แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 284

เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็ตักกับข้าวในหม้อออกมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน ให้หญิงชราซูทำต่อก่อนจะกล่าวกับหลี่อิง “ข้ารู้ว่าเจ้าอยากเรียนด้วยใจจริง”

หลี่อิงได้ยินก็ดีใจ นึกว่าลั่วเสี่ยวปิงจะรับปากแล้ว

กลับได้ยินลั่วเสี่ยวปิงกล่าวอีก “แต่ ข้าไม่อยากสอน”

“ทำไมล่ะ?” หลี่อิงไม่อยากจะเชื่อ ลืมอารมณ์ที่ปกปิดสิ้นเชิง

“เสี่ยวอิง!” แม่นางจ้าวทั้งร้อนรนทั้งกลัว ตวาดเรียกหลี่อิงเสียงหนึ่ง

หลี่อิงถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมา แม้เจ็บใจ แต่กลับก้มหน้างุด “ขอโทษเจ้าค่ะ นายหญิง ข้า...”

“งั้นข้าจะบอกเจ้าว่าทำไม” ลั่วเสี่ยวปิงไม่รอให้หลี่อิงกล่าวจบก็พูดขึ้นอย่างชืดๆ “วิชาของข้า ข้าอยากสอนใครก็สอนคนนั้น และข้าแค่อยากสอนคนที่รู้หน้าที่ตัวเองและซื่อสัตย์เท่านั้น ส่วนเจ้า เป็นเช่นนั้นหรือไม่?”

หลี่อิงเงยหน้า อยากบอกมากว่าตนใช่ แต่เมื่อสบกับนัยน์ตาเย็นชาของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ถ้อยคำที่จะเอ่ยออกกลับกลืนกลับลงไปดื้อๆ

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่อยากพูดมากอีก เพียงเดินออกไปข้างนอกพลางกล่าวกับแม่นางจ้าว “เจ้าไปเรียกสามีเจ้ามา”

แม่นางจ้าวสีหน้ากระวนกระวาย แต่ก็ยังไปตามหลี่ต้าจากด้านหลัง

ก่อนหลี่ต้าจะมา แม่นางจ้าวบอกเล่าเรื่องที่เกิดทางนี้ให้เขาฟังแล้วรอบหนึ่ง

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง หลี่ต้าก็คุกเข่าลงด้วยความระวังจนไม่สงบ “ข้าน้อยอบรมไม่ดีเอง นายหญิงโปรดลงโทษด้วยขอรับ”

ลั่วเสี่ยวปิงมองหลี่ต้า ภาพพจน์ชายชาวสวนซื่อสัตย์ในหน้าที่ผิวดำเมี่ยมคนหนึ่ง

เขาไม่เหมือนกับผู้ดูแลคนอื่นที่หนานซิงหามา ไม่ใช่คนที่บ่มเพาะมาจากกิจการของฉีเทียนเห้า แต่เขาหามาเพื่อนางโดยเฉพาะ เป็นผู้ช่วยดูแลร้านค้า

ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่คิดทำให้เด็ดขาด เพียงแต่พูดด้วยเสียงหนัก “ตอนนี้ก็ไม่ได้ทำให้ข้าเสียอะไร แต่บ้านพวกเจ้าทำสัญญากับข้าแล้ว ครั้งนี้ถือเป็นการตักเตือน หากเที่ยวหน้ายังมีอีก ที่นี่จะไม่เก็บนางไว้แล้วนะ”

หลี่อิงผู้นั้น โดยแท้ไม่มีข้อเสียอะไร แต่กลับมักใหญ่ใฝ่สูงนัก ในสถานการณ์ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจะเจียมตัวในฐานะ พอเจ้าดีด้วยหน่อยก็ยิ่งได้คืบเอาศอก ครองตนอยู่ในหน้าที่ไม่ได้

คนเยี่ยงนี้ นางไม่ยินดีเก็บไว้และไม่อยากเก็บไว้ด้วย เก็บไว้รังแต่จะเป็นภัยในภายภาคหน้า เพราะเจ้าไม่รู้ว่านางจะก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นเมื่อไร

ให้โอกาสนางครั้งนี้เพราะเห็นแก่หลี่ต้า

อยู่ที่นี่ ขอเพียงมีทักษะดีด้านหนึ่งก็จะได้โอกาสการถูกปฏิบัติอย่างดีด้วย

แน่นอน โอกาสนี้ใช่จะไร้ขอบเขต แต่อยู่ที่หลี่ต้าจะเลือกอย่างไร

ครั้นหลี่ต้าได้ยินดังนั้นจิตใจก็ตึงเครียด นึกถึงอดีต

เดิมเขาเป็นผู้ดูแลร้านค้าของครอบครัวเศรษฐที่ดินหนึ่งในละแวกนี้ เพราะรู้แต่การจัดการข้าวของประจบไม่เป็น จึงถูกใส่ความขายไป

เดิมทีการถูกขายไปโดยกระทำผิดเช่นเขาอย่างนี้ จะไม่ได้ไปในที่ดีๆ กระทั่งถูกขายไปแล้วยังเป็นสัญญาผูกขาดไปเลยก็ได้

แต่นายหญิงกลับมีเมตตาเป็นพิเศษ ให้ครอบครัวเขาสามคนลงชื่อเป็นสัญญาชั่วคราว ชี้ว่าสิบปีให้หลังหากมีเงินไถ่ถอนสัญญาของตัวเองได้ก็สามารถไถ่ถอนได้

บุญคุณเช่นนี้ เขาไม่มีอะไรตอบแทน เดิมคิดช่วยนายหญิงทำงาน ดูแลของให้ดีก็พอ แต่คิดไม่ถึงว่าลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเองกลับไม่รู้ฐานะตัวเอง

ทันใดนั้นหลี่ต้าก็นึกขึ้นมาได้ ขณะที่เขาเกิดเรื่อง ลูกสาวเคยบอกว่าจะไปเป็นอนุของนายท่าน เช่นนี้เขาก็จะมีทางรอดแล้ว ทว่าเขาคิดเพียงยอมเป็นภรรยาคนจน จะไม่ขอเป็นอนุคนรวย จึงบอกปฏิเสธไป

ขณะนั้นเขาคิดแต่ว่าลูกสาวทำเพื่อตัวเอง ดังนั้นจึงไม่คิดมาก บัดนี้ดูแล้ว เกรงแต่ความคิดลูกสาวคนนี้จะเก็บงำลึกมากมาตลอด ลึกจนเขาแทบไม่รู้จักแล้ว