แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 287

ฉีเทียนเห้าส่ายหน้า “เรื่องนี้ยังตรวจสอบอยู่...”

เห็นลั่วเสี่ยวปิงขมวดคิ้วมุ่น ฉีเทียนเห้ากลับไม่อยากให้นางกังวลกับเรื่องนี้ ดังนั้นจึงดึงนางเข้าอ้อมอก “ฉลองปีใหม่ไม่พูดเรื่องให้เสียอารมณ์แล้ว ฟ้าถล่มยังมีคนตัวสูงแบกรับไว้ ถ้าเจ้าเบื่อ บางทีเราอาจทำเรื่องน่าสนใจนิดหน่อยได้นะ”

ฉีเทียนเห้ากำลังพูดก็อุ้มลั่วเสี่ยวปิงเดินไปทางห้อง

ลั่วเสี่ยวปิงกระจ่างในจุดประสงค์ของฉีเทียนเห้า ทันใดนั้นจึงค้อนถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง “ยังต้องอยู่ข้ามปีอีกนะ”

“อืม เราก็อยู่กันนี่”

จากนั้น ริมฝีปากก็ประกบกับริมฝีปากของลั่วเสี่ยวปิง ไม่ให้นางส่งเสียงต่อต้านใดๆ อีก...

วันขึ้นปีใหม่วันนี้ ทุกคนตื่นกันเช้ามาก ทุกคนเพิ่งอวยพรปีใหม่กันก็มีคนจากหมู่บ้านมาอวยพรปีใหม่ที่เรือนฉี

ถ้าเป็นสมัยก่อน ธรรมเนียมของหมู่บ้านต้าซิงทุกคนจะอวยพรปีใหม่ทีละครัวเรือน แต่ปีนี้ทุกคนในหมู่บ้านต้าซิงต่างมีชีวิตที่ดีเพราะลั่วเสี่ยวปิง ดังนั้นจึงซาบซึ้งลั่วเสี่ยวปิงมาก หลั่งไหลมาหาลั่วเสี่ยวปิงที่นี่

ดีที่ฮันหลินคาดเดาสถานการณ์แบบนี้อยู่แต่แรก เตรียมของจำนวนหนึ่งล่วงหน้าแล้ว ใช้เป็นของขวัญให้คนในหมู่บ้านที่มาอวยพรปีใหม่นำกลับไป

บรรดาชาวบ้านมาด้วยความซาบซึ้งและกลับด้วยความซาบซึ้ง

หลังจากต้อนรับการอวยพรปีใหม่รอบหนึ่งแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็พาฉีเทียนเห้าและเด็กทั้งสองไปสกุลจางและบ้านผู้ใหญ่บ้าน โดยให้หนานซิงและไป๋เสายกของขวัญปีใหม่ที่เตรียมไว้

รอจนอวยพรปีใหม่ทั้งสองบ้านและกลับมาแล้ว ก็เห็นชาวบ้านทั้งหมู่บ้านเฉินเจียยกขบวนมาอวยพรปีใหม่กับลั่วเสี่ยวปิง

ถึงลั่วเสี่ยวปิงจะเตรียมของขวัญปีใหม่แต่แรกแล้ว แต่กลับไม่ได้เตรียมของเหมือนกับที่ให้คนของหมู่บ้านต้าซิงนำกลับไป แต่ให้ขนมครอบครัวละหนึ่งห่อ ให้นำกลับไปให้เด็กๆ กินเล่น

ชาวบ้านหมู่บ้านเฉินเจียเดิมก็ติดดิน ที่ขาดไม่ได้คือความซาบซึ้งถ้วนหน้า เพราะสำหรับคนธรรมดาแล้วขนมนั้นเป็นของมีราคา

แต่ที่พวกเขาคิดไม่ถึงคือ เท้าหน้าพวกเขาเพิ่งกลับถึงหมู่บ้านเฉินเจีย เท้าหลังของขวัญปีใหม่ที่ลั่วเสี่ยวปิงเตรียมไว้ก็ให้คนส่งมาแล้ว อีกทั้งยังได้ทุกครัวเรือน ในนั้นนอกจากขนมอบยังมีของประเภทผ้าฝ้าย นี่ทำให้คนของหมู่บ้านเฉินเจียซาบซึ้งลั่วเสี่ยวปิงมากกว่าเดิม

ปีใหม่วันที่สอง ที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงนึกไม่ถึงคือ ครอบครัวอู๋วิ่นเฉิงและหราวชิงหย่าต่างก็มามอบของขวัญปีใหม่ให้นางด้วย

ด้วยเหตุนี้เช้าวันที่สาม จึงนำของขวัญปีใหม่ที่เตรียมแล้วนั่งรถม้าไปด้วยกันทั้งบ้าน

เนื่องจากใกล้กับเมือง ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงไปตระกูลอู๋ก่อน

หลังจากเรื่องตระกูลอู๋นั้น อู๋ฮูหยินใหญ่ก็รู้ความผิดของตัวเองในที่สุด และยอมจำนน ขออภัยต่อสองสามีภรรยา

ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ก็ต้องไม่มีอุปสรรคใดที่ผ่านพ้นไม่ได้อยู่แล้ว ดังนั้นอู๋วิ่นเฉิงและภรรยาจึงย้ายเข้าอยู่ในตระกูลอู๋

ที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงคาดไม่ถึงคือ จิ่นเหนียงก็ตั้งครรภ์ด้วย

ถึงชีพจรจะอ่อนมาก แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับมั่นใจว่าจิ่นเหนียงตั้งครรภ์แล้วจริงๆ

ครั้นคนตระกูลอู๋รู้ข่าว ก็ปลื้มปีติจนหลั่งน้ำตาในช่วงปีใหม่ นอกจากความดีใจ อู๋ฮูหยินใหญ่ยังยัดของดีมากมายใส่รถม้าของลั่วเสี่ยวปิงเป็นการขอบคุณ ลั่วเสี่ยวปิงอยากปฏิเสธก็ทำไม่ได้

เมื่อออกจากตระกูลอู๋ พวกลั่วเสี่ยวปิงก็ไปในเมืองต่อ เพราะตอนที่ถึงในเมืองก็เป็นยามบ่ายแล้ว อวยพรปีใหม่ยามบ่ายไม่ดี ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงพาเด็กๆ ไปพักบ้านที่ฉีเทียนเห้าซื้อ

เรื่องทั่วไปในบ้านย่อยมีคนจัดการโดยเฉพาะ ลั่วเสี่ยวปิงไม่ต้องเก็บกวาดอะไรอยู่แล้ว

ช่วงเวลาบ่ายยังอีกยาวนาน เด็กๆ ก็เข้าเมืองในช่วงปีใหม่เป็นครั้งแรก ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงตัดสินใจพาเด็กๆ ออกไปเดินเที่ยว ฉีเทียนเห้าย่อมติดตามไปด้วยอยู่แล้ว ดังนั้นกลุ่มคนจึงยกขบวนออกจากบ้าน

คนในเมืองกลับไม่เยอะมาก เพราะคนบ้านนอกจัดของปีใหม่เสร็จตั้งแต่เดือนสิบสอง บัดนี้กำลังยุ่งอยู่กับการอวยพรปีใหม่ไปทั่ว ย่อมไม่มีเวลาเดินเที่ยวในเมือง