แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 530

เดิมทีถ้าซ่งหยุนดาไม่พูดประโยคสุดท้ายเรื่องก็จบลงเท่านี้

แต่ซ่งหยุนจางได้พูดประโยคสุดท้าย กลับทำให้หลายๆคนเกิดความคิดขึ้นมาในใจ

ใช่ไง ผู้หญิงที่มีความสามารถอย่างซ่งฉงปิง เหตุใดถึงไม่แต่งงานกับนางล่ะ?

ถึงแม้อายุมากไปหน่อย แถมยังอาจไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์แล้ว แต่ความสามารถอย่างนาง ฐานะอย่างนาง แต่งเข้าบ้านเป็นภรรยาก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้?

และตอนนี้ซ่งฉงปิงได้มัดผมแบบหญิงยังไม่แต่ง ก็เพื่อจะแต่งใหม่ไม่ใช่หรือ?

หลังจากมีความคิดแบบนี้ ก็มีหลายคนตัดสินใจที่จะไปขอแต่งที่จวนอ๋องอี้วหลังจบสิ้นงานเลี้ยง

และในคนเหล่านี้ก็มีซูรุ่ยที่เพิ่งแพ้ให้ซ่งฉงปิงในเมื่อกี้นี้ รู้สึกหน้าแตกมาก

ซูรุ่ยมองซ่งฉงปิง สายตาลึกซึ้งมาก แต่ในสายตาเหมือนมั่นใจว่าจะได้แน่นอน

ส่วนคนตระกูลเว่ยและพวกอ๋องอี้ว หลังจากได้ยินคำพูดของฮ่องเต้ซ่งหยุนจางแล้ว ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

อยู่ๆฮ่องเต้ก็ได้คำแบบนี้ เพื่ออะไร?

ความหมายของฮ่องเต้ไม่มีใครสามารถเดาออกได้ แต่ในเวลานี้ ซ่งหยุนจางได้ให้คนเอาพระราชโองการที่เป็นผ้าสีเหลืองม้วนหนึ่งมา และประทับตราบนพระราชโองการต่อหน้าเหล่าขุนนาง

"ฉงปิง ในเมื่อเจ้าเป็นที่หนึ่งของวันนี้ งั้นพระราชโองการนี้จะเป็นของเจ้า เจ้าอยากจะได้อะไรล้วนเสนอออกมาได้ เหล่าขุนนางจะเป็นพยานให้ด้วย"

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ ก็มองไปทางเสด็จพ่อเสด็จแม่ของตัวเอง

เห็นว่าเสด็จพ่อและเสด็จแม่มองตัวเองอย่างคาดหวัง ซ่งฉงปิงพูดอย่างราบเรียบ"ฝ่าบาทเพคะ เงื่อนไขนี้หม่อมฉันอยากให้เสด็จพ่อเสนอแทนหม่อมฉันเพคะ"

ซ่งหยุนดาได้ยินเช่นนี้ อึ้งเล็กน้อย

"เสด็จพ่อ"ซ่งฉงปิงมองซ่งหยุนดาด้วยรอยยิ้ม"ท่านช่วยเสนอเงื่อนไขแทนลูกเถอะ"

นางรู้ว่าความหวังของพวกเขาคืออะไร

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ให้พวกเขาสมหวังเถอะ

ซ่งหยุนดามองซ่งหยุนจาง เห็นว่าซ่งหยุนจางไม่ได้ปฏิเสธ รู้สึกเจ็บปวดใจมาก

สิ่งที่สมควรเป็นของลูกสาวอยู่แล้ว แต่กลับต้องพึ่งพาลูกสาวไปชิงกลับมา สาเหตุของเรื่องเขาจะไม่รู้ได้อย่างไรล่ะ?

แต่หลายปีนี้เขาเก็บความสามารถของตัวเอง ไม่แย่งชิงใดๆ ไม่ทำตัวเป็นจุดเด่น แต่กลับได้ผลเช่นนี้

อย่างที่คิด ไม่ว่าตัวเองจะทำตัวยังไง ความสงสัยของฮ่องเต้จะไม่มีวันสิ้นสุดใช่ไหม?

ซ่งหยุนดาเก็บความรู้สึกของตัวเอง เดินหน้าหนึ่งก้าว คุกเข่าให้ซ่งหยุนจาง"ฝ่าบาท กระหม่อมไม่มีคำขอใดๆ หวังแต่ว่าฝ่าบาทสามารถแต่งตั้งปิงเอ๋อร์เป็นจวิ้นจู่"

ซ่งหยุนจางได้ยินคำพูดของซ่งหยุนดา กะพริบตาเล็กน้อย แต่กลับส่ายหน้าด้วยความเสียดาย"น้องห้านี่......ข้าบอกแล้วว่าเรื่องนี้เดี๋ยวค่อยว่ากันไม่ใช่หรือ?ยังไงฉงปิงก็เป็นสายเลือดของราชวงศ์ ข้าแต่งตั้งนางเป็นจวิ้นจู่ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล เจ้ากลับใช้เงื่อนไขที่หายากนี้มาขอสิ่งนี้......"

"เฮ้อ ช่างเถอะๆ ข้าไม่ได้พูดชัดเจนเอง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็ยอมรับคำขอของเจ้า แต่งตั้งฉงปิงเป็นเจียเล่อจวิ้นจู่ ประทานให้......อืม ได้ข่าวว่าเจียเล่อเติบโตในเมืองหลินอาน ข้าก็ประทานเมืองหลินอานเป็นศักดินาที่ดินของเจียเล่อ"

เดิมทีซ่งหยุนจางตั้งใจจะไม่แต่งตั้งซ่งฉงปิงเป็นจวิ้นจู่ แต่ตอนนี้กลับพูดเหมือนกับว่าอ๋องอี้วรีบร้อนเกินไป

แต่สรุปเป็นอย่างไร บางคนก็รู้อยู่แก่ใจ อ๋องอี้วซ่งหยุนดาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

ซ่งฉงปิงและซ่งหยุนดาหลายคนคุกเข่าขอบพระทัยพร้อมกัน

หลังจากขอบพระทัยเสร็จ อ๋องอี้วและพระชายาอ๋องอี้วลุกขึ้นมา แต่ซ่งฉงปิงกลับไม่ได้ลุกขึ้น พูดกับฮ่องเต้ซ่งหยุนจางว่า"ฝ่าบาท เมื่อกี้เจียเล่อเดิมพันกับแม่นางและคุณหนูหลายคน ตอนนี้เจียเล่อชนะการแข่งขันครั้งนี้ ฝ่าบาทโปรดเป็นพยานให้เจียเล่อด้วยเพคะ"

นี่คิดจะทวนหนี้ทันที

พอซ่งฉงปิงพูดออกมาเสร็จ ซ่างซูกรมพระคลังเจียงผู่ก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งทันที คุกเข่าให้ซ่งหยุนจาง"ฝ่าบาท นั่นเป็นคำพูดเล่นๆระหว่างแม่นางน้อยเหล่านั้น นับเป็นจริงไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ......"

ถ้าให้หลานสาวของตัวเองตะโกนต่อหน้าทุกคนว่าตัวเองเป็นคนไร้ประโยชน์ งั้นตัวเองจะเอาหน้าไปไว้ไหนล่ะ?

เฉิงเซี่ยงซูหยวนก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่ง พูดว่า"ฝ่าบาท เรื่องระหว่างแม่นางน้อยนั้นไม่กล้ารบกวนฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ......"