แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 216

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินดังนั้น ก็ได้แต่เหลือบมองหญิงสาวคนนั้นอย่างเรียบเฉย พูดเสียงเรียบว่า “กลิ่นอายแห่งความแค้นมากเกินไป”

เห็นว่าหญิงสาวคนนั้นยังคงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ลั่วเสี่ยวปิงจึงถามขึ้นว่า “ถ้าหากข้าซื้อตัวเจ้า วันหน้าหากชีวิตเจ้าดีขึ้น เจ้าจะทำอย่างไรกับคนในครอบครัวของเจ้า”

หญิงสาวคนนั้นได้ยิน ดวงตาก็แฝงไปด้วยความเคียดแค้น “ข้าจะทำให้พวกเขาเสียใจที่ขายข้ามาเป็นทาส”

ลั่วเสี่ยวปิงถามต่อไปว่า “เจ้าจะทำให้พวกเขาเสียใจอย่างไร”

“ข้าจะจ่ายเงินเพื่อทำให้พวกเขาต้องบ้านแตกสาแหรกขาด คุกเข่าสำนึกผิดต่อหน้าข้า”ขณะที่พูดประโยคนี้ สายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

หญิงสาวอีกสองคนที่ได้ยินนางพูดเช่นนี้ ก็เผลอเดินไปทางด้านข้างด้วยจิตใต้สำนึก แม้แต่แม่ค้าตัวอ้วนยังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“แม้แต่คนในครอบครัวที่เลี้ยงดูเจ้า เจ้ายังมีใจคิดแก้แค้นถึงขนาดนี้ ถ้าเช่นนั้นหากข้าเป็นเจ้านายเจ้าตำหนิเจ้า ไม่ใช่ว่าเจ้าจะแค้นข้าคนนี้ที่เป็นเจ้านายเจ้าด้วยหรอกหรือ ”ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา

ถูกคนในครอบครัวขายออกมาเป็นทาส หัวใจมีความเกลียดได้ และมีใจที่อยากจะแก้แค้นได้ แต่อย่าได้มีใจที่โหดเหี้ยมอย่างเด็ดขาด

นางสามารถเลือกวิธีการมากมายเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกเสียใจที่ขายนาง แต่ว่านางไม่ได้เลือกจะใช้วิธีอื่น แต่กลับเลือกทางแก้แค้นที่มีความรุนแรงมากที่สุด

คนเช่นนี้ในใจมีความคิดชั่วร้าย ถ้ามีตรงไหนไม่ถูกใจนางแล้วละก็ จะแค้นฝังใจ คนเช่นนี้นางจะเอาได้อย่างไร

หญิงสาวคนนั้นได้ยินคำพูดของลั่วเสี่ยวปิงก็คิดอยากจะตอบโต้ทันทีด้วยจิตใต้สำนึก แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาเย็นชาคู่นั้นของลั่วเสี่ยวปิง ก็ไม่กล้าพูดอะไร เพียงแต่สายตาที่หลุบลงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เพราะอะไร

พวกเขาทำกับนางเช่นนี้ ทำไม่นางจะเอาคืนไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงไม่สนใจนางอีก แต่ถามแม่ค้าตัวอ้วนว่า สองครอบครัวนั้นราคาเท่าไหร่

เพราะทุกครั้งสองครอบครัวนี้ต่างก็ขอร้องให้ได้อยู่ด้วยกัน และทุกครั้งที่เสนอราคาไปก็ขายไม่ออก ฉะนั้นแม่ค้าทาสเสนอราคาพวกเขาออกมาทันทีว่า “ครอบครัวของพวกเขายี่สิบห้าตำลึง ส่วนพวกเขาสี่สิบตำลึง”

แม่ค้าตัวอ้วนชี้นิ้วไปยังครอบครัวที่ผอมโซและครอบครัวที่เคยเป็นคนรับใช้มาก่อน เฉลี่ยแล้วคนหนึ่งไม่ถึงสิบตำลึง

ลั่วเสี่ยวปิงใช้ความคิด กำลังจะพยักหน้า เวลานี้เองมีเด็กหญิงคนหนึ่งเดินออกมาอย่างกะทันหัน คุกเข่าลงตรงหน้าลั่วเสี่ยวปิง “ขอร้องฮูหยินช่วยซื้อตัวข้าน้อยไปด้วย”

ลั่วเสี่ยวปิงก้มหน้ามอง เห็นว่าเป็นเด็กหญิงหน้าตาหมดจด ดวงตาสดใส บนร่างแฝงกลิ่นอายของความฮึกเหิมอยู่

เด็กหญิงคนนี้ดูแล้วก็ไม่เหมือนกับคนอื่น แม้จะอยู่ในกลุ่มผู้คนก็ไม่อาจจะถูกละเลยได้

และคนเช่นนี้ เมื่อครู่นางกลับมองไม่เห็น เห็นได้ชัดว่านางจงใจจะปกปิดกลิ่นอายบนร่างของตนเอง

เพียงแต่……

ลั่วเสี่ยวปิงหรี่ตาลง เผลอมองไปทางหนานซิง

“เจ้าทำอะไรเป็นบ้าง”เลื่อนสายตากลับมา ลั่วเสี่ยวปิงถามเด็กหญิง

“เป็นวรยุทธ”เด็กหญิงตอบ

“เจ้าชื่ออะไร”ลั่วเสี่ยวปิงถามต่อ

“เดิมทีข้าน้อยชื่อเสี่ยวลิ่ว ตอนนี้รอแค่ฮูหยินซื้อตัวข้าน้อย และตั้งชื่อให้ข้าน้อย”เด็กหญิงกล่าว

ลั่วเสี่ยวปิงนิ่งเงียบไปชั่วครู่ แล้วจึงหันไปทางแม่ค้าตัวอ้วน “พวกนาง แล้วยังมีพวกเขาพวกเขาพวกเขา ข้าจะเอาทั้งหมด”

ลั่วเสี่ยวปิงชี้ไปยังหญิงสาวสองคนก่อนหน้านี้และเสี่ยวลิ่วที่คุกเข่าอยู่บนพื้น จากนั้นก็ชี้ไปยังสองครอบครัวก่อนหน้านี้กับสองย่าหลานย่าเจียง

แม่ค้าตัวอ้วนได้ยินก็นิ่งอึ้งไป คงจะเป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าลั่วเสี่ยวปิงจะซื้อคนจำนวนมากในครั้งเดียวเช่นนี้ ทำให้ไร้ปฏิกิริยาตอบรับไปชั่วขณะ

“ทำไม”เห็นว่าแม่ค้าตัวอ้วนไม่ตอบสนองไปชั่วครู่ ลั่วเสี่ยวปิงก็อดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้

“ไม่มีอะไร”แม่ค้าตัวอ้วนรีบส่ายหน้าทันที จากนั้นก็ยิ้มอย่างดีอกดีใจ “ค้าจะคำนวณให้ฮูหยินเดี๋ยวนี้เลยว่าราคาเท่าไหร่ ……ฮูหยินน้อย ทั้งหมดเก้าสิบตำ……”

ระหว่างที่พูด แม่ค้าตัวอ้วนก็มองไปทางอั้นหวู่กับอั้นปาทั้งสองคน จากนั้นก็พูดยิ้มๆว่า “ฮูหยินน้อยวันนี้ท่านซื้อเยอะมาก เช่นนั้นข้าจะขอมอบองครักษ์ให้ท่านสักสองคนดีกว่า”