แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 330

คนที่เรียกลั่วเสี่ยวปิงนั้นคือหยินฮูหยิน

หยินฮูหยินสั่งหยางซีและหยางฮูหยินซ้ำแล้วซ้ำอีก หลังจากบอกให้หยางซีห้ามกินเนื้อติดมันเด็ดขาดแล้ว ถึงมองไปทางลั่วเสี่ยวปิง

"ตอนที่ข้าไปหาเจ้า เห็นว่าเจ้ากำลังจะออกจากบ้าน ข้าเสียเวลาเจ้ามานานเช่นนี้ ไม่งั้นให้ข้าพาเจ้าไปส่งไหม?"

ลั่วเสี่ยวปิงคิดแล้ว รู้สึกว่าจวนหยางกับจวนกัวไม่ใกล้เลยจริงๆ เลยไม่ได้ปฏิเสธ

ไม่นานลั่วเสี่ยวปิงก็มาถึงจวนกัว

หลังจากบอกเหตุที่มาให้หราวชิงหย่าแล้ว ถึงแม้หราวชิงหย่าจะลังเล แต่ในที่สุดก็ยอมรับ

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ปรึกษาแนวการตกแต่งและเรื่องภายหลังกับหราวชิงหย่าสักครู่หนึ่ง แล้วก็นำเรื่องในเมืองมอบให้หราวชิงหย่าจัดการ ส่วนนางก็พาเด็กๆกลับหมูบ้าน

แต่สิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้คือ ในตอนที่รถม้าของนางออกจากเมืองหลินอาน มีคนหนึ่งมองรถม้าของนางจากไป และปรากฏสีหน้าที่โล่งอกโล่งใจ......

ตอนกลับถึงหมู่บ้านต้าซิง ยังไม่ทันได้ลงรถม้า อยู่ที่ไกลก็เห็นมีคนหนึ่งรออยู่หน้าหมู่บ้าน

คนที่รออยู่นั้นเป็นจางเสี่ยวจวน ลูกชายคนเล็กของผู้ใหญ่บ้าน ตอนที่จางเสี่ยวจวนเห็นรถม้าของลั่วเสี่ยวปิง สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเห็นสีหน้าของจางเสี่ยวจวน ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร เลยลงรถม้าก่อน

"เสี่ยวปิง ข้าทำได้ ข้าทำได้จริงๆ"

อายุยี่สิบห้าแล้ว แต่กลับดีใจราวกับเด็กคนหนึ่ง

ลั่วเสี่ยวปิง"อืม ข้ารู้ว่าเจ้าทำได้แน่นอน"

คนที่ฉลาดและขยันทำงาน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่สำเร็จหรอก

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะว่าโรงงานเซรามิคไม่ให้โอกาสเขาเท่านั้น

คำพูดของลั่วเสี่ยวปิงทำให้จางเสี่ยวจวนอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นสีหน้าก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย ความตื่นเต้นและความซาบซึ้งใจที่ปรากฏในสายตาปิดบังยังไงก็ปิดบังไม่ได้

ไม่นาน ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ไปโรงงานเซรามิคของจางเสี่ยวจวน

ตามจริงแล้วเป็นแค่เตาเล็กๆที่สร้างขึ้นใต้กระท่อมที่เรียบง่ายเท่านั้น

ถึงแม้สถานที่เรียบง่าย แต่สิ่งที่จางเสี่ยวจวนเผาออกมานั้นใสสะอาด เมื่อเทียบกับขวดชุดที่แล้วที่นางสั่งกับโรงงานเซรามิคแล้ว ยังดีกว่าเลย

และข้างๆก็มีเซรามิคที่ลายแตก สามารถเห็นชัดว่าข้างในมีสัญลักษณ์ของดอกกล้วยไม้อยู่ ข้างนอกและข้างในล้วนสมบูรณ์แบบมาก

ในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงสังเกตถึงขวดที่ถูกทิ้งอย่างไม่เป็นระเบียบข้างๆเตา พอเดินเข้าไปใกล้ ลั่วเสี่ยวปิงก็สว่างตา"สิ่งพวกนี้......"

จางเสี่ยวจวนมองไปตามสายตาของลั่วเสี่ยวปิง"อ้อ อันนั้นเผาเสีย จะเอาไปทิ้ง"

ลั่วเสี่ยวปิง"......"นั่นมันเสียตรงไหนเนี่ย?นั่นมันเป็นลายน้ำแข็งในตำนาน!

เป็นโอกาสธุรกิจที่เห็นชัดๆ!

ระงับความตื่นเต้นในใจ ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางจางเสี่ยวจวน"ลุงเสี่ยวจวน เรามาคุยเรื่องร่วมมือกันเถอะ?"

จางเสี่ยวจวนได้ยินเช่นนี้ มองไปทางลั่วเสี่ยวปิงอย่างตื่นเต้น"เจ้าว่ามา"

ลั่วเสี่ยวปิง"ข้าออกเงินสร้างโรงงานเซรามิคให้เจ้าบริหาร ข้ารับผิดชอบเรื่องขาย กำไรที่ได้แบ่งกันครึ่งๆดีไหม?"

จางเสี่ยวจวนอึ้งไปเลย จ้องไปที่ลั่วเสี่ยวปิงอย่างมึนงง เหมือนสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไป

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้อธิบาย เพียงพูดต่อว่า"แต่ข้ามีเงื่อนไขอย่างหนึ่ง"

จางเสี่ยวจวนกลืนน้ำลาย"เจ้าว่ามา"

ลั่วเสี่ยวปิงชี้ไปกองที่'ถูกเผาเสีย' ซึ่งเป็นลายน้ำแข็งแตกที่แท้จริง"สามเดือนนี้เจ้าควรเผาเซรามิคแบบนั้นออกมาร้อยละสามสิบ"