แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 328

ลั่วเสี่ยวปิงมองหยางฮูหยิน ไม่ได้ตอบคำถามของหยางฮูหยินโดยตรง แต่มองผิวของนางก่อน

คนในวัยสามสิบ เกิดริ้วรอยที่หางตาแล้ว ผิวหน้าอ่อนแอเล็กน้อย แววตาดูเจือความกังวล

วันนี้นางไม่ได้แต่งหน้า ผิวดูหมองคล้ำ และเห็นจุดด่างดำจางๆ

หยางฮูหยินเห็นลั่วเสี่ยวปิงเพียงมองตนโดยไม่พูดอะไร ขณะที่นางคิดว่าลั่วเสี่ยวปิงจะไม่ตกลงช่วยนางและรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้พูดออกมาพอดี “ยื่นมือออกมา”

หยางฮูหยินกับหยินฮูหยินได้ยินคำพูดนี้ต่างก็มีสีหน้าดีใจมาก หยางฮูหยินรีบก้าวเข้าไปหา และยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางที่ดูกระตือรือร้น

เมื่อเห็นท่าทางกระตือรือร้นของหยางฮูหยิน ลั่วเสี่ยวปิงก็แอบถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยไหน อารมณ์วิตกกังวลของผู้หญิงในการมีบุตรก็ไม่ต่างกัน ชาติก่อนที่อยู่กับท่านปู่ นางก็เคยเห็นตัวอย่างแบบนี้มาไม่น้อย

เพียงแต่ บางครั้งยิ่งกังวลมากเท่าไรก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น

หลังจากตรวจชีพจรให้หยางฮูหยิน แววตาของลั่วเสี่ยวปิงก็เกิดความแน่ใจ มันไม่ต่างจากที่นางคิดไว้

“เป็นยังไงบ้างหมอเทวดาลั่ว ข้าจะมีลูกได้หรือไม่” หยางฮูหยินหน้าตากระตือรือร้น

“เอาพู่กันกับกระดาษมา”

เมื่อได้ยินดังนั้น หยางฮูหยินกับหยินฮูหยินก็คิดว่ามีทางแก้แล้ว จึงดีใจมาก ให้คนนำพู่กันกับกระดาษมาทันที

เมื่อพู่กันกับกระดาษมา ลั่วเสี่ยวปิงครุ่นคิดก่อนจะเขียนลงบนกระดาษว่า สูตี้หวง 15 เค่อ, ซานจูอวี๋ 15 เค่อ, โก๋วฉีจื่อ 15 เค่อ, ซานเย่า 30 เค่อ, ทู่ซือจื่อ 20 เค่อ...

กระทั่งหมึกเริ่มแห้ง ลั่วเสี่ยวปิงจึงยื่นสูตรให้หยางฮูหยิน

หยางฮูหยินรับสูตรมาดู แม้นางจะไม่เข้าใจแต่ก็ดูหลายรอบ แล้วมองลั่วเสี่ยวปิงอย่างตื่นเต้น

“หมอเทวดาลั่ว ข้ากินยานี้แล้วจะสามารถตั้งครรภ์ได้ใช่หรือไม่”

ลั่วเสี่ยวปิง “ไม่ได้!”

ไม่เพียงหยางฮูหยินจะสีหน้าขุ่นมัวฉับพลัน แต่หยินฮูหยินก็สีหน้าเปลี่ยนด้วย

“เจ้าล้อข้าเล่นเหรอ” หยางฮูหยินสีหน้าดูแย่มาก ซ่อนความผิดหวังและความโกรธในใจไม่อยู่

เมื่อเผชิญกับคำพูดหยางฮูหยิน ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้รีบร้อน เพียงพูดบางเบา “ท่านถึงวัยหมดประจำเดือนแล้ว ข้าให้ยาปรับสมดุลแก่ท่าน”

แม้ว่าหยางฮูหยินจะอายุประมาณ 30 เท่านั้น แต่อาจเป็นเพราะนางได้รับผลกระทบทางอารมณ์ต่างๆ มาเป็นเวลานาน ดังนั้นจึงมีอาการของวัยหมดประจำเดือน หากไม่ได้รับการปรับสมดุล ถึงหาสาเหตุที่แท้จริงของภาวะมีบุตรยากพบแล้วต้องการตั้งครรภ์โดยพื้นฐานก็เป็นไปไม่ได้

ได้ยินดังนั้น ทั้งคู่ก็ชะงักไป เพราะพวกนางไม่เคยได้ยินคำว่าวัยหมดประจำเดือนมาก่อน

ลั่วเสี่ยวปิงคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกตามตรง ท่านมีความบกพร่องของหยินหยางในไต ทำให้ท่านขี้โมโหหงุดหงิดง่าย นอนไม่หลับและฝันมาก...เป็นกระบวนการที่ผู้หญิงทุกคนต้องเจอ” เพียงแต่คนอื่นเป็นกระบวนการนี้ในวัยกลางคนถึงวัยชรา ส่วนหยางฮูหยินเป็นก่อนกำหนด

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดข้อความข้างหลัง เพราะสิ่งที่แน่นอนคือ หากพูดไปแล้ว เกรงว่าจะมีปัญหาอีกอย่างหนึ่ง

แต่วัยหมดประจำเดือนของหยางฮูหยินเป็นเพียงการเตือนล่วงหน้า หากพบแต่เนิ่นๆ ทุกอย่างสามารถย้อนกลับได้

หากเกิดความล่าช้ากว่านี้ การทำงานในร่างกายจะลดลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และไม่มีใครมีวิธีย้อนกลับผลที่ตามมาได้อีก

เหตุใดตนจึงเต็มใจให้การวินิจฉัยแก่นางโดยไม่คำนึงถึงความชิงชังก่อนหน้านี้

พูดตามจริงแล้วนางไม่อยาก เพราะท้ายที่สุดนางมีความแค้น

แต่ท่านปู่เคยบอกว่าถ้าเป็นหมอ ต้องปฏิบัติตามหลักเกณฑ์ทางการแพทย์

และ ‘ไม่มีความแค้นเคืองต่อหน้าผู้ป่วย’ ก็เป็นหนึ่งในนั้น