แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 211

“ความจริงแล้ว เจ้าไม่เชื่อใจข้าสินะ ”ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยขึ้นอย่างกะทันหัน “เจ้าไม่เชื่อว่าข้าจะเลือกเจ้าแทนที่จะเลือกตระกูลฮัว ใช่หรือไม่ ฉะนั้นเจ้าจึงใช้โอกาสนี้ในการหยั่งเชิงข้าซินะ ”

นอกจากนี้แล้ว นางก็หาเหตุผลอื่นไม่เจอ

โอหยางฉี่หยู่เตือนนางให้ระวังตระกูลฮัว และไม่ได้พูดอะไรอีก ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากที่รู้ว่าฮัวเว่ยส่งคนมาจับตัวนางเขาก็ไม่ได้ทำอะไร

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน นางคงไม่รู้สึกแปลกอะไร เพราะว่าโอหยางฉี่หยู่กับตัวนางนั้นก็แค่คนที่ร่วมงานกันธรรมดาเท่านั้น สามารถพยายามทำหน้าที่แจ้งเตือนก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

แต่ว่าวันนี้ นางไม่ได้คิดเช่นนั้น

เพราะว่า ตระกูลฮัวสนใจตัวนาง นอกจากสิ่งที่อยู่ในมือของนางแล้ว ก็เป็นเพราะโอหยางฉี่หยู่

โอหยางฉี่หยู่ปล่อยให้ตัวนางถูกจับตัวไป ก็เพราะไม่เชื่อใจในตัวนาง คิดอยากจะลองทดสอบดูว่านางจะเลือกใครระหว่างตระกูลฮัวกับเขา

ที่จริง เรื่องนี้ทำให้นางไม่พอใจสักเท่าไหร่

เพราะว่าไม่ว่าใครก็ตามที่ถูกหยั่งเชิง และเป็นการหยั่งเชิงที่แฝงด้วยความอันตรายล้วนก็ไม่พอใจทั้งนั้น

นางไม่รู้ ถ้าหากตอนนี้นางไม่หลบหนีโดยการแอบอ้างอำนาจของผู้อื่น โอหยางฉี่หยู่จะช่วยนางหรือไม่

ที่จริงแล้ว นางก็ไม่ได้อยากรู้

บางทีความสัมพันธ์ในระหว่างผู้คน ที่จริงค่อนข้างบอบบางมาก แค่สัมผัสก็แตกสลาย

แน่นอนว่า ถ้าหากโอหยางฉี่หยู่เป็นคนเช่นนั้นจริงๆ บางทีนางอาจจะรักษาระยะห่างกับเขา แต่จะไม่สิ้นสุดการร่วมมือกับเขา

เพราะว่า พ่อค้าย่อมมีจุดยืนของพ่อค้า

โอหยางฉี่หยู่มองดวงตาของลั่วเสี่ยวปิงที่มองตนอย่างเย็นชาเรียบเฉย ในใจมีความรู้สึกกระวนกระวายวาบขึ้นมา

เขาเป็นคนที่มีประสบการณ์มาก่อน ที่สุดก็ไม่สามารถเผยอารมณ์ที่แท้จริงที่อยู่ในใจออกมาได้

ไม่อาจไม่ยอมรับได้ว่า เขามีความคิดที่อยากจะหยั่งเชิงจริงๆ

แม้เขาจะรู้ดีว่าหลังจากที่ฉีเทียนเห้าจากไปแล้วก็คงไม่ทิ้งใครไว้ให้อยู่ข้างกายนางจึงได้ทำเช่นนี้ แต่เมื่อเขาทำเช่นนี้แล้ว ก็เป็นความจริงที่ไม่สามารถโต้แย้งได้

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าโอหยางฉี่หยู่ไม่พูดจา ราวกับยอมรับความจริงโดยปริยาย ก็รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

ในขณะนี้เอง โอหยางฉี่หยู่ก็เอ่ยขึ้นอย่างกะทันหันว่า“ท่านแม่ของข้า เกิดในครอบครัวที่มีความรู้ความสามารถในเจียงหนานที่ล่มสลาย……”

ที่เจียงหนาน หรือก็คือหนึ่งร้อยปีก่อนของราชวงศ์ต้าซิง ถ้าจะบอกว่าผู้ที่มีความรู้ที่มีชื่อเสียงที่สุด ก็คงไม่พ้นโอหยางจิ้งคนเดียวเท่านั้น

