แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 347

"เพียงแค่แม่นางพานสามารถแต่งงานกับต้าหลางของเรา พวกเราก็จะสามารถซื้อบ้านใหม่ข้างบ้านตระกูลพานเพื่อเป็นเรือนหอให้คู่บ่าวสาวได้ ในภายภาคหน้าเพียงแค่ต้าหลางปฏิบัติไม่ดีกับแม่นางพาน พวกเราก็จะสามารถไปสั่งสอนต้าหลางได้ถึงบ้าน และกล่าวถามสองสามีภรรยาได้"

"นอกจากนี้ หลานสาวมีนิสัยชอบเก็บตัว ข้ายังพอมีกำลังที่จะดูแลหลานสาว คงจะไม่ขอรบกวนแม่นางพานหรอก สินเดิมของหลานสาวข้าและตาเฒ่าจะเป็นคนรวบรวมเอง จะไม่ทำให้คู่บ่าวสาวต้องเป็นทุกข์มากเกินไปอย่างแน่นอน"

เพียงแค่พูดคำเหล่านี้ออกมา ไม่เพียงแต่คนอื่นๆ จะตกตะลึง จากต้าหลางก็มีสีหน้าที่ตกใจเหมือนกัน

"แม่ ท่าน......"

จางเฉินซื่อชำเลืองมองจางต้าหลาง "เจ้าอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย"

"แต่ว่า....."

จางเฉินซื่อคาดหวังว่าจะได้ดิบได้ดี "แต่ว่าอะไรกัน? บัดนี้ไม่ใช่ว่าลูกสะใภ้สำคัญที่สุดหรือ? ข้ากับพ่อของเจ้าไม่ได้หลงๆ ลืมๆ นะ อีกทั้งยังมีเอ้อหลางอยู่อีกด้วย เจ้ายังมาเล่นอะไรอยู่อีกเล่า?"

จางต้าหลางไม่ได้พูดจา แต่ภายในใจของจางต้าหลางกลับสะเทือนใจและเป็นทุกข์

แต่ไหนแต่ไรพ่อแม่ก็ไม่เคยพูดเรื่องที่จะมาซื้อบ้านอยู่ข้างๆ บ้าน และก็ไม่เคยพูดว่านับตั้งแต่นี้เสี่ยวเหม่ยจะเข้ามายุ่งเรื่องของพวกเขา

ต้องการจะซื้อบ้านข้างๆ บ้านตระกูลพาน ต่อให้เป็นบ้านหลังเล็กๆ นั่นก็หลายร้อยตำลึง และจะต้องควักเงินในบ้านออกไปอย่างต่อเนื่องหรือไม่?

อีกทั้งเสี่ยวเหม่ย ชัดเจนว่าเป็นลูกสาวของเขา แต่ความหมายของแม่ก็คือ เขาแต่งงานกับเจ้าสาว ก็อาจจะไม่สนใจแม้กระทั่งลูกสาวได้

ถ้าเป็นเช่นนี้จริงๆ เช่นนั้นเขา......

จางต้าหลางเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

และคนตระกูลพาน ก็รู้สึกสั่นสะเทือนเล็กน้อย

คำพูดนี้ของตระกูลจางล้วนพูดถึงสิ่งนี้ ซึ่งไม่อาจพูดได้ว่าไม่บริสุทธิ์ใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังรับปากว่าจะซื้อบ้านอยู่ข้างๆ เช่นนี้ หยิงหยิงจะได้ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สายตาของตนเอง และไม่ถูกรังแกเหมือนเมื่อก่อนอีกใช่หรือไม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน?

