แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 237

หลังจากที่จางเสี่ยวหลิงจากไปพร้อมกับหวังจินเสีย ลั่วเสี่ยวปิงไม่รีบร้อนไปทำเรื่องของตัวเอง แต่สังเกตท่าทีของว่านเสี่ยวยา

หากว่านเสี่ยวยาดูกังวลใจและไม่สบายใจมาก นางก็จะไม่ออกไปข้างนอกแล้ว

แต่ว่านเสี่ยวยาดูเหมือนจะรู้ความมากกว่าที่ลั่วเสี่ยวปิงคิดไว้ ไม่เพียงแต่จะไม่ร้องไห้ แต่ยังเดินตาม อันอันและเล่อเล่อไปอย่างเงียบๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากมีลูกแล้วลั่วเสี่ยวปิงก็เข้าใจดีว่า ที่ว่านเสี่ยวยาเป็นเช่นนี้เพราะความเชื่อมั่นในตัวแม่ของนาง

เพราะความเชื่อมั่น ดังนั้นว่านเสี่ยวยาจึงไม่กลัว

แต่ในทำนองเดียวกัน ถ้าจางเสี่ยวหลิงกลับมาไม่ทันเวลา ความไว้ใจเบื้องต้นนี้ก็จะพังลงในทันที

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง นางพาไป๋เสาออกไปและไปที่บ้านของจางต้าฉวน

ประการแรก วันนี้เดิมทีนางตั้งใจที่จะไปหาจางต้าฉวนอยู่แล้ว และประการที่สอง บ้านของพี่ชายของจางเสี่ยวหลิงนั้นอยู่ติดกับบ้านของจางต้าฉวน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นก็จะได้ไปดูแลได้

เมื่อคิดได้อย่างนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็พาไป๋เสาออกไป

พึ่งจะเดินไปถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน ลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นเหยียนขวนเดินเข้ามาทางนี้จากไกลๆ ในตอนที่เหยียนขวนเห็นนาง เขาก็เร่งความเร็วในการเดิน เห็นได้ชัดว่าพุ่งเข้ามาหานาง

เมื่อคิดถึงสีหน้าของเหยียนขวน ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกหนาวสั่น

“ฮูหยิน ท่านเป็นอะไร? ถ้าอากาศหนาว ข้าน้อยจะนำเสื้อคลุมนั้นมาให้ท่าน”เมื่อไป๋เสาเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงตัวสั่น จึงคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงหนาว

ลั่วเสี่ยวปิง “จู่ๆข้าก็นึกขึ้นได้ว่าเราน่าจะพาหนานซิงมาด้วย”

อย่างไรเสียหนานซิงก็มีประสบการณ์ในการจัดการกับเหยียนขวน

ไป๋เสาไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่หลังจากได้ยินลั่วเสี่ยวปิงพูดเช่นนี้ นางก็พูดขึ้น “เช่นนั้นข้าน้อยไปเรียกหนานซิ่งมา?”

ลั่วเสี่ยวปิง “ไม่ต้อง” นางแค่คิดแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องให้ทุกคนแตกตื่นเพื่อเหยียนขวนคนเดียว

หลังจากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินไปที่บ้านของจางต้าฉวน

อย่างไรก็ตาม ลั่วเสี่ยวปิงประเมินระดับความหน้าด้านของซิ่วฉ่ายเหยียนขวนต่ำไปจริงๆ

“เสี่ยวปิง เจ้ารอข้าก่อน” เหยียนขวนตะโกน เท้าก็ยังวิ่งอยู่ “ปิงเอ๋อร์ รอข้าด้วย พี่ขวนวิ่งไม่ไหวแล้ว…”

ลั่วเสี่ยวปิงถึงกับเซ

ปิง…เอ๋อร์？ พี่ขวน？

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกขยะแขยง

ถ้าจำไม่ผิด ถึงแม้ว่าเจ้าของร่างเดิมจะมีสัญญาแต่งงานกับเหยียนขวน แต่ก็ไม่เคยเรียกกันแบบนี้เลยใช่ไหม?

“ฮูหยิน ให้ข้าน้อยจะไปขวางไหมเจ้าคะ?” ไป๋เสาขมวดคิ้ว มองไปทางเหยียนขวนที่กำลังวิ่งมาทางนี้อย่างเย็นชา

กล้าดึงฮูหยินเข้ามาทำเพื่อผลประโยชน์ตามอำเภอใจ ทำลายชื่อเสียงของฮูหยิน สมควรตาย

ลั่วเสี่ยวปิงตั้งสติ มองไปยังทิศทางของเหยียนขวน เห็นเขาเลิกชุดผาววิ่งกระหืดกระหอบมาทางนี้

จากครั้งที่แล้วที่หนานซิ่งขยาดเหยียนขวน ตามหลักต้องไม่เกรงใจเขามากจึงจะถูก เแล้วทำไมเหยียนขวนถึงยังมาที่นี่ในตอนนี้อีก?

ลั่วเสี่ยวปิงไม่คิดหลบ ถึงอย่างไรเขาก็ตามมาแล้ว และถ้าหันกลับมาตอนนี้ก็ดูเหมือนจะจงใจเกินไป อาจจะทำให้นางดูสนใจคนแบบนี้อย่างนั้นแหละ

ดังนั้นเมื่อไป๋เสาถาม ลั่วเสี่ยวปิงจึงบอกว่า "ไม่ต้อง ดูสว่าเขาคิดจะทำอะไร"

เมื่อไป๋เสาได้ยินก็ไม่ได้พูดอะไร นางเพียงยืนตรงหน้าลั่วเสี่ยวปิงครึ่งก้าวอย่างปฏิบัติตามหน้าที่สุดความสามารถ และเมื่อเหยียนขวนมาถึง นางก็ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ขัดขวางฝีเท้าของเหยียนขวนไม่ให้เข้ามาใกล้อีก

“เจ้า…”เหยียนขวนมองแต่ลั่วเสี่ยวปิง และเมื่อเขาเห็นใครมาขวางทางเขา เขาก็หมดความอดทน

แต่ทันทีที่เขาเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นสาวใช้สวยๆคนหนึ่ง แล้วความกระวนกระวายในดวงตาของเหยียนขวนก็หายไป

“ปิงเอ๋อร์ นี่คือสาวใช้ของเจ้าหรือ?” เมื่อเหยียนขวนถามคำถามนี้ ในใจของเขาก็มีความคิดขึ้นมาทันที

ถ้านี่คือสาวใช้ของลั่วเสี่ยวปิง แล้วถ้าตนแต่งงานกับลั่วเสี่ยวปิง สาวใช้คนนี้ก็ต้องอุ่นเตียงให้เขาด้วย?