แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 370

“นางแพศยา ข้าจะฆ่าเจ้า!”

เวลาเดียวกันกับที่มีร่างคนพุ่งมาที่ลั่วเสี่ยวปิง เสียงพูดก็ดังขึ้นพร้อมกัน

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกถึงความอันตราย แต่เนื่องจากตัวเองใกล้โพรงหญ้านั้นเกินไป บวกกับเรื่องเกิดกะทันหันมาก ทำให้เธอตั้งตัวไม่ทันเลยแม้แต่น้อย

มองเห็นมีดตัดฟืนยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้เธอ ลั่วเสี่ยวปิงใจหาย แทบจะใช้สติในเสี้ยววินาทีนั้นขยับร่างของตัวเอง เพื่อพยายามให้หลีกเลี่ยงจุดสำคัญของตัวเอง

และแล้ว วินาทีที่มีดกำลังฟันมาที่ลั่วเสี่ยวปิง ก็มีเสียงดัง “ตั้ง” มีดก็เอียง ลั่วเสี่ยวปิงพ้นจากอันตราย

ไม่มีเวลาคิดอย่างอื่น ลั่วเสี่ยวปิงมองคนร้ายฟ่านลี่ฮัวที่อยู่บนพื้น แววตาก็เย็นชา หยิบกระปุกแป้งออกมากระปุกหนึ่ง ขณะที่ฟ่านลี่ฮัวจะลุกขึ้นมาฆ่าเธออีก ก็รีบสาดไปที่ฟ่านลี่ฮัวทันที

ฟ่านลี่ฮัวที่ตอนแรกยังอยากฆ่าคนอย่างตื่นเต้น ขณะที่ผงแป้งสาดโดนตัวแล้ว ก็ตัวอ่อนล้มลงไป

ฟ่านลี่ฮัวสีหน้าหวาดกลัว “เจ้า เจ้าทำอะไรกับข้า?”

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ตอบฟ่านลี่ฮัว แค่มองนางอย่างเย็นชา

เพราะว่าไม่ไกลจากปากทางขึ้นเขาก็มีโรงงานของลั่วเสี่ยวปิง เสียงตะโกนเมื่อครู่ของฟ่านลี่ฮัวดึงดูดคนมาตั้งนานแล้ว ขณะนี้มีคนออกมา เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงทางขึ้นเขาคือลั่วเสี่ยวปิง ก็พากันขึ้นมา

พอมาถึงตรงหน้าแล้ว มองเห็นฟ่านลี่ฮัวบนพื้น แล้วก็มีดข้างกายฟ่านลี่ฮัว ทุกคนก็เดาออกทันทีว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น “เจ้านาย ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?”

มีคนถามลั่วเสี่ยวปิง สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ลั่วเสี่ยวปิงส่ายหน้า จากนั้นก็พูดกับหญิงคนสองที่ค่อนข้างร่างใหญ่และผู้ชายสองคน “พวกเจ้าช่วยข้าส่งนางไปที่ศาลเมือง บอกว่านางวางแผนฆ่าคน”

ทั้งหลายนี้ช่วยลั่วเสี่ยวปิงทำงาน แน่นอนว่าไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตอบรับ

จากนั้นหญิงสองคนก็ไปพยุงตัวฟ่านลี่ฮัวขึ้นมา ฟ่านลี่ฮัวได้ยินลั่วเสี่ยวปิงจะส่งตัวเองให้ทางการ ก็ระเบิดทันที “ลั่วเสี่ยวปิง เจ้ากล้าส่งข้าไปที่ศาล?”

ลั่วเสี่ยวปิงมองฟ่านลี่ฮัวอย่างเย็นชา “ทำไม่ข้าจะไม่กล้า?”

ฟ่านลี่ฮัวกลืนน้ำลาย จากนั้นพูดว่า “ลั่วเสี่ยวปิง เจ้าทำลายอนาคตลูกชายข้า ข้าฆ่าเจ้าก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เจ้ามีสิทธิ์อะไรส่งข้าไปที่ศาล?”

ถ้าไม่ใช่ลั่วเสี่ยวปิงทำให้คนของบ้านใหญ่และบ้านสองถูกขังคุก เหอซิ่งจะเผชิญเรื่องถูกไล่ออกได้อย่างไร? แล้วยังถูกเพื่อนเรียนหัวเราะเยาะได้อย่างไร?

ถ้าไม่ใช่เพราะเช่นนี้ แล้วจะไปเล่นพนันได้อย่างไร?

ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเพราะลั่วเสี่ยวปิงทั้งนั้น

ถ้าไม่มีลั่วเสี่ยวปิง ตอนนี้ครอบครัวของพวกเขาก็ยังคงใช้ชีวิตที่คนในหมู่บ้านอิจฉา ถ้าหากไม่มีลั่วเสี่ยวปิง เหอซิ่งของนางก็สามารถสอบเข้าเป็นขุนนาง......

ล้วนถูกทำลายเพราะลั่วเสี่ยวปิงทั้งนั้น

คิดถึงจุดนี้ ความเกลียดชังในสายตาของฟ่านลี่ฮัวเหมือนจะล้นออกมาแล้ว “ลั่วเสี่ยวปิง เจ้าไม่ได้ตายดีแน่ ถึงข้ากลายเป็นผีก็ไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่”

ฟ่านลี่ฮัวในตอนนี้เริ่มมีอาการบ้าคลั่งบ้างแล้ว แต่ว่าหลังจากโดนยาผงกระดูกอ่อนของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว นางก็ไม่มีเรี่ยวแรงอะไร คำพูดที่ตะโกนออกมาก็ไม่ได้มีกำลังเท่าไหร่

หญิงสองคนที่พยุงตัวนางมองดูลั่วเสี่ยวปิง เมื่อได้รับสัญญาณจากลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ก็ลากตัวฟ่านลี่ฮัวเดินออกไปแล้ว

ฟ่านลี่ฮัวในเวลานี้ รู้สึกเหมือนสุนัขตายที่ถูกลากตัว แต่ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกรรมที่นางก่อขึ้นเอง

ถ้าหากไม่มีใจคิดร้ายตั้งแต่แรก ตระกูลลั่วของพวกเขาก็ไม่ได้มีจุดจบเช่นวันนี้

รอจนฟ่านลี่ฮัวถูกลากตัวไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็เรียกให้คนงานไปทำงานต่อ

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็เดินเข้าไปในเขาต่อ

แต่ว่าเดินไปเรื่อยๆ รอจนเดินห่างจากหมู่บ้านไกลแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็หยุดเดินกะทันหัน

“ออกมาได้แล้ว!”

ลั่วเสี่ยวปิงพูดกับกลางอากาศ

พูดจบ ท่ามกลางป่าไม้ก็ยังเงียบสงบ บางทีก็ได้ยินเสียงลมพัดผ่านหรือเสียงนกบินผ่าน

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้รีบร้อน เพียงแค่ยืนนิ่ง ไม่ได้ขยับตัว

ฉีเทียนเห้าจัดคนไว้ข้างกายเธอ เธอรู้

ไป๋เสาคืออั้นลิ่ว ยังมีอั้นหวู่ อั้นชีและอั้นปา

อั้นหวู่กับหนานซิงเธอเก็บไว้ข้างกาย ช่วยเธอทำงาน ตอนนี้อยู่ที่บ้าน ไม่ได้พามาด้วย