แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 201

คนตระกูลจางไม่กี่คนเห็นสีหน้าท่าทางของจางเอ้อหลางผิดปกติ จางต้าฉวนสามีภรรยาคิดอะไรได้ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็หันกลับไปมองด้วยความระมัดระวัง

เป็นดังคาด เห็นจางซิ่งฮวาและลั่วเสี่ยวปิงที่เวลานานี้กำลังยืนตรงนั้นพอดี ตรงหน้าประตูด้านหลังพวกเขา ตอนนี้สีหน้าของจางซิ่งฮวายิ่งซีดขาวมากยิ่งขึ้น

“ซิ่งฮวา......เจ้าได้ยินหมดแล้วหรือ.......” จางเฉินซื่อกังวลเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความร้อนใจ

ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งจะเกลี้ยกล่อมให้ดีได้ ตระกูลจงมาเพื่อเรื่องที่จะถอนหมั้นเรื่องนี้ นี่จะทำอย่างไรดี?

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ ข้าไม่เป็นไร......” จางซิ่งฮวาสบสายตาเข้ากลับแววตาความเป็นห่วงเป็นใยของคนในครอบครัว ส่ายศีรษะด้วยความอ่อนแรงเล็กน้อย

สาเหตุที่อ่อนแอ ก็เพราะ สองสามวันนี้จางซิ่งฮวายังป่วยอยู่ และไม่ได้กินอะไรจริงๆ

และตอนนี้ในที่สุดจางซิ่งฮวาก็ได้สังเกตเห็นว่า เวลาสั้นๆแค่ไม่กี่วันพ่อแม่ของตัวเองดูซูบลงไปมาก และแม้แต่พี่รองที่โดยปกติค่อนข้างไม่ใส่ใจอะไรเวลานี้ก็มองดูตัวเองด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย ทันใดนั้น จิตใจของจางซิ่งฮวาก็เต็มไปด้วยการโทษตัวเอง

พี่เสี่ยวปิงพูดถูก หากว่าทั้งใจของตัวเองตกอยู่ในลมปากของคนอื่นจนมองไม่เห็นความห่วยใยของคนในครอบครัวที่มีต่อตัวเอง นั่นถึงจะเป็นการทำผิดต่อพวกเขาจริงๆ

ไตร่ตรองถึงจุดนี้ จางซิ่งฮวาก็ฉีกยิ้มขึ้นมา ตั้งใจจะปลอบโยนคนในครอบครัว

“ซิ่งฮวา ไม่เป็นไร เจ้าทึ่มจงจิ่งหลินนั่นมีตาหามีแววไม่ หลังจากนี้พี่จะหาที่ดีกว่านี้ให้เจ้า” ดูท่าทางน้องสาวที่ฝืนยิ้มอย่างร่างเริง ในใจของจางเอ้อหลางมีเพียงความรู้สึกอัดอั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจจางซิ่งฮวาอย่างไร จึงทำได้เพียงพูดรับประกันไปเช่นนี้ ในใจก็แอบสาบานว่าจะต้องเช็ดตาให้สว่างหาคนที่ดีให้น้องสาวให้ได้

เมื่อจางซิ่งฮวาเห็นพี่รองของตัวเองพูดเช่นนี้ ก็ยิ้มแล้ว “ค่ะ ฟังพี่รองทั้งหมด”

เมื่อคำพูดสิ้นสุด ดวงตาของจางซิ่งฮวาก็หลบลงเล็กน้อย ปิดซ่อนความขื่นขมในดวงตา

บอกว่าไม่สนใจไม่เสียใจคือเรื่องโกหกเป็นแน่

ก็ไม่กี่วันก่อน ยังเป็นเพราะว่านางต้องการจะพบจงจิ่งหลิน จึงได้ตั้งใจปักปิ่นปักผมที่ท่านพ่อมอบให้ตัวเองด้วยความดีอกดีใจ เพียงเพื่อแสดงให้เขาเห็นด้านที่งดงามที่สุดของตัวเองต่อหน้าเขา

เพียงแต่ ยังไม่ทันถึงเวลาที่นางจะได้พบหน้ากับจงจิ่งหลิน ก็ถูกเจ้าหน้าที่พาตัวไปแล้ว อุบัติเหตุความโชคร้ายที่มาอย่างฉับพลันนี้ทำให้นางตกไปอยู่ในจุดที่ต้องถูกตระกูลจงถอนหมั้น

ทว่า พ่อแม่และคนในครอบครัวคิดวิตกกังวลเพราะนางมานานมากแล้ว นางไม่สามารถทำให้พวกเขากังวลใจได้อีก

อีกทั้ง......

จางซิ่งฮวามองดูลั่วเสี่ยวปิงที่ยืนอยู่ข้างๆตัวเอง นัยน์ตาแฝงด้วยความมุ่งมั่น: “นางไม่สามารถ ทำให้พี่เสี่ยวปิงผิดหวังในตัวนางได้อีก

ลั่วเสี่ยวปิงยืนอยู่ใกล้กับจางซิ่งฮวาที่สุด พอที่จะรับรู้อารมณ์ความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไปของนางได้มากที่สุด จึงเอื้อมมือไปตบไหล่ของจางซิ่งฮวาเพื่อเป็นการปลอบโยน

และในพริบตานี้ ทำให้จางซิ่งฮวารู้สึกว่าตัวเองเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง แววตาที่มองดูลั่วเสี่ยวปิงก็เปล่งประกายระยิบระยับยิ่งขึ้น

ส่งสายตาให้กำลังใจจางซิ่งฮวาทีหนึ่งแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงได้กล่าวต่อจางต้าฉวนสามีภรรยาว่า “ท่านอา อาสะใภ้ ซิ่งฮวาเป็นผู้หญิงที่ดี อนาคตจะต้องหาคนดีได้แน่นอน”

“หากว่าหาไม่ได้ ข้าจะดูแลน้องสาวเอง” จางเอ้อหลางคิดก็ไม่ได้คิด ก็กล่าวรับรองต่อจากคำพูดของลั่วเสี่ยวปิงทันที

ลั่วเสี่ยวปิง: “......” คนปากเสียมาจากที่ไหน?

“ถุยถุยถุย--” จางเฉินซื่อถ่มน้ำลายลงกับพื้นไปสองสามครั้งแล้วจ้องมองจางเอ้อหลางด้วยโมโห “พูดไม่เป็นก็หุบปากซะ”

จางเอ้อหลาง: “.......” เขาพูดอะไรผิดหรือ?

ส่งสายตาขอความช่วยไปทางท่านพ่อของตัวเอง แต่กลับโดนท่านพ่อของตัวเองกลอกตาขาวใส่อีก

จางเอ้อหลาง: “.......” งั้นเขาปิดปากคงจะดีกว่าสินะ

เมื่อเห็นจางเอ้อหลางหุบปาก จางเฉินซื่อจึงได้รีบกล่าวต่อจางซิ่งฮวาว่า “ซิ่งฮวา แม่เพียงต้องการให้เจ้าอยู่ดีๆ อย่าคิดไม่ตกอีกเลย อย่างอื่นล้วนไม่สำคัญ”

ขณะที่พูด จางเฉินซื่อสะอึกสะอื้นแล้ว

จางซิ่งฮวาเห็นดังนั้น รีบเข้าไปกอดจางเฉินซื่อไว้ สองแม่ลูกกอดกันแล้วร้องไห้ขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด