แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 355

คำพูดของอานอาน ทำให้ทุกคนล้วนหายใจเข้าลึกๆ

ท่องคำตอบออกมา!

นี่เป็นเรื่องที่สุดยอดไปถึงไหนเนี่ย?

ถึงแม้คำตอบล้วนเขียนเองทั้งสิ้น แต่ทุกคนในนี้เมื่อเห็นข้อสอบล้วนปวดหัวมาก เขียนตามสิ่งที่ตัวเองเรียนรู้มา พอจบการสอบก็แค่พอนึกออกว่าตัวเองเขียนอะไรไป ใครจะยังสามารถท่องออกมาได้ล่ะ?

และถึงแม้จำได้ว่าตัวเองเขียนอะไรไป ก็ต้องมีจิตใจแข็งแรงมากพอถึงกล้าท่องต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้

เพราะคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าเป็นตั้งท่านหราว

ตอนที่ทุกคนตกใจอยู่ หราวหยูหลินก็ได้มองไปที่อานอาน ส่วนอานอานก็มองหราวหยูหลินอยู่

คนหนึ่งสังเกตและเกิดความสนใจ อีกคนหนึ่งมีความมั่นใจในตัว

มองไปมองมา อยู่ๆหราวหยูหลินก็รู้สึกว่าอานอานคุ้นเคยมาก แต่นึกถึงไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน

คิดไม่ออกก็เลยไม่คิดอีก หราวหยูหลินพูดตรงๆ"ได้ ข้าจะฟังว่าเจ้าเขียนอะไรไป"

ซุนฟูจื่อได้ยินเช่นนี้ก็ยิ่งรู้สึกกังวล

คิดจะห้าม แต่ถ้าตัวเองพูดในเวลานี้ ก็จะถูกสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ดังนั้นถึงแม้กังวล ก็ทำอะไรไม่ได้

ส่วนอาจารย์สองคนที่เหลือ ตอนนี้ล้วนสังเกตที่อานอาน อยากจะดูว่าอานอานในฐานะที่เป็นเด็กหกขวบจะตอบอะไรออกมาได้

รอบที่สองมีทั้งหมดสามข้อ ข้อแรก มีความคิดอะไรต่อการเรียนรู้

อานอานพูด"ตีหินมีไฟ ถ้าไม่ตีไม่มีแม้แต่ควัน คนเราต้องเรียนรู้ ความรู้ไม่มาหาเราเอง ทุกสิ่งเพิ่งดวงไม่ได้ ความรู้ของคนอื่นนำมาทดแทนความรู้ของตัวเองไม่ได้ ชีวิตวัยรุ่นสั้นมาก ควรรีบเรียนรู้"

หมายความว่า หินเกิดการเสียดสีกันถึงจะเกิดไฟ ถ้าไม่มีการเสียดสีกัน จะไม่มีแม้กระทั่งควัน คนเราก็เช่นกัน ต้องมีการเรียนรู้เท่านั้นถึงจะควบคุมความรู้ได้ ถ้าไม่เรียนรู้ ความรู้ก็ไม่มาหาเปล่าๆหรอก นอกจากเรียนหนังสือแล้ว ยังต้องรู้จักพิจารณา ปฏิบัติให้มาก อย่างนั้นความรู้เหล่านั้นถึงจะกลายเป็นของตัวเอง วัยรุ่นผ่านไปอย่างรวดเร็ว รีบๆใช้โอกาสนี้อ่านหนังสือเธอะ

คำตอบของอานอานทำให้ทุกคนล้วนตกใจมาก

เด็กอายุหกขวบเท่านั้น มีความคิดขนาดนี้ เหลือเชื่อจริงๆ

ข้อที่สอง ความเป็นสุภาพบุรุษต้องเป็นแบบไหน

อานอานตอบมาสี่จุด : สุภาพบุรุษไม่ตำหนิสิ่งที่เป็นจุดด้อยของคนอื่น สุภาพบุรุษไม่บังคับคนอื่นทางสิ่งที่ทำไม่ได้ สุภาพบุรุษไม่บังคับให้คนอื่นทำสิ่งที่ตัวเองไม่ถนัด สุภาพบุรุษไม่ดูถูกสิ่งที่คนอื่นทำไม่ได้

จากนั้นยกตัวอย่างต่างๆมาพิสูจน์

ความคิดที่ชัดเจนเช่นนั้น แม้กระทั่งผู้ใหญ่ก็เทียบเท่าไม่ได้

ตอนที่ทุกคนต่างตกใจอยู่ จ้าวฟูจื่อกลับขมวดคิ้ว

ในเวลานี้ ผู้อำนวยการมา แถมยังมีคนแก่ที่ผมและเคราล้วนขาวหมดมาด้วย

ดูท่าของพวกเขาน่าจะไม่ใช่เพิ่งมา น่าจะแอบดูมานานแล้ว แต่ตอนนี้เพิ่งปรากฏตัว

จ้าวฟูจื่อเดินมาถึงข้างผู้อำนวยการ พูดอะไรอยู่ข้างหูผู้อำนวยการ

ส่วนอานอาน ตอนนี้มองไปทางเว่ยหยวนหมิงที่อยู่ข้างผู้อำนวยการ สีหน้าใจเย็นมาก

ตอนนี้ บรรยากาศค่อนข้างสงบ

หลังจากผู้อำนวยการฟังคำพูดของจ้าวฟูจื่อเสร็จ ก็คุยกับจ้าวฟูจื่อด้วยสีหน้าที่จริงจัง

จากนั้น จ้าวฟูจื่อก็จากไปอย่างเร่งรีบ

หลังจากจ้าวฟูจื่อจากไปได้ไม่นาน ก็มีคนใช้ของสถานบันการศึกษาหลายคนยกโต๊ะและเก้าอี้มาสองอัน จากนั้นวางกระดาษ พู่กัน หมึกและแท่นฝนหมึกไว้บนโต๊ะ

ไม่นาน จ้าวฟูจื่อก็กลับมา ในมือถือกล่องๆหนึ่ง

ผู้อำนวยการเปิดกล่องออก จากนั้นหยิบข้อสอบม้วนหนึ่งออกจากนั้น

ผู้อำนวยการหยิบมาดู จากนั้นก็เรียกชื่อๆหนึ่ง

"ซุนหยุนเหว่ย"

ตอนผู้อำนวยการเรียกชื่อนี้ออกมา ซุนฟูจื่อก็ตัวสั่น เส้นผมถูกปกคลุมด้วยเหงื่อ

เวลานี้ มีนักเรียนอ้วนคนหนึ่งเดินออกมา จากนั้นทำความเคารพใส่ผู้อำนวยการด้วยรอยยิ้มที่ประจบ

"ผู้อำนวยการขอรับ มีเรื่องอะไรหาศิษย์หรือขอรับ"