แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 348

เมื่อถึงตระกูลหยาง สิ่งที่ลั่วเสี่ยวปิงเห็นดั่งเป็นเมฆหมอกสีดำ

ไม่ว่าจะเป็นหยางฮูหยินหรือคนรับใช้ เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงเข้ามา ทั้งหมดราวกับได้เห็นผู้ช่วยชีวิต

ลั่วเสี่ยวปิงคิดมาก่อนแล้วว่าจะเจอฉากนี้ การแสดงออกจึงสงบนิ่งดังเดิม

เพียงแต่ว่านางไม่ต้องไปจับชีพจรให้หยางซี ฉะนั้นจึงไม่ต้องผ่านภาพเหตุการณ์ที่หนักหน่วงเช่นนั้น

ลั่วเสี่ยวปิงนำยาส่งให้คนรับใช้ และถูกพามายังโถงด้านหน้า

เวลานี้หยางฮูหยินไม่กล้าเย่อหยิ่งและดูถูกลั่วเสี่ยวปิงอีกแล้ว เพราะนางหวังว่าลั่วเสี่ยวปิงจะทำให้นางมีลูกได้ รวมถึงทำให้หยางซีมีร่างกายเหมือนคนปกติ อย่างไรเสียไม่มีใครที่ไม่ปรารถนาให้พระสวามีของตนเองมีร่างกายที่ปกติหรอก

เพียงแต่ว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้สบสายตากับหยางฮูหยินเลย นี่จึงทำให้หยางฮูหยินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอีกทั้งยังรู้สึกละอายใจ

"หมอเทวดาลั่ว เรื่องก่อนหน้านี้.......ต้องขออภัยด้วย"

เรื่องที่หยางฮูหยินกล่าวนี้คือพวกเขาหลอกลั่วเสี่ยวปิงว่าหยางซีไม่ได้ทานเนื้อติดมัน เป็นเพราะพวกเขาพูดปด ฉะนั้นหยางฮูหยินจึงรู้สึกไม่สมเหตุสมผลเป็นอย่างยิ่ง

อันที่จริง พวกเขาไม่เชื่อว่าการทานเนื้อติดมันจะท้องร่วงได้ และล้วนไม่ได้ตระหนักว่าการทานเนื้อติดมันจะมีผลกระทบรุนแรงอย่างมาก

จนกระทั่งหมอที่เชิญมาไม่สามารถแก้ไขปัญหาท้องร่วงได้ ท้ายที่สุดพวกเขาจึงตระหนักได้ถึงการทานเนื้อติดมันว่ามีผลร้ายแรงอย่างไร แต่ก็สายเกินไปแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนั้น ท้ายที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมองหยางฮูหยิน กล่าวอย่างเย็นชาว่า "หยางฮูหยินพูดคำพูดนี้ผิดแล้ว พวกท่านไม่ต้องขอโทษข้าหรอก เพียงแค่รอนายท่านหยางหายดี ข้าจะต้องเอ่ยถามนายท่านหยางสักหน่อยว่าท้ายที่สุดแล้วตั้งใจลดน้ำหนักมากแค่ไหน มิเช่นนั้นท่านกับข้าก็ไม่จำเป็นจะต้องสิ้นเปลืองเวลาเช่นนี้อีก"

ลั่วเสี่ยวปิงกล่าวอย่างไม่เกรงใจเลยแม้แต่น้อย หยางฮูหยินรู้สึกอึดอัดใจ แต่กลับไม่สามารถโต้แย้งได้ ทำได้เพียงนั่งดื่มชาอย่างสงบเท่านั้น

ด้วยเหตุฉะนี้สองคนในห้องโถงต่างดื่มชา และรอการกลับมาของหยางซี

ทางด้านนั้น หยางซีถูกอาการท้องร่วงทำให้นอนกลิ้งไปกลิ้งมา คนทั้งคนนอนอยู่ตรงนั้นราวกับแอ่งดินโคลน ร่างกายส่วนล่างก็สกปรกโสมมเป็นอย่างมาก อย่างไรเสียรูปร่างที่ใหญ่จนเกินไป อันที่จริงก็ไม่มีวิธีที่จะหลีกหนีได้อย่างรวดเร็ว ร่างกายก็หลีกเลี่ยงได้ยาก

อย่าว่าแต่คนรับใช้ถูกความเหม็นเน่าทำให้รับไม่ไหวเลย แม้แต่หยางซีเองก็ทุกข์ทรมานทุกรูปแบบเช่นกัน

หยางซีไม่เคยมีช่วงเวลาไหน ที่รู้สึกผิดจากการทานเนื้อติดมันเหมือนตอนนี้เลย จนถึงกับคิดในใจว่า หากตนเองสามารถดีขึ้นมาได้ ก็จะไม่ทานเนื้อติดมันอีกเลย

ขณะที่หยางซีกำลังร่ำไห้ด้วยความรู้สึกสำนึกผิดอยู่ ในที่สุดคนรับใช้ก็นำยาเข้ามา

เมื่อได้ยินว่าเป็นยาที่หมดเทวดาลั่วสั่งจ่ายให้ หยางซีก็กระตือรือร้นขึ้นมาอย่างฉับพลัน คลานขึ้นมาจากเตียงนอน ยื่นมือออกไปด้วยสีหน้าร้อนใจ "รีบเอายามาให้ข้า......"

ท่าทางที่รีบร้อนนั้น เหมือนดั่งแสงสายันต์ตะวันรอน ทำให้คนรับใช้ตื่นตกใจอย่างมาก......

หลังจากที่ทานยาแล้ว อาการท้องร่วงของหยางซีก็ดีขึ้นมาก เมื่อได้อาบน้ำ และจุดกำยานให้ตนเอง จนแน่ใจว่าบนร่างกายไม่มีกลิ่นเหม็นแล้ว หยางซีจึงกวัดแกว่งร่างกายที่เต็มไปด้วยไขมันของเขาวิ่งไปยังโถงด้านหน้า

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิง หยางซีก็น้ำตาปริ่มราวกับเห็นแม่ และแทบจะคุกเข่าให้ทันที

"หมอเทวดาลั่ว ข้า......"

"หลายวันมานี้นายท่านหยางต้องประสบกับอะไรบ้าง ข้ารับรู้หมดแล้ว เพียงแต่วันนี้ข้าจะต้องพูดในสิ่งที่ต้องพูด หากว่านายท่านหยางไม่มีความตั้งใจและแน่วแน่เช่นนั้น เราก็ไม่จำเป็นจะต้องเสียเวลากันอีกแล้ว"

ไม่รอให้หยางซีกล่าวคำพูดที่ตื่นเต้นจบ ลั่วเสี่ยวปิงก็ชิงพูดก่อนเลย

หยางซีได้ยิน รีบพยักหน้าราวกับตำกระเทียม "มีๆๆ ข้าจะตั้งใจลดน้ำหนักอย่างแน่นอน"

ไม่ต้องพูดถึงความอ้วนที่นำพาความทุกข์ใจมาให้เขา เพียงแค่คราวนี้แม้แต่ห้องส้วมก็วิ่งไปไม่ทัน เขาจะต้องลดน้ำหนักอย่างแน่นอน