ส่วนเด็กคนนั้น ไม่ต้องพูดถึงก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง มีปู่ย่าช่วยส่งเสีย ซึ่งไม่ได้เป็นไรมากจริงๆ

ตรงกันข้ามกับฉวี่จี้ ที่ก่อนหน้านี้ครอบครัวคิดว่าฉวี่จี้สามารถแต่งงานได้

แต่ตระกูลฉวี่ที่อยู่อำเภอใกล้เคียง ไม่ว่าอย่างไรฉวี่จี้ก็ไม่สามารถย้ายไปที่เมืองซีเหอได้

ระยะห่างที่ไกลเช่นนั้น ลูกสาวจะมีชีวิตอย่างไรใครจะไปรู้ได้?

พานหยิงหยิงอยู่นอกฉากกั้นห้อง อันที่จริงนับตั้งแต่เริ่มชอบจางต้าหลาง ภายในใจก็กระวนกระวายเป็นอย่างมาก กลัวว่าครอบครัวของจางต้าหลางจะดูถูกดูแคลนนาง รังเกียจที่นางเคยแต่งงานมาแล้วอีกทั้งไม่สามารถมีลูกได้

แต่พอจางเฉินซื่อพูดคำนี้ออกมา ความกังวลของพานหยิงหยิงก็ถูกขจัดไปโดยสิ้นเชิง เวลานี้ภายในใจของพานหยิงหยิงก็ทั้งตื้นตันใจทั้งดีใจ

ตรงกันข้ามกับการสั่นสะเทือนของตระกูลพาน สีหน้าของฉวี่จี้ไม่สู้ดีนัก

เขารู้ว่าความได้เปรียบของตัวเองอยู่ที่ไหน แต่เพราะสาเหตุที่ไม่สามารถอธิบายของสาวชนบทคนนั้นที่อยู่ตรงหน้า ความได้เปรียบของตัวเองก็ไม่ใช่ความได้เปรียบโดยสิ้นเชิง

สุดท้ายคนตระกูลพานก็กล่าวอำลาก่อน บอกว่าต้องการจะไปปรึกษาหารือกันสักหน่อย ในห้องโถงจึงเหลือเพียงคนสู่ขอของทั้งสองฝ่าย

หลังจากนายท่านพานและพานฮูหยินออกจากห้องโถงไป ก็เป็นธรรมดาที่จะไปถามความคิดเห็นของพานหยิงหยิง

ไม่ต้องเป็นห่วงแม้แต่น้อย พานหยิงหยิงก็จะต้องเลือกตระกูลจางอยู่แล้ว

ถ้าเป็นเมื่อก่อน บางทีคนตระกูลพานก็อาจจะเกลี้ยกล่อมอีกสักครั้ง แต่ครั้งนี้ คนตระกูลพานไม่มีใครเอ่ยปากโน้มน้าวเลยสักคน

เพราะว่าครั้งนี้ ที่พานหยิงหยิงเลือก คนตระกูลพานเองก็เห็นด้วย

ฉวี่จี้ไม่ได้ถูกเลือก เป็นธรรมดาที่จะต้องพาพ่อสื่อแม่สื่อและของหมั้นจากไป ตระกูลพาน ซานหลางพานเจ๋อหยวนเป็นเพื่อนสนิทของฉวี่จี้ จึงต้องการจะไปส่งเขา

ในห้องโถงก็เหลือเพียงสองตระกูลลั่วจางและลั่วเสี่ยวปิง นายท่านพานจึงเอ่ยถึงเงื่อนไข "ในเมื่อพวกท่านบอกว่าจะซื้อบ้านอยู่ข้างๆ บ้าน เช่นนั้นก็ไม่อาจพูดลอยๆ ขึ้นได้ อยากจะแต่งงาน ก็ต้องซื้อบ้านเสียก่อน"

ไม่ใช่ว่าตระกูลพานพูดจาไม่ดี แต่พวกเขากลัวว่าตระกูลจางจะพูดปากเปล่า ถึงเวลาก็จะต้องเสียใจ

จางเฉินซื่อ : "นี่เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว วันพรุ่งนี้.....ไม่สิ วันนี้พวกเราออกไปก็จะไปดูบ้านกันเลย"