แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 286

ท่ามกลางความมืด ความตะลึงในดวงตาฉีเทียนเห้าอยู่นานยังคงไม่สลายไป

คลองจักษุเบนจากมือลั่วเสี่ยวปิงไปถึงดวงหน้าลั่วเสี่ยวปิง ความซับซ้อนบนใบหน้าฉีเทียนเห้ามากขึ้นทุกที

ก่อนหน้านี้เสี่ยวปิงบอกกับคนในหมู่บ้านว่าทุกสิ่งที่นางเป็นล้วนร่ำเรียนมาจากเขา จุดนี้เขารู้นานแล้ว เดิมนึกว่านางแอบเรียนอย่างลับๆ ไม่อยากถูกคนอื่นรู้ถึงพูดเช่นนี้ และไม่คิดสืบ

แต่...ตอนนี้ดูแล้วเรื่องจริงมิได้ธรรมดาอย่างนั้น อีกทั้งความลับในตัวนางก็เหมือนไม่เพียงเท่านี้ แต่ความลับของนางเกี่ยวกับที่นางสามารถเสกสั่งของออกมาได้หรือเปล่านะ?

“เจ้าเป็นอะไรไป?” ในห้องมืดเกินไป ลั่วเสี่ยวปิงมองอารมณ์ฉีเทียนเห้าไม่ชัด เห็นฉีเทียนเห้าไม่ขยับจึงอดถามขึ้นไม่ได้ “พิษกำเริบหรือ? เจ้ารีบกินยาถอนพิษเร็ว”

ว่าแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็รีบเดินไปข้างหน้า คลำควานจะป้อนยาถอนให้ฉีเทียนเห้า แต่กลับถูกฉีเทียนเห้าคว้ามือไว้หมับ

ขณะลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะถาม ก็ได้ยินฉีเทียนเห้ากล่าวด้วยเสียงทุ้มหนืด “ข้าไม่เป็นไร”

กลัวลั่วเสี่ยวปิงไม่เชื่อ ฉีเทียนเห้าจึงกล่าวเสริมต่อ “เจ้ายังทำร้ายข้าไม่ได้หรอก”

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินดังนั้นจึงโล่งอก กำลังจะลุกกลับถูกฉีเทียนเห้าดึงเข้าอ้อมอกอีก “เจ้าทำให้ข้าตกใจ ไม่คิดชดเชยข้ายังอยากไปไหนอีก?”

ในเสียงของฉีเทียนเห้าเต็มไปด้วยความสับสนเด่นชัด

สำหรับความลับของเสี่ยวปิง...แต่ละคนล้วนมีความลับ ในเมื่อนางไม่พูด เช่นนั้นเขาก็จะไม่ถาม

อีกอย่าง ความลับของนางแทบเหนือขอบเขตความรู้ของเขาแล้ว ถึงจะถาม เขาก็ไม่รู้ว่าจะถามอย่างไร ส่วนคำตอบ บางทีเขาก็อาจรู้สึกเหนือกว่าที่เขาจะคาดถึงกว่าเดิม

ดังนั้น ไม่ถามไม่สืบ ช่วยนางรักษาความลับจึงเป็นทางเลือกของเขา

สำหรับเขา ขอเพียงเขาได้อยู่ข้างกายนาง อย่างอื่นก็ไม่สำคัญขนาดนั้นแล้ว

ดังนั้นหลังจากคิดได้ ฉีเทียนเห้าจึงมีอารมณ์หยอกล้อลั่วเสี่ยวปิง

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงที่ผ่อนคลายทั้งตัวสติปัญญาก็กลับมา ย่อมฟังความนัยในถ้อยคำของฉีเทียนเห้าออก ‘พรึบ’ หน้าแดงฉับพลัน

ส่วนฉีเทียนเห้าไม่รอให้ลั่วเสี่ยวปิงตอบกลับ อุ้มลั่วเสี่ยวปิงวางบนเตียงทันทีก่อนที่เรือนกายบึกบึนจะทับลงไป...

เช้าวันส่งท้ายปีเก่า เด็กทั้งสองฝึกวรยุทธ์อยู่ในลานบ้านแล้ว

รอจนอานอานกับเล่อเล่อล้างหน้าล้างตาเสร็จเข้าห้องเตรียมเรียกมารดาตื่น ทันใดนั้นก็เห็นว่าปากประตูมารดามีคนยืนอยู่ ทั้งสองตะลึงทันที

หลังจากเห็นดวงหน้าเด็กทั้งสองตกใจตะลึงอย่างชัดเจนแล้วก็เป็นความยินดียิ่ง

“ท่านพ่อ!” เล่อเล่อตะโกนเรียกด้วยความดีใจ กำลังจะกระโจนเข้าหาฉีเทียนเห้า

ทว่าเล่อเล่อเพิ่งวิ่งไปได้ก้าวเดียวก็ถูกเสียงร้องด้านหลังขัดจังหวะ

เล่อเล่อหันไปด้วยความสงสัย แต่แล้วก็เห็นซ่งหลิงหลิงที่ออกมาจากห้องตรงข้ามชี้ฉีเทียนเห้าด้วยใบหน้าเหลือเชื่อ

“เจ้าๆๆ...” ซ่งหลิงหลิงพูดเจ้าสามครั้งแล้วถึงสูดลมหายใจเข้าลึก “เจ้าอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

กล่าวจบ ซ่งหลิงหลิงก็ชี้ไปทางอานอานกับเล่อเล่อ ชี้ไปชี้มา สุดท้ายนิ้วก็หยุดที่ตัวเล่อเล่อ “เมื่อกี้เจ้าเรียกเขาว่าอะไรนะ?”

อานอานกับเล่อเล่อมองกันไปมองกันมา เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมซ่งหลิงหลิงจึงมีปฏิกิริยาเช่นนี้

ฉีเทียนเห้าแค่กวาดมองซ่งหลิงหลิงทำเป็นตื่นตกใจชืดๆ จากนั้นก็เข้าไปกอดอานอานกับเล่อเล่อไว้กับอก มือข้างละคน

“คิดถึงพ่อไหม?” ฉีเทียนเห้ามองเจ้าตัวเล็กทั้งสอง

เล่อเล่อคล้องคอฉีเทียนเห้าขวับ “คิดถึงท่านพ่อแล้ว”

อานอานมองฉีเทียนเห้าสายตาหนึ่งก่อนจะเบือนหน้า พูดหยิ่งนิดๆ “ไม่คิดถึง”

ฉีเทียนเห้า “...” ยังเป็นลูกสาวที่ชิดใกล้