แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 460

ห้องที่อยู่ข้างๆ มีเตียงสองหลัง บนเตียงสองหลังแต่ละเตียงล้วนมีหญิงตั้งครรภ์นอนอยู่

หญิงตั้งครรภ์หนึ่งในนั้นร่างกายไม่ขยับแล้ว ในอ่างข้างๆ มีเลือดจำนวนมาก ผู้หญิงสองสามคนที่อยู่ข้างๆ ต่างก็ทำอะไรไม่ถูก

และหญิงตั้งครรภ์คนนั้นที่อยู่ข้างๆ ก็มีสีหน้าซีดเผือด ริมฝีปากแห้ง ถึงแม้จะไม่ได้หมดสติ แต่เมื่อเห็นสถานการณ์นั้นก็ไม่สู้ดีอย่างมาก เพราะกระทั่งนางจะร้องก็ร้องไม่ออก

เมื่อเห็นสวีจี้เหว่ยเข้ามา ผู้หญิงสองสามคนนั้นก็มีสีหน้าซบเซา "พี่สวี พี่สะใภ้.......ขอโทษ......."

พูดจบ ผู้หญิงสองสามคนก็ร้องไห้โฮขึ้นมา

สวีจี้เหว่ยก็ขาอ่อน คนล้มลงกับพื้น

"เหมยเหนียง——"

สวีจี้เหว่ยร้องเรียกออกมา จากนั้นก็วิ่งโซซัดโซเซมาถึงตรงหน้าของผู้หญิงคนนั้น และร้องไห้โฮ

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ไปดูผู้หญิงคนนั้นก่อน แต่มาถึงผู้หญิงตรงหน้าที่ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว และนำขวดในมือยื่นไปให้

"ให้นางดื่ม"

พูดจบ ก็ไม่ได้สนใจว่าคนที่อยู่ข้างๆ หญิงตั้งครรภ์จะปฏิบัติตามคำพูดของตนเองหรือไม่ และรีบมาที่ข้างเตียงของเหมยเหนียง

"ถอยออกไปก่อน" ลั่วเสี่ยวปิงกล่าว

เมื่อสวีจี้เหว่ยได้ยินก็ถอยออกไปด้วยจิตสำนึก ผู้หญิงคนอื่นๆ ยังรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

เสียงของลั่วเสี่ยวปิงเย็นชาอย่างมาก เพียงแต่ยังไม่ทันได้พูดจาสวีจี้เหว่ยก็เอ่ยปากว่า "ผู้หญิงท่านนี้เป็นหมอ พวกเจ้าหลีกทางให้นางหน่อย"

เพียงผู้หญิงสองสามได้ยินว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นหมอ ก็รีบถอยออกไป เพียงแต่ในดวงตาของพวกนางยังแฝงไปด้วยความเสียใจ และความโศกเศร้าอาดูร

มีหมอเข้ามา แล้วจะทำอะไรได้? คนก็ตายไปแล้ว หมอเข้ามา ก็ช้าไปเสียแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ความคิดของพวกนาง แต่ยื่นมือไปสัมผัสผิวหนังของเหมยเหนียง

เย็นเล็กน้อย แต่มีความยืดหยุ่น

รูม่านตา ขยายเล็กน้อย

เมื่อตรวจชีพจรอีกครั้ง ก็ไม่พบแล้ว

ในที่สุดภายใต้สายตาที่ลังเลสงสัยของทุกคน ลั่วเสี่ยวปิงก็แนบลงบนหน้าอกของเหมยเหนียง เพียงแต่มีเสียงสะอึกสะอื้นขึ้นมาเป็นระยะ นางจึงไม่ได้ยินอะไรเลย

"คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปให้หมด" พอลั่วเสี่ยวปิงพูดออกมา ก็ไม่มีเวลาที่จะไปดูว่าสรุปแล้วหญิงตั้งครรภ์ยังมีชีวิตอยู่หรือว่าตาย มือของนางก็คลำไปบนท้องของหญิงตั้งครรภ์ รับรู้ด้วยสัมผัสอย่างละเอียดรอบคอบ

เด็กในท้องอาจจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ทันใดก็พลิกตัวเล็กน้อย ลั่วเสี่ยวปิงจึงรู้สึกดีใจ

"เด็กยังมีชีวิตอยู่ เร็ว รีบออกไป!" ลั่วเสี่ยวปิงตะโกนเสียงดัง

ในเมื่อเด็กยังมีชีวิตอยู่ เช่นนั้นก็จะต้องรีบผ่าตัดโดยเร็วที่สุด

สวีจี้เหว่ยและคนอื่นๆ ก็ตกตะลึง และไม่ได้ขยับเขยื้อน

"พวกเจ้าอยากให้เด็กตายตามไปด้วยหรืออย่างไร?" เสียงของลั่วเสี่ยวปิงเปลี่ยนเป็นดุดันขึ้นมา

เพียงได้ฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง สวีจี้เหว่ยและคนอื่นๆ ก็ตอบสนองกลับมา "เร็ว ออกไปเร็วเข้า!"

หลังจากนั้น สวีจี้เหว่ยและคนอื่นๆ ก็รีบออกไป

ไป๋เสาก็กำลังจะออกไป แต่ทันใดลั่วเสี่ยวปิงก็เรียกนางเอาไว้ "เจ้ารอก่อน"

ภายในห้องมีหญิงที่จะคลอดบุตรสองคน นางต้องการที่จะมีคนคอยช่วย

ไม่เช่นนั้นช่วงเวลาที่ช่วยชีวิตอยู่ ถ้าหากอีกคนหนึ่งเกิดวภาวะอะไรขึ้นนางก็จะไม่สามารถดูแลได้

เพียงแต่.......

ลั่วเสี่ยวปิงลังเลใจอยู่ชั่วขณะ และนำน้ำแร่วิญญาณขวดหนึ่งส่งให้ไป๋เสา "เจ้าป้อนให้นางดื่มหน่อย แล้วคอยดูแลนางให้ดี หากมีอาการบอกข้าได้ทุกเมื่อ"

ไป๋เสารับขวดยามา แล้วเดินไปยังข้างๆ ผู้หญิงที่กำลังจะคลอดอีกคนหนึ่ง

เวลานี้คาดว่าเป็นเพราะหญิงที่กำลังจะคลอดคนนั้นได้ดื่มน้ำแร่วิญญาณเข้าไป ฉะนั้นคนจึงดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาเล็กน้อย

และเวลานี้นางก็รับรู้ว่าในห้องมีหมอ เดิมทีความสิ้นหวังในดวงตาก็กลายเป็นความหวัง เมื่อไป๋เสาเดินไปถึงข้างเตียงของนาง นางก็ยื่นมือออกมา แล้วจัยมือของไป๋เสาเอาไว้ ในสายตาแฝงไปด้วยความวิงวอน "ช่วยข้าด้วย ช่วยชีวิตลูกของข้าด้วย"

เมื่อไป๋เสาเห็นหญิงที่กำลังจะคลอดผู้นี้ ชัดเจนว่าร่างกายของนางเคยถึงขีดจำกัดแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงห่วงใยลูกที่อยู่ในท้อง

ก็เพราะเช่นนี้ ไป๋เสาจึงไม่ได้ปล่อยมือหญิงที่กำลังจะคลอดลูก