แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 349

ลั่วเสี่ยวปิง"ข้ามีเมล็ดพันธุ์ที่สามารถเพิ่มผลผลิตได้ และนาของพวกเจ้ายังคงสามารถปลูกข้าวได้เหมือนเดิม"

หมู่บ้านเฉินเจียอยู่ติดกับหมู่บ้านต้าซิง ก็มีนาข้าวที่ดีมาก การปลูกข้าวไม่ว่าจะอยู่ในสมัยไหนล้วนสำคัญมาก

"แต่พื้นที่ที่แห้งแล้ง ข้าอยากจะนำมาปลูกยาร่วมกับพวกเจ้า"

ลั่วเสี่ยวปิงคิดดูแล้ว สมัยนี้ค่อนข้างจะขาดแคลนยา ถ้าปลูกยาจะได้กำไรมากมาย

แน่นอนแล้ว นางก็ไม่ได้คิดจะปลูกยาที่มีราคาแพง แค่อยากจะปลูกยาทาบาดแผลที่ใช้ในสงคราม และยาที่ใช้กับโรคทั่วๆไป เพราะยาประเภทนี้ใช้กันมาก ในขณะเดียวกันก็ขาดแคลนมากเช่นเดียวกัน

คนหมู่บ้านเฉินได้ยินว่าจะปลูกยา ล้วนใช้สีหน้าที่เหลือเชื่อมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง

สำหรับเหล่าชาวบ้าน ยาเป็นของล้ำค่า เพราะมีหลายๆคนไม่มีเงินไปหาหมอจนกระทั่งป่วยหนักกว่าเดิม

ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าลั่วเสี่ยวปิงจะสอนให้พวกเขาปลูกยา เหล่าชาวบ้านก็รู้สึกเหลือเชื่อและตื่นเต้น ตื่นเต้นจนมือสั่น

"เสี่ยวปิง พวกเรา......ปลูกยาได้จริงหรือ?"ผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านเฉินพูดตะกุกตะกัก

ทำนามาทั้งชีวิต เขาไม่เคยคิดว่ามีสักวันหนึ่งตัวเองจะปลูกยาได้

ลั่วเสี่ยวปิง"ข้าว่าปลูกได้มันก็ปลูกได้แน่นอน"

ก็แค่ยาเท่านั้น สเพซของนางปลูกไปหลายๆรอบแล้ว

ถึงแม้ในชีวิตจริงอาจจะปลูกยากกว่าในสเพซหลายเท่า แต่ขอให้ใส่น้ำแร่วิญญาณหนึ่งหยดเข้าไปในน้ำที่จะราด เชื่อว่าอัตราการอยู่รอดของยาเหล่านั้นน่าจะไม่ใช่ปัญหา

ส่วนด้านอื่นๆ หลี่ต้าจะเป็นคนปรึกษากับชาวบ้านเหล่านี้

ก่อนหน้านี้หลี่ต้าก็เน้นที่ปลูกสิ่งต่างๆ ถึงแม้ไม่เคยปลูกยา แต่ปลูกพืชและดอกไม้มาเยอะแล้ว ยาก็ไม่ต่างกับพืชและดอกไม้มากนัก แม้กระทั่งยาที่นางต้องการนั้นยังปลูกง่ายกว่าพืชและดอกไม้เหล่านั้นอีก ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงมีความมั่นใจมาก

เฉินฟู่ชุนที่เป็นผู้ใหญ่บ้านพอได้ยินคำพูดมั่นใจของลั่วเสี่ยวปิง ความสงสัยในใจก็หายไปหมด

เขาอาจจะไม่ใช่ผู้ใหญ่บ้านที่มีความสามารถ แต่เขารู้อย่างชัดเจนว่า ขอให้เดินตามรอยเท้าของลั่วเสี่ยวปิง ก็จะไม่ผิด

