แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 624

ซ่งฉงปิงมองไปทางฮองเฮา สีหน้าใจเย็นมาก"เจ้ากล้า"

ฮองเฮาขมวดคิ้ว"แล้วเจ้ายัง......"

"ข้ายังหยิ่งผยองขนาดนี้ใช่ไหม?"ซ่งฉงปิงยิ้มมุมปาก จากนั้นถามฮองเฮาด้วยคำถามที่ค่อนข้างจะผิดศีลธรรม"ฮองเฮารู้สึกว่า หลายปีนี้ฮ่องเต้มองจวนอ๋องอวี้ของเราเป็นหนามยอกอก แต่เหตุใดถึงขจัดไม่ได้ล่ะ?"

สีหน้าของฮองเฮาเปลี่ยนไป

เพราะเหตุใด?

ก็เพราะว่ากลัว เนื่องจากตัวอ๋องอวี้แข็งแกร่งมาก เนื่องจากหาจุดผิดของอ๋องอวี้ไม่เจอ

คำตอบเหล่านี้ ทำให้สีหน้าของฮองเฮาดูแย่มาก

แต่ฮองเฮาไม่อยากจะอ่อนข้อให้ความจริงนี้ มองซ่งฉงปิงอย่างเย็นชา"ซ่งฉงปิง ถึงแม้ข้าขจัดเจ้าในตอนนี้ ก็ไม่มีใครรู้ เจ้าเชื่อไหม?"

ถึงแม้มีบางคนได้เห็นซ่งฉงปิงอยู่กับองครักษ์ของตัวเอง ก็อย่างไรล่ะ?

ขอให้นางไม่ยอมรับ ก็ไม่มีหลักฐาน

ซ่งฉงปิงขำออกมา"ไม่เชื่อ"

ไม่มีคนรู้หรือ?

เป็นไปไม่ได้

ฮองเฮาทำหน้าเย็นชา

"เมื่อเทียบกับการมาขู่ข้าที่นี่ ฮองเฮาคิดวิธีโน้มน้าวให้ข้ารักษาให้อ๋องคังไม่ดีกว่าหรือ เพราะฮองเฮาก็ไม่อยากให้ชีวิตนี้อ๋องคังต้องไร้ทายาทหรอกใช่ไหม?"

คำพูดนี้บีบคอของฮองเฮาโดยตรง ทำให้ฮองเฮาพูดไม่ออก

ใช่แล้ว เมื่อกี้ล้วนเป็นการขู่

นางมีหลากหลายวิธีฆ่าซ่งฉงปิงได้

แต่ไม่ว่าวิธีอะไร ล้วนสำคัญไม่เท่าโรคของอ๋องคัง

ซ่งฉงปิงตายมีประโยชน์อะไรต่อนาง?

สะใจ?

ถึงแม้นางกลายเป็นขี้เถ้า นางก็ไม่รู้สึกว่าสะใจ

แต่ถ้านางตาย แล้วอ๋องคังได้ทำอย่างไร?

ฮองเฮารู้สึกแต่ว่าปวดหัว

เดิมทีนางยังฝากความหวังไว้ที่หมอเทวดาซุน

แต่หลังจากแอบหาเจอแล้ว หมอเทวดาซุนกลับพูดตรงๆกับนางว่า โรคทางด้านนี้ ต้องหาซ่งฉงปิงเท่านั้น

หากไม่ใช่ว่ามีแค่ซ่งฉงปิงรักษาได้ นางในฐานะที่เป็นฮองเฮาแห่งราชวงศ์จะหดหู่เช่นนี้ได้อย่างไร?

ซ่งฉงปิงไม่ได้สนใจฮองเฮาอีก กินขนมโดยตรง

นางก็ครุ่นคิดอยู่

ตอนนี้ตัวเองหยิ่งเช่นนี้ ถึงแม้ฮองเฮาไม่กล้าทำอะไรตัวเองในตอนนี้ และก็ไม่กล้าฆ่าตัวเองจริงๆ

แต่หากฮองเฮารู้สึกตัวขึ้นมาได้ ไม่แน่อาจจะทำอะไรต่อคนรอบข้างของตัวเองด้วย

ไม่ว่ายังไงก็สามารถคิดวิธีมาทำให้ตัวเองคับแค้นใจได้อยู่แล้ว

เรื่องนี้ยังต้องคิดวิธีแก้ไข

และวิธีเดียวก็คือ ลงมือต่อฮองเฮาและอ๋องคังโดยตรงเลย

หรือว่าลงมือต่อฮ่องเต้โดยตรง......

แต่เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่ว่าทำได้ง่ายๆในเวลาสั้น

ปวดหัว

ส่วนถ้าให้นางรักษาให้อ๋องคังเพื่อถ่วงเวลานั้น?

เป็นไปไม่ได้

ชีวิตนี้ไม่มีทางเป็นไปได้

นางจะไม่รักษาให้คนชั่วแบบนี้

ส่วนถ้าแกล้งทำเป็นรักษา......ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิด แต่เสียเวลา

แถมคนพวกอ๋องคังก็ไม่ได้โง่ หากผ่านไประยะหนึ่งแล้วยังไม่มีผลก็ไม่ได้

แต่ถ้ามีผล ไม่แน่ไอ้คนชั่วนั้นยังจะไปทำร้ายใครอีก

ยากจัง ยังต้องเอาออกทั้งรากทั้งโคน

ตอนที่ซ่งฉงปิงคิดสิ่งเหล่านี้อยู่ ฮองเฮาก็คิดเยอะมาก

ฆ่าก็ฆ่าไม่ได้ ไม่อยากให้นางอยู่ แต่ขู่ก็ขู่ไม่อยู่......คิดยังไงก็รู้สึกหดหู่ใจ

จากนั้นฮองเฮาคิดได้คนหนึ่ง

เป็นข่าวลือที่นางฟังมา

เมื่อนึกถึงที่นี่ ฮองเฮามองไปทางซ่งฉงปิง สายตามืดทึบ มีการวางแผนอยู่ด้วย"เจ้าไม่คำนึงถึงตัวเอง แล้วไม่คำนึงถึงเพื่อนด้วยหรือ?"

ซ่งฉงปิงฟื้นสติกลับมา

เพื่อน?

ขมวดคิ้วอย่างแทบสังเกตไม่ได้ แต่สายตากลับมองไปทางฮองเฮาอย่างใจเย็น