แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 527

เห็นได้ชัดว่ารอบสุดท้ายฮ่องเต้และฮองเฮาล้วนให้ความสำคัญเป็นพิเศษ ฮ่องเต้ยังได้ให้หลี่กงกงที่อยู่ข้างๆเป็นพิธีกรด้วย

สำหรับลำดับคู่แข่งของซ่งฉงปิง ตัดสินผลโดยการจับฉลาก

คนแรกที่ซ่งฉงปิงจับได้คือเว่ยเจ๋อเหวิน

หลี่กงกงมองทั้งสองคน"พวกเจ้าเตรียมพร้อมหรือยัง?"

เว่ยเจ๋อเหวิน"เตรียมพร้อมแล้ว กงกงเริ่มเลย"

หลี่กงกงพยักหน้า ถามว่า"พวกเจ้าเตรียมจะแข่งอะไร?"

เว่ยเจ๋อเหวินได้ยินเช่นนี้ก็มองไปทางซ่งฉงปิงด้วยรอยยิ้ม"ไม่ว่าแข่งอะไรข้าล้วนยอมแพ้"

หลี่กงกง"......"ดังนั้นเมื่อกี้ที่บอกว่าเตรียมพร้อมแล้ว คือเตรียมยอมแพ้หรือ?

ใครๆล้วนคิดไม่ถึงว่าเว่ยเจ๋อเหวินจะยอมแพ้เสียก่อน ล้วนตกใจมาก

ส่วนหลี่กงกงก็มองไปทางฮ่องเต้ซ่งหยุนจาง สีหน้าของซ่งหยุนจางค่อนข้างจะมืดทึบ

เสวี่ยกุ้ยเฟยที่อยู่ข้างๆเห็นเช่นนี้ ปิดปากหัวเราะขึ้นมา"ฝ่าบาทเพคะ ยังไงพวกเขาก็เป็นคนบ้านเดียวกัน ถึงจะแข่งก็คงไม่ใช้ความสามารถเต็มที่หรอก ยอมแพ้แบบนี้ก็ดี เราจะได้ไม่ต้องเบื่อเสียก่อน"

ซ่งหยุนจางโปรดปรานเสวี่ยกุ้ยเฟยที่สุด และคำพูดนี้ของเสวี่ยกุ้ยเฟยก็มีเหตุผล ซ่งหยุนจางไม่ซีเรียสอยู่แล้ว ดังนั้นเลยสะกิดให้หลี่กงกงเริ่มรอบต่อไป

คนที่สองซ่งฉงปิงเลือกได้เป้ยเจิ้งชิง

ความสามารถของเป้ยเจิ้งชิงทุกคนล้วนเห็นกับตา ดังนั้นทุกคนล้วนนึกว่าเป้ยเจิ้งชิงจะเลือกบทกลอนหรือไม่ก็ภาพวาด

แต่เป้ยเจิ้งชิงกลับได้เลือกเครื่องดนตรี

คนในนี้ไม่มีใครเคยได้ยินเป้ยเจิ้งชิงเล่นเครื่องดนตรี เห็นว่าเป้ยเจิ้งชิงเลือกเครื่องดนตรี ล้วนนึกว่าเป้ยเจิ้งชิงมีความสามารถในด้านเครื่องดนตรี เพียงว่าพวกเขาไม่รู้เท่านั้น

แต่ตอนที่เริ่มการแข่งขัน ภายใต้สายตาที่จับจ้องของทุกคนเป้ยเจิ้งชิงกลับได้เลือกซอสองสาย

ทุกคนอึ้งไปเลย

ซอสองสาย......นี่......ไม่เคยมีคนเคยเล่นซอสองสายในงานพระราชวังเลย เพราะเมื่อเทียบกับเครื่องดนตรีอื่นๆ ซอสองสายไม่มีความได้เปรียบอะไรเลย

แต่ทุกคนก็แค่อึ้งสักพักหนึ่ง รู้สึกว่าเป้ยเจิ้งชิงต้องมีความสามารถพิเศษในตัวซอสองสาย จะต้องทำให้ทุกคนสะดุ้งแน่นอน

และความจริงก็เป็นเช่นนี้ เป้ยเจิ้งชิงทำให้ทุกคนสะดุ้งจริงๆ แต่เป็นการสะดุ้งในทางลบ

เพราะเป้ยเจิ้งชิงไม่ได้มีความสามารถพิเศษต่อซอสองสายเลย นั่นมันคือไม่เป็นเลย

ดังนั้นเป้ยเจิ้งชิงเพิ่งบรรเลง ก็เต็มไปด้วยเสียงที่ราวกับฆ่าหมู อย่าว่าแต่เพลิดเพลิน วินาทีนี้ทุกคนล้วนหวังส่าตัวเองไม่มีหู

แต่เป้ยเจิ้งชิงกลับไม่ได้สังเกตแต่ใด ยังคงบรรเลงอยู่อย่างลืมตัว จนกว่าฮ่องเต้ซ่งหยุนจางทนไม่ไหวให้เขาหยุดลง เขาถึงหยุดลง และทุกคนถึงโล่งใจลง

เป้ยเจิ้งชิงวางซอสองสายลง แล้วทำความเคารพต่อซ่งฉงปิง พูดว่า"ขอตัวก่อน!"

ซ่งฉงปิงมองเป้ยเจิ้งชิง สีหน้าแปลกเล็กน้อย

พี่ใหญ่ตั้งใจจะแพ้ให้ตัวเองยังว่าได้ เพราะเขาเอ็นดูตัวเอง

แต่เป้ยเจิ้งชิงไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับตัวเองเลย และก็ไม่เคยได้ยินญาติพูดเลยว่าสนิทกับเขา ทำไมเขาถึงตั้งใจจะแพ้ให้ตัวเองล่ะ?

เมื่อเผชิญกับสายตาที่สงสัยของซ่งฉงปิง เป้ยเจิ้งชิงเพียงปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนโยนต่อซ่งฉงปิง ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น จากนั้นมองไปทางฮ่องเต้ที่โกรธขรึมอยู่

"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ"

ซ่งหยุนจางรู้สึกแต่ปวดหัวมาก โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นใบหน้าที่ดูเหมือนอ่อนโยนของเป้ยเจิ้งชิงก็ยิ่งปวดเข้าไปใหญ่

"เป้ยเจิ้งชิง เจ้าเล่นเครื่องดนตรีไม่เป็นใช่ไหม?"จางหยุนจางถาม

ถ้าเล่นเป็นจะเลือกซอสองสายได้อย่างไร?

ถ้าเล่นเป็น จะดีดซอสองสายจนไม่น่าฟังแบบนี้ได้อย่างไร?

ไม่ นั่นมันเรียกไม่ได้ว่าเป็นการดีดซอสองสาย นั่นเป็นการฆ่าหมูชัดๆ