แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 576

กลุ่มคนมองไปทางต้นเสียงที่ดังมา จากนั้นรีบตามเสียงนั้นไป ทว่ากลับเห็นเพียงสาวใช้สองคนยืนเฝ้าประตูอยู่ด้วยความกระวนกระวาย

หูหยานเฉียนเริ่มทำหน้าร้อนใจ แต่ไม่นานเมื่ออยู่ภายใต้การที่ทุกคนเป็นประจักษ์พยาน เลยสงบสติลง

“เมื่อครู่พวกเจ้าใครร้องตะโกน?สรุปเกิดอะไรขึ้น?จวิ้นจู่ล่ะ?”หูหยานเฉียนถามทีเดียวสามคำถาม เสียงแหลมกับท่าทางร้อนใจด้วย

สาวใช้สองคนหวาดกลัวคุกเข่าลง

“เป็น เป็นบ่าวตะโกนเองเจ้าค่ะ”หนึ่งในสาวใช้ตอบตัวสั่นงันงก

หูหยานเฉียนมองไปทางนางกล่าวว่า“เกิดอะไรขึ้น?บอกข้ามาให้หมดอย่างชัดเจน อย่าต้องให้ได้รับความตลกขบขันอับอายอยู่ตรงหน้าเหล่าฮูหยินคุณชายคุณหนูเหล่านี้”

สาวใช้ได้ฟัง จึงรีบกล่าวขึ้นว่า“เมื่อครู่จวิ้นจู่น่าจะดื่มเหล้าผลไม้เจ้าค่ะ เมาเล็กน้อย และสาวใช้ข้างกายของจวิ้นจู่กลับไปเอาเสื้อคลุมให้จวิ้นจู่ด้วย พวกเราเห็นเกรงว่าจวิ้นจู่จะหนาว เลยประคองจวิ้นจู่มาพักทางด้านนี้ แต่ชุดบนตัวของจวิ้นจู่ค่อนข้างเปื้อน บ่าวเลยไปหาชุดมาให้จวิ้นจู่ แต่——แต่พอกลับมาก็เห็นจวิ้นจู่นาง นาง——”

สาวใช้พูดถึงตรงนี้ ก็พูดต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

ทุกคนเห็นสาวใช้หนึ่งในนั้นถือชุดใหม่มาจริงๆ

จากนั้น ทุกคนเลยสบสายตากันไปมา

หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับจวิ้นจู่จริงๆ?

เวลานี้ ภายในใจของทุกคนมีความคิดแตกต่างกันออกไป แต่สายตาที่มองประตูที่ปิดสนิท ล้วนมองด้วยสายตาที่สอดรู้สอดเห็นไม่มากก็น้อย

“อ๊า——”

และเวลานี้ ด้านในห้องมีเสียงร้องของผู้หญิงดังออกมา

“เร็ว! จวิ้นจู่ตกอยู่ในอันตราย พวกเรารีบไปช่วยนางกัน”

ตอนหูหยานเฉียนได้ยินเสียงร้อง ในใจได้เกิดความรู้สึกประหลาดพิลึก ยังคิดไตร่ตรองได้ไม่สมบูรณ์ว่ามีความรู้สึกนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮูหยินคนหนึ่งก็ได้ตะโกนเสียงดังลั่นขึ้น จากนั้นตอนที่ทุกคนยังไม่ได้สติกลับมา มือข้างหนึ่งก็ได้ผลักประตูเปิดออก

เมื่อเห็นว่าฮูหยินผู้นั้นคือใคร ทุกคนต่างรู้ดีอยู่แก่ใจแล้ว

เพราะนางเป็นคนเคยพาลูกชายมาพูดเรื่องสู่ขอแล้ว แต่ทว่ากลับถูกปฏิเสธ นางเป็นฮูหยินของขุนนางระดับสอง

ตอนรู้ว่าเกิดเรื่องกับซ่งฉงปิง นางที่มีความเดือดดาลภายในใจเหตุใดถึงไม่พุ่งเข้าไปคอยผสมโรงล่ะ?

ประตูห้องเปิดออกกว้าง ไม่นานทุกคนเลยได้เห็นสภาพการณ์ในห้องอย่างชัดเจน

ทุกคนได้เห็นซ่งจินจือที่ก่อนหน้าพูดคุยสนุกกับทุกคนอยู่ เวลานี้เสื้อผ้าหลุดลุ่ยและถูกชายในชุดน้ำเงินโอบอยู่ในอ้อมอก

จนกระทั่ง บนตัวของซ่งจินจือยังมีรอยที่ไม่ขัดเจนด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นคือชุดบนตัวของ ซ่งจินจือปิดเรือนร่างได้เพียงเล็กน้อย

หูหยานเฉียนชะงักงัน นางคิดไม่ถึงเลย คิดไม่ถึงว่าคนด้านในจะเป็นลูกสาวของตัวเอง

สมองขาวโพลนทันที ชั่วประเดี๋ยวเดียว หูหยานเฉียนก็สีหน้าดูไม่ได้ กล่าวว่า “ทหาร เอาคนต่ำช้าผู้นี้ไปสังหารให้ข้าเสีย!”

“วันนี้พระชายารองไม่ใช่ว่าต้องการเลือกสามีให้พี่จินจือหรือ? ข้าว่าท่าทางคุณชายท่านนี้ยอดเยี่ยมมาก คิดว่าน่าจะเป็นสามีที่พี่จินจือเลือกแล้วละสิ!”

เวลานี้จู่ๆเสียงของซ่งฉงปิงก็ดังมา

หูหยานเฉียนได้ยินเสียงของซ่งฉงปิง สีหน้าเปลี่ยนทันที นางจ้องมองไปทางซ่งฉงปิงด้วยความโมโห

เวลานี้ เผชิญหน้ากับการจ้องเขม็งของหูหยานเฉียน ซ่งฉงปิงได้แต่ยิ้มกล่าวว่า“แต่สามีที่พี่จินจือเลือก พระชายารองต้องการที่จะสังหาร แบบนี้ไม่ใช่ว่าพี่จินจือจะต้องเสียใจหรือ?”

คำพูดของซ่งฉงปิง ยิ่งทำให้หูหยานเฉียนสีหน้าอึมครึมมากขึ้น

ได้เห็นซ่งฉงปิงที่เดิมทีควรจะเป็นคนอยู่ด้านในตั้งแต่แรกแต่ดันกลายเป็นซ่งจินจือ อีกทั้งได้ยินซ่งฉงปิงพูดสิ่งเหล่านี้ คนที่อยู่ในเหตุการณ์เหมือนเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว เวลานี้ทั้งหมดต่างเงียบงัน จนกระทั่งแทบจะทำเหมือนไม่เคยปรากฏตัวอยู่ที่นี่ด้วย

“พระชายารอง เป็นคุณหนูจินจือนัดหมายข้าน้อยมาขอรับ ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าน้อยเลย หากท่านสังหารข้าน้อย ข้าน้อยไม่ได้รับความยุติธรรม ถูกใส่ความจนรันทดอดสูเสียยิ่งกว่าโต้วเอ๋อเสียอีกขอรับ”