แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 288

"อืม"อานอานพยักหน้า สำหรับคำขอของเล่อเล่อ เขาเอาตามใจทุกอย่าง

ก่อนที่จะโยนห่วง อานอานเหลือบตามองเจ้าของแผงทีหนึ่ง จากนั้นก็โยนห่วงในมือออกไป

ห่วงถูกโยนออกไป และโยนเข้าเงินก้อนนั้นพอดี

"โอโห เข้าแล้วๆ!"

มีคนในฝูงชนตะโกนออกมา เหมือนกับว่าคนที่โยนเข้าเป็นเขาเสียเอง

ส่วนเล่อเล่อยิ่งดีใจใหญ่ ถึงกับว่ากระโดดขึ้นมา ปรบมือพร้อมตะโกนชมว่าพี่ชายสุดยอดมาก เห็นได้ชัดว่านางดีใจจริงๆ

ส่วนเจ้าของแผงคนนั้นพอเห็นว่าเงินก้อนนั้นถูกโยนเข้าจริงๆ ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป ท่าทางดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก และเศร้าโศกมาก ในที่สุดยังล้มลงกับพื้นพร้อมกับสีหน้าที่ซีดเผือด แถมยังพึมพำในปากว่าจบแล้วๆ

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปที่เจ้าของแผง มิได้เอ่ยเสียงอะไร

เกมส์ก็เป็นแบบนี้ มีแพ้มีชนะ นี่ก็คือกฎของเกมส์ ต่อไปก็มาดูว่าเจ้าของแผงคนนี้จะทำตัวยังไง

สิ่งที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงแปลกใจก็คือ ถึงแม้เจ้าของแผงดูเศร้าโศก แต่ก็ยังคลานขึ้นมาไปหยิบเงินก้อนนั้นแล้วยื่นให้อานอาน

ถึงแม้ตอนที่ยื่นเงินให้มือยังสั่นอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้บิดพลิ้วเลย

เมื่อเห็นฉากนี้ สายตาที่มองไปที่เจ้าของแผงก็เกิดความชื่นชมหน่อยนึง

เห็นได้ชัดว่า สำหรับเจ้าของแผงคนนี้สิบตำลึงถือว่าเยอะเลยทีเดียว มิเช่นนั้นเขาคงไม่เสียใจขนาดนี้

แต่เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์

ลั่วเสี่ยวปิงสะกิดไป๋เสา จากนั้นก็ให้หนานซิงช่วยถือสิ่งเล็กสิ่งน้อยที่เล่อเล่อเลือกมา แล้วก็เดินออกจากฝูงคน

ตอนที่เจ้าของแผงกำลังเก็บแผงด้วยความซึมเศร้า อยู่ๆก็มีรองเท้าปักลายคู่หนึ่งปรากฏต่อหน้า

"วันนี้เก็บแผงแล้ว วันหลังค่อยมาใหม่เถอะขอรับ"เจ้าของแผงไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เก็บแผงต่อ

ในเวลานี้ อยู่ๆก็มีเงินก้อนหนึ่งปรากฏบนชั้นข้างหน้าเขา

เจ้าของแผงเงยหน้าขึ้นมา ได้เห็นหญิงผู้หนึ่งหันหลังไป

ส่วนหญิงผู้นั้นเขาจำได้ว่าเป็นสาวใช้ของครอบครัวเมื่อกี้นี้

นี่มัน......

เจ้าของแผงหยิบเงินก้อนนั้นขึ้นมา น้ำหนักเกินครึ่งโลแน่นอน เขาตกใจมาก เลยรีบวิ่งตามออกไป แต่ไม่เห็นครอบครัวนั้นอีกเลย

เจ้าของแผงรู้สึกทั้งตกใจและซาบซึ้งใจ คุกเข่าไปยังทิศทางที่ครอบครัวนั้นจากไป และกล่าวด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

และในอีกฝั่งหนึ่ง ลั่วเสี่ยวปิงได้พาเด็กๆเดินไปอีกถนนหนึ่ง บนถนนมีขนมมากมายและสิ่งของเล็กๆน้อยๆ

และในขนมเหล่านั้นยังมีของทอดและหมาล่าทั่งด้วย

แน่นอนว่าเครื่องเคียงมีอยู่ที่นางเท่านั้น ถึงแม้คนเหล่านี้เลียนแบบภายนอกได้ แต่รสชาติคงไม่อร่อยถึงไหนหรอก แต่เนื่องจากเป็นของกินที่แปลกใหม่ คนที่ซื้อจึงไม่น้อยเลย

จากนั้นเจอคนขายถังหูลู่ เล่อเล่ออยากได้ ฉีเทียนเห้าเลยพาเล่อเล่อไปซื้อ ลั่วเสี่ยวปิงและอานอานเลยเดินไปข้างหน้าต่อ

อยู่ๆลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกว่ามีคนมาดึงชายกระโปรงของตัวเอง

ก้มหน้าไปดูเห็นว่าคนที่ดึงตัวเองนั้นคืออานอาน

"เป็นไร?"ลั่วเสี่ยวปิงถามด้วยความสงสัย

อานอานมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงทีหนึ่ง จากนั้นชี้ไปที่ร้านข้างๆร้านหนึ่ง

เป็นร้านที่ขายเครื่องสำอาง

นางไม่ใช้เครื่องสำอางอยู่แล้ว แน่นอนว่าอานอานไม่ใช่ว่าจะให้ตัวเองไปซื้อหรอก งั้นก็ต้องมีสาเหตุอย่างอื่น

ระหว่างที่คิดลั่วเสี่ยวปิงก็เดินไปที่ร้านนั้น เห็นว่ามีแม่ลูกคู่หนึ่งเดินออกจากร้านพอดี ของที่ถือในมือทำให้นางรู้สึกคุ้นเคยมาก