แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 40

เด็กทั้งสองมีความสงสัยต่อผู้ชายที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน สิ่งนี้ลั่วเสี่ยวปิงคิดไว้ล่วงหน้าแล้ว

แต่ว่าลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่เคยคาดคิดว่าเล่อเล่อจะคิดว่าชายที่บนเตียงนี้เป็นพ่อ ลั่วเสี่ยวปิงตกใจจนเกือบจะสำลักน้ำลายของตัวเอง

เด็กต้องการมีพ่อ สิ่งนี้นางพอจะเข้าใจได้ แต่ถามมาอย่างกะทันหันเช่นนี้ ก็ทำให้นางตกใจขึ้นมาจริงๆ

เพียงแต่มองไปที่ดวงตาน้อยๆที่ตื่นเต้นและคาดหวังนั่นของเล่อเล่อ ลั่วเสี่ยวปิงก็ทำใจไม่ได้ที่จะพูดความจริง

แต่ทำใจไม่ได้ในจุดนี้ก็ไม่สามารถหลอกเด็กๆทั้งสองว่าผู้ชายที่นอนอยู่ตรงหน้าเป็นพ่อของพวกเขาได้นี่ ด้วยเหตุนี้ลั่วเสี่ยวปิงจึงคิดถึงข้อแก้ต่างขณะที่พูดกับจางเฉินซื่อพวกเขา นั่งยองๆลง และมองตรงไปที่เด็กทั้งสอง

“อานอานเล่อเล่อ ลุงท่านนี้เป็นเพื่อนของท่านพ่อพวกเจ้า ตอนนี้เขาพบกับคนไม่ดีได้รับบาดเจ็บ แม่ทำได้เพียงพาเขากลับมาอยู่ที่บ้านของพวกเราระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น”

อานอานได้ยินดังแล้วก็โล่งใจ แต่เล่อเล่อกลับมีสีหน้าผิดหวัง

ปฏิกิริยาที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงของเด็กทั้งสอง ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงสับสนเล็กน้อย

ที่เล่อเล่อต้องการพ่อก็เป็นเรื่องปกติ แต่อานอานโล่งใจเรื่องไปยังไงกันแน่?

ไม่รอให้ลั่วเสี่ยวปิงคิดจนเข้าใจ เล่อเล่อก็ถามลั่วเสี่ยวปิง “ท่านแม่ เพื่อนของท่านพ่ออยู่ที่นี่ เช่นนั้นท่านพ่อก็จะกลับมาใช่หรือไม่?”

ลั่วเสี่ยวปิง“.......”

เป็นดังคาด คำโกหกหนึ่ง ต้องใช้คำโกหกอีกมากมายนับไม่ถ้วนมาทำให้สมบูรณ์

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกเหนื่อยใจมาก

เด็กๆยังเล็กเกินไป ลั่วเสี่ยวปิงทำใจไม่ได้ที่จะต้องโกหกพวกเขาว่าท่านพ่อตายแล้ว

แน่นอน นางก็ไม่สามารถพูดได้ว่าตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าพ่อของพวกเขาเป็นใคร

ด้วยเหตุนี้จึงทำได้เพียงกล่าว “อันนี้แม่ไม่รู้ ต้องรอให้ลุงคนนี้ฟื้นขึ้นมาแล้วถามเขาแล้วล่ะ?”

ลั่วเสี่ยวปิงก็จนปัญญา ไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำให้คำโกหกนี้สมบูรณ์ได้อย่างไร ทำได้เพียงโยนคำถามไปให้ฉีเทียนเห้าที่ยังหมดสติอยู่

ส่วนฉีเทียนเห้าจะร่วมมือในการตอบคำถามเด็กทั้งสองหรือไม่ นี่ก็ไม่ได้อยู่ในการไตร่ตรองของนาง

เพราะ หากว่าเขาไม่ร่วมมือขึ้นมาจริงๆ นางก็ทำได้เพียงขับไล่คนแล้ว

ใครเอาปัญหามาใครก็รับผิดชอบ หากว่าไม่รับผิดชอบ เช่นนั้นก็เป็นธรรมดาว่าให้อยู่ขวางหูขวางตาไม่ได้แล้ว

ความคิดจิตใจของลั่วเสี่ยวปิงล้วนอยู่บนตัวของเล่อเล่อ และไม่ได้สังเกตเห็นอานอานที่อยู่ด้านข้างว่าหลังจากที่ได้ฟังคำตอบของนางแล้ว ในดวงตามีความโกรธเคือง

รอจนขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงสนใจอานอานแล้ว ความโกรธเคืองในตาของอานอานก็หายไปนานแล้ว

เห็นเพียงแค่อานอานมองดูผู้ชายที่ยึดครองเตียงเพียงหลังเดียวในบ้านตัวเองไปอย่างครุ่นคิด ถามท่านแม่ของตัวเอง “ท่านแม่ คืนนี้พวกเรานอนที่ไหน?”

ลั่วเสี่ยวปิง“.......” นางลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

ในบ้านมีแค่ห้องเดียว เตียงเดียว นางให้ชายคนนี้นอนแล้ว พวกนางสามแม่ลูกนอนที่ไหน?

แต่ ผู้ชายบนเตียงก็หมดสติไม่ฟื้น นางก็ยากที่จะเคลื่อนคนออกไป

แม้จะต้องการเคลื่อนย้าย ผู้ชายคนนี้ก็หนักขนาดนี้ ตอนนี้ร่างกายนางก็ผอมอ่อนแอและพละกำลังนั่นก็ไม่มี

เฮ้อ ก็ยังคงเป็นเพราะไม่มีบ้านที่ทำลำบาก

รอพรุ่งนี้นางเข้าเมืองไปขายโสม นางก็จะขอให้คนหาช่างมาสร้างบ้าน

“อย่ากังวล แม่จะคิดวิธี” หลังจากลั่วเสี่ยวปิงปลอบโยนเด็กสองคนแล้ว จึงต้องการเตรียมอาหารเย็น

เพราะวันนี้ต้องขึ้นภูเขา ดังนั้นก็กินเป็นอาหารเช้าและเที่ยง แม้ว่าเวลาตอนนี้ยังเช้าอยู่ แต่เว้นไปนานขนาดนี้แล้วเด็กทั้งสองน่าจะหิวแล้ว

ในเมื่อระหว่างทางได้ตอบรับเด็กสองคนแล้วว่าจะทำโรตีไข่ยัดไส้ไข่ให้ นางจึงไปที่เล้าไก่ก่อน

ที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงประหลาดใจคือ เดิมทีเล้าไก่ซึ่งเดิมควรจะมีไข่เพียงฟองเดียว ด้านในกลับมีไข่ไก่สองฟองวางอยู่นิ่งๆอย่างคาดไม่ถึง