โอหยางจิ้งในตอนนั้น มีลูกศิษย์อยู่ทั่วใต้หล้า ฮ่องเต้ในยุคนั้นก็ให้ความเคารพนับถือเขา หลายครั้งที่คิดอยากจะให้โอหยางจิ้งเข้ามาเป็นขุนนางในราชสำนัก แต่ก็ถูกโอหยางจิ้งปฏิเสธทุกครั้ง

และฐานะของตระกูลโอหยางที่อยู่ในเจียงหนานก็สูงขึ้นเรื่อยๆ

เพียงแต่ ทุกสิ่งย่อมมีสองด้าน เมื่อถึงจุดสูงสุด ก็ย่อมมีคนอิจฉา

ตระกูลโอหยางถูกใส่ร้ายว่าร่วมมือกับศัตรูและขายชาติ ในเวลาไม่นาน คนของตระกูลโอหยางที่ถูกตัดหัวก็ตัดหัว ที่ถูกเนรเทศก็เนรเทศออกไป คนบางส่วนที่เหลือ ก็ไม่สามารถก่อร่างสร้างตัวได้อีกแล้ว

มารดาของโอหยางฉี่หยู่ชื่อโอหยางซวง ชื่นชอบเรื่องการค้ามาตั้งแต่เด็ก หลังจากที่ตระกูลโอหยางล่มสลาย โอหยางซวงได้ใช้การทำการค้า ทำให้คนในตระกูลโอหยางมีชีวิตอยู่ในเจียงหนานอย่างมั่งคั่ง และเพราะสาเหตุนี้จึงทำให้พลาดโอกาสแต่งงาน จนกระทั่งอายุยี่สิบก็ยังไม่ออกเรือน

ในปีที่นางอายุยี่สิบปี โอหยางซวงได้พบกับพ่อค้าจากต่างถิ่นฮัวหยงเฟิง ทั้งสองตกหลุมรักกันอย่างรวดเร็วมาก แต่งงานกันที่เจียงหนาน และไม่ช้าก็ให้กำเนิดโอหยางฉี่หยู่

ระหว่างตั้งครรภ์ เพื่อให้ฮัวหยงเฟิงอยู่ที่เจียงหนานต่อ โอหยางซวงได้มอบหมายการค้าของตนเองให้เขาจัดการดูแล และได้เปิดหอว่านเซียงให้กับฮัวหยงเฟิง และยังช่วยฮัวหยงเฟิงสานธุรกิจผ้าไหมในเจียงหนาน

เวลาสองปี การค้าของฮัวหยงเฟิงนับได้ว่าเป็นที่สอง และไม่มีใครกล้าเรียกตนเองว่าที่หนึ่ง ชีวิตของสองสามีภรรยานับว่ามีความสุขมาก

หลังจากนั้น เพื่อการค้าแล้ว ฮัวหยงเฟิงต้องเดินทางไปกลับระหว่างเมืองหลวงกับเจียงหนาน จนกระทั่งโอหยางฉี่หยู่อายุแปดขวบ ฮัวหยงเฟิงเป็นพ่อค้าราชวงศ์ ฮูหยินเอกของตระกูลฮัวก็มาหาถึงที่ โอหยางซวงจึงรู้ตัวว่าถูกหลอกมาตลอด

ความจริงแล้ว ตระกูลของฮัวหยงเฟิงเป็นเศรษฐีอยู่ในเมืองหลวง ได้แต่งงานกับลูกสาวของเมียน้อยของรองเสนาบดีกรมคลังในตอนนั้น

และเมื่อฮัวหยงเฟิงทำไปการค้าที่เจียงหนาน ก็รู้สึกชื่นชอบในความสามารถทางการค้าของโอหยางซวง จึงได้ปลอมแปลงสถานะ แต่งงานกับโอหยางซวง

หลังจากเรื่องราวถูกเปิดเผย โอหยางซวงถูกปองร้ายอย่างเงียบๆจากฮูหยินของตระกูลฮัว ส่วนโอหยางฉี่หยู่ก็กลายเป็นลูกเมียน้อย

การเป็นลูกเมียน้อย ทำให้โอหยางฉี่หยู่ถูกรับตัวไปอยู่ที่เมืองหลวงเป็นเวลาหนึ่งปี

ปีนั้น โอหยางฉี่หยู่ถูกหัวเราะเยาะและรังแกสารพัด สุดท้ายเป็นเพราะทำร้ายน้องชายจึงถูกขับไล่ออกมา