แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 212

เพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้กำหนดแผนการที่ละเอียดมากขึ้นมาแผนการหนึ่ง มองดูโอหยางฉี่หยู่ที่อดไม่ได้จนต้องจ้องมองอย่างนิ่งอึ้งไม่พูดจา

เพียงแต่ในแผนการนี้ โอหยางฉี่หยู่ก็เกิดความสงสัยขึ้นมาอีกครั้ง“จะทำเรื่องเหล่านี้ให้ภายในครึ่งปี ต้องมีเงินทุนหมุนเวียนไม่น้อย เงินทุนเหล่านี้จะหามาจากที่ใด ”

หลายปีมานี้ทรัพย์สินของเขานับได้ว่ามีอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่นอกจากเงินที่เหลือไว้หมุนเวียนบางส่วนแล้ว ที่เหลือเขาให้คนคนนั้นไปหมด

ตอนแรกหากไม่ใช่เพราะเขา ตนเองก็คงไร้หนทางที่จะเดินมาจนถึงตอนนี้

ภัตตาคารสามสิบห้าแห่ง บวกกับพัฒนาการเกษตรป่าไม้การประมงและการเลี้ยงสัตว์ เงินที่ต้องใช้จ่ายนั้นสูงเกินกว่าขอบเขตความสามารถของเขาที่จะทำได้

เผชิญกับปัญหาข้อนี้ ลั่วเสี่ยวปิงกลับมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม “ฉะนั้นก่อนจะทำสิ่งเหล่านี้ พวกเราสามารถเปิดร้านแลกเงินกันก่อน……”

“ตอนนี้ร้านแลกเงินที่ใหญ่ที่สุดคือร้านแลกเงินซื่อไห่ เป็นที่พูดถึงกันปากต่อปากมานานหลายปีแล้ว ตั๋วเงินส่วนใหญ่ในตลาดแทบจะมาจากร้านแลกเงินซื่อไห่ทั้งสิ้น ถ้าหากพวกเราเปิดร้านแลกเงินในตอนนี้ เกรงว่าจะไม่มีใครยินดีจะฝากเงินด้วย”ร้านแลกเงิน เขาก็เคยคิด แต่ว่ามีความเสี่ยงสูงเกินไป

หนึ่ง ประชาชนที่ฝากเงินกับร้านแลกเงิน ต้องดูความน่าเชื่อถือที่พูดกันปากต่อปาก

สอง การจะทำกิจการร้านแลกเงินให้รุ่งเรือง ลำดับแรกคือต้องเปิดร้านในทั่วทุกที่ของแคว้น เช่นนี้แล้วคนที่เอาตั๋วเงินจากร้านแลกเงินจะสามารถแลกเปลี่ยนได้ในทุกที่ที่ไปถึง เมื่อเป็นเช่นนี้ การลงทุนในระยะแรกจะมหาศาลมาก

เงินทุนที่อยู่ในมือของเขาเพียงเล็กน้อยสามารถหมุนเวียนอย่างอิสระ ถ้าหากเสี่ยงไปเปิดร้านแลกเงิน เป็นไปได้ว่าจะไม่ได้คืนแม้แต่ต้นทุนด้วยซ้ำ

การแบกรับความเสี่ยงเช่นนี้ ไม่สู้เอาเงินไปเปิดภัตตาคารเพิ่มจะดีกว่า

ในใจของโอหยางฉี่หยู่คิดเช่นนี้ แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่มีทีท่าจะล้มเลิกความคิดเลยสักนิด“ในเมื่อมีร้านแลกเงินซื่อไห่ เช่นนั้นพวกเราก็เปิดร้านแลกเงินเทียนเซี่ย ”

เห็นว่าสีหน้าของโอหยางฉี่หยู่ไม่เห็นด้วยและไม่สนใจ ลั่วเสี่ยวปิงจึงอธิบายว่า “ร้านแลกเงินที่ข้าพูดถึงไม่เหมือนกับร้านแลกเงินอื่นๆ……”

และแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงอธิบายถึงหลักการของการธนาคารในยุคสมัยปัจจุบันให้โอหยางฉี่หยู่ฟัง

ร้านแลกเงินในยุคนี้คือการเอาเงินไปฝากเอาไว้ และต้องจ่ายค่าดูแลให้กับร้านแลกเงิน ส่วนครอบครัวที่มีเงินไม่มากแทบจะไม่อยากจะเอาเงินไปฝากไว้กับร้านแลกเงิน

แต่ว่า ที่ลั่วเสี่ยวปิงอยากจะเปิดนั้นเป็นเหมือนธนาคารในยุคปัจจุบัน แบ่งเป็นเงินฝากประจำ เงินฝากหมุนเวียน และบริการทางการเงิน

เงินฝากประจำมีดอกเบี้ยสูงกว่าเงินฝากหมุนเวียน ความเสี่ยงต่ำ ส่วนบริการทางการเงิน ข้อสำคัญที่สุดคือลั่วเสี่ยวปิงอยากจะใช้การลงทุนจากคนอื่น โดยมีส่วนแบ่งปันผลให้ เหมือนการมีหุ้นส่วนในการซื้อหุ้น

เมื่อทำเช่นนี้จะดึงดูดให้คนเข้ามาฝากเงินกับร้านแลกเงิน พวกเขาจะมีเงินทุนหมุนเวียน และสามารถต่อยอดพัฒนาการค้าด้านอื่นๆได้อย่างราบรื่น และกำไรที่ได้ค่อยแบ่งสันปันส่วนกัน เมื่อทำเช่นนี้ก็เท่ากับสินทรัพย์งอกเงยขึ้นมา

ลั่วเสี่ยวปิงอธิบายโดยใช้เวลาครึ่งชั่วยามเต็มๆ อธิบายเรื่องทั้งหมดที่นางรู้เกี่ยวกับการธนาคารให้เขาฟัง ในที่สุดโอหยางฉี่หยู่ก็พยักหน้า

ต้องบอกว่า ในเวลานี้ หัวใจของโอหยางฉี่หยู่นั้นตื่นตะลึงมาก และแววตาที่เขามองลั่วเสี่ยวปิงนั้นเต็มไปด้วยความสับสน

ต้องบอกว่า ในขณะที่ไม่รู้ตัว เขาได้มองนางด้วยสายที่ที่เปลี่ยนไปจริงๆ กระทั่ง ……

แต่ ทันใดนั้น เขากลับรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะกับผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้เลย

ผู้หญิงคนนี้ แน่นอนว่าต้องเป็นผู้หญิงที่ไม่ธรรมดา

ไม่เช่นนั้นในใจของผู้หญิงทั่วไปจะมีแผนการที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร

“ทำไมจึงอยากจะให้ข้าร่วมมือด้วย”เก็บอารมณ์ที่อยู่ในใจทั้งหมด โอหยางฉี่หยู่จ้องมองลั่วเสี่ยวปิงนิ่งๆ

คนที่มีความคิดมากมายเช่นนาง เขามีเหตุผลที่จะเชื่อได้ แม้จะไม่มีเขา ลั่วเสี่ยวปิงก็สามารถไปถึงเป้าหมายได้วด้วยตนเอง

แต่ว่า นางกลับมาขอความร่วมมือจากเขา ทำไม

“เอ่อ ข้าก็แค่อยากจะร่ำรวยแบบเงียบๆ ไม่อยากโดดเด่นเป็นที่สนใจของใคร”ใบหน้าของลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ยี่หระ

โอหยางฉี่หยู่ “……” เขาคิดว่า ผู้หญิงอย่างลั่วเสี่ยวปิง วันหน้าคงจะได้ขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุด ถึงเวลานั้นคงจะมีอุปสรรคไม่น้อยทีเดียว

“อีกอย่างก็คือ ข้าไม่พอใจตระกูลฮัว คิดว่าถ้าหากเจ้าเป็นพ่อค้าราชวงศ์ คงจะเจริญตากว่าไม่น้อย”ลั่วเสี่ยวปิงพูดประโยคนี้อย่างเรียบเฉยมาก แต่สายตากลับมองไปทางโอหยางฉี่อยู่อย่างมีเลศนัย