แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 575

วันนี้ ประตูของจวนอ๋องอี้วเปิดออก แขกเหรื่อมากมาย

และเพราะแขกเหรื่อมากมาย วันนี้ทั้งสองฝั่งที่ควบคุมไว้นับว่าได้ถูกเปิดออก และแขกเหรื่อสามารถเดินอยู่ในวงกว้างของจวนอ๋องได้

ตอนที่ซ่งฉงปิงกำลังอ่านตำราทางการแพทย์อยู่ ด้านนอกเรือนด้านมีการเคลื่อนไหว

ตามด้วยไป๋ซู่เดินเข้ามา

ซ่งฉงปิงกล่าวถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาเลยว่า“เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

ไป๋ซู่กล่าวว่า“ทางด้านของ สวนหวู่ถามว่าเมื่อไหร่จวิ้นจู่จะพร้อมเจ้าคะ จวิ้นจู่จะไปเมื่อไหร่เจ้าคะ”

ซ่งฉงปิงได้ยิน จึงเปิดตำราทางการแพทย์ลง จากนั้นลุกขึ้น กล่าวอย่างราบเรียบว่า“ตอนนี้เลย”

ซ่งฉงปิงไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าอะไรเป็นพิเศษ ก็พาสาวใช้ทั้งสองคนเดินไปทางสวน

เมื่อซ่งฉงปิงเดินไปถึง แน่นอนว่าได้ถูกจับจ้องสนใจ

และคนที่เป็นตัวหลักของงานอย่างซ่งจินจือ วันนี้สวมใส่สีแดง อยู่ในกลุ่มผู้คนจะโดดเด่นเป็นพิเศษ

หลังจากซ่งฉงปิงกวาดสายตามองซ่งจินจือ ก็ได้ถูกคนเชิญไปนั่ง

เวลานี้ ก็มีคุณชายคุณหนูจำนวนไม่น้อยอยากจะเข้าใกล้ซ่งฉงปิง แต่กลับถูกซ่งฉงปิงที่อยากอยู่เงียบๆปฏิเสธ

การกระทำเช่นนี้ของซ่งฉงปิง แน่นอนว่าทำให้คนจำนวนมากไม่พอใจ

แต่ซ่งฉงปิงไม่สนใจ

และบริเวณลับตา มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องการเคลื่อนไหวของซ่งฉงปิงอยู่ มองซ่งฉงปิงที่กำลังกินอาหารว่างตรงหน้าอยู่

จนถึงตอนที่มือของซ่งฉงปิงสัมผัสโดนเหล้าผลไม้บนโต๊ะ สายตาคู่นั้นเลยตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย

แต่ซ่งฉงปิงใช้เพียงปลายจมูกสูดดม ไม่ได้มีเจตนาที่จะทำอะไรต่อ

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ นัยน์ตาคู่นั้นหรี่ลง จากนั้นจึงออกไป

ทางด้านของซ่งฉงปิง ทำราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น นางรู้สึกเบื่อมากดังเดิม

“เหตุใดจวิ้นจู่ถึงไม่ไปเล่นกับคนหนุ่มสาวเล่า?”

เป็นหูหยานเฉียนที่มีกลิ่นน้ำหอมจางๆเดินมา

ซ่งฉงปิงเงยหน้าขึ้น จิตใต้สำนึกสั่งให้หันไปมองถุงหอมที่อยู่บริเวณเอวของหูหยานเฉียนโดยไม่รู้ตัว จากนั้นกล่าวอย่างราบเรียบว่า“เล่นด้วยกันไม่ได้”

หูหยานเฉียนยิ้ม และไม่ได้ออกไป นางมองหญิงชายเหล่านั้นที่อยู่ด้านในสวน แล้วกล่าวขึ้นว่า”จวิ้นจู่คิดว่า หนึ่งในนั้นมีคนที่คู่ควรกับจินจือหรือไม่?”

ซ่งฉงปิง กล่าวว่า “ข้าไม่รู้จัก”

เย็นชามาก

หูหยานเฉียนไม่ได้โกรธ เพียงแค่ยิ้ม ทว่ากลับไม่ได้พูดอะไรกับซ่งฉงปิงอีก

หลังจากนั้น หูหยานเฉียนก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นนาน

หลังจากหูหยานเฉียนออกไปได้ไม่นาน ก็ได้มีแม่นมเข้ามารายงาน บอกว่าบริเวณแม่น้ำมีการแสดง ขอเชิญให้ทุกคนไปดู

ทุกคนเลยหันเดินไปทาง สวนหวู่ ตอนที่เหลือแค่ซ่งฉงปิง มีสาวใช้คนหนึ่งอยากเข้ามาเตือน แต่กลับไม่กล้า

ซ่งฉงปิงเห็น เลยลุกขึ้นยืน กล่าวกับไป๋ซู่กับไป๋เสาที่อยู่ด้านหลังว่า”ไปกันเถอะ ไปดูความครึกครื้น”

พูดแล้ว นายและเหล่าคนรับใช้ จึงได้ไปทาง สวนหวู่

แต่เดินได้ไม่กี่ก้าว สาวใช้คนหนึ่งก็มาชนนาง

“อ๊ะ——”

เหล้าผลไม้หนึ่งจอกหันไปสาดกระเซ็นบนตัวของซ่งฉงปิง

ถึงปฏิกิริยาการเคลื่อนไหวของไป๋เสาจะรวดเร็ว แต่ทว่าบนตัวของซ่งฉงปิงยังคงถูกเหล้าผลไม้กระเด็นใส่อยู่บ้าง

วันนี้ซ่งฉงปิงสวมใส่ชุดสีฟ้าอ่อน เหล้าผลไม้เป็นสีแดง แม้ว่าคราบเหล้าจะไม่เยอะ แต่กลับมีรอยเด่นอย่างชัดเจน

สาวใช้เห็นอย่างนั้น เลยกล่าวด้วยสีหน้าตื่นตระหนกว่า“ขออภัยเจ้าค่ะจวิ้นจู่ บ่าวมิได้ตั้งใจ ขอจวิ้นจู่โปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ”

สาวใช้คุกเข่าอ้อนวอน

ซ่งฉงปิงมองสาวใช้ด้วยสายตาเย็นชา และจำหน้านางได้

เพราะว่าหากจำไม่ผิด สาวใช้คนนี้ไม่ใช่คนของทางฝั่ง สวนหวู่ แต่เป็นคนของจวนอ๋องอี้วมาช่วยงาน

เสียงอ้อนวอนของสาวใช้ ดึงดูดความสนใจจากป้าที่เป็นผู้ดูแลคนหนึ่ง

ป้ามาถึงจึงได้ถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น สาวใช้บอกสาเหตุ ป้าเลยกล่าวขึ้นด้วยความเดือดดาลว่า“งานแสดงทางด้านนั้นจะเริ่มขึ้นแล้ว นี่เจ้าทำให้จวิ้นจู่เสียเวลาล่าช้า”