แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 2

เด็กทั้งสองได้ยินเสียงของฟ่านลี่ฮัวก็ตกใจจนหน้าซีด ไม่กล้าเข้าไปในห้องต่อ แต่ก็ไม่กล้าเดินขึ้นหน้า ก็ได้แต่ยืนตัวสั่นอยู่ที่เดิม ดวงตาที่หวัดกลัวทั้งสองคู่หันมองลั่วเสี่ยวปิง เห็นได้ชัดเลยว่าเด็กสองคนนี้กลัวฟ่านลี่ฮัวขนาดไหน

เห็นอานอานและเล่อเล่อเช่นนี้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกปวดใจเล็กน้อย หันมองฟ่านลี่ฮัว ในดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ

สุดท้ายแล้วลั่วเสี่ยงปิงก็ทนกับความวู่วามที่จะไปตีฟ่านลี่ฮัวเอาไว้ เพราะสมัยนี้เขายืดความกตัญญูเป็นหลัก ไม่ว่าจะยังไงฟ่านลี่ฮัวก็เป็นผู้ใหญ่ ถ้านางลงมือก่อนล่ะก็ คนอื่นก็จะบอกว่านางไม่มีความกตัญญู นางจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขที่หมู่บ้านนี้ไม่ได้อีก

“อานอาน เล่อเล่อพวกเจ้ากลับเข้าไปในห้องนอนก่อน” ตีฟ่านลี่ฮัวไม่ได้ ลั่วเสี่ยวปิงจึงพูดกับลูกทั้งสอง ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด กลัวว่าจะทำให้พวกเขาตกใจ

ได้รับคำสั่งจากแม่ อานอานและเล่อเล่อก็ไม่กล้าอยู่อีกต่อไป รีบวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็ว

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงค่อยหันมองฟ่านลี่ฮัว ด้วยสีหน้าที่น่ากลัว

ฟ่านลี่ฮัวถูกลั่วเสี่ยวปิงจ้องมอง จู่ๆก็รู้สึกเย็นหลัง และก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

พึ่งถอยมาได้หนึ่งก้าว ฟ่านลี่ฮัวก็รู้ตัวได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป

นางที่รังแกลั่วเสี่ยวปิงจนชินแล้ว ทันใดนั้นก็โมโหอย่างยิ่ง “อีนังเลว……”

“เจ้าด่าอีกคำดูสิ！”ลั่วเสี่ยวปิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ฟ่านลี่ฮัวก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย และถามว่า“เจ้าทำชื่อเสียงของตระกูลลั่วเสียงหาย ก่อนหน้านี้ทำให้พี่สาวของเจ้าถูกถอนหมั้น ตอนนี้ก็ทำให้นางถูกหย่าอีก เจ้าจะรับผิดชอบยังไง？”

เพื่อให้ตัวเองดูมีพลังขึ้น ฟ่านลี่ฮัวเท้าสะเอว จ้องมองลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงนึกพี่สาวที่ฟ่านลี่ฮัวพูดนั้น ลูกสาวคุณลุงใหญ่ลั่วเสี่ยวเหมย