ดูสิ ตอนนี้แต่ละครอบครัวล้วนมีเงินเก็บกันแล้ว

เมื่อนึกถึงที่นี่ เฉินฟู่ชุนพูดด้วยรอยยิ้ม"ก่อนหน้านี้คนในหมู่บ้านล้วนกินไม่อิ่ม เสื้อผ้าก็ใส่ไม่อบอุ่น ตั้งแต่ที่มีเสี่ยวปิง พวกเราได้ผ่านปีใหม่ที่ดี ยังฝากเงินเข้าไปในร้านแลกเงินเทียนเซี่ยด้วย"

เฉินฟู่ชุนทอดถอนออกมาจากใจ พอนึกว่าชีวิตเมื่อก่อนของชาวบ้านกับตอนนี้ มันเหมือนฝันอยู่

"ร้านแลกเงินเทียนเซี่ย?"ลั่วเสี่ยวปิงเลิกคิ้ว

เฉินฟู่ชุนนึกว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้จักร้านแลกเงินเทียนเซี่ย เลยอธิบาย"ร้านที่ไม่กี่วันก่อนเปิดตัวในเมืองหลินอาน ร้านแลกเงินนี้ไม่เพียงแต่ไม่เก็บค่าดูแล แถมยังให้ดอกเบี้ยทุกวัน หลายคนในหมู่บ้านล้วนได้ไปฝากเงินที่นั่น"

ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ว่าร้านแลกเงินเทียนเซี่ยได้เปิดตัวในเมืองหลินอาน เพราะนางไม่ได้ติดตามเรื่องนี้

แต่ร้านแลกเงินเทียนเซี่ยเมืองหลินอานเปิดตัว ก็เท่ากับว่าโอหยางฉี่หยู่กลับมาแล้วสิ?

ลั่วเสี่ยวปิงคิดถูกแล้ว โอหยางฉี่หยู่กลับมาแล้วจริงๆ

หลังจากยุ่งมาหลายเดือน โอหยางฉี่หยู่ดูผอมและดำขึ้น

ตอนที่คนอื่นเตรียมตัวต้อนรับปีใหม่ เขายุ่งอยู่ ตอนที่ถึงปีใหม่ เขาก็ยุ่งอยู่ พอปีใหม่จบสิ้น เขาก็ยังยุ่งอยู่เช่นเคย

ตอนนี้เปิดร้านแลกเงินมาที่เมืองหลินอาน เขาก็กว่าจะโล่งใจลงมาได้

โอหยางฉี่หยู่นั่งอยู่ในห้องพิเศษที่ติดถนนของหอฝูหม่าน และมองหอว่านเซียงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามที่กำลังตกแต่งใหม่ ถามเถ้าแก่ฉินมีอยู่ข้างๆ"ฝั่งตรงข้ามเกิดอะไรขึ้น?"

เถ้าแก่ฉินมองไปที่ฝั่งตรงข้ามทีหนึ่ง แล้วพูดว่า"ร้านถูกขายออกไปขอรับ ได้ข่าวว่าจะเปิดร้านหนังสือแห่งหนึ่ง ชั้นหนึ่งเอาไว้ชิมน้ำชา อ่านและขายหนังสือ ส่วนชั้นสองจะเป็นการชมตัวอักษรพู่กันและภาพวาดต่างๆ มีแต่คนที่มีดวงชะตาถึงขึ้นไปได้"

โอหยางฉี่หยู่ได้ยินเช่นนี้ก็เก็บสายตากลับมา"จุดขายดูดีเลย แต่ไม่ทราบว่าเจ้าของจะสมหวังหรือเปล่า?"

เถ้าแก่ฉินได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ"สมหวังอะไรหรือ?"

โอหยางฉี่หยู่"ไม่มีอะไร......"

หยุดสักพักหนึ่ง พูดต่อ"แต่เจ้าสามารถตรวจสอบดูว่าเจ้าของฝั่งตรงข้ามเป็นใคร"