แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 461

ลั่วเสี่ยวปิงสงบจิตใจลง "อย่าขยับ แล้วก็อย่ากังวลใจไปเลย ไม่เป็นอะไรหรอก"

คำพูดของลั่วเสี่ยวปิง ราวกับว่ามีพลังเวทมนตร์ ในชั่วพริบตาหญิงที่จะคลอดลูกอีกคนหนึ่งและไป๋เสาก็รู้สึกสบายใจขึ้นทันที

หมอพูดว่าไม่เป็นอะไร เช่นนั้นจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน

มีความมั่นใจและศรัทธาเช่นนี้ ในใจของหญิงที่จะคลอดลูกอีกคนหนึ่งก็สงบลงอย่างมาก

เพียงแต่มันง่ายดายที่จะปลอบโยนคนอื่น แต่การเอาชนะตัวเองไม่ง่ายดายขนาดนั้น

ลั่วเสี่ยวปิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และยังคงเย็บแผลอย่างแน่วแน่

ยิ่งเสียเวลา เด็กอีกคนก็จะยิ่งอันตราย

สำหรับทุกคนในบ้านนั้น เวลาช่างยาวนานอย่างยิ่ง

ไป๋เสาฟังคำแนะนำของลั่วเสี่ยวปิงและเอามือยันขาของเด็กคนนั้นเอาไว้ เพื่อทำให้เด็กคนนั้นไม่หลุดออกมาอย่างรวดเร็วขนาดนั้น และลั่วเสี่ยวปิงก็สงบจิตใจลง ทำงานในมือให้ดี

ในที่สุด ก็ผูกปม ทายาเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

หลังจากที่เก็บของที่ติดมือมาด้วย และแน่ใจว่าไม่ได้ทิ้งหลักฐานเอาไว้ ลั่วเสี่ยวปิงจึงเดินออกไป และไปยังเตียงของหญิงที่จะคลอดลูกอีกคนหนึ่ง

ดูเหมือนว่าในสายตาของคนในบ้าน เวลาดูเหมือนจะผ่านไปนานเป็นพิเศษ แต่ในความเป็นจริงแล้วความเร็วของลั่วเสี่ยวปิงนั้นรวดเร็วกว่าปกติ กระทั่งเวลาผ่านไปเพียงไม่นาน

ฉะนั้นเมื่อลั่วเสี่ยวปิงเดินไปยังเตียงของหญิงที่จะคลอดลูกอีกคนหนึ่ง อาการของหญิงคลอดลูกคนนั้นยังนับว่าดีอยู่

หลังจากผ่านการตรวจดูแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกว่าหญิงที่จะคลอดลูกคนนี้ยังสามารถคลอดลูกได้ตามธรรมชาติ ก็รู้สึกโล่งอก

ลั่วเสี่ยวปิงใช้ทักษะพิเศษของนางโดยนำเท้าของเด็กยันกลับไป และปรับแก้ไขตำแหน่งให้เด็กในครรภ์ หลังจากทำสิ่งเหล่านี้ดีแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงจึงเล็งเห็นว่าได้จังหวะแล้ว จึงกล่าวว่า : "ออกแรง!"

หญิงที่จะคลอดลูกเดิมทีเคยคลอดลูกมาแล้ว หลังจากได้ยินคำสั่งของลั่วเสี่ยวปิง จึงออกแรงโดยจิตใต้สำนึก ทันใดนั้นหัวเด็กก็โผล่ออกมา

"ดี หายใจเข้าก่อน!"

ลั่วเสี่ยวปิงออกคำสั่ง โดยลั่วเสี่ยวปิงในเวลานี้ลืมไปเลยว่าจริงๆ แล้วตนเองไม่มีประสบการณ์ในการคลอดลูกเลย สีหน้าเคร่งขรึม และออกคำสั่งอย่างแม่นยำ

หลังจากหญิงที่จะคลอดลูกหายใจเข้าลึกๆ แล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดขึ้นอีกครั้ง "ออกแรง ครั้งนี้พยายามครั้งเดียวเลย!"

หญิงที่จะคลอดลูกออกคำสั่งอย่างเชื่อฟัง ออกแรงอย่างเต็มกำลัง

วินาทีต่อมาส่วนร่างก็มีบางอย่างออกมา ทั้งคนก็รู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย จากนั้นเด็กทารกก็ร้องออกมา ถึงแม้ว่าเสียงจะค่อนข้างอ่อนแรง แต่เมื่อเทียบกับเด็กคนก่อนหน้านี้นั้นดีกว่ามาก

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูฉากนี้ ในที่สุดก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกในใจ

หลังจากป้อนน้ำแร่วิญญาณให้กับเด็กคนนั้น ลั่วเสี่ยวปิงตรวจดูอาการของหญิงที่จะคลอดลูกดูแล้ว ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร

และในเวลานี้ ทุกๆ คนได้ยินเสียงเด็กทารกร้องไห้ติดต่อกัน อดไม่ได้ที่จะดีใจกับข่าวดีอย่างคาดไม่ถึง

"คลอดแล้ว คลอดแล้ว ท้ายที่สุดก็คลอดแล้ว" มีคนตะโกนร้องอย่างตื่นเต้น

"แต่ว่า เหมยเหนียงไม่มีลมหายใจแล้วไม่ใช่เหรอ? เพราะเหตุใดจึงสามารถคลอดลูกได้ล่ะ?" มีคนเอ่ยถาม

เพียงแต่หลังจากที่คนคนนี้เอ่ยถาม ก็รู้สึกว่าตนเองพูดไม่ถูกต้อง จึงมองไปยังสวีจี้เหว่ยโดยไม่รู้ตัว

สวีจี้เหว่ยในเวลานี้คุกเข่าลงบนพื้น ใช้มือกุมศีรษะของตนเอง ท่าทางดูทุกข์ทรมาน

เมื่อได้ยินทุกคนพูดถึงเด็ก ในใจสวีจี้เหว่ยก็ยิ่งเศร้าสลด

ถึงลูกจะสำคัญ แต่เขาอยู่ด้วยกันกับเหมยเหนียงมานานหลายปี แล้วก็ไม่สามารถแทนที่ได้

ฉะนั้น เมื่อรู้ว่าตนเองมีลูกอีกคนหนึ่ง สวีจี้เหว่ยไม่เพียงแต่ไม่ดีใจ แต่กลับอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ขึ้นมา

เมื่อได้ยินสวีจี้เหว่ยร้องไห้คร่ำครวญ ทุกๆ คนนังคงเงียบดังเดิม และความสุขบนใบหน้าก็หายไปอย่างมาก

และในเวลานี้ ประตูห้องก็เปิดออกจากด้านใน ลั่วเสี่ยวปิงกับไป๋เสาปรากฏตัวอยู่ในสายตาของทุกคน

รวมถึงสวีจี้เหว่ยด้วย ทุกๆ คนมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง

เมื่อมองเห็นลั่วเสี่ยวปิง สวีจี้เหว่ยก็อดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นจากพื้น

ลั่วเสี่ยวปิงมองเห็นสายตาของทุกคน ใบหน้าสงบนิ่ง "แม่ลูกปลอดภัยดี"