แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 296

ลั่วเสี่ยวปิงนึกว่าลั่วเสี่ยวอวี่จะวิ่งมาหาตนเอง แม้แต่ชาวบ้านที่มุงดูกันก็นึกดังนั้น

เพราะถึงแม้ทั้งคู่จะตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังคงเป็นเป็นลูกพี่ลูกน้องกันไม่ใช่หรือ? น้องสาวเกิดเรื่องขึ้นแล้วมาขอความช่วยเหลือจากพี่สาวที่มีความสามารถย่อมเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอย่างไม่ต้องสงสัย

ทว่า สิ่งที่ทำให้ทุกคนต่างคาดไม่ถึงคือ ลั่วเสี่ยวอวี่วิ่งไปตรงหน้าลั่วเสี่ยวปิง กลับไม่แม้แต่จะชายตามองลั่วเสี่ยวปิง แต่วิ่งเข้าไปกอดฉีเทียนเห้าในทันที

โชคดีที่ฉีเทียนเห้าฝีมือดี จึงลากลั่วเสี่ยวปิงหลบเล็บเขี้ยวของลั่วเสี่ยวอวี่ได้ทัน ไม่งั้นหากถูกลั่วเสี่ยวอวี่จับได้จริงๆ เกรงว่าคงจะเป็นเรื่องเป็นราวไม่จบสิ้นแน่ ๆ

เพราะไม่อาจเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของฉีเทียนเห้าได้ ลั่วเสี่ยวอวี่จึงล้มลงไปกับพื้นอย่างหมดสภาพ

แต่ลั่วเสี่ยวอวี่กลับเหมือนไม่รู้จักละอาย นางเงยหน้าขึ้นมองฉีเทียนเห้าด้วยสีหน้าน่าสงสาร “คุณชายฉี ได้โปรดช่วยข้าด้วย”

ลั่วเสี่ยวอวี่เองก็นับว่ามีหน้าตางดงามชวนมอง สีหน้าท่าทางเช่นนี้ ย่อมทำให้ผู้ชายในหมู่บ้านที่มามุงดูรู้สึกสงสาร

มีเพียงฉีเทียนเห้าที่เผยสีหน้าไร้ความรู้สึก แม้กระทั่งสายตาเองก็ไม่มองไปที่ลั่วเสี่ยวอวี่แม้เพียบแวบเดียว

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงที่เห็นท่าทางแบบนี้ของลั่วเสี่ยวอวี่ก็ขมวดคิ้วแน่น

“คุณชายเฉียว ข้าไม่อยากเป็นเมียน้อยของคนที่อายุเยอะกว่าปู่ข้าอีก ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถอะ” ลั่วเสี่ยวอวี่ไม่ตายใจ คุกเข่าคลานไปใกล้ฉีเทียนเห้าหนึ่งก้าว

ในที่สุดสายตาของฉีเทียนเห้าก็มองมาที่ลั่วเสี่ยวอวี่ ทว่ากลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึกว่า “แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า?”

ลั่วเสี่ยวอวี่ที่คลานไปหาฉีเทียนเห้าชะงักกึก ก่อนจะเงยหน้ามองไปยังใบหน้าของฉีเทียนเห้าที่เผยแววเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ยิ่งขับเน้นให้บาดแผลนั่นดูน่ากลัว

ลั่วเสี่ยวอวี่ตัวสั่นสะท้านทีหนึ่งโดยอัตโนมัติ ไม่กล้าคลานไปข้างหน้าอีก

ทว่า แม้ชายผู้นี้จะดูอัปลักษณ์ไปหน่อย แต่กลับดีกับลั่วเสี่ยวปิงมากๆ ไม่เพียงเท่านี้ ซ้ำยังร่ำรวยมากอีกต่างหาก อีกทั้งยังสามารถทำให้พวกชาวบ้านยกย่องเชิดชูลั่วเสี่ยวปิงได้

หากว่านางเองก็สามารถ......ไม่ว่ายังไง ก็ดีกว่าเป็นเมียน้อยของไอ้แก่หงำเหงือกไม่ใช่หรือไง?

คิดได้ดังนั้น สีหน้าของลั่วเสี่ยวปิงก็ยิ่งอยู่ยิ่งดูกระอักกระอ่วน พลางมองฉีเทียนเห้าอย่างน่าสงสาร “คุณชายฉี ข้ายอมเป็นเมียน้อยของท่าน ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถอะ”

ตราบใดที่นางได้เป็นภรรยาน้อยของเขา นางเชื่อว่าตนจะสามารถแทนที่ลั่วเสี่ยวปิงได้

อีกทั้งเสี่ยวจู๋เองก็บอกว่า หากมีคนคนหนึ่งที่สามารถช่วยนางได้ งั้นคนคนนั้นก็ต้องเป็นคุณชายฉี

แม้ที่ผ่านมานางจะดูแคลนล่อเสี่ยวจู๋มาก ทว่าวันนั้นตอนเกิดเรื่องขึ้น หากไม่ใช่เสี่ยวจู๋ งั้นตอนนี้นางก็ได้เป็นเมียน้อยของนายท่านจูนั่นไปแล้ว

ไม่รู้ว่าทำไมเสี่ยวจู๋ถึงต่างจากที่ผ่านมาเป็นอย่างมาก นางมักจะรู้สึกว่าเสี่ยวจู๋น่าจะรู้อะไรบางอย่าง ดังนั้นนางจึงเชื่อในคำพูดของเสี่ยวจู๋

คิดได้ดังนั้น สีหน้าของลั่วเสี่ยวอวี่ก็เผยแววร้อนรนขึ้นเล็กน้อย “คุณชายฉี ข้ายังเด็ก ต้องทำให้ท่านชื่นชอบได้มากกว่าพี่สาวแน่ ๆ”

แต่เดิมตอนที่ลั่วเสี่ยวอวี่บอกว่าจะเป็นเมียน้อยของฉีเทียนเห้า ผู้คนที่มามุงดูต่างตกตะลึงกันถ้วนหน้า

เพราะแม้จะเคยเห็นคนเสนอตัวเป็นเมียน้อย แต่ก็ไม่เคยเห็นใครที่วิ่งมาเสนอตัวจะเป็นเมียน้อยของพี่เขยตัวเองแบบนี้

ทว่าคำพูดต่อมาของลั่วเสี่ยวอวี่ กลับทำให้ทุกคนยิ่งตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

คำพูดนั้นของลั่วเสี่ยวอวี่ กำลังสื่อว่าลั่วเสี่ยวปิงแก่แล้ว ไม่อาจทำให้ผู้ชายชอบได้แล้วไม่ใช่หรือไง? จะแย่งผู้ชายก็แย่งได้หน้าด้านเกินไปหน่อยหรือเปล่า?

มิหนำซ้ำ คำพูดพวกนั้นยังออกมาจากปากของหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานอีก นี่มัน......อุจาดตาชะมัด

อืม แน่นอนว่าแม้ในใจจะคิดว่าอุจาดตา แต่สายตาของทุกคนก็ยังคงจับจ้องความเป็นไปของเรื่องราวอย่างตรงไปตรงมา ดูว่าฉีเทียนเห้าคิดจะรับภรรยาน้อยมาเพื่อเสวยสุขหรือไม่

อีกอย่าง มีจุดหนึ่งที่ลั่วเสี่ยวอวี่พูดถูก นางเด็กกว่าลั่วเสี่ยวปิงจริง

ยังแค่อายุสิบสี่ จะไม่เด็กได้ยังไง? ผู้ชายเองก็ชอบคนอายุน้อยๆแบบนี้ไม่ใช่หรือไง?

อืม แม้ที่จริงลั่วเสี่ยวปิงดูแล้วก็ยังอายุน้อยก็เถอะ

ความคิดของคนอื่นๆ ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ และก็ไม่อยากรู้ ตอนนี้นางทำเพียงมองลั่วเสี่ยวอวี่อย่างเยือกเย็น

ทีแรกยังคิดว่าลั่วเสี่ยวอวี่ดูน่าสงสาร ยังรู้สึกเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย