แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 26

“แง—“

เวลานี้ เล่อเล่ออ้าปากร้องไห้ขึ้นอย่างฉับพลัน

ลั่วเสี่ยวปิงรีบดึงสติกลับมา หันหน้าไปมองดูเด็กๆด้านหลัง กลับเห็นเล่อเล่อกำลังร้องไห้เสียใจอยู่ และอานอานก็มีเบ้าตาแดงก่ำ แต่กลับพยายามกลั้นน้ำตาในดวงตาไว้ ไม่ให้มันไหลลงมา

เห็นเด็กสองคนเป็นแบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงปวดใจขึ้นมาทันที เข้าไปโอบเด็กทั้งสองไว้ในอ้อมอก

“อานอานเล่อเล่อเด็กดี มีแม่อยู่ ไม่เป็นไรนะ” ลั่วเสี่ยวปิงปลอบอย่างอ่อนโยน มือสองข้างตบหลังของเด็กทั้งสองเบาๆ

มีแม่เคยปลอบโยน อารมณ์ความรู้สึกของอานอานเล่อเล่อก็มั่งคงขึ้นมามากอย่างเห็นได้ชัด

เล่อเล่อสะอึกสะอื้น มองดูแม่ของตัวเองด้วยความน่าสงสาร “ท่านแม่ ของกิน ของกินไม่มีแล้ว พวกเราจะหิวท้องหรือไม่?”

อานอานก็มองดูแม่ของตัวเอง บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความกังวลเช่นกัน

ไม่ง่ายที่สองวันนี้จะได้กินอิ่ม เขาไม่อยาก เขาไม่อยากหิวท้องอีกแล้ว

“ไม่” ลั่วเสี่ยวปิงสีหน้าเด็ดเดี่ยว

เห็นเด็กทั้งสองไม่เชื่อ ลั่วเสี่ยวปิงกล่าวว่า “พวกเจ้าลืมไปแล้วหรือว่าแม่แอบซ่อนอาหารเอาไว้?”

ได้ยินดังนั้น เล่อเล่อก็หยุดน้ำตาไว้ แต่ยังสะอึกสะอื้นอยู่ กลับเป็นอานอานที่คิดได้ว่าท่านแม่ซ่อนอาหารไว้ แววตาเปล่งประกาย หมุนตัววิ่งไปทางด้านนอก

ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่าอานอานต้องการไปทำอะไร จึงอุ้มเล่อเล่อขึ้นมาแล้วตามไป

ครู่เดียว ลั่วเสี่ยวปิงก็อุ้มเล่อเล่อมาถึงที่วางฟืน เห็นเพียงอานอานพยายามออกแรงดึงกองฟืน จากนั้นข้าวสารแป้งหมี่ที่ลั่วเสี่ยวปิงซ่อนไว้ก็ปรากฏออกมาแล้ว

เมื่อเห็นข้าวสารแป้งหมี่เหล่านี้ บนใบหน้าน้อยๆของอานอานจึงได้ผ่อนคลายเล็กน้อย เล่อเล่อจึงยิ้มออกแล้ว “ดีจังเลย พวกเราไม่ต้องหิวท้องอีกต่อไปแล้ว”

เห็นท่าทางของเด็กสองคนที่มีความสุขเพราะมีอาหาร ลั่วเสี่ยวปิงวางเล่อเล่อลง มองไปที่เด็กทั้งสองด้วยใบหน้าที่จริงจัง “อานอานเล่อเล่อยังจำสิ่งที่แม่เคยบอกได้หรือไม่ว่าหลังจากนี้จะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าหิวอีก?”

เล่อเล่อสีหน้างงงวย แต่ก็ยังพยักหน้าแล้ว

อานอานพยักหน้า มองดูแม่ของตัวเองนิ่งๆ

เห็นดังนี้ ลั่วเสี่ยวปิงจึงกล่าวต่อ “แม่ไม่ใช่แม่คนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้แม่หาเงินเป็น หลังจากนี้จะไม่ปล่อยให้พวกเจ้ามีโอกาสได้ท้องหิวอีกเด็ดขาด พวกเจ้าจำไว้รึยัง?”

ที่ได้เน้นย้ำเช่นนี้ เป็นเพราะลั่วเสี่ยวปิงไม่หวังว่าหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีกในคราวหน้า เด็กทั้งสองยังจะเป็นห่วงเรื่องทนหิวอีก

จากมุมมองของนาง อานอานเล่อเล่อยังเล็ก นางหวังจะให้พวกเขาสามารถเติบโตขึ้นมาได้อย่างปลอดภัยไร้กังวล ไม่ปรารถนาให้พวกเขาต้องเป็นกังวลเพราะเรื่องอาหารการกินในตอนอายุน้อยๆ เป็นห่วงว่าจะต้องหิวท้องทั้งวัน เช่นนี้จะทำให้พวกเขาขาดความรู้สึกปลอดภัยตั้งแต่ตอนยังเด็ก

“จำได้แล้ว” อานอานเล่อเล่อตอบพร้อมกัน

เห็นดังนี้ อารมณ์จิตใจของลั่วเสี่ยวปิงจึงได้ผ่อนคลายลงมาในที่สุด

เห็นท่าทีผ่อนคลายลงของท่านแม่ เล่อเล่อจึงโถมเข้าสู่อ้อมอกของลั่วเสี่ยวปิง “ท่านแม่ดีจริงๆเลย”

น้ำเสียงอ่อนโยนน่ารัก ทำให้อารมณ์ของลั่วเสี่ยวปิงที่เพราะถูกปล้นของนั้นเปลี่ยนเป็นดีขึ้นในพริบตาแล้ว

เพียงแต่ ขณะที่หันหน้าไปมองดูอานอาน กลับเห็นอานอานมีสีหน้าจริงจัง ท่าทางน้อยๆดูเหมือนว่าจะยังมีท่าทางไม่ค่อยมีความสุขนัก

เมื่อเห็นแม่ของตัวเองมองมา อานอานจึงได้เปิดปากถามถึงคำถามที่อยู่ในใจ “ท่านแม่ เช่นนั้น สิ่งของเหล่านั้นที่ถูกขโมยไปจะทำอย่างไรล่ะ?”

อานอานรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย สิ่งของเหล่านั้นเป็นของที่ท่านแม่ซื้อมาด้วยเงินที่หามาได้อย่างลำบากเชียวนะ