แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 581

ที่หน้าจวนอ๋องอี้ว คนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันและชี้ไม้ชี้มือพูดคุย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีแนวโน้มที่คนจะมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ

“เจ้าเคยได้ยินหรือเปล่า”

“เคยได้ยินสิ”

ที่หน้าจวนอ๋องอี้ว คำพูดที่ได้ยินบ่อยที่สุดก็คือคำพูดนี้

ทันใดนั้นก็มีคนถามขึ้นมา

“เอ๊ะ พวกเจ้าได้ยินสิ่งใดรึ ข้าแค่ตามคนอื่นๆ เข้ามาดูเฉยๆ ไม่รู้เลยสักอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเจ้าช่วยเล่าให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่”

ทันใดนั้นคนผู้นี้ก็ถูกคนจำนวนมากเข้ามารุมล้อม

เมื่อมีคนที่ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราวเข้ามาแบบนี้ แบบนี้ก็จะตอบสนองความอยากซุบซิบนินทาของพวกเขาได้พอดีมิใช่หรือ

“เจ้ายังไม่รู้อีกรึ ได้ยินมาว่าเจียเล่อจวิ้นจู่แห่งจวนอ๋องอี้วเคยอาศัยอยู่ที่หอนางโลม”

“ยิ่งกว่านั้นอีก ข้าได้ยินมาว่าเจียเล่อจวิ้นจู่เคยนอนกับชายในหอนางโลม แถมยังเคยท้องให้กำเนิดลูกสองคนในคราวเดียว”

“... ท้องเด็กสองคน เกรงว่าพ่อของเด็กจะไม่ใช่คนเดียวกันละสิ”

“.....”

กล่าวได้ว่าในระยะเวลาสั้นๆ เรื่องที่เจียเล่อจวิ้นจู่ถูกขายให้กับหอนางโลมรวมถึงเรื่องที่เคยท้องลูกสองคนก็ถูกเล่าลือไปในเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

กว่าอ๋องอี้วจะรู้ก็สายเกินไปเสียแล้ว

ณ จวนอ๋องอี้วในเวลานี้ อ๋องอี้วกำลังร้อนใจจนหัวหมุน

เว่ยหวินซีเองก็มีสีหน้าร้อนใจ “ท่านอ๋อง ระ... เรื่องนี้... ปิงเอ๋อร์ของเรา นาง...”

เมื่อเห็นพระชายาของตนร้อนใจ อ๋องอี้วซ่งหยุนดาจึงกลายเป็นฝ่ายที่สงบลง

“ใครก็ได้ เข้ามา”

ซ่งหยุนดาเอ่ยออกมา

ในไม่ช้าก็มีองครักษ์ปรากฏตัวออกมา

ซ่งหยุนดาออกคำสั่งด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “ไปโรงเรียนรับซื่อจื่อกลับมา เดินประตูหลัง แล้วก็ให้คนพาคุณชายน้อยกลับตระกูลเว่ยด้วย”

ซ่งหยุนดาจัดการมากมายเช่นนี้ เพราะกังวลว่าซ่งเฮงจะเป็นเหมือนเมื่อก่อน ที่หุนหันทำสิ่งต่างๆ โดยไม่สนใจอันตรายใดๆ เพื่อปิงเอ๋อร์

ส่วนลูกของปิงเอ๋อร์ ท่ามกลางข่าวลือที่ถูกตีแผ่ไปแบบนี้ ทั้งยังไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังคือใคร ถ้าคนพวกนั้นรู้ฐานะของเด็กทั้งสองคน เกรงว่าพวกนั้นคงจะลงมือเด็กทั้งคู่ด้วย

ด้วยเหตุนี้เขาจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยก่อนจะมีอะไรเกิดขึ้น

“ตอนไปตระกูลเว่ย อย่าลืมบอกเรื่องที่เกิดขึ้นทางนี้กับท่านพ่อตาของข้าด้วย”

องครักษ์รับคำสั่งและออกไป

เว่ยหวินซีเดินเข้ามาจับมือซ่งหยุนดาไว้แน่น “ท่านอ๋อง ให้คนไปหาปิงเอ๋อร์เถิดเพคะ ถ้าปิงเอ๋อร์ไปปะทะกับกลุ่มคนที่อยู่ข้างนอกเข้าล่ะ จะทำอย่างไร”

ซ่งหยุนดาได้ยินดังนั้นจึงตบมือของเว่ยหวินซีเบาๆ เพื่อปลอบโยน “อย่ากังวลไปเลย ข้าให้คนออกไปหาปิงเอ๋อร์แล้ว คิดว่าอีกไม่นานเดี๋ยวกลับมาแล้วละ”

เว่ยหวินซี “ท่านอ๋อง สิ่งที่พวกเขาพูดกัน...”

แม้ว่าเว่ยหวินซีจะพูดออกมาเพียงแค่นั้น แต่ซ่งหยุนดาก็เข้าใจ

ถึงอย่างไรปิงเอ๋อร์ก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขาตั้งแต่เล็กๆ เรื่องที่ปิงเอ๋อร์เคยผ่านประสบการณ์อะไรมาบ้าง ถึงพวกเขาจะตรวจสอบมาบ้างแล้วก็ไม่มีทางเข้าใจอย่างถ่องแท้อยู่ดี

แต่ว่า... แล้วมันยังไงล่ะ

ซ่งหยุนดากล่าวว่า “เราต้องเชื่อใจปิงเอ๋อร์”

ขณะที่กล่าวคำนี้ออกมา ซ่งหยุนดาก็นึกถึงฉีเทียนเห้า คนที่เขาเดาว่าเป็นบิดาของหลานทั้งสองคน

แต่เขาก็เคยได้ยินคำพูดที่ว่าเมื่อมีข่าวลือก็ย่อมมีมูล

ดังนั้นซ่งหยุนดาจึงกล่าวต่อไปว่า “แม้ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดจะเป็นความจริง นั่นก็ต้องเป็นเพราะปิงเอ๋อร์ไม่มีทางเลือก ไม่ว่าอย่างไรปิงเอ๋อร์ก็เป็นลูกสาวของเรา”

ซ่งหยุนดาเอ่ยปลอบโยนเว่ยหวินซี เว่ยหวินซีเอ่ยด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ใช่แล้ว ปิงเอ๋อร์เป็นลูกสาวของเรา”

ทั้งสองคนรอคอยและคอยปลอบโยนซึ่งกันและกัน

ทว่าทันใดนั้นเอง คนเฝ้าประตูก็เข้ามารายงานข่าวใหม่จากข้างนอก

“ท่านอ๋อง มีแม่ลูกคู่หนึ่งมาอยู่ที่ด้านหน้า ชายหนุ่มที่แต่งกายเหมือนปราชญ์บอกว่าเขา... เขาคือคู่หมั้นที่ถูกจวิ้นจู่ทอดทิ้ง บอกว่าตอนนี้จวิ้นจู่ได้ดีแล้ว ดังนั้นจึงทิ้งเขาไป”