร้อนเพราะข้าด้วย ยังมีน้องสาว……”

ในที่สุดจางซิ่งฮวาก็พูดความในใจของตัวเองออกมาสักที

ที่จริงนางก็อยากมีชีวิตอยู่

นางอยากเป็นหญิงเย็บปักถักร้อยที่เก่งที่สุด นางอยากเก่งเหมือนพี่เสี่ยวปิง วาดงานศิลปะที่สวยงามมากมาย

แต่นางไม่จะเห็นแก่ตัวเกินไปไม่ได้

ไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงเดินมาข้างๆจางซิ่งฮวาเมื่อไหร่ เอื้อมมือไปจับเส้นผมของจางซิ่งฮวา "จางซิ่งฮวา เจ้าต้องรู้ว่า เจ้าโชคดีแค่ไหนที่มีสมาชิกครอบครัวที่ห่วงใยเจ้าจริงๆเช่นนั้น"

จางซิ่งฮวาเงยหน้า สบกับตาที่อ่อนโยนของลั่วเสี่ยวปิง ในตามีความสับสนเล็กน้อย

"ครอบครัวของเจ้าไม่เคยรังเกียจเจ้าเพียงเพราะเรื่องไร้สาระเหล่านี้เลย พวกเขาเพียงจะรู้สึกเสียใจและเศร้าแทนเจ้า หากเจ้ามัวแต่หมกมุ่นอยู่ในทางตันของตัวเอง เช่นนั้นถึงจะเป็นการทำไม่ดีต่อพวกเขา" ลั่วเสี่ยวปิงพูดต่อ

จางซิ่งฮวาฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง ก